Bloggang.com : gluhp : นางทาส ... แห่งอารมณ์ (ภาคมดกัด)

นางทาส ... แห่งอารมณ์ (ภาคมดกัด)

ฉันกำลังฉีด ฉีดๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างไม่บันยะบังยัง แสงแดดแรงกล้าหน้าหนาว ที่เดินเครื่องเต็มที่แล้วในตอน 9 โมงครึ่ง ก็กำลังฉีด ฉีดๆๆๆๆๆๆๆๆ รังสีร้อนแรงมาที่ตัวฉันอย่างไม่ปรานี ฉันเหงื่อตกซิก แต่ยังไม่ถอยหนี เพราะไม่ใช่เพียงแดดจากเบื้องบนที่เผาไหม้ลงมาเท่านั้น แต่ความกลัว และความเกลียดก็กำลังถูกเผาไหม้จิตใจฉันไปด้วยเช่นกัน

เสียงกระดิ่ง และโมบายที่แขวนอยู่ด้านบน ต้องลมพัดฟังไพเราะเหมือนทุกวัน ดูเหมือนมันจะไม่เคยชายตาลงมารับรู้ถึงความทุกข์ร้อนของคนที่อยู่ข้างล่างมันเลย “ไม่ใช่ธุระ” มันคงพูดอย่างนี้ แต่ฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปตัดพ้อต่อว่าเรื่องไร้สาระอย่างนั้นหรอก เพราะ “ธุระ” ที่อยู่ตรงหน้านี้มันแย่งพื้นที่ของความนึกคิดไปเสียหมด

ใช่ ไปเสียหมด ไม่เหลือแม้แต่พื้นที่ของสติไตร่ตรอง

ฉันเขย่ากระป๋อง “ไอ้เวรอ่..าเอ๊ย!” ฉันพูดเสียงดัง ไม่แคร์ว่าจะมีใครอยู่ในรัศมีได้ยิน “เสือกมาหมดอะไรตอนนี้” เหงื่อหยดลงบนมือขณะที่ฉันก้มลงมองไบก้อนกระป๋องเขียวในมืออย่างสิ้นหวัง มดแดงตัวบักเอ้กตัวหนึ่งเดินเย้ยผ่านหน้าฉันไป มันเร่งให้เหงื่อฉันร่วงพรูลงมาอีก “แม่...............................งงงง ไม่ยอมตายอีกหรือไง!!!”

กะอีแค่มด, คงพอจะพูดอย่างนี้ได้ แต่ไม่ใช่กับฉันแน่ เพราะต่อให้ลุย ดื้อ และกล้าแค่ไหน ก็มีจุดอ่อนที่ขอยอมแพ้เสมอ น่าหัวเราะไหมถ้าจะบอกว่าฉันแพ้ยุงและมดอย่างร้ายกาจ ตอนอยู่ที่บ้านเก่าฉันเคยถูกมดรุมกัดขาจนบวมเป่ง เล่นเอาเข็ดขึ้นใจ ตอนไปเข้าค่ายในป่าต่างจังหวัด ฉันก็เคยถูกมดดำตัวเท่าลูกแมลงวันกัดเข้าที่กลางฝ่ามือ ปวดแสบปวดร้อนไปหลายวัน ประสบการณ์อันเลวร้ายเกี่ยวกับมดอีกมากมายทำให้ฉันแขยงทุกครั้งที่เห็นพวกมันเดินกันยั้วเยี้ย

