Bloggang.com : gluhp : เรื่องงี่เง่า สาวยาคูลท์ กับอารมณ์ที่พอจะนึกออก

เรื่องงี่เง่า สาวยาคูลท์ กับอารมณ์ที่พอจะนึกออก

เรื่องนี้ผ่านมาได้สักเกือบเดือนแล้ว ตอนนั้นฉันยังคงทำงานอยู่ในออฟฟิศเก่าสุดหรูบนชั้น 21

ช่วงก่อนเที่ยงของวันหนึ่งที่ไม่ค่อยมีใครใช้ลิฟต์ ฉันมีธุระต้องลงไปข้างล่าง และระหว่างที่ฉันยืนรอลิฟต์เพื่อกลับขึ้นมาที่ออฟฟิศนั้น ก็มีสาวยาคูลท์ (ที่ไม่สวยแจ่มเท่าที่เห็นในโฆษณาเมื่อหลายปีก่อน) เดินมายืนรอลิฟต์ใกล้ๆ กัน ฉันจำเธอได้เพราะเจอกันอยู่บ่อยๆ เวลาที่ไปส่งยาคูลท์ที่ออฟฟิศฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยซื้อยาคูลท์กับเธอเลยก็ตาม

เธอพยักหน้าทักทายฉันตามประสาคนคุ้นหน้ากัน แต่แล้วฉันก็ต้องผงะถอยหลังเมื่อกลิ่นเหม็นอับของเสื้อผ้าที่ตากไม่แห้งในหน้าฝนที่คลุกเคล้ากันอย่างเมามันกับกลิ่นเหงื่อจากตัวเธอโชยมาแตะจมูกฉันอย่างก้าวร้าว ฉันเกลียดกลิ่นแบบนี้ที่สุดเพราะมันเป็นกลิ่นเดียวกับเมื่อตอนเด็กๆ เวลาที่เสื้อนักเรียนไม่แห้ง ซึ่งทำให้ฉันต้องอับอายไปทั้งวัน มันเป็นความรังเกียจที่ฝังใจมาจนถึงตอนนี้ แล้วนี่ฉันจะต้องเข้าไปอยู่กับสาวเสื้อเหม็นคนนี้สองต่อสองในลิฟต์ กว่าจะขึ้นไปถึงชั้น 21 กลิ่นอย่างว่ามันจะต้องติดตัวฉันออกไปด้วยแน่ๆ ฉันพยักหน้าให้เธอเล็กน้อยอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะยืนก้มหน้าก้มตาสงวนอากาศบริสุทธิ์ไว้ ทั้งหมดนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเป็นไปเอง

พอนึกอารมณ์ออกใช่มั้ย

ลิฟต์มาแล้ว ประตูเปิดออก ฉันสูดลมหายใจเต็มปอด เหมือนเตรียมตัวแข่งดำน้ำกับเพื่อนว่าใครจะอยู่ใต้นานที่สุด สาวยาคูลท์กระเตงกระเป๋าเข้าไปข้างในก่อน ฉันก้าวตามแล้วไปยืนด้านในสุดของลิฟต์ ประตูลิฟต์ปิดลง มีเพียงเราอยู่กันสองต่อสอง ฉันก้มหน้าต่ำ และพยายามใช้ออกซิเจนให้น้อยที่สุด โดยหวังว่าจะได้ไม่ต้องหายใจเอากลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียน (ในความรู้สึกส่วนตัว) นั้นเข้าไปอีกรอบหนึ่ง พลางคิดในใจว่า นี่เจ้าตัวไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ

...ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดที่ชั้น 19
สาวยาคูลท์เดินออกจากลิฟต์ เหลือฉันยืนอยู่เพียงคนเดียวในลิฟต์ กลิ่นของเจ้าหล่อนยังคงหลอกหลอนจมูกฉันอยู่อย่างไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่ ฉันตัดสินใจระบายคาร์บอนไดออกไซด์ในปอดออกมาเสียก่อนที่จะขาดใจตาย แล้วเติมออกซิเจน (ที่มีกลิ่นเจือปน) เข้าสู่ร่างกายอย่างระมัดระวัง

...ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดที่ชั้น 21
ฉันรอดตายแล้ว คิดได้แค่นั้นแล้วก็รีบพุ่งสู่อากาศบริสุทธิ์ภายนอกลิฟต์อย่างรวดเร็วเหมือนหมาหิวพุ่งหาหมูย่าง แล้วตะกรุมตะกรามกระเดือกออกซิเจนเข้าปอด แต่ระหว่างที่ลิ่วผ่านประตูลิฟต์ออกมานั้น ฉันก็ไม่วายเหลือบไปเห็นแผงเลขชั้นตรงริมประตู แล้วทำให้ฉันก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า “เมื่อกี้ฉันไม่ได้กดลิฟต์เลย แล้วลิฟต์ก็พาฉันมาส่งที่ชั้น 21 นี้ได้ยังไง” หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นว่ามีใครกดเรียกลิฟต์ ซึ่งก็คงจะไม่น่ามีอยู่แล้วในเวลาแบบนี้ แล้วใครล่ะ กดลิฟต์ให้ฉัน

หรือว่า...ฉันมัวแต่ตั้งแง่รังเกียจเรื่องงี่เง่าๆ จนเพิกเฉยต่อน้ำใจของใครไปหรือเปล่า
ทั้งๆ ที่จริงๆแล้ว ฉันนี่แหละ ที่น่ารังเกียจจริงๆเลย

พอนึกอารมณ์ออกใช่มั้ย

เอาล่ะ ฉันหวังว่าวันนี้เธอจะแวะมาที่ชั้น 21 เพราะชักจะรู้สึกว่า วันนี้ ฉันควรจะต้องซื้อยาคูลท์กับเธอ

Create Date : 10 ตุลาคม 2551

Last Update : 11 ตุลาคม 2551 9:12:43 น.

7 comments

Counter : 922 Pageviews.

โอ๊ะโอ เข้ามาเม้นให้คนแรกเลย
สวัสดีค่ะ พอจะนึกกลิ่นออกค่ะ อิอิ

ยังไงวันจันทร์ก็อย่าลืมซื้อยาคูลย์เธอนะคะ

โดย: จันทรคุปต์ (เร็นจิ

) วันที่: 10 ตุลาคม 2551 เวลา:23:38:14 น.

ชอบภาษาที่ใช้ในการเขียนนะครับครูเสี้ยว

ไม่คิดลองส่งไปตามสนามเรื่องสั้นดูบ้างหรือครับ
ผมว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่ดีทีเดียวครับ

.............

ผมกับชาโจ้คุยกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรเยอะ
เพราะถึงพูดมาก็ฟังกันไม่รู้เรื่องครับ 55555

แต่เวลาผมวางงานของผมให้เขาดู
เขาวาดรูปให้ผมดู

เรา "สื่อสาร" กันได้ครับ
โดยไม่ต้องมีถ้อยคำ

ถ้าได้ไปจริงๆ
จะเอาบรรยากาศมาฝากกันครับ
แต่ผมอยากไปเที่ยวมากกว่า
ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องการแสดงงานเลยครับ 5555

อยากไปเที่ยววัดเซนมากกว่า

โดย: ก๋าคุง (กะว่าก๋า

) วันที่: 11 ตุลาคม 2551 เวลา:9:01:14 น.