กลพยาบาท จันทร์ซ่อนเงา ตอนที่ ๓ ร้าวรัก
ตอนที่ ๓ร้าวรัก
โรงพยาบาลประจำจังหวัดยังมีผู้ป่วยมาขอรับการรักษาและใช้บริการกันเนืองแน่นเจ้าหน้าที่ทุกคนจึงต้องทำงานกันแบบไม่มีเวลาหยุดพักปัญหาการขาดแคลนบุคลากรก็จึงยังเป็นปัญหาใหญ่ที่คนในวงการการแพทย์และสาธารณสุขต้องการให้รัฐบาลเร่งแก้ไขแต่การช่วยเหลือชีวิตมนุษย์เป็นเรื่องที่รอไม่ได้ไหมแก้วจึงอาสาให้ความช่วยเหลือทุกครั้งที่มีโอกาสโดยไม่รับค่าตอบแทน วันนี้ฉันว่าหมอไหมช่วยเขาแค่นี้เถอะนี่ฉันก็เสร็จธุระกับนายอำเภอแล้ว กว่าจะหมู่บ้านช้างถึงก็ค่ำมืดเดี๋ยวยายก่าพอจะชะเง้อคอมองหาหมอไหมจนคอยาวเป็นยีราฟ ผู้ใหญ่บ้านรีบบอกกับคุณหมอสาวเมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องผ่าตัดฉุกเฉินและเพราะวันนี้เธอติดรถผู้ใหญ่บ้านมาไหมแก้วจึงช่วยเหลืองานโรงพยาบาลได้ในเวลาที่จำกัด เดี๋ยวฉันขอฝากงานกับนางพยายาบาลก่อนนะคะผู้ใหญ่ฯ บอกแล้วใช้ดวงตาคมสวยมองผู้ป่วยพร้อมกับนับจำนวนในใจเห็นว่าแพทย์ที่มีอยู่น่าจะพอรับมือได้จึงเดินไปแจ้งกับนางนางพยาบาลประจำห้องฉุกเฉิน ฉันฝากรายงานผลการผ่าตัดเคสเมื่อกี้ให้คุณหมอใหญ่ฟังด้วยนะคะ ได้ค่ะหมอไหมถ้าวันนี้ไม่ได้หมอไหมมาช่วยล่ะแย่แน่ ๆ ไหมแก้วรอยยิ้มกลับอย่างผู้มีมิตรไมตรีอย่าพูดว่าช่วยเลยค่ะ โรงพยาบาลสามารถเรียกใช้งานฉันได้ตลอดเวลางานอย่างพวกเราต้องเห็นความสำคัญของชีวิตมาก่อนเรื่องประโยชน์ส่วนตัว รีบไปเถอะหมอไหมผู้ใหญ่บ้านเร่งรัด ไหมแก้วจึงถอดเสื้อกาวน์คืนให้นางพยาบาลแล้วเดินตามหลังผู้ใหญ่บ้านไปแต่ในตอนนั้นเองมีเสียงโหวกเหวกดังลั่นหยุดเธอไว้ให้หันกลับไปมอง ฉันไม่เอาหมอฝึกหัด ฉันจะเอาคุณหมอใหญ่ทำไมคุณหมอใหญ่ยังไม่มาตรวจลูกชายฉันอีก ไปราชการอะไรนานนักไม่ใช่ว่าหาเรื่องไปเที่ยวเพราะงบเหลือรึ! เจ้าของเสียงคือ นายทรงชัย นักเลงโตที่ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยว ไหมแก้วไม่นิยมการพูดจาให้ร้ายว่ากล่าวใครเป็นทุนเดิมโดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลที่กำลังถูกเอ่ยถึงในทางไม่ดีนั้นเป็นถึงคุณหมอใหญ่ประจำโรงพยาบาลที่เธอให้ความเคารพเยี่ยงครูบาอาจารย์ จึงจะก้าวขาเดินไปหา แต่ต้นแขนบางถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ของผู้ใหญ่บ้าน อย่าไปยุ่งกับนายทรงชัยเลยหมอไหมปล่อยให้คนที่นี่เขาจัดการปัญหาเองบ้าง ไหมแก้วอยากยินยอมทำตามแต่ก็ไม่อยากให้นายทรงชัยพูดจาใส่ความคนที่เธอรักและเคารพ กระนั้นก็สงสัยว่าทไมนายทรงชัยถึงได้โวยวายเรียกหาคุณหมอใหญ่ขนาดนั้น แล้วใครเป็นอะไรหรือผู้ใหญ่ ฯ ไอ้โทผู้ใหญ่บ้านกระซิบเสียงเบา ฉันได้ยินจากชาวบ้านว่ามันกับพวกขี่มอเตอร์ไซค์ไล่ยิงคนต่างถิ่นแต่มันพลาดไปอัดต้นไม้ขาหักในป่าไม่ห่างจากหมู่บ้านเรา คนต่างถิ่น? คิ้วของไหมแก้วขมวดมุ่น ฉันเดาว่าคงเป็นผู้ชายคนนั้นคนที่หมอไหมไปเจอในป่านั่นแหละ ที่ฉันยังไม่ได้เล่าให้ฟังก็เพราะคิดว่าจะรอให้เขาฟื้นก่อนแล้วค่อยถามว่าใช่หรือไม่ใช่ คุณหมอสาวถอนลมหายใจหนักภาพความทรงจำในคืนที่เธอพบกับผู้ชายตัวโตในสภาพย่ำแย่ย้อนเข้ามาในหัวแล้วเขาไปมีปัญหากับ ทวีรัตน์หรือโท ลูกชายคนรองของนายทรงชัยได้อย่างไร เธอมิอาจล่วงรู้รู้แต่ว่าเธอยื่นมือไปช่วยเหลือศัตรูของลูกชายของนายทรงชัยเข้าแล้ว ตกลงไม่มีใครตอบฉันได้ใช่ไหมว่าหมอใหญ่จะกลับมาเมื่อไหร่! นายทรงชัยตวาดใส่เหล่านางพยาบาลที่ยืนหน้าซีดไม่กล้าโต้ตอบใด ๆ ไหมแก้วเห็นแล้วก็ดูดายไม่ได้ จึงหันไปสบตากับผู้ใหญ่บ้าน คืนนี้ฉันจะค้างที่บ้านพักแพทย์ผู้ใหญ่กลับไปก่อนก็ได้ แม้ผู้ใหญ่บ้านอยากจะขัดคำขอร้องแต่ด้วยแววตาที่มองงมาบอกให้รู้ว่าห้ามเธอไม่ได้ จึงเข้าใจด้วยความจำยอมแล้วกล่าวเตือนให้ระวังตัวแล้วหมุนตัวเดินออกจากโรงพยาบาล ปล่อยให้ไหมแก้วก้าวเข้าไปเอ่ยประโยคเรียกสายตาหมิ่นของนักเลงให้หันมาทางตน ถ้าคุณทรงชัยไม่ต้องการระบุแพทย์ผู้ตรวจดิฉันสามารถทำหน้าที่แทนคุณหมอใหญ่ได้ อ๊ะอ้าวถ้าบอกว่าวันนี้คุณหมอไหมแก้วมา ก็จบเรื่องไปแล้วนายทรงชัยแยกยิ้มในแบบที่คนดูเข้าใจว่าไม่ใช่รอยยิ้มจริงใจ ถ้าคุณหมอไหมแก้วสะดวกก็ขอให้ช่วยไปดูอาการเจ้าโทหน่อย ผมจะขอบพระคุณยิ่ง เป็นหน้าที่ของวิชาชีพดิฉันอยู่แล้วคุณทรงชัยไม่จำเป็นต้องขอบคุณ เธอเชิดจมูกขึ้น ไม่ใช่เพราะหยิ่งจองหองแต่เพราะอยากสูดลมหายใจเข้าเรียกความทระนงไว้ให้อยู่กับตัวยามต้องพบเจอคนอย่างนายทรงชัย นี่คิดแล้วฉันก็ยังเสียดายแทนเอกรัตน์ไม่หายหากคุณหมอไม่ล่มงานแต่งเสียก่อนฉันอาจได้สิทธิ์รักษาพยาบาลฟรีโดยไม่ต้องลงทะเบียนผู้ไม่มีรายได้ประจำ ดวงตาของเธอลุกวาวจ้องเขม็งไปยังร่างท้วมแต่สูงใหญ่ของชายวัยพ่อ อย่าเสียเวลาเลยคุณทรงชัยพาฉันไปตรวจอาการลูกชายคุณเลยจะดีกว่า เขาแสยะยิ้มควงไม้ตะพดคู่กายเล่นแล้วก้าวขาเข้ามาจงใจพูดให้ได้ยินกันแค่เธอและเขาฉันหวังว่าคุณหมอยังรักษาคนได้ดีเยี่ยมเช่นเดียวกับรักษาความลับได้ดีเหมือนคนใบ้ ไหมแก้วระงับความรู้สึกภายในทั้งมวลตอบกลับด้วยใบหน้านิ่ง แม้ฉันจะกลายเป็นคนใบ้ แต่สักวันความจริงมันจะเผยตัวของมันเอง ก็อย่าได้ขอให้มันเผยจากปากคุณหมอเป็นพอนักเลงใหญ่เอ่ยตอบเสียงต่ำ จ้องกลับด้วยดวงตาเขม็งจากนั้นก็นำเธอเดินไปยังตึกผู้ป่วยใน ไหมแก้วได้ยินเสียงเอ็ดตะโลดังลั่นจากห้องพักฟื้นที่อยู่สึดปลายโถงทางเดิน และมีนางพยาบาลคนหนึ่งเดินออกมาค้อมศีรษะให้เธอก่อนเร่งขาเดินผ่านไปด้วบใบหน้าบึ้งตึงซึ่งห้องนั้นก็คือห้องที่นายทรงชัยพยักพเยิดใบหน้าบอกให้เธอเข้าไป แต่ในทันทีที่ไหมแก้วผลักประตูเสียงขับไล่ก็ดังลั่นพร้อมแก้วน้ำใบหนึ่งลอยพุ่งมาทางเธอ ฉันบอกว่าไม่หิว! คุณหมอสาวรีบยกแขนป้องกันโดยฉับพลันแต่ความรู้สึกที่กระทบร่างกายนั้นมีแค่ความเปียกชื้นของเม็ดน้ำที่กระเซ็นบางเบาส่วนความเจ็บปวดนั้นถูกแบกรับไว้ด้วยลำแขนของชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนผงาดเป็นกำแพงบังไว้จนมิด ไอ้โทขาเป๋แล้วยังติดเชื้อหมาบ้าด้วยใช่ไหม! เขาลดแขนลง ส่งเสียงตวาดใส่ผู้ป่วยบนเตียงหลังจากแก้วตกกระแทกพื้นแตกเป็นเสี่ยง ฉันขอโทษฉันไม่ทันมอง เด็กหนุ่มร่างผอมบนเตียงมีใบหน้าสลดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่เข้าในห้องเป็นใคร ไม่เป็นไรไหมแก้วกล่าวเสียงเบา เดินผ่านไหล่ของชายหนุ่มไปด้านในที่นอกจากมีผู้ป่วยแล้ว ยังมีเด็กสาวใบหน้าพริ้มเพราแต่งตัวไม่รัดกุมวางโทรศัพท์ของตนแล้วเด้งจากโซฟาเดินเข้าทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พี่ไหมสวัสดีค่ะ สวัสดีจ้ะตรีรัตน์ไหมแก้วยิ้มรับแล้วเดินไปที่ปลายเตียงอ่านผลการรักษาล่าสุดของผู้ป่วยระบุชื่อว่าทวีรัตน์ เด็กหนุ่มที่มีสายระโยงผูกติดกับเฝือกที่ห่อหุ้มตั้งแต่หัวเขาไปจนถึงปลายเท้าเธอยังไม่ได้กินยาหลังอาหารเย็น ฉันไม่หิวแล้วฉันไม่อยากกินอะไรจนกว่าฉันจะได้กระทืบไอ้เวรนั่นเสียก่อน โถเดี้ยงอยู่บนเตียงอย่างนี้จะไปราวีใครเขาได้อีก ไม่เจียมตัวตรีรัตน์ลอยหน้าลอยตาพูด อีตรี มึงหุบปากไปเลย! เอแต่ถึงจะมีขาก็ป้อ ๆ เป้ ๆ เป็นได้แค่จิ๊กโก๋กวนเมืองพอเจอคนจริงเข้าก็ร้องเอ๋งวิ่งหนีหางจุกตูด แต่เด็กสาวยังคะนองปาก อีตรี! ครั้งนี้ไม่ได้แค่ใช้เสียงแต่ทวีรัตน์คว้าหมอนได้ก็ขว้างใส่ ไฉนเลยจะทันเด็กสาวที่ไวอย่างกับลิงแถมคนขว้างเองกลับร้องโหยหวนเพราะขยับร่างกายรุนแรงกระเทือนส่วนที่กำลังบาดเจ็บ พวกแกสองคนหยุดรบกันสักนาทีไม่ได้หรือไง! เดือดร้อนให้พี่ชายคนโตต้องออกโรงห้ามทัพยายตรี แกออกไปรอข้างนอก ให้พี่ไหมตรวจอาการโทมันให้เสร็จ ๆ แกก็ด้วยไอ้โทหัดสำเหนียกตัวเองเสียบ้างเถอะ ไอ้ที่แกทำอยู่มันจะทำให้คะแนนนิยมของฉันหดหายฉันอุตส่าห์สร้างความดีมาแค่ไหน ก็มาฉิบหายย่อยยับเพราะแก สิ้นเสียงพี่ชายความเงียบจึงกลับมาเยือนห้องพักฟื้นผู้ป่วยไหมแก้วเหลือบมองชายหนุ่มเพียงชั่วแวบแล้วรีบทำหน้าที่ของเธอโดยไว และหลังจากอ่านผลการวินิจฉัยที่ขอร้องให้นางพยาบาลนำมาให้ก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดทวีรัตน์ผู้มีนิสัยเกกมะเหรกตามแบบของบิดาจึงยิ่งทวีความร้ายกาจขนาดขว้างปาแก้วใส่คนอื่นได้ก็เพราะคำที่แพทย์เจ้าของไข้เขียนไว้นั้นมันชัดเจนเหลือเกินว่าทวีรัตน์อาจพิการเดินไม่ปกติไปตลอดชีวิต คุณหมอว่าไอ้โทมันจะขาเป๋จริงหรือเปล่านายทรงชัยถามหลังจากเธอลงบันทึกการตรวจ ในเบื้องต้นเท่าที่สภาพร่างกายแสดงให้เห็นก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแต่หากโทหมั่นทำกายภาพก็อาจช่วยให้เดินได้ดูเหมือนปกติมากขึ้นเธอตอบโดยไม่มองใบหน้าผู้ถาม แค่ดูเหมือนปกติงั้นรึ นี่ฉันต้องกลายเป็นไอ้เป๋ให้คนอื่นเขาล้อไปตลอดชีวิตเลยหรือไง!ทวีรัตน์กลับมาโอดครวญอีกครั้ง พ่อฉันไม่ยอมนะยังไงพ่อก็ต้องจับมันมาให้ฉันแก้แค้นให้ได้! ข้ารู้ว่าข้าต้องทำอะไร!นายทรงชัยพูดเสียงเข้ม คนของข้าตามหามันให้ทั่ว แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวทั้งไอ้รอยล้อรถมอเตอร์ไซค์ที่มันขับก็ถูกฝนชะล้างไปแล้ว มันจะล่องหนหายเข้าไปในป่าได้ยังไงฉันว่ามันต้องมีคนช่วยไว้ ทวีรัตน์กัดฟันกรอด บทสนทนาของสองพ่อลูกตอกย้ำความจริงที่ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยไว้ผู้ชายที่เธอช่วยเขานั้นกำลังถูกตามล่าเอาคืนความแค้นเห็นทีเธอต้องปิดซ่อนความลับนี้ไปจนกว่าชายหนุ่มปริศนาจะหายดีแล้วให้เขารีบจรลีจากไปให้เร็วที่สุดและเธอต้องการแจ้งข่าวให้ผู้ใหญ่บ้านทราบโดยด่วนจึงกำชับกับเอกรัตน์เรื่องยาของทวีรัตน์ แล้วรีบเดินออกมา ไหมแก้ว แต่เดินออกจากห้องมาไม่กี่ก้าวเสียงเรียกของเอกรัตน์ก็หยุดขาเธอให้หันกลับไป ให้เอกไปส่งไหมที่หมู่บ้านนะ ไหมแก้วส่ายหน้าปฏิเสธไม่เป็นไร คืนนี้ไหมจะพักที่บ้านพักแพทย์ มันเก่าซอมซ่อขนาดนั้นไหมจะไปพักได้ยังไง เขาย่นคิ้วมองลอดแว่น คุณหมอสาวลอบถอนหายใจจะซอมซ่อยังไงไหมก็นอนมาแล้วหลายครั้ง ห่วงความปลอดภัยตัวเองบ้างแถบที่บ้านพักหลังนั้นอยู่เงียบอย่างกับป่าช้าหรือไหมกลัวเอกมากกว่ากลัวโจรผู้ร้ายบุกบ้านพัก แต่หล่อนยังไม่ตอบรับคำเสนอของชายหนุ่มใบหน้าหล่อสะอาดตรงหน้าที่มักใช้รอยยิ้มกรุ้มกริ่มงอนง้อไหมไม่รบกวนเวลา เอกคงจะยุ่งเรื่องวางแผนหาเสียง เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไหมจะให้ผู้ใหญ่ออกรถมารับ แต่ไหมก็รู้ดีนี่ว่าระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ ซึ่งเขาก็ยังหาเหตุผลมาโน้มน้าวเธอได้เหมือนเดิมคุณหมอสาวลอบถอนหายใจ แล้วรับข้อเสนอด้วยความจำยอม งั้นไหมรบกวนเอกด้วยแล้วกัน เอกรัตน์ยิ้มกว้างเผลอจับข้อมือบางแต่เธอรีบดึงแขนกลับ กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความยินดีหายไปชายหนุ่มรีบทำหน้าที่สารถีตามที่ตัวเองยินดีอาสาพาเธอมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านช้างที่ห่างไกลตัวเมืองหากแต่สารถีหนุ่มคงอยากใช้เวลากับหญิงสาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้มาตรวัดความเร็วจึงสม่ำเสมอคงที่อยู่ที่หกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงไม่ต่างกับความเร็วสูงสุดของกระบะคันแก่ของผู้ใหญ่บ้าน ถ้าเอกขับช้าขนาดนี้มันก็ไม่ต่างกันกับให้ไหมกลับพรุ่งนี้เช้าเธอเอ่ยตัดความเงียบที่ไหลผ่านมานานตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ก็แค่อยากอยู่กับไหมนานๆ อย่ากังวลไปเลย