อ่านแล้วรู้สึกสะเทือนใจ
กับความรู้สึกบางอย่าง...
แต่ก็แฝงถึงความอบอุ่น
อยู่ลึกๆเหมือนกันนะ

เสียงขลุ่ยเล็ก ๆ แต่ก็กังวาลในใจของคนเป่าและคนตั้งใจคนบางคนนะครับ

เขียนได้ดีจัง

แวะมาอีกที...
ขาหักหายไวๆนะครับ

อ่านแล้วจินตนาการเห็นภาพเชียวค่ะ
นักดนตรีข้างทาง กับขอทานข้างถนน สำหรับสังคมนี้แล้ว มันเหมือนกันไปเสียหมด
แค่รอยยิ้มและคำพูดบางคำก็ทำให้โลกสวยงามได้นะคะ

บทบาทของคนบนโลกไม่เหมือนกัน เหมือนบนเวที นักแสดงนำ นักแสดงประกอบ เต้นท่าเดียวกัน จังหวะเดียวกัน เด่นต่างกัน แค่เขายืนอยู่ตรงไหนของสายตาเราก็เท่านั้น

หมายความว่า แล้วแต่เราจะสนใจ แต่บนเวทีนั่นเราถูกกำหนดให้สนใจ แต่ในเวทีดินที่เดินอยู่ทุกวี่วัน เราต้องกำหนดเอง

สายตาจะถูกทิ้งไปตรงไหนก็แล้วแต่เรา

ตัวประกอบ ขอทานคนนั้น หรือป้าขายขนมหวาน หรือลุงรับจ้างนั่งเฝ้าขยะ จะเด่นแค่ไหน ขึ้นอยู่กับสายตาเราเฝ้ามอง

แต่เชื่อไหม
ว่าเรามีไฟโฟล์โลว์ติดตามเราทุกคน! เด่นบ้างไม่เด่นบ้าง

มนุษย์ชินตากับแสงไฟ
มักไม่ค่อยตื่นเต้นกับแสงสว่าง
ยิ่งแสงน้อย ยิ่งไม่สนใจ
แต่กับบางคน ที่ที่แสงน้อยนั้น ช่างโรแมนติก ช่างน่าค้นหา นวลตา น่ามอง - มี่น่าจะเป็นคนประเภทนี้

คล้ายกัน
เรามักเจอส่วนที่โลกนี้มี
เหมือนคลำหลังไปเรื่อยแล้วเกิดเจอรอยแผลเป็น

สิ่งที่ได้ ไม่ไปหาหมอก็ยอมรับมัน
แล้วแต่อุดมการณ์แห่งการจัดการ

ขอทานที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิต
โปรยหัวกระดาษเปล่าที่เปื้อนเปรอะรอยปากกาน้ำเงินไว้ว่า
"ฉันมีค่าแค่ไหน"
เขาหลับอยู่ ไม่รู้หรอกว่าพี่ยืนอยู่ตรงนั้นหลายนาที

เสียงขลุ่ยของนักพเนจรคนนั้น
เบาบางจนคนริมทางไม่ได้ยิน

ปากกาน้ำเงินถูกๆ แท่งนั้น
ก็ธรรมดาเกินกว่าใครจะสนใจ

แต่ว่าไหม
บางครั้ง เพียงเสียงจิ้งจกร้อง
มันก็ก้องไปทั่วจักรวาล

แล้วแต่หูเราจะมอง

สวัสดีค่ะปอแวะมาขอบคุณ
พร้อมกาแฟถ้วยโตค่ะ

ขอดทษที่ยังไม่ได้แวะอ่าน
ติดไว้ก่อนนะคะ
วันนี้ สุขภาพยังไม่เอื้อเลยค่ะ งุงิ

เขียนได้ดีครับ
อ่านแล้วได้คิด

ใช่คนเดียวกับตรงข้ามสยามเซ็นเต้อปะ อันนั้นก็เพราะดี

ดนตรีคือสิ่งที่ทำให้วณิพกแตกต่างกับขอทาน

และดนตรีก็เป็นสิ่งที่ทำให้จิตใจเราอ่อนโยนขึ้น