ตอนที่ 1

โรงเรียนเจวายปาร์คมีนักเรียนทั้งหมด776,149 คน แบ่งออกไปตามระดับชั้นตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่ 1-6และทุกๆปีโรงเรียนเจวายปาร์คจะจัดกิจกรรมมากมายอาทิ กีฬาสี ประกวดนางนพมาศวันสงกรานต์ วันปีใหม่ เป็นต้น

วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของทุกระดับชั้นม.5เลื่อนขึ้นมาเป็นพี่ม.6ทุกคนจะตื่นเต้นกันทุกปีเพราะน้องใหม่มากหน้าหลายตาจะเข้ามาสมัครเรียนม.1 และ ม.4ที่นี่กัน

"แกๆดูน้องคนนั้นสิน่ารักจังงง~"

เสียงจากทุกซอกมุมตามม้านั่งอาคารเรียน ข้างสนามบอล ข้างสนามบาสดังโหวกเหวกโวยวายกรี๊ดสนั่น

ลูกบาสสีส้มถูกเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นตามพื้นมือหนาเด้งมันไปตามจังหวะการเด้งของลูกบาสเม็ดเหงื่อไหลออกมาตามสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าว แผ่นหลังกว้างขยับขึ้นลงตามแรงหายใจดวงตาคมจ้องมองไปที่บุคคลตรงหน้าก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะกระโดดและใช้มือทั้งสองข้างผลักลูกบาสให้ลงห่วงไปอย่างสวยงาม

"เฮ้!!!~"

สมาชิกฝั่งที่โยนลงต่างดีใจร้องออกมาเสียงดังลั่นพวกเขาไม่รู้จักชื่อกันเพราะต่างคนก็ต่างเข้ามาใหม่กันทั้งนั้นเสียงเพลงเข้าแถวดังขึ้นทุกคนหยิบสัมภาระของตัวเองแล้วเดินไปที่กลางสนามทันที

ม.1แถวอยู่ข้างสนามด้านหลังสุด ถัดมาเป็นที่ของม.5 และริมสุดท้ายเป็นของพี่ม.6ด้านหน้าสุดฝั่งเดียวกับม.1 เป็นพื้นที่ของม.3 ตรงกลางเป็นของม.2และสุดท้ายเป็นของม.4 ทุกคนต่างตื่นเต้นมองไปที่แถวของม.1 และ ม.4 กันมากมาย

คุณครูหน้าเสาธงทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จพร้อมกับประกาศว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกยังไม่มีการเรียนการสอนอะไรขอให้ทุกระดับชั้นทำความสะอาดห้องของตัวเองให้เรียบร้อยและหลังจากนั้นขอให้คุณครูที่ปรึกษาทุกคนช่วยแจกตารางการเรียนการสอนให้นักเรียนทุกคนและจบการประกาศหน้าเสาธง

เสียงโห่ร้องดังออกมาจากม.2ม.3 ม.5 และม.6 เพราะเปิดทุกปีทำทุกปีแต่ม.1 กับม.4 ไม่ค่อยมีปากเสียงเพราะส่วนมากเป็นเด็กเข้ามาใหม่เลยไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรมากนัก

แถวกลางสนามถูกปล่อยให้ขึ้นไปที่ห้องเรียนของตัวเองทุกคนต่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งกันไปเพราะแดดกลางสนามมันทั้งร้อนและแสบผิวมากไม่แปลกใจว่าทำไมเด็กนักเรียนบางคนจะสีผิวคล้ำ

ห้องเรียนม.4/5

เสียงดังโหวกเหวกโวยวายถามชื่อถามเบอร์ ถามไลน์ ต่างๆนาๆที่สามารถจะติดต่อหากันได้ที่หลังห้องต่างเป็นที่จับจองของเด็กผู้ชายทั้งหลาย ส่วนที่หน้าห้องเป็นที่ของเด็กที่ตั้งใจในการเรียนทุกคนต่างอยากนั่งกับเพื่อนของตัวเองที่เพิ่งได้รู้จักกันในแถว

กลุ่มเด็กผู้ชายที่เดินเข้ามาหลังสุดเดินตรงไปที่ริมหน้าต่างด้านหลังของห้องก่อนที่จะนั่งลงตรงที่ว่างอยู่ทุกคนดูจะให้ความสนใจกับกลุ่มนี้มากเพราะด้วยหน้าตาที่ดูดีและส่วนสูงที่มากกว่าใครๆภายในห้อง

เสียงภายในห้องเงียบลงทันทีเพราะมีคุณครูเดินเข้ามา"สวัสดีจ๊ะครูเป็นครูประจำห้องม.4/5 นะจ๊ะ ครูชื่อทรายจ้ะ"คุณครูคนใหม่ของห้องม.4/5แนะนำตัวเองพร้อมกับเขียนชื่อจริงพร้อมนามสกุลลงไปบนกระดานดำ 'น.ส.ทรายทิพย์ พริ้งพราว'

"เอาล่ะทุกคนรู้ชื่อของครูแล้วแต่ครูยังไม่รู้ชื่อของพวกเราเลยช่วยแนะนำชื่อจริงนามสกุล และชื่อเล่นให้ครูได้รู้จักหน่อยนะจ๊ะ เริ่มจากแถวประตูเลยจ้ะ"คนแรกจากแถวประตูลุกขึ้นยืนก่อนจะแนะนำตัวเองเรื่อยมาจนถึงแถวริมหน้าต่าง

ทุกคนต่างหัวเราะและยิ้มให้เพื่อนๆที่ได้รู้จักกันใหม่มีทั้งคำคม คำกลอน ให้หัวเราะชอบใจกันแต่ทุกคนต่างให้ความสนใจกับกลุ่มหลังห้องมากกว่าเมื่อไหร่จะถึงสักทีนะพวกเราอยากรู้จักชื่อของพวกนายแล้ว

"สวัสดีครับผมชื่อจันทกานต์กิตติกานต์ ชื่อเล่น จูเนียร์ครับ" จูเนียร์ยิ้มให้เพื่อนๆในห้องและคุณครูก่อนจะนั่งลงที่ของตัวเอง"ผมชื่อเจตนิพัทธ์ โชติภณ ชื่อเล่น บอม" คนต่อมาแนะนำตัวเองเสียงเรียบนิ่งไม่มีแม้แต่รอยยิ้มไม่มีหางเสียงแต่ในใจของสาวๆหลายคนกลับเต้นตึกตักกับท่าทางของเขา "ชื่อคุณานนท์ฉันทพัฒน์ ชื่อเล่น คิมมี่ค่ะ!"และคนสุดท้ายก็เรียกเสียงฮือฮาในห้องอีกครั้งเมื่อหนุ่มหล่อหน้าตาดีกลับกลายมาเป็นเพศเดียวกับเหล่าชะนีทั้งหลายสะอย่างนั้น!!

"เอาล่ะจ้ะๆเงียบกันหน่อยนะตอนนี้พวกเรารู้ชื่อเพื่อนกันหมดแล้วเนอะ ถ้าอย่างนั้นผู้ชายเดินมาหยิบถังและสก๊อตไบรท์ไปขัดโต๊ะเรียนจ้ะ"มือขาวยกขึ้นเหนือหัวก่อนจะถามคำถามที่ทำเอาทุกคนหลุดเสียงหัวเราะออกมา "แล้วหนูเรียกว่าผู้ชายไหมคะครู~!!" คิมมี่ยิ้มแป้นไม่ทันไรก็หุบยิ้มทันทีด้วยคำตอบของคุณครู

"เราก็ถือว่าเป็นผู้ชายจ้ะมาเร็วมาเอาถังไปกันได้แล้ว"ผู้ชายทุกคนเดินไปหยิบถังกับสก๊อตไบรท์ตามที่คุณครูสั่งก่อนจะนำไปขัดที่โต๊ะของตัวเอง"ส่วนผู้หญิงมาหยิบไม้กวาดกับไม้ถูพื้นไปกวาดกับถูทั้งหน้าห้องและในห้องนะจ้ะ"

เสียงภายในห้องม.4/5กลับมาดังอีกครั้งทุกคนต่างช่วยกันทำความสะอาดก่อนจะถึงเวลาพักเที่ยง ห้องต่างๆสะอาดด้วยฝีมือของเด็กๆภายในโรงเรียนเจวายปาร์คโรงอาหารแทบแตกเป็นเพราะหลังจากที่ม.1-3 ทยอยขึ้นห้องกันไปแล้ว ม.4-6ก็ลงมาทานข้าวกัน

สามหนุ่ม(?) หรือสองหนุ่มหนึ่งสาวเดินเรียงหน้ากระดานไปที่โรงอาหารทุกคนต่างหันมาสนใจทั้งสามคนภายในใจคิดว่าผู้ชายพวกนี้ต้องเป็นของฉันมีคนรักย่อมมีคนเกลียดผู้ชายบางคนก็หมั่นไส้เพราะใบหน้าของพวกเขาที่หล่อเกินไป

"นี่บอมทำไมนายถึงเลือกมาเรียนที่นี่เหรอ?" คิมมี่คว้าแขนของบอมมาจับขนาบข้างตัวเองคนโดนจับก็ไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจ"มันใกล้บ้านดี" บอกตอบเสียงเรียบเช่นเคย ไม่มียิ้ม ไม่มีความเป็นมิตร"แล้วนายล่ะจูเนียร์ทำไมถึงเลือกมาเรียนที่นี่"คิมมี่ไม่ได้แคร์ท่าทางของบอมสักเท่าไรหันมาสนใจจูเนียร์แทนแต่มือก็ยังคงเกาะแขนบอมอยู่เช่นเดิม

"เราสอบติดที่นี่เลยมาเรียนที่นี่แล้วคิมล่ะทำไมถึงมาเรียนที่นี่?" จูเนียร์ส่งยิ้มหวานกลับไปให้คิมมี่ที่มองรอยยิ้มนั้นแบบตาไม่กระพริบ"ชื่อคิมมี่! เรียกให้ครบสิยะ! เออๆที่มาเรียนเพราะผู้ชายเยอะดีเลยมาเรียนฮ่าๆ" คิมมี่แผดเสียงหัวเราะดังลั่นจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง"แหกปากมากไปแล้ว"

และเป็นเสียงแข็งของบอมที่ดุคิมมี่เพราะหัวเราะไม่เกรงใจใครเลย"ค้า~ ขอประทานโทษนะคะ!"คิมมี่ยกมือไหว้พร้อมย่อตัวลงนิดหน่อยทำให้ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆของบอมที่ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยบอมส่ายหัวเอือมระอาไปสองสามทีก่อนจะเดินเข้าร้านอาหารตามสั่งไป "เราจะกินอะไรกันดีละจูเนียร์~"คิมมี่เดินมาเกาะแขนจูเนียร์พรางเขย่าเบาๆ

"ฉันว่าจะกินก๋วยเตี๋ยวอ่ะ"จูเนียร์ชี้ไปที่ร้านที่ตัวเองตัดสินใจแล้วว่าจะกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ "อ่าๆงั้นฉันกินด้วย"

บอมได้ข้าวของตัวเองแล้วเป็นกับข้าวง่ายๆที่ใครๆก็กินได้มันคือข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวเขาเดินไปหาโต๊ะนั่งสำหรับสามคนเป็นโต๊ะที่ตรงกับพัดลมพอดีอากาศร้อนขอให้ได้ลมบ้างเถอะแค่นี้ก็เหงื่อโชกเต็มหลังแล้วหลังจากที่บอมนั่งรอเพื่อนอีกสองคนมานั่งก็เริ่มกินข้าวในจานของตัวเองกัน

"เอ้อฉันยังไม่มีเฟสบุ๊คหรือไลน์ของพวกนายเลย ขอหน่อยสิ"

"JJuntakan แอดมาได้เลยนะ"

"ของบอมล่ะ"

"Jetnipat16"

"ทำไมพวกนายตั้งไอดีไลน์เช้ยเชยสู้ของฉันก็ไม่ได้เก๋ไก๋สไลเดอร์มาก"คิมมี่อวดว่าไอดีของตัวเองดีกว่าทั้งสองคนแน่นอนไม่เชื่อก็ลองแอดมาสิ 'Kimmecute' คิมมี่แอดไลน์ของเพื่อนทั้งสองคนเรียบร้อยแต่เฟสบุ๊คกลับได้ของจูเนียร์คนเดียวเพราะบอมไม่เล่นสะงั้น...

"ฮ้าอิ่มจังเลย" จูเนียร์เดินบิดตัวไปมาหลังจากที่ทานข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว"จะว่าไปนะพวกเราไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้มั้ง ไหนๆก็รู้จักกันละ มึง กู ก็ได้นะฉันไม่ถืออะไรหรอก"คิมมี่เดินพูดคุยกับเพื่อนๆไปตามทางเดินที่นี่ดูแปลกตาสำหรับพวกเขามากแต่ก็ไม่ได้ถึงกับแปลกประหลาดไปสะทีเดียวก็โรงเรียนของบางอย่างก็ต้องมีเหมือนกันบ้างล่ะเนอะ

"งั้นเราไม่เกรงใจละนะฮ่าๆ"จูเนียร์พุ่งตัวเข้าไปกอดคอคิมมี่ที่เดินตัวสูงโดดเด่นอยู่คนเดียวพวกเขาทั้งสามคนตัวสูงไล่เลี่ยกันแต่คนที่สูงที่สุดคงไม่พ้นคิมมี่รองลงมาก็เป็นบอม และสุดท้ายก็คือจูเนียร์ "ไปหาที่นั่งตากลมเย็นๆเหอะกูร้อนว่ะ"บอมเป็นคนแรกที่เอ่ยคำที่เป็นกันเองออกมาเพื่อนไม่ได้ว่าอะไรดีสะอีกไม่ต้องอึดอัดด้วย

"โหลมพัดโกรกดีว่ะเย็นสบายเลย" ทั้งสามคนนั่งลงกับพื้นกระเบื้องที่ใต้อาคารเรียนมองออกไปก็เป็นสนามบาสเล็กๆที่เมื่อเช้าบอมได้มาลองเล่นกับจูเนียร์ดูแล้ว"คาบบ่ายจะต้องทำอะไรอีกเปล่าวะ เริ่มอยากนอนแล้วเนี่ย"

"เออกูก็ไม่ต่างอะไรจากมึงหรอกง่วงจะตายอยู่ละ" คิมมี่เอนตัวลงพิงเสาของอาคารเรียนก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ"กูไม่ปลุกนะ"บอมที่ตอนนี้โดนจูเนียร์เอาตัวมาพิงหลังพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองคิมมี่ที่นอนหลับตาพริ้มไปแล้ว"ต้องปลุกดิไอเพื่อนชั่ว"

"เจอกันวันแรกกูก็ชั่วแล้วเหรอวะ"บอมหัวเราะออกมาเล็กน้อยจูเนียร์ก็ขำตามดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆปิดลงช้าๆจนสนิทตอนนี้เหลือบอมคนเดียวที่ยังไม่รู้สึกง่วงเพราะเขานอนไวแล้วตื่นเช้าเป็นประจำเขาเลยชินกับการตื่นมาเรียน

คาบบ่ายดำเนินต่อไปเรื่อยๆคุณครูทรายแจกตารางเรียนให้กับห้องม.4/5เป็นที่เรียบร้อยเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนจะเลิกเรียนคุณครูเลยปล่อยให้นักเรียนนั่งคุยเล่นกันแต่ห้ามออกไปวิ่งตามอาคารเรียนเพราะอาจจะรบกวนห้องอื่นๆได้

"นี่ๆบอมเราขอไลน์นายหน่อยได้มั้ย" เพื่อนผู้หญิงในห้องเดินมาที่โต๊ะของบอมก่อนจะสะกิดเขาให้หันมาสนใจเธอหน่อย"จะเอาไปทำอะไร"

"แหมๆจะทำอะไรได้ละก็คุยกับมึงไงงง~" คิมมี่เอ่ยปากแซวเพื่อนในห้องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เธอยื่นมาขอไลน์บอมไป"ถ้ามันไม่ให้เอาของฉันไปก็ได้นะ ฉันอยากมีเพื่อนเยอะๆ"

"อะเอ่อจ้ะๆ"

คิมมี่เธอไม่รู้เลยเหรอไงนะว่ากว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะรวบรวมความกล้าเพื่อมาขอไลน์บอมได้เธอใช้เวลานานขนาดไหนไหงเธอมาแย่งไปง่ายๆแบบนี้ล่ะ T^T

เพื่อนร่วมห้องเธอไม่ได้ไลน์ของบอมไปแต่กลับได้ไลน์ของคิมมี่ไปแทนสะอย่างนั้นเธอเดินคอตกไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะค่อยๆชำเลืองสายตามามองบอมอีกครั้ง

คาบว่างมันมักผ่านไปเร็วเสมอออดหมดคาบสุดท้ายดังขึ้นทุกคนเตรียมตัวกลับบ้านยกเก้าอี้ของตัวเองวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าแล้วเดินลงบันไดไป"มึงกลับบ้านยังไงวะจูเนียร์"คิมมี่เดินลงมาถึงขั้นสุดท้ายของบันไดก่อนจะแตะบ่าของจูเนียร์

"เรียกเนียร์เฉยๆก็ได้นะเว้ยเออกูนั่งสองแถวสีน้ำเงินกลับอ่ะ" คิมมี่พยักหน้าเป็นอันเข้าใจไม่ต้องถามบอมให้มากความเขาก็บอกแล้วว่าโรงเรียนนี้มันใกล้บ้านเขาเดินกลับได้สบายๆส่วนคิมมี่นั่งรถเมย์สีแดงกลับเพราะเป็นสายเดียวที่จอดหน้าบ้านเขา

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะบอมมีอะไรคุยกันในไลน์นะ" เนียร์เดินมาหยุดรอรถที่ป้ายรถเมย์พร้อมกับคิมก่อนจะป้องปากบอกบอมที่เดินโบกมือไปด้วยเดินตามทางไปด้วย

"รถกูมาละแล้วเจอกับพรุ่งนี้นะมึง"เนียร์เดินขึ้นรถสองแถวไปนั่งที่ในสุดก่อนจะหันหลังมาโบกมือลาเพื่อนสาวของเขา" แล้วเจอกัน "

ติดตามตอนต่อไป

ตอนที่ 2

เปิดเทอมวันที่สองของโรงเรียนเจวายปาร์คเหล่ารุ่นน้องม.1-ม.5 ต่างตื่นเต้นกันเพราะพิธีรับน้องกำลังจะเริ่มขึ้นซึ่งม.3 จะรับให้ม.1 และ ม.2 ส่วนม.6 จะรับให้ม.4 และ ม.5

พิธีรับน้องของม.3 จะไม่มีอะไรมากแค่จับฉลากได้พี่รหัสและมอบขนมให้ส่วนของม.6จะพิเศษหน่อยเพราะนอกจากจะมีขนมให้ตลอดปีแล้วยังต้องตามหาพี่รหัสด้วยตัวเองถ้าตามหาเจอแล้วพี่และน้องจะต้องดูแลกันไปจนจบปีการศึกษา

ห้องม.4/5

"ขออนุญาตนะครับขอนัดหมายเวลาหน่อยนะครับ"

"ตอนเที่ยงห้องม.4/5 ไปเจอพวกพี่ๆที่ใต้ตึกนี้นะครับอย่ามาสายกันนะครับ ขอบคุณครับ"

รุ่นพี่ม.6 เดินเข้ามานัดหมายเวลาที่จะจัดกิจกรรมสำหรับน้องเข้าใหม่เพื่อนในห้องต่างตื่นเต้นกันมากเพราะบางคนก็ไม่เคยมีพิธีรับน้องแบบนี้แต่สำหรับบางคนที่เป็นศิษย์เก่าก็เริ่มชินแล้ว

แต่ที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่าคือรุ่นพี่ม.5 และม.6 ที่จะมาเป็นพี่รหัสของตัวเองถ้าใครได้รุ่นพี่ตามที่หวังเอาไว้ก็โชคดีส่วนใครไม่ได้ตามที่หวังก็แห้วกันไป

"แกๆห้องห้าคู่กับพี่ห้องอะไรวะ"

"ไม่รู้ว่ะ แต่ถ้าเอาเหมือนม.ต้นน่าจะห้องห้าล่ะมั้ง"

"เห้ยยย!! ถ้าห้องห้าก็ตรงกับพี่แจ๊คสันน่ะสิ กรี๊ดดดด"

สาวๆเริ่มจับกลุ่มเม้ามอยเรื่องรุ่นพี่ตอนเที่ยงกันแล้วพวกเธอไม่รู้เลยว่าปัญหาชุดใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นพวกเธอไม่รู้เลยว่าการรับน้องของม.6โหดมากขนาดไหนยิ่งพวกกรี๊ดกร๊าดเสียงดังแบบนี้พวกพี่ม.6 ยิ่งชอบ

"เห้ยบอม มึงว่าเราจะได้รุ่นพี่แบบไหนวะ"เนียร์เดินมาคล้องคอบอมอย่างเนียนๆ

"ถ้ามึงรู้ว่าตัวมึงเตี้ยก็อย่าลำบากเลย กูปวดคอ" บอมดันแขนของเนียร์ออกจากคอของตัวเอง

"เออ กูก็อยากรู้นะว่ารุ่นพี่ของกูจะเป็นแบบไหน"

"ถ้าเป็นผู้ชายก็ดี แต่ถ้าเป็นชะนีก็ขอให้ไม่แรดมากละกัน"

คิมมี่เดินตามหลังพวกบอมเพราะเอาแต่คิดเรื่องรุ่นพี่เพลินๆ"เห้ย เดินรอกันด้วยสิวะ!!" ดวงตาตี่ของบอมหันกลับไปมองคิมมี่ก่อนจะหยุดรอ"ขาก็ยาวยังเดินช้าอีก"

"เออ อย่าบ่นมากเดี๋ยวจับทำผัวสะหรอก" คิมมี่เดินเร็วไปเอาหน้าซบลงที่ไหล่ของบอมข้างนึง"พวกมึงนี่อะไรกับกูนักหนาวะ ร้อน!"บอมสะบัดทุกคนที่เอาแต่เกาะนัวเนียตัวเขาออก ก่อนจะเดินนำลิ่วเข้าไปในโรงอาหาร

"ผัวจ๋ารอเมียด้วยยยย~"

"กูไม่ใช่ผัวมึงเว้ย!!"

บอมตกใจที่คิมมี่วิ่งตามตัวเขาไปติดๆพร้อมกับทำท่าทางเหมือนวิ่งเข้าไปในทุ่งดอกลาเวนเดอร์เขาเลยวิ่งหนีคิมมี่สะงั้น=_=^

"วิ่งเล่นเป็นเด็กๆเลย หึ" บอมจะรู้ไหมนะว่ามีเพื่อนในกลุ่มอีกคนหนึ่งที่ชอบเวลาเขายิ้มและหัวเราะออกมาถ้านายรับเรื่องผู้ชายชอบกันได้วันนั้นเขาอาจจะบอกความใจในก็ได้นะ...

"เอาล่ะครับน้องๆ มากันครบแล้วนะ"

น้องๆม.4 นั่งเรียงแถวตอนลึกลงไปตามห้องของตัวเอง พี่ม.6 ประกาศผ่านลำโพงว่าเดี๋ยวจะให้จับฉลากว่าใครคือรุ่นพี่ของเรา จะได้ทั้งหมดสองใบเพราะเป็นของม.5 และ ม.6

"เอาล่ะครับฉลากในมือของน้องๆคือคำใบ้ถึงตัวของรุ่นพี่ของน้องนะครับ ห้อง 1 พี่รหัสคือม.5 และ ม.6/1 ห้อง 2 พี่รหัสคือม.5 และม.6/2 เรียงแบบนี้ไปเรื่อยๆจนครบ 10 ห้องนะครับ"

"ระยะเวลาการหาพี่รหัสเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยนะครับ พอบ่ายสองเราจะเริ่มทำกิจกรรมต่อไปเลยนะครับ"

เมื่อรุ่นพี่ประกาศเสร็จรุ่นน้องทุกคนก็เตรียมตัวไปหารุ่นพี่ของตัวเองทันที

"ของมึงคำใบ้ว่าไงบอม"

ม.6 'หน้าตาสะสวยรูปร่างผอมบาง นางเอกของห้อง'

ม.5 ‘เสียงร้องทรงพลังเสียงหัวเราะอร่อยสุด’

"ของมึงอ่ะเนียร์"

ม.6 'หน้าตาสันทันดวงตาคมดุจเหยี่ยว ฉลาดเป็นกรด'

ม.5 'น่ารัก เสียงแหลมช่างจ้อ’

"ของมึงอ่ะคิมมี่"

ม.6 'ไม่สูงไม่เตี้ย ดาวเด่นของห้องปากหมาเป็นที่หนึ่ง'

ม.5 ‘เด่นด้านผู้นำเชียร์ชอบทำกิจกรรม มีปานที่แขนขวา’

"กูว่าพี่รหัสกูต้องปากหมามากๆอ่ะ"คิมมี่ยืนมองเพื่อนๆที่เดินตามหารุ่นพี่กัน สายตาก็สอดส่องมองไปรอบๆ ไม่สูงไม่เตี้ย? แม่งมีเกือบทั้งห้องเปล่าวะ!! ไอห่าคำใบ้อะไรวะเนี่ยหาง่ายมากมั้ง!! “ของกูคงเป็นผู้หญิงเพราะมันใบ้ว่านางเอกของห้อง” บอมก็เช่นกันยืนมองเพื่อนที่ตามหาพี่รหัสของตัวเองบางคนก็หาเจอแล้วเพราะคำใบ้ง่ายๆ แต่ของเขามันไม่ง่ายน่ะสิแบบไหนที่เรียกว่าสวยแบบนางเอกวะ??

“ของกูล่ะฉลาดเนี่ย กูต้องไปขอดูใบเกรดพี่เขาไหมวะ” เนียร์ยืนเกาหัวตัวเองแกรกๆงานช้างเลยสิทีนี้หาพี่ก็ไม่เจอไม่รู้ว่าจะไปตามหาจากที่ไหน ดูๆไปก็ไม่รู้ว่าพี่ห้องห้าคือใครบ้างอีก “กูไม่หาแม้งละ” บอมเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้ข้างตึกอาคารเรียนของพวกเขา

“เห้ยยย ถ้าไม่หาก็ไม่เจอพี่สิวะไปหาก่อนเร็ว”

“มึงอยากหาก็หาคนเดียวสิวะ กูไม่อยากหาแล้ว อีกอย่างพี่เขาก็ไม่ได้บังคับนิว่าต้องหาให้เจอภายในวันนี้ค่อยหาวันอื่นก็ได้”

บอมดึงเนียร์ให้มานั่งข้างๆก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้คิมมี่ “เออ มึงไม่หากูไปหาเองก็ได้” คิมมี่เดินตึงตังออกไปตามหาพี่รหัสคนเดียว “ให้คิมมี่ไปคนเดียวจะดีเหรอบอม”

“อย่าเด็กหน่อยเลย มันแค่ไปตามหาพี่รหัสมันไม่ได้ไปออกรบ” เนียร์พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของบอม แต่ก็ยังอดห่วงเพื่อนไม่ได้ไปคนเดียวจะสนุกเท่าไปกับเพื่อนได้ยังไงล่ะบอมนี่ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ

“ไอบอมมึงจะนั่งอยู่แบบนี้ใช่มั้ยงั้นเนียร์มึงมาหากับกู” คิมมี่วิ่งกลับมาหาพวกบอมก่อนจะดึงให้เนียร์ลุกขึ้นยืนเพื่อไปหาพี่รหัสด้วยกัน “ถ้ามึงอยากนั่งก็นั่งไปคนเดียวเลย กูจะพาเนียร์ไปหาพี่รหัส”

“อะ ไอเหี้ยคิม” บอมพูดได้แค่นั้นเพราะคิมได้ลากเนียร์ให้เดินตามเขาออกไปแล้วบอมมองตามหลังของพวกนั้นที่เดินเข้าไปใต้อาคารเรียน “อะไรกันนักหนาวะ” บอมบ่นกับตัวเองก่อนจะลุกเดินตามหลังของพวกคิมไป

“กูไปด้วย!!” เนียร์หันมายิ้มให้ที่บอมยอมตามพวกเขามา “ไงมาหาได้แล้วสินะ” คิมมี่มองบอมแล้วก็ยิ้มกริ่ม บอมไม่พูดอะไรเดินนำหนาไปก่อนสะแล้ว “เร็วดิเหลือเวลาแค่สามสิบนาทีเองนะเว้ย” พวกคิมเดินตามแผ่นหลังหนาของบอมก่อนจะหมดเวลาเขาต้องพอได้รู้บ้างล่ะว่าคนไหนเป็นพี่รหัสของเขา

“หาคนเดียวก็ว่ายากละนี่ต้องมาหาทั้งม.5 และ ม.6 อีก” บอมยังคงไม่เลิกบ่นก่อนจะรู้จักกันนึกว่าเป็นใบ้สะอีก “เออน่าเอาสักคนก่อนเถอะ” คิมมี่คล้องแขนของบอมก่อนจะลากให้เดินตามไปคิมมี่เข้าไปถามรุ่นพี่ว่าห้องม.6/5 ยืนอยู่ตรงไหนกันเพราะไม่อยากให้วุ่นวายเลยจัดให้พี่ๆอยู่รวมกันเป็นกลุ่มห้องแทน

ห้องม.5/5 และม.6/5 อยู่ด้านข้างสนามบาสนั่งอยู่ใต้ร่มไม้กันสะส่วนใหญ่มีพวกเพื่อนห้องคิมเข้าไปถามและถูกให้เต้นท่าพิลึกๆด้วย “มีเต้นด้วยเหรอวะ เห้ยไม่เอานะเว้ย” เนียร์ออกตัวแรงก่อนคนแรกเลยเพราะเขาไม่ชอบเต้นเต้นทีไรไม่เป็นท่าทุกที “เออน่าเข้าไปถามก่อนเผื่อพี่มึงใจดีไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้นะ”

พวกคิมบอม และเนียร์เดินเข้าไปมองหน้ารุ่นพี่ที่คิดว่าน่าจะตรงกับคำใบ้มากที่สุด “ขอโทษนะครับนี่คำใบ้ของพี่ป่ะครับ” บอมยื่นใบฉลากคำใบ้ให้พี่ผู้หญิงที่คิดว่าสวยที่สุดในห้องแล้วให้เธอดู “พี่ไม่ใช่นางเอกของห้องหรอกน้องไปถามพี่ที่นั่งหันหลังนั่นสิ” เธอชี้ไปที่แผ่นหลังบางที่นั่งหันหลังให้บอมแต่นั่นมันผู้ชายไม่ใช่เหรอวะ?? บอมทำหน้าสงสัยว่าให้ไปถามทำไมอาจจะเป็นแฟนของพี่เขาก็ได้มั้ง

“ขอโทษนะครับพี่พอจะรู้ไหมครับว่าคนในคำใบ้นี้เป็นใคร” บอมสะกิดที่ไหล่บางของรุ่นพี่ผู้ชายก่อนที่เขาจะหันหน้ามามองบอมรุ่นพี่หยิบใบคำใบ้ไปอ่านก็ถึงกับยืนนิ่ง “อ๋อก็มันนี่ละนางเอกของห้อง ฮ่าๆ” เพื่อนของรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นชี้มาที่ตัวรุ่นพี่เพราะว่าคำใบ้ที่น้องเอามาให้มันคือตัวพี่เขานั่นล่ะ

บอมยืนนิ่งที่บอกว่านางเอกของห้องนี่มันหมายความว่ายังไงวะเนี่ย “ระ เหรอครับ” บอมถึงกับทำอะไรต่อไม่ถูกไม่นึกว่าจะเจอรุ่นพี่ไวขนาดนี้แถมยังเป็นผู้ชายอีกทั้งๆที่เขาคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ “พี่ชื่อมาร์คนะเราล่ะชื่ออะไร”

“ผมบอมครับ” บอมตั้งสติได้แล้วก็แนะนำตัวว่าชื่ออะไรก่อนจะขอตัวออกมาก่อนเพราะต้องตามหารุ่นพี่อีกคน “เป็นไงมึงเจอพี่รหัสมึงป่ะ” คิมมี่เดินตรงเข้ามาหาบอมหลังจากที่เห็นเพื่อนตัวเองเดินตรงมา “เจอแล้ว แต่เป็นผู้ชายวะ” คิมมี่ถึงกับอ้าปาหวอ “อย่าบอกนะว่าที่บอกว่านางเอกของห้องนางเป็นเกย์เหรอวะ หรือว่ากระเทยแบบฉัน” คิมมี่ชี้ที่ตัวเองก่อนจะคาดคั้นคำตอบจากบอม

“ไม่รู้ว่ะไม่ได้ถามอะไรรู้แค่ชื่อไปหาพี่อีกคนก่อนละกัน” บอมขอตัวไปหาพี่อีกคนก่อนเพราะเหลือเวลาอีกแค่สิบห้านาทีเท่านั้นเสียงร้องทรงพลัง? แล้วยังไงวะจะมีใครมาร้องเพลงตอนนี้รึไงไอหัวเราะอร่อยอีก หัวเราะไปกินของอร่อยไปเหรอวะ บอมนายไม่น่าบื้อได้ขนาดนี้นะ =__=^

ไม่สูงไม่เตี้ยก็มีกันตั้งเยอะแยะปะวะแล้วจะไปหาได้ยังไงถามเอาละกัน "ขอโทษนะคะคุณพี่ พอจะรู้คำใบ้นี้มั้ยคะ ว่าเป็นใครเอ่ย?" คิมมี่เดินถามพี่ๆไปทั่วว่าพอจะมีใครจะบอกได้บ้างไหมว่าคนในคำใบ้นี้คือใคร

"อ๋อปากหมาๆในห้องเรามีคนเดียวล่ะน้องหาไม่ยากหรอก"หาไม่ยากก็บอกมาสิคะคุณพี่ว่าคือใคร น้องจะได้ไม่ต้องเหนื่อยตามหา "งั้นคุณพี่พอจะ...."ปรี๊ดดดดด

"หมดเวลาตามหาพี่รหัสแล้วนะครับ ช่วยกลับมานั่งที่ใต้อาคารกันด้วยนะครับ"

ยังไม่ทันจะได้ถามเลยว่าเป็นใครดันหมดเวลาสะก่อนเซงเว้ย!!เพื่อนๆทุกคนเริ่มทะยอยกันไปนั่งที่ใต้อาคารเรียนกันแล้ว คิมมี่ บอมและเนียร์ก็เดินเอื่อยตามไปเช่นเดียวกัน

"มึงหาพี่เจอมั่งป่ะ" เนียร์ที่นั่งอยู่ก่อนแล้วถามเพื่อนอีกสองคนที่เพิ่งจะเดินอืดอาดมาถึง"กูได้คนนึง" บอมบอกก่อนจะนั่งซ้อนด้านหลังของเนียร์ "กูไม่ได้เลยยยย"คิมมี่พูดออกมาเนือยๆ พอจะรู้ว่าใครดันมาหมดเวลาสะนี่!!

"ของกูได้มาคนเดียวแต่เป็นพี่ม.5 ว่ะ"เนียร์กำลังจะหันหลังไปคุยกับเพื่อนๆ แต่บอมจับตัวเอาไว้ก่อนบอกให้หันไปฟังที่พี่เขาจะพูดก่อนเดี๋ยวโดนว่าเอา

"เอาล่ะครับทุกคนคงจะได้รู้แล้วใช่มั้ยครับว่าพี่รหัสของเราเป็นใคร แต่ถ้ายังหาไม่เจอก็หาได้เรื่อยๆนะครับ"

"ส่วนกิจกรรมต่อไปพวกพี่ๆจะต้องปิดตาน้องๆทุกคนเพื่อจะให้ร่วมเล่นเกมกันนะครับรบกวนพี่ๆไปปิดตาน้องๆได้เลยครับ"

ดวงตาทั้งสองข้างของบอมมืดสนิทชนิดที่ว่าชนเสาแล้วหลับได้เลย"มึงว่าเขาจะให้เล่นเกมอะไรวะ" บอมเอียงหูไปตามเสียงของเพื่อนที่ถามขึ้นมา"ไม่รู้ว่ะ แต่คงไม่สนุกเท่าไหร่หรอกมั้ง"มันจะไปสนุกได้ยังไงในเมื่อปิดตาอยู่แบบนี้มันจะเห็นเหรอไงว่าให้เล่นเกมอะไรบ้าง

"เอาล่ะครับน้องๆจับมือกันแล้วเดินไปตามทางนะครับเริ่มจากห้อง5 ก่อนเลยครับ"

เด็กๆห้อง5 ลุกตามกันก่อนจะจับมือต่อๆกันไป แถวเริ่มขยับอีกครั้งสองขายาวของบอมเดินตามแรงดึงของเนียร์ไปเรื่อยๆรุ่นพี่ทั้งม.5 และม.6 ต่างให้ความสนใจกับเด็กหนุ่ม 3 คนหลังเป็นอย่างมากด้วยหน้าตาและสีผิวช่างสมบูรณ์แบบอะไรแบบนี้!!

