ผูกเชือกรองเท้า..
ในวันว่างๆสบายๆ
นอกจากผู้เขียนจะหาเวลาพักผ่อนหย่อนใจตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง
ตามประสา มนุษย์เงินเดือนแก่ๆ คนหนึ่ง
เพื่อเป็นการ สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต และหาความสำราญทางจิตวิญญาณ
ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองแก่แล้วแก่เลย อยากจะขอแก่แบบมีคุณค่ากับเขาบ้าง..
ขอมีมุมมุ้งมิ๊งกับเขาสักหน่อย..
แต่เชื่อไหมครับว่า ไม่ว่าจะไปที่ใดๆก็ตาม ที่เขาว่าสวยนักสวยหนา งามอย่างนั้นอย่างนี้
แต่สุดท้ายไม่มีที่ไหนเหมือน บ้านตัวเอง อีกแล้ว เชื่อเถอะ..
ไปที่อื่นก็แค่เปลี่ยนอารมณ์ เปลี่ยนบรรยากาศ
แต่เปลี่ยนหัวใจเปลี่ยนความรักที่บ้านไม่ได้เลย มันผูกพันกว่ากันเยอะ..
และนอกจากที่ท่องเที่ยวนอกบ้านแล้ว ก็ยังมีอีกที่เดียวเท่านั้นที่ผู้เขียนชอบใจนักหนา
คือ โลกออนไลน์ ...
โลกกว้างใบนี้เป็น โลกที่ไม่มีพรมแดน ไม่ต้องทำพลาสปอร์ต ไม่ต้องทำวีซ่าให้เมื่อยตุ้ม
ว่างๆผู้เขียนก็ชอบพาตัวเองไปอยู่ในโลกแห่งนี้ ที่เราไม่จำเป็นต้องแบกตัวตนของเราเข้าไป
เหมือนกับโลกแห่งความจริง ที่สับสนและซับซ้อน
เพียงแค่เรามีอุปกรณ์และความรู้ในการใช้งานมันเล็กน้อย
เราก็พร้อมที่จะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ได้อย่างง่ายดาย..
และส่วนใหญ่ก็จะวนเวียนอยู่ในสังคมออนไลน์อย่าง พันทิปดอทคอม นี่แหละ
เข้าห้องโน้นออกห้องนี้ ไม่น่าเบื่อ หากเราเลือกเสพมันอย่างมีสติ..
และเมื่อไม่กี่วันก่อนได้เข้าไปในห้องที่เขามีการสนทนามีการตั้งกระทู้เกี่ยวกับกีฬาแทบจะทุกชนิด
ใช่แล้ว ห้องศุภชลาศัย นั่นเอง..
ได้ไปเจอกระทู้หนึ่งที่เกี่ยวกับนักกีฬาฟุตบอลหญิงไทย ที่กำลังร่วมแข่งขันชิงแชมป์เอเชีย
ได้เห็นรูปๆหนึ่งแล้วก็เกิดความรู้สึกดีๆขึ้นมา มันก็คือรูปนี้นี่เอง..
รูปที่แสดงให้เห็นนักฟุตบอลสาวไทย
ที่กำลังก้มตัวลงไปผูกเชือกรองเท้าให้กับสาวน้อยต่างแดน ดูแล้วน่ารักน่าชัง..
ในแว๊บแรกที่เห็น ก็รู้เลยว่านักกีฬาหญิงท่านนี้ ช่างมีน้ำใจเมตตาไม่น้อย
เธอกำลังอยู่ในสภาวะการแข่งขัน..
สมาธิของเธอก็น่าจะพุ่งไปที่เกมส์การแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า..
เธอจะนิ่งดูดายก็ได้เพราะมันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
หากสาวน้อยคนนี้จะสะดุดสายเชือกรองเท้าของเธอแล้วหกล้ม ร้องไห้งอแง
แต่เธอไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น..
จึงได้โน้มตัวลงไปบรรจงผูกเชือกร้องเท้าคู่น้อยของเด็กหญิง
ลดตัวลงไปทำในสิ่งที่อาจดูว่าเล็กน้อย..
แต่มันสร้างความสั่นสะเทือนใจคนแก่อย่างผู้เขียน หรืออาจจะกับคนอื่นๆด้วยก็ได้ ไม่มีใครรู้..
นี่คือสิ่งที่เรา สามารถหาเจอได้ในโลกแห่งการสื่อสารไร้พรมแดน
เป็นสิ่งดีๆที่เรา เลือกเสพ มันได้ถ้าเราไม่ไปจำกัดการเรียนรู้ของเราเอง..
จริงๆแล้วการผูกเชือกรองเท้า มันเป็นเรื่องของการเตรียมตัว
ไม่ว่าจะเตรียมตัวเดินทาง ออกกำลังกาย หรือไปทำงานก็ตาม
เป็นการสร้างความพร้อมก่อนที่เราจะย่างก้าวพาตัวเราไปที่ไหนๆ
หากเชือกผูกรองเท้ามันแน่นกระชับพอดี ไม่หลวมหรือตึงแน่นจนเกินไป
กิจกรรมระหว่างวันของเราก็คงจะมีความราบรื่น ไม่มีสะดุดเพราะเรื่องเล็กๆอย่างนี่แน่นอน..
เหมือนกับทางธรรมะที่ท่านกล่าวเอาไว้ว่า
ตัวเราเองต้องเป็นคนสอดส่องตรวจสอบตัวเราเองก่อน
ก่อนที่จะไปสอดส่องตรวจตราผู้อื่น..
เพราะหากเชือกรองเท้าเราหลุดลุ่ย เดินทีสะดุดทีก็คงไม่ต้องไปทำมาหากินอะไรแน่
เพราะมัวแต่ต้องก้มต้องแก้ ปัญหาตัวเองอยู่ร่ำไป..
และคงไม่ต้องเสียเวลาไปจับผิดคนอื่นว่าเขาทำอะไรไม่เรียบร้อย ดูตัวเองก่อนจะดีไหม..?
เรื่องของเชือกผูกรองเท้าที่เล่า ไม่ได้มีสาระอะไรมากมายให้ครุ่นคิด
แต่เป็นเรื่องของคนที่เสียสละยอมลดอัตตาตัวตน ลงไปป้องกันปัญหาของคนอื่นอย่างไม่ต้องร้องขอ
เหมือนอย่างที่นักฟุตบอลสาวทีมชาติไทยได้ทำให้คนต่างบ้านต่างเมืองเขาได้เห็น
เป็นมิตรภาพที่งดงาม ที่สาวไทยได้ไปปลูกเพาะเอาไว้ที่ต่างแดน..
หวังว่าเรื่องราวอย่างนี้จะทำให้หัวใจผู้อ่านกระชุ่มกระชวย แช่มชื่น
เหมือนมีคนสาดน้ำสงกรานต์เย็นๆมากระทบหัวใจ..
แม้ว่าจะมีข่าวอุบัติเหตุช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาให้สลดหดหู่ไปบ้าง
แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้ ว่าสักวันหนึ่งมันก็ต้องผ่านไป
วันนี้หากมีเวลาจะออกไปที่ไหนก็ตาม ก่อนออกนอกบ้านก็ช่วยดูแลเชือกรองเท้าของตนให้ดี
และหากไม่เป็นการล่วงเกินความเป็นส่วนตัวของคนอื่นจนเกินไป
เราก็อาจจะลดตัวลงไปช่วยผูกเชือกรองเท้าของคนใครก็ตามที่เราเห็นว่ามันกำลังหลุดเลื่อน
โดยเฉพาะคนแก่ เด็กๆ คนรักของเรา หรือผู้ที่ช่วยตัวเองได้ไม่ดีนัก
ก็คงจะเป็นสิ่งดีๆ ที่จะช่วยสร้างมิตรภาพที่น่าจดจำของเราเอาไว้อีกหนึ่งวัน..
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [