กาลครั้งหนึ่ง มีมีดโกนหนวดสวยอันหนึ่งทำงานอยู่ในร้านตัดผม

วันหนึ่งไม่มีลูกค้าเลย มันจึงออกจากด้ามไปผึ่งแดด

เมื่อมันเห็นพระอาทิตย์ส่องแสงสะท้อนใบมีดราวกับกระจก

มันมีความรู้สึกภูมิใจในประกายของมันมาก

ดังนั้น เมื่อมันหวนคิดถึงอดีตที่เป็นเพียงมีดโกนหนวด จึงรำพันว่า

“วันหนึ่ง ข้าจะกลับไปในร้านที่ข้าเพิ่งจะออกมาหยก ๆ ไหมนะ” ไม่แน่ ๆ!

ข้าไม่อยากจะกลับไปโกนหนวดที่ฟอกสบู่ของผู้คนหยาบคายน่าเกลียดเหล่านั้น !

ข้าไม่อยากทำงานเป็นเครื่องจักรกลเช่นนั้นอีกต่อไป

รูปร่างที่งดงามของข้าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำงานเหล่านี้หรือ ไม่ใช่แน่!

ด้วยเหตุนี้ “ข้าจะไปซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ลับ เพื่อลิ้มรสชาติชีวิตพักผ่อนแสนสงบ”

พูดจบ มีดโกนหนวดก็แอบซ่อนตัวอย่างดีเพื่อหลบสายตาคนอื่น ๆ

หลายเดือนผ่านไป วันหนึ่ง มันอยากออกไปสูดอากาศจึงออกจากที่ซ่อน

แต่กว่าจะออกได้ก็ลำบากลำบนเต็มที

เมื่อมันมองดูตัวเอง มันก็งุนงงเป็นที่สุด ช่างน่าแปลกใจอะไรอย่างนี้

มันผิดหูผิดตาเสียจนเหมือนกันเลื่อยขึ้นสนิม

และใบมีดของมันก็ไม่สะท้อนความงดงามของพระอาทิตย์อีกต่อไป

มันสำนึกผิดอย่างขมขื่น แต่ไร้ประโยชน์ที่จะเสียใจกับความงามที่หายไป

มันร้องไห้กับความเสียหายที่แก้ไขไม่ได้แล้วนี้ พร้อมกับพูดว่า

“อนิจจา! คมมีดที่เสียไปน่าจะได้ใช้งานที่ร้านตัดผมมากกว่า!

ความบางเฉียบของคมมีดข้ากลายเป็นอะไรไป

ใบมีดที่เจิดจ้าของข้าอยู่ที่ไหน

ตอนนี้ข้าถูกสนิมกินจนกร่อน ดูน่าเกลียดน่าชัง

ความทุกข์ของข้าไม่มีทางแก้ได้”

คนขี้เกียจก็เหมือนกับมีดโกนนี้ ไม่ทำงานเอาแต่เพ้อฝัน

จึงสูญเสียรูปร่างและความคมไป

สนิมนั้นก็เปรียบเสมือนความเขลาและความเกียจคร้านนั่นเอง