ด่านแรกของการเล่นเกมทุกคนจะต้องเดาให้ถูกว่าอาหารหรือขนมที่ได้กินเข้าไปมันคืออะไรทายผิดออกจากแถวไปทันที ห้อง5 คนทายผิดไปทั้งหมด 10 คน ตอนนี้ทุกคนเริ่มเครียดกันแล้วว่าเราจะได้กินอะไร

"อ้าปากครับน้อง"

เสียงของรุ่นพี่ผู้ชายบอกให้บอมอ้าปากก่อนจะป้อนขนมปูไทยให้บอมกิน อะไรวะขนมอะไรวะเนี่ย คุ้นๆแต่ลืมชื่อว่ะ "เอ่อ...."พี่ๆลุ้นกันหนักว่าน้องคนนี้จะตอบถูกมั้ย "ปูไทยป่ะครับ"

"ถูกต้องนะครับบบ~"

ด่านแรกทั้ง3 คน รอดไปด้วยกันแต่คนที่หนักสุดในด่านแรกคงจะเป็นเนียร์เพราะได้ทานซูชิผสมวาซาบิเข้าไป"ไอเหี้ยกลิ่นวาซาบิยังติดลิ้นอยู่เลย" หลังจากผ่านด่านแรกไปได้ทุกคนก็ถูกให้แกะที่ปิดตาออกเพราะด่านต่อไปนี้ต้องเล่นเกมที่ต้องใช้สัมผัสทั้ง5

ด้านที่สองเกมล้วงไหทุกคนที่ผ่านเข้ารอบที่สองมาจะต้องล้วงไหว่าสิ่งที่อยู่ภายในไหนั้นมันคืออะไรและเช่นเคยคนที่ทายผิดออกจากเกมไปทันที

"เอาล่ะครับน้อง 5 คนแรกยืนเรียงหน้ากระดานเลยครับ"

เพื่อนผู้หญิงในห้องถูกเรียกให้ออกไปก่อนพอให้เริ่มเกมได้ถึงกับกรี๊ดกันใหญ่ว่าสิ่งที่อยู่ในไหมันเหนียวบ้างล่ะเป็นสัตว์บ้างล่ะ ดิ้นได้บ้างล่ะ

พอถึงตาพวกบอมสิ่งของที่บอมได้จับคือปลาหางนกยูงคิมมี่ได้เยลลี่ เนียร์ได้ช็อคโกแล็ตM&M พวกเขาทายถูกเพียงสองคน คิมมี่ทายเยลลี่ผิดตัวเองดันนึกว่าเป็นพุดดิ้งเลยตกรอบไป

เกมดำเนินมาเรื่อยๆจนด่านสุดท้ายทั้งบอมและเนียร์ต้องตามหาสิ่งของที่ในกระดาษต้องการแล้วเอาไปให้ใครก็ได้พร้อมพูดตามที่ในกระดาษเขียน บอมได้คำใบ้ 'ตามหาผ้าเช็ดหน้าสีชมพูพร้อมบอกผมอยากจะซับเหงื่อให้คุณจังเลยครับ'

ส่วนเนียร์ได้ 'ตามหานาฬิกาข้อมือสีขาวพร้อมบอกเราสองคนจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ได้มั้ย' โอ้ยยยกูจะอ้วกกับคำใบ้"ไอบอมมึงได้อะไรวะ" เนียร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาบอมที่กำลังตามหาของที่เขาได้รับมอบหมายอยู่"ผ้าเช็ดหน้าสีชมพู"

บอมพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินไปถามกลุ่มต่างๆว่ามีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูบ้างมั้ยส่วนเนียร์ก็เดินมองตามข้อมือทุกคนว่านาฬิกาที่ใส่อยู่ใครมีสีขาวบ้าง "ฉันมีค่ะสีชมพู"เพื่อนต่างห้องยกมือเรียกให้บอมเดินไปหาเพราะว่าเธอมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูพอดี

จะเรียกว่าโชคดีก็ได้เพราะเธอก็สนใจบอมอยู่เหมือนกันบอมบอกให้เธอช่วยเดินไปกับบอมหน่อยเพราะบอมต้องพูดคำนี้ให้พี่ที่ด่านสุดท้ายฟัง"ผมอยากจะซับเหงื่อให้คุณจังเลยครับ"หลังจากที่บอมพูดบอมก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้เพื่อนต่างห้องทันทีก่อนจะคืนผ้าแล้วยิ้มให้

เพื่อนต่างห้องเธอเอาแต่ยืนนิ่งไม่รู้ว่าอึ้งในรอยยิ้มหรือตกใจที่บอมเช็ดเหงื่อให้กันแน่แต่เธออย่าเพิ่งคิดไปไกลเลยมันเป็นแค่เกมชีวิตจริงบอมอาจจะไม่อยากเช็ดให้ใครเลยก็ได้

หมดเวลาสำหรับเกมต่างๆห้องที่มีผู้ชนะเยอะที่สุดจะได้รางวัลพวกรุ่นพี่พาไปเลี้ยงที่ห้างร้านไหนก็ได้ตามที่น้องๆต้องการส่วนห้องที่แพ้ก็อดไปกัน

"เอาล่ะครับสำหรับวันนี้หมดเวลาของพวกพี่ๆแล้วอย่าลืมไปตามหาพี่รหัสกันต่อนะครับแล้วเจอกันกิจกรรมหน้านะครับ โชคดีครับน้องๆ"

รุ่นพี่ปล่อยกลับบ้านตรงเวลาพอดีทุกคนไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปที่ประตูโรงเรียนทันที บอมบอกลาเพื่อนๆทั้งสองก่อนจะเดินชิวกลับบ้านไปเขาจะรู้ไหมว่ามีพี่รหัสคนสวยเดินตามหลังกลับบ้านพร้อมเขาด้วย

ติดตามตอนต่อไป

ตอนที่ 3

การเรียนการสอนของโรงเรียนเจวายปาร์คดำเนินต่อไปเรื่อยๆนักเรียนทุกคนเข้าสู่โหมดเรียนกันเต็มตัวแล้วหลังจากที่เปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์

คิมมี่ยังคงหาพี่รหัสม.6 ของตัวเองไม่เจอแต่พี่รหัสม.5 เขาเจอแล้วเป็นผู้ชายที่หล่อม๊ากกกก แค่เห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักแล้ว เขาถือว่าตัวเองโชคดีอยู่เหมือนกันเพราะตอนแรกเขาคิดเอาไว้ว่าตัวเองอาจจะได้ผู้หญิงใครจะไปคิดล่ะว่าผู้นำเชียร์จะหล่อลากไส้ขนาดนี้

“คิม” เสียงเข้มของใครบางคนดังมาจากด้านหลังของคิมมี่ตอนนี้พวกเขากำลังเดินลงไปใต้อาคารเรียนเพื่อเปลี่ยนวิชาเรียน “อ้าว พี่มินสวัสดีครั” คิมมี่เมื่อหันไปเห็นพี่มินพี่รหัสม.5 ของตัวเองก็ยิ้มกว้างออกมาทันที “นี่ขนมเอาไว้กินตอนกลางวันนะ” พี่มินยื่นถุงขนมขนาดไม่ใหญ่มากมาให้คิมมี่ก่อนจะขอตัวไปเรียนวิชาต่อไป

“มึงนี่ดีเนอะพี่เอาขนมมาให้ถึงที่เลย” เนียร์เริ่มแซวเพราะตัวเองยังไม่ได้ของจากพี่รหัสตัวเองสักชิ้นเลยบอมมองเพื่อนตัวเองทั้งสองคนเดินเถียงกันไปตามทางเดินในใจก็คิดแค่ว่าเมื่อไหร่เขาจะเจอพี่รหัสของตัวเองสักทีเพราะเหลือแค่พี่ม.5เท่านั้นเอง

“เห้ยพวกมึงหลังกินข้าวเสร็จไปตามหาพี่รหัสต่อกัน” บอมพูดไล่หลังเพื่อนที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้วคิมมี่และเนียร์หันมากระพริบตาปริบๆใส่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าบอมจะเป็นคนพูดให้ไปตามหาพี่รหัสทั้งๆที่วันแรกที่ให้ตามหาเขาบอกเองว่าไม่อยากหาแล้ว “นี่กูกำลังฝันเปล่าวะ ไอบอมจะไปตามหาพี่รหัสเนี่ยนะ”

“กูทำให้ตื่นมั้ยมึง” เนียร์ชูกำปั้นก่อนจะยกไปใกล้ๆหน้าคิมมี่ “กูประชดไอสัส” คิมมี่ปัดมือของเนียร์ออกก่อนจะเดินเข้าไปควงแขนบอม “ที่รักอยากไปตามหาพี่รหัสเค้าก็ไม่ว่าอะไรนะ” คิมมี่อ้อนทำตาหวานเยิ้มส่งไปให้บอมส่วนคนที่ถูกเกาะอยู่ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่กับท่าทางของเพื่อนตัวเองทันที

“นี่กูคิดถูกใช่ป่ะที่เลือกคบมึงเนี่ย” บอมหันไปมองหน้าคิมมี่ที่แกล้งทำหน้าเสียใจที่บอมพูดแบบนั้นออกไป “ไม่คบกูแล้วมึงจะไปคบใคร กูสวยสุดในห้องละนะบอม” บอมเหลือบตามองบนทันทีเมื่อเพื่อนสาวของเขากำลังเข้าสู่โหมดหลงตัวเองชนิดที่ GPS ยังช่วยให้ออกมาไม่ได้ “กูล่ะหน่าย”

บอมเดินนำลิ่วไปที่ห้องเรียนทันทีไม่อยากจะเถียงกับเพื่อนต่อเพราะเถียงไปยังไงมันก็แถชมตัวเองได้เสมอคิมมี่และเนียร์วิ่งตามบอมที่เดินนำลิ่วไปเรียบร้อยแล้ว คาบที่สามของวันนี้พวกเขาต้องเจอกับวิชานาฏศิลป์วิชาที่บอม และเนียร์ไม่ถนัดเอามากๆแต่เป็นคิมมี่ที่ชอบมากเพราะเขาชอบรำนิ้วเรียวสวยของเขาเหมาะกับการรำไทยอะไรแบบนี้ที่สุด

คุณครูสั่งงานชิ้นแรกให้นักเรียนทุกคนไปจับกลุ่ม 4-6 คนแล้วมาตั้งจีบให้ดูว่าแต่ละท่าจะต้องจีบอย่างไรทั้งห้องวุ่นวายกันอีกครั้งเพราะทุกคนกลุ่มมันไม่ลงตัวบางกลุ่มมากเกินไปบางกลุ่มคนน้อยเกินไป เช่นเดียวกับกลุ่มของบอมที่ต้องหาเพื่อนเพิ่มมาอีก “บอมกลุ่มนายครบยัง” เพื่อนผู้หญิงท่าทางห้าวๆเล็กน้อยเดินเข้ามาถามบอม

“ยังไม่ครบ” บอมและเพื่อนต่างกลุ่มตกลงกันว่ากลุ่มเราเอา 6 คนได้มั้ยเพราะฝั่งเธอมี 3 คนเหมือนกันบอมตกลงเพราะไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายดีสะอีกท่าไหนที่เขาทำไม่ได้ก็น่าจะให้พวกนี้สอนได้เพราะผู้หญิงยังไงก็น่าจะรำดีกว่าผู้ชายแบบเขาล่ะนะ

การสอบจีบผ่านไปได้อย่างดีเพราะทั้งกลุ่มช่วยกันสอนท่าที่ตัวเองไม่ถนัดส่วนมากคิมมี่จะช่วยบอกสะมากกว่าว่าท่านี้จีบมันควรอยู่ตรงไหนกลุ่มของบอมสอบเป็นกลุ่มที่เจ็ดคะแนนแบ่งออกเป็นคนๆไปเพราะคุณครูให้เลือกว่าจะเอาคะแนนรวมหรือแยกพวกเขาเลือกแยกเพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ใครคะแนนออกมาดีเกินคาดเพราะเนียร์คิดว่าตัวเองจะได้น้อยแต่เปล่าเลยเขาได้คะแนนเท่ากับบอมและคิมมี่เลยต่างหากคะแนนเต็ม 10 ทั้งสามคนได้เท่ากันคือ 8.5 เพราะบางท่าพวกเขาก็ลืมว่ามันควรจีบอย่างไร

คาบที่สามหมดลงอย่างรวดเร็วด้วยความสนุกสนานปนเครียดของเพื่อนๆทุกคนคุณครูปล่อยให้นักเรียนทุกคนไปทานข้าวได้เพราะหมดกลุ่มที่จะสอบแล้วพวกเขาทั้งสามคนกำลังเดินไปที่โรงอาหารจากที่พวกเขาสังเกตมาโรงอาหารไม่ได้เปลี่ยนเมนูการทำกับข้าวเลยมีแต่แบบเดิมๆ “กูเบื่อข้าวที่โรงอาหารว่ะ” เนียร์เดินเอื่อยปากก็บ่นไปเรื่อย “มึงคิดว่าตัวเองเบื่ออยู่คนเดียวเหรอวะ”

คิมมี่เดินมาคล้องคอเนียร์มองจากมุมคนอื่นก็คิดว่าเพื่อนกอดคอกันธรรมดาถ้ามองจากสายตาสาววายก็เหมือนเมะกอดคอเคะแต่ความจริงคือสาวน้อยร่างบาง?กำลังพร่ำพรรณากับเพื่อนชายของมันก็เท่านั้น หลังจากที่ทั้งสามคนกินข้าวกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องไปตามหาพี่รหัสของตัวเองอีกครั้งคิมมี่และเนียร์ไปตามหาพี่ม.6 ส่วนบอมไปตามพี่ม.5

ห้องม.5/5

“ขอโทษนะครับ” บอมชะเง้อคอมองพี่ๆที่นั่งอยู่ภายในห้องก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดพี่ที่นั่งใกล้ประตู “ค่ะ คะ?” เธอตกใจเล็กน้อยเพราะเธอกำลังอ่านหนังสืออยู่เลยไม่ทันสังเกตเห็นบอม “พี่พอจะรู้คำใบ้นี้มั้ยครับว่าเป็นใคร” บอมยื่นแผ่นกระดาษคำใบ้ให้เธอดู “อ๋อ รู้ค่ะๆแต่ตอนนี้ยังไม่ขึ้นมานะ” บอมขอบคุณเธอที่บอกว่าคนในคำใบ้อีกเดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้วล่ะมั้งเพราะนี่ก็ใกล้เวลาขึ้นเรียนแล้ว

บอมนั่งรอพี่รหัสของเขาที่หน้าห้องสายตามากมายจากพวกผู้หญิงในห้องและตรงระเบียงหน้าห้องต่างให้ความสนใจบอมเธออยากเป็นพี่รหัสของบอมและก็อยากรู้ว่าพี่รหัสของบอมคือใคร คนนั้นต้องโชคดีมากแน่ๆเสียงพูดคุยดังมาจากทางบันไดบอมหันไปมองเผื่อจะใช่พี่รหัสของเขาแต่เขาไม่รู้นี่สิว่าคือคนไหนบอมเดินเข้าไปถามพี่คนเดิมว่าพี่รหัสของเขาชื่ออะไรแล้วหน้าตาเป็นแบบไหน

“ชื่อจุ๊บแจง หน้าตาก็น่ารักๆชอบยิ้มถ้าน้องเห็นรอยยิ้มของเขาน้องก็จะรู้เลยเพราะจุ๊บแจงยิ้มสวยมาก” บอมขอบคุณเธออีกครั้งจุ๊บแจงเหรอขอให้เจอด้วยเถอะเขาไม่อยากมานั่งเป็นจุดสนใจแบบนี้นานๆมันน่าเบื่อ “ไอบอมมมมม” เสียงแหลมของคิมมี่ตะโกนขึ้นมาตากชั้น2

"มีไร" ผมก้มหน้าลงไปคุยกับมัน เดินขึ้นมาคุยกันดีๆไม่ได้รึไง "เจอพี่รหัสมึงยัง"คิมมี่ป้องปากถามเพราะเสียงรอบข้างตอนนี้ดังมากเพื่อนๆในห้องของเขาก็มาหารุ่นพี่ด้วยเหมือนกันบางคนโดนให้เต้นไปแล้ว บางคนโดนให้ไปสารภาพรักกับพี่อีกคนด้วย"ยังไม่เจอ ยังไม่ขึ้นมา"

"เหมือนกูเลยพี่เขาไปกินข้าวนานชิบ"คิมมี่โบกมือขอไปตามหาพี่รหัสต่อก่อนเพราะเหลือเวลาพักเที่ยงอีกไม่กี่นาทีแล้วอย่าว่าแต่พี่รหัสของคิมเลย พี่รหัสของบอมก็ช้าไม่ต่างกัน งี้ล่ะนะผู้หญิงกินข้าวไหนจะต้องเข้าห้องน้ำเติมหน้าอีก"โอยยยยย ร้อน" บอมนั่งสะบัดเสื้อนักเรียนของตัวเองแก้ร้อนสายตาก็พรางมองไปที่บันได

"เห้ยนี่น้องรหัสแกยังไม่มาตามหาแกอีกเหรอจุ๊บแจง" จุ๊บแจง? บอมหันไปตามเสียงผู้หญิงที่ดังมาจากทางบันได ขอให้เป็นพี่รหัสของเขาเถอะ"ยังไม่มาอ่ะ ไม่ต้องรีบหรอกถ้าจะมาเดี๋ยวก็มาละน่า ฮ่าๆ"เสียงหัวเราะอร่อยสะด้วยเหมือนในใบคำใบ้ของเขาเลยนิ

บอมเด้งตัวเองจากที่นั่งวิ่งตรงไปที่บันไดก่อนจะยืนดักกลุ่มรุ่นพี่ม.5 ที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี "เอ่อ...คนไหนชื่อจุ๊บแจงเหรอครับ?"