เอกพาไปส่งถึงบันไดเรือนแน่นอน รีบขับให้เร็วกว่านี้เถอะไหมแก้วขอร้อง นอกจากจะไม่ทำตามแล้วเอกรัตน์ยังชะลอความเร็วมากกว่าเดิมแล้วจอดเลียบริมถนนติดชายป่าสร้างความขุ่นเคืองให้คุณหมอสาวมากขึ้นอีกไปเท่าตัว เอก! ไหมคิดหรือว่าสิ่งที่ไหมพยายามทำอยู่จะเปลี่ยนใจเอกได้งั้นหรืองั้นเอกขอพูดให้ชัดเจนอีกครั้งว่าไม่ว่ายังไงเอกก็รักไหมไม่เปลี่ยนทำไมไหมไม่ลืมเรื่องที่ผ่านมาแล้วให้เราได้เริ่มต้นกันใหม่เอกรู้ว่าตอนนี้ไหมเองก็ยังไม่ลืมว่าเราเคยรักกันแค่ไหน ไหมแก้วแค่นหัวเราะใช่ ไหมไม่ยังลืมว่าเราเคยรักกันแค่ไหนและไหมก็ไม่ลืมเหมือนกันว่าเคยถูกเอกทำให้เจ็บช้ำมากแค่ไหน ไหม... เอกรัตน์ถอนหายใจแรงเอกทำทุกอย่างให้เรากลับมาเหมือนเดิม ทำทุกอย่างให้ไหมยอมรับในตัวเอกอีกครั้งทั้งเรื่องลงแข่งเลือกตั้ง เอกก็ทำเพื่อไหม เพื่อความฝันของเรา เพื่ออุดมการณ์ของเราที่เคยมีร่วมกันเอกยอมรับความพลาดพลั้งในอดีต แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเลยเถิดจน... พาไหมกลับหมู่บ้านเดี๋ยวนี้ น้ำเสียงสั่นเครือของเธอไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายอยากทำตามเอกรัตน์โน้มตัวเข้าไปใกล้ วาดแขนโอบรั้งร่างคุณหมอสาวเข้ามากอด อย่าทำแบบนี้อีกเลย...ไหม พาไหมกลับหมู่บ้าน ไหมแก้วฝืนทำตัวแข็งไม่โอนอ่อนไปตามอ้อมแขนและยืนยันคำพูดเดิมด้วยเสียงเข้มที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่เขาเห็นเป็นความท้าทายของชายหนุ่มยิ่งได้กลิ่นหอมละมุนของเส้นผมที่เคยดอมดมก็ยิ่งให้โหยหาอยากชื่นชมเอกรัตน์รู้ว่าท่าทีแข็งขืนของหญิงสาวเป็นเพียงการแสร้งทำเพื่อให้เธอดูเข้มแข็งทว่าไหมแก้วผู้นี้อ่อนไหวราวกลีบดอกไม้ และรู้ว่ากลีบดอกไม้ดอกนี้หวานหอมเพียงใด มือหนาจึงคว้าจับต้นคอบางฝืนบังคับให้ใบหน้างามหันมาประจัน ไม่ทันให้เธอได้ระวังปากร้อนก้มแนบประทับบนกลีบปากบาง ลิ้มรสความหวานอย่างเมามายไหมแก้วทั้งผลักทั้งทุบ แต่ชายหนุ่มยื้อยุดข้อมือทั้งสองแล้วตรึงไว้แน่น อีกทั้งเพิ่มแรงบดขยี้เรียวปากอยากกลืนกินหญิงสาวให้สิ้นความกระหายที่มีต่อเธอ หยาดน้ำตาจึงเริ่มเอ่อล้นเบ้าทั้งโมโหทั้งตกใจรวมถึงเสียใจปนเปกันแม้ความรู้สึกในรสสัมผัสของจูบยังไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำแต่เธอไม่ต้องการย้อนกลับไปเดินซ้ำรอยทางแห่งความเจ็บปวด ทุกอย่างระหว่างเธอและเขามันถึงจุดจบไปแล้วนับตั้งแต่นาทีที่ได้รู้ว่าในหัวใจของเขามีเงาของใครอีกคนสถิตอยู่ เสียงสะอื้นในลำคอทำให้หัวใจชายหนุ่มเจ็บแปลบเอกรัตน์จำใจข่มแรงปรารถนา ผละจากความหอมหนุ่มของเรียวปากแล้วจับจ้องดวงตาคมที่มองตอบด้วยเคืองขุ่น พาไหมกลับ น้ำเสียงแข็งกระด้างจนกระแทกหัวใจชายหนุ่มเอกรัตน์กัดฟันถอยตัวออกมา เธอโกรธจริงและเขาก็โกรธไม่ใช่น้อยแต่ความอดกลั้นทางอารมณ์นั้นแตกต่างกันสิ้นเชิงเอกรัตน์เลือกระบายด้วยการทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยส่งผลให้เสียงแตรรถดังลั่นถนนสายชนบทไฟสลัวแสนเปลี่ยว ทว่ารถกระบะของนักการเมืองหนุ่มยังไม่ไร้เพื่อนร่วมทางเมื่อสายตาของเขาเหลือบเห็นแสงจ้าของไฟสะท้อนจากกระจกมองหลังแล้วพบว่ามันคือไฟหน้ารถสายตรวจที่วิ่งลาดตระเวนตรวจตราความปลอดภัยแต่เขายังไม่อยากรับการบริการด้วยใจจากนายตำรวจที่เพิ่งก้าวแล้วเดินตรงมาหา สวัสดีครับ...เอ่อคุณเอกรัตน์... คุณหมอไหมแก้ว นายตำรวจผู้นั้นมีสีหน้าประหลาดใจแล้วรีบตะเบ๊ะทำความเคารพหลังจากชายหนุ่มเลื่อนกระจกรถลง ไม่ทราบว่ารถเป็นอะไรหรือครับมีอะไรให้ผมช่วยไหม นายตำรวจไถ่ถามด้วยความหวังดี ไม่มีอะไรครับคุณตำรวจเราจอดคุยอะไรกันนิดหน่อย เอกรัตน์ยิ้มตอบทำให้ดูเป็นปกติ งั้นหรือครับถ้ายังไงก็ควรรีบกลับบ้านจะดีกว่า ช่วงนี้ขโมยขโจรเยอะทีเดียว จริงหรือครับน้ำเสียงของเอกรัตน์มีความประหลาดใจแบบไม่ปกปิด ขอบคุณมากครับหมวดผมจะรีบออกรถเดี๋ยวนี้แหละ ให้ผมขับตามไปส่งไหมครับ ไม่ครับไม่เป็นไร ขอบคุณที่บอกข่าว ถ้าทางตำรวจมีอะไรให้ผมช่วย ก็บอกได้ไม่ต้องเกรงใจบอกแล้วหมุนพวงมาลัย หันทิศรถมุ่งสู่หมู่บ้านช้าง เอกรัตน์พาเธอมาส่งถึงตีนบันไดเรือนอย่างที่รับปากไว้จริงเพียงแต่ช้ากว่ากำหนดไปมากขนาดที่กระจกหน้ารถกระบะของผู้ใหญ่บ้านที่จอดใต้ต้นสักมีไอน้ำเกาะเพราะความชื้นเริ่มก่อตัว ไหมแก้วเดินขึ้นบันไดเรือนทันทีโดยไม่หันหลังกลับไปมองชายหนุ่มเธอรีบปิดประตูเรือนลงกลอนแล้วยืนพิงกับผนังประตูฟังเสียงยางบดถนนดังห่างออกไปทิ้งความรู้สึกโกรธและเจ็บไว้บนเรียวปากอิ