แล้วตอนนี้ มดยั้วเยี้ยเต็มกระถางต้นไม้ที่ฉันแสนรักแสนหวงเล่นเอาฉันจะเป็นลม วิ่งเขาหาไบก้อนหวัจะพึ่งพา แต่ก็ดันจะมาหมดตอนนี้เสียอีก ฉันหันกลับเข้ามาในบ้านเพื่อมองหาอาวุธชิ้นต่อไป แป้งกำจัดหมัดสำหรับหมาแมวคือสิ่งที่ฉันเลือกใช้ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่นี่ ฉันโรยๆๆๆๆ บนกระถาง มดแตกฮือกันขึ้นมาพยายามเดินหนีตาย ฉันตามไปโรยลงไปบนตัวมด แล้วมองมันดิ้นๆๆๆๆ แล้วตายไปทีละตัวๆ ตัวไหนรอดมา ฉันก็จัดการเอากระป๋องแป้งบี้ให้ตายไม่ให้เหลือ เสร็จแล้วฉันก็เอาน้ำอีกถังใหญ่สาดทับลงไป แล้วหมายมั่นปั้นมือว่าวันนี้จะออกไปซื้อไบก้อนมาเผื่อไว้ด้วย

แดดอ่อนแสงลงเพราะก้อนเมฆบดบัง เหมือนไว้อาลัยให้กับมดแดงเหล่านั้นลมโชยมาอ่อนๆ และกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งด้านบนที่ฉันเพิ่งจะมีอารมณ์ฟัง พาเอาความรู้สึกบางอย่างคืบคลานเข้าสู่สำนึก ดูสภาพระเบียงฉันสิ ดูคราบแป้ง ดูซากมดเหล่านั้น เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป นี่ฉันไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือกับชีวิตหลายสิบชีวิตที่จบลงด้วยน้ำมือตัวเอง ไม่มีวิธีการที่ประนีประนอมกว่านั้นแล้วหรือ คำถามพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย ฉันสามารถใช้ใบยาสุบผสมการบูรไล่มันไปได้นี่นา ทำไมฉันถึงไม่ไปหามาใช้ก่อนนะ

มดยังไม่ได้กัดฉันหรอก แต่ความเกลียดความกลัวนี่สิ ที่กัดทึ้งฉันเข้าไปเต็มๆ เป็นตัวฉันเองที่ยอมให้ความเกลียดและความกลัวเข้ามาบงการจิตใจ และปล่อยมันบดบังความผิดชอบชั่วดีไปเสียหมด นี่คงจะเป็นชะตากรรมของมนุษยชาติทั้งหมด สงคราม การแข่งขัน และการเพิกเฉยจึงระบาดอย่างยากจะควบคุม ความเกลียดความกลัวทำให้เรามอง “พวกเขา” เป็นชีวิตที่ไร้ชีวิต เป็นชีวิตที่ตายไปแล้ว และต้องกำจัดออกไปให้สิ้นซาก แล้วฉันก็ตกเป็นทาสเจ้าความเกลียดความกลัวนี้ไปเสียเต็มเปา ทำให้ฉันลืมไปแม้แต่จะคิดว่า

“ฉันตั้งใจเว้นกรรม งดเนื้อสัตว์ทุกชนิด และทานมังสวิรัติมาได้เกือบเดือนแล้ว”

Create Date : 27 ธันวาคม 2551

Last Update : 28 ธันวาคม 2551 2:26:53 น.

3 comments

Counter : 950 Pageviews.

อ่านเพลินดีนะครับ

โดย: Earth_um

วันที่: 27 ธันวาคม 2551 เวลา:12:37:42 น.

โห...นี่มันเข้าข่ายฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เลยนะครับเนี่ย
: )

แต่ก็ดูเหมือนว่า ตอนจบ 'นางทาส' จะได้รับอิสรภาพแล้ว

ใช่ไหมครับ
: )

โดย: Amygdala

วันที่: 27 ธันวาคม 2551 เวลา:15:39:50 น.

สวัสดีปีัใหม่ 2552 ค่ะคุณเสี้ยว

ขอให้มีความสุขมากมากทั้งทางกายและทางใจ

และขอให้ปีใหม่เต็มไปด้วยสิ่้งดีดีนะคะ ^^

็HAPPY NEW YEAR 2009

โดย: discipula

วันที่: 1 มกราคม 2552 เวลา:0:16:09 น.