นิ้วชี้เรียวของเพื่อนร่วมกลุ่มต่างชี้ไปที่เด็กสาวผมเปียใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยืนมองบอมอย่างตาไม่กระพริบ"ถามชื่อพี่ทำไมเหรอ?"

"นี่ใช่คำใบ้พี่รึเปล่าครับ?" บอมยื่นกระดาษให้จุ๊บแจงดูก่อนจะเก็บกลับไปที่เดิม "ใช่คำใบ้นั้นคือพี่เอง น้องเป็นน้องรหัสของพี่เหรอ?" จุ๊บแจงฉีกยิ้มกว้างเผยฟันซี่เรียงสวย รอยยิ้มสวยจริงๆด้วยแหะ

"ชะ ใช่ครับผมบอมนะครับ" บอมยื่นมือไปเพื่อจะทักทายแต่ก็ลืมตัวไปว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายจะไปแตะเนื้อต้องตัวเขาได้ยังไง"ขะ ขอโทษครับ แฮ่ๆ" บอมเขินทำตัวผิดๆถูกๆ เก้ๆกังๆเรียกเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนในกลุ่มของจุ๊บแจง

"ออดเข้าเรียนดังแล้ว บอมไปเรียนเถอะจ้ะ"จุ๊บแจงดันหลังของบอมให้เดินลงบันไดเพื่อไปเข้าเรียนคาบต่อไปได้แล้วก่อนที่จะเข้าห้องสายบอมเดินลงบันไดไปแล้วแต่รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของจุ๊บแจงยังไม่หายไปจุ๊บแจงยังคงยิ้มให้บอมอยู่อย่างนั้นจนเพื่อนๆของเธอเริ่มแซว

"ฮั่นแน่!! ยิ้มไม่หุบเลยนะแจง~"

"หรือว่าตกหลุมรักน้องรหัสตัวเองเข้าแล้วนะ?"

"บะ บ้าพวกเธอก็...ไม่ใช่อย่างนั้นสะหน่อย"จุ๊บแจงเขินที่เพื่อนๆของเธอแซวรีบเดินเข้าห้องเรียนไปทันทีบอมเหรอ...ยินดีที่ได้รู้จักนะบอม ฮิ~

คาบที่แปดหมดลงนักเรียนทุกคนทยอยกันเก็บของลงกระเป๋าบอมยืนจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปสวมรองเท้าของตัวเองคิมมี่และเนียร์เดินตามออกมาติดๆวันนี้ก็สมองตื้อเหมือนเดิมเนื้อหาที่อัดแน่นจนรับแทบไม่ไหวถูกอัดเข้ามาอย่างเต็มที่

"กูจะเป็นเอ๋ออยู่แล้ว เรียนหนักอะไรขนาดนี้วะเนี้ยยย~!"

"เอาหน่ามึง เรียนไปสักพักเดี๋ยวก็ชินละ"

เนียร์และคิมมี่คุยกันเกี่ยวกับเรื่องเรียนไปตามทางเดินลงบันไดบอมไม่ได้มีปากเสียงอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะพูดไปทำไมยังไงก็ต้องเรียนอยู่ดี

"บอม" เสียงเรียกชื่อบอมดังมาจากทางด้านหลังของเขา บอมหันหลังไปมองก่อนจะเจอกับพี่รหัสของตัวเอง"ครับ?"

"พี่กลับบ้านด้วยสิ"

 "พี่หวัดดีครับ"ทั้งคิมมี่และเนียร์ยังไม่รู้จักชื่อของรุ่นพี่คนนี้เลยไม่รู้ว่าจะทักยังไงได้แต่ยกมือไหว้ตามประสารุ่นน้องทักรุ่นพี่ก็เท่านั้น "ดีๆ"

"เออ ยังไม่แนะนำให้รู้จักเลยนี่พี่มาร์คพี่รหัสกู ส่วนสองคนนี้คิมกับเนียร์เพื่อนผมครับ"

"คิมมี่เถอะยะ!"

"ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่เจอเราเมื่อเที่ยงนิ"มาร์คชี้ไปที่คิมมี่ก่อนจะทักว่าตอนเที่ยงก็เจอกัน ตอนที่คิมมี่ไปตามหาพี่รหัสหน้าห้องของเขา"ใช่ครับ ผมได้เพื่อนพี่เป็นพี่รหัสนะครับ"

คิมมี่ทำหน้าเบื่อหน่ายทันทีเมื่อนึกไปถึงเมื่อตอนเที่ยงเขารอพี่รหัสนานไม่เท่าไหร่พอเจอหน้ากันแล้วเหมือนกำลังจะวางมวยกันสะอย่างนั้นล่ะ

ย้อนไปเมื่อพักเที่ยง

ห้องม.6/5

"รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนดะ...."

"มึงหยุดร้องได้มั้ย กูร้อนจะตายยังต้องมาฟังเสียงมึงร้องเพลงอีกสงสารกูบ้างเถอะ"

"ถุยยย!! เค็มเว้ยไอเนียร์เสียงกูออกจะเพราะแค่นี้ทำเป็นฟังไม่ได้"

คิมมี่นั่งรอพี่รหัสของตัวเองหน้าห้องเพราะเดินเข้าไปถามเพื่อนๆของพี่เขาแล้วได้คำตอบมาว่ายังไม่ขึ้นมาครับน้องรอไปก่อนนะจ้าาา รอจ้านานแค่ไหนก็จะรอจ้าเพราะไม่อยากมาตามหาอีกแล้วจ้า~

"พี่รหัสมึงนี่แดกทั้งโรงอาหารเลยเปล่าวะ"

"พูดมาก เดี๋ยวจูบเลย"คิมมี่หันไปพูดขู่เนียร์ที่เอาแต่นั่งบ่นอยู่นั่นล่ะคิดว่าร้อนคนเดียวเมื่อยคนเดียวรึไงเขาก็ร้อน ก็เมื่อยไม่แพ้กันหรอก "เออตอนมึงไปสารภาพรักกับพี่คนเมื่อกี้โคตรรพีคเลยอ่ะ"

คิมมี่นึกขึ้นได้เพราะเมื่อตอนที่เนียร์ไปหาพี่รหัสแต่กลับโดนพี่รหัสสั่งให้ไปสารภาพรักกับพี่ข้างห้องแต่ข้างห้องกลับไม่มีใครอยู่มีเพียงพี่รูปหล่อ(ประชด)กล้ามปูนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว มันเดินเข้าไปแบบกล้าๆกลัวๆรอดกลับมาได้แกคือผู้ชนะเลยนะเว้ยเพื่อน!!

"อะ เอ่อพี่ครับ" เนียร์เดินเข้าไปสะกิดแขนของพี่เขาเบาๆ ก่อนที่พี่กล้ามปูจะเงยหน้าขึ้นมามอง"มีอะไร" เชี้ยแล้วกูจะสารภาพรักยังไงวะเนี้ย "เอ่อ ผมโดนพี่รหัสให้มาสารภาพรักกับพี่"

"อืม"

"คือ ผมรักพี่นะครับ ขอบคุณครับ!!"

เนียร์รีบพูดแล้ววิ่งออกจากห้องทันทีคิมมี่ปล่อยก๊ากออกมาอย่างหนักไม่คิดเลยว่าเพื่อนตัวน้อยของเขาจะกล้าสารภาพรักรุนแรงขนาดนี้

"ไอ้เหี้ยโคตรจี๊ดอะ ฮ่าๆ"

"มึงหุบปากไปเลย"

เนียร์นั่งเซ็งไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาสารภาพรักกับรุ่นพี่แถมยังเป็นคนที่ไม่ได้ชอบอีกอยากตายยยยย

"ชื่อเนียร์สินะ พี่ชื่อท็อปเราเป็นพี่น้องรหัสกันละนะ"

 "ครับ"

เนียร์กับพี่รหัสนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนเพื่อนของพี่ท็อปมาเรียกให้เข้าไปช่วยดูการบ้านให้หน่อยพี่เขาท่าทางจะเก่งและคงฉลาดจริงๆตามที่เขียนไว้ในใบคำใบ้ล่ะนะงี้ก็ให้พี่ท็อปสอนการบ้านได้ดิวะ โหหหมีพี่ดีมีชัยไปกว่าครึ่งล่ะเว้ย!

"ยิ้มเหี้ยอะไรคนเดียว เมาแดดเปล่าเนี่ย"

"เมื่อไหร่พี่มึงจะมากูรอจนกูได้พี่รหัสแล้วเนี่ย"

"เออ ก็รอก่อนสิวะเขาคงไปช่วยแม่บ้านล้างจานทั้งโรงอาหารด้วยล่ะมั้ง"

คิมมี่นั่งแซวพี่รหัสตัวเองกับเนียร์ที่ริมระเบียงหน้าห้องของพี่รหัสเมื่อไหร่จะมาสักที

"เห้ย มึงเห็นหน้าน้องคนนั้นป่ะ เหี้ยอย่างฮาอะ ฮ่าๆ"

"เออมึงก็ไปแกล้งน้องเขา นิสัยเสียเหมือนหน้าตาจริงๆนะมึง"

ทั้งคิมมี่และเนียร์ต่างก็หันไปสนใจเสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมาถึงระเบียงที่พวกเขานั่งอยู่รุ่นพี่กลุ่มไม่ใหญ่มากเดินขึ้นมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะเดินเข้าห้องไป ไม่ทันไรเสียงตะโกนจากในห้องก็ดังออกมาทำให้คิมมี่และเนียร์หันไปสนใจอีกครั้ง

"เห้ยน้องนี่ไงพี่รหัสน้องมาแล้ว!"

"เห้ย ไอ้คิมมี่ไปดิพี่มึงมาแล้วๆ"

"เออๆ"

คิมมี่พุ่งตัวเข้าไปในห้องของพวกพี่ๆก่อนจะเดินไปตามที่พี่คนที่ตะโกนบอกพี่รหัสของเราปากหมาตัวไม่สูงไม่เตี้ย ปากหมา ไม่สูง ไม่เตี้ย....

"พี่ใช่พี่รหัสผมป่ะ"

"มาถามงี้กูจะรู้กับมึงมั้ยเนี่ย"

คิมมี่ยื่นใบคำใบ้ให้พี่เขาอ่านก่อนที่พี่เขาจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้

"เออกูเนี่ยละปากหมาตัวพ่อเลย"

"เตี้ยสมฉายาจริงๆ"

"มึงว่าใคร!"

"ป เปล่าครับผมแค่คิดดังไปหน่อย"

รุ่นพี่ตัวไม่สูงไม่เตี้ยตรงหน้าคิมมี่กำลังมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคืองเขาไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าเขาเตี้ย สูง 170+ ก็ถือว่าสูงแล้วเว้ยไอประเภทที่เกิน 180 เนี่ยมันเรียกว่าเปรต

 "ถ้าอยากเป็นน้องกูมึงต้องไปเต้นหน้าห้องให้จบตามเพลงที่กูเปิด เข้าใจ๊?"

"เอาอย่างอื่นไม่ได้อ๋อพี่"

"อย่ามาเรื่องมาก งั้นมึงก็ไปจูบถังขยะสะถ้าไม่เต้น"

ไอพี่เหี้....ใครเขาจะจูบวะ เออๆเต้นก็เต้นแม้งเอ้ย มาก็ช้ายังจะมาบังคับกันอีกเห็นแววความเป็นพี่น้องที่ดีมาแต่ไกลเลย

"เอาล่ะครับตอนนี้ผมรับหน้าที่เป็นเจดี เอ้ยดีเจ เอ้ยถูกแล้ววันนี้เรามีแขกพิเศษเป็นเกียรติมาเต้นให้พวกเราชาวม.6/5 ดูกันนะครับ"

เสียงเพลงแด๊นซ์ดังขึ้นเรื่อยๆเสียงโห่ เสียงกรี้ดดังกระหึ่มห้อง คิมมี่ยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะออกสเต็บทั้งๆที่เขาคือเจ้าแม่แห่งวงการแด๊นซ์สะบัดช่อไม่ว่าใครก็เต้นแพ้เขามาตลอดแต่ครั้งนี้เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะโยกตามจังหวะเพลง

"เอ้ายืนบื้อทำไมเต้นสิวะ เต้น!!"

โอยก็ไม่ได้อยากเต้นไงจะมาบังคับกันทำไมวะ!!คิมมี่เริ่มโยกตามจังหวะเพลงเต้นนิดๆหน่อยก็พอละมั้ง

"มากกว่านี้ เต้นมากกว่านี้เว้ย!"

ไอพี่บ้านั่นเอาแต่พูดอยู่ได้แหกตาดูสิก็เต้นอยู่นี่ไงเห็นเรานั่งสมาธิรึไงวะ คิมมี่เริ่มยกไม้ยกมือขึ้นมาหมุนๆสะบัดเอวไปมาบ้างบางทีก่อนที่เพลงจะเงียบลง

"เต้นท่าบ้าอะไรของมึงวะ โคตรไร้อารมณ์เลย"รุ่นพี่คนเดิมเพิ่มเติมคือเริ่มเกลียดเดินตรงมาที่คิมมี่ก่อนจะพูดคำที่ทำให้คิมมี่แทบพุ่งหมัดไปเสยคาง"เป็นตุ๊ดสะเปล่าเต้นได้ห่วยขนาดนี้อย่าเป็นเลยว่ะ ขนลุก"

"เป็นแล้วมันไปหนักส่วนไหนของพี่วะ!!"

"เห้ยไอคิมอย่า"

เนียร์รีบวิ่งเข้ามาห้ามไม่ให้คิมมี่ปล่อยหมัดใส่รุ่นพี่ตัวเองก่อนจะลากออกมาจากห้อง"มึงจะห้ามกูทำไมวะ! ไม่เห็นไงไอเหี้ยนั่นมันว่ากูอ่ะ!"คิมมี่ชี้เข้าไปในห้องก่อนจะมองกลับเข้าไปอีกครั้งเสียงทุ้มของพี่รหัสตัวเองก็ดังออกมาทันที

"กูไม่รับมึงเป็นน้องรหัสจะไปไหนก็ไป!!"

"กูก็ไม่ได้อยากได้มึงเป็นพี่นักหรอก!!"

คิมมี่เหลืออดจริงๆเขาไม่ได้ไปว่าเพศของพี่เขาเลยแล้วทำไมพี่เขาต้องมาเหยียดเพศของเขาด้วยล่ะเป็นเพศทางเลือกแล้วมันไม่ดีตรงไหนทำไมต้องมาพูดดูถูกเขาขนาดนี้ด้วย

กลับมาที่ปัจจุบัน

"ผมขอโทษนะครับที่ไปก่อความวุ่นวายในห้องของพวกพี่"

คิมมี่กำลังจะยกมือไหว้ขอโทษมาร์คที่ตัวเองไปก่อเหตุเอาไว้แต่มาร์คคว้ามือหนาเอาไว้ก่อนพร้อมกันฉีกยิ้มกว้างออกมา "ไม่เป็นไรคิมเพื่อนพี่ก็ปากหมาเหมือนกันมันไม่น่าไปพูดแบบนั้นกับน้องเลย พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะ"

"ให้พี่เขามาขอโทษผมเองเถอะครับ คนปากแบบนั้นถ้าคิดไม่ได้ก็ไม่สมควรโตมาจริงๆ"คิมมี่เดินออกไปจากตรงบันไดเป็นคนแรกเพราะพื้นที่ตรงนั้นมันแคบถ้าจะคุยกันออกมาคุยข้างนอกเถอะเกะกะทางเดินคนอื่นเขาด้วย

"แล้วพี่มาร์คมาหาผมทำไมครับ?" บอมเริ่มเอ่ยปากถามอีกครั้ง"พี่เอานี่มาให้น่ะ แล้วก็อยากกลับบ้านพร้อมเราด้วย"

"กลับพร้อมกัน?"

"อื้ม บ้านเราอยู่ระแวกเดียวกันเลยนะ"

บอมทำหน้างงอีกครั้งบ้านเขาเนี่ยนะอยู่ระแวกเดียวกับพี่มาร์ค? เป็นไปได้เหรอวะอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น "บ้านพี่อยู่ซอย 3 บ้านเราอยู่ซอย 4 ถูกมั้ย"

รู้ยันเลขซอย...

"ใช่พี่แล้วพี่รู้ได้ไงอ่ะ ผมยังไม่หายงงเลยเนี่ย"

"ก็วันที่เราจับพี่รหัสกันแล้วตอนกลับบ้านพี่เห็นเราเดินกลับทางเดียวกับพี่พอดีเลยลองตามไปดูสรุปบ้านเราอยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่คนละซอย"

"บังเอิญไปอีกกก"

เสียงเนียร์โผล่แทรกขึ้นมาก่อนจะโดนคิมมี่ปิดปากอีกครั้ง"เสียมารยาท! คนอื่นเขาคุยกันอยู่"

"อื้อๆ!!"

คิมมี่และเนียร์ขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะนี่มันก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวจะกลับบ้านดึกบอมและมาร์คทั้งสองคนเดินพูดคุยทำความรู้จักกันไปตลอดทางมีแลกเบอร์และไอดีไลน์กันด้วยเผื่อมีอะไรฉุกเฉินก็โทรหากันได้

"อย่าลืมทักมานะ"

"ครับ"

บอมแยกกับมาร์คตรงทางเดินเข้าซอยบอมเดินไปส่งมาร์คถึงหน้าปากซอยก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าซอยบ้านตัวเองไป วันวุ่นๆก็ผ่านไปอีกวันแล้วสินะเฮ้อ…เหนื่อยชะมัดเลย

ติดตามตอนต่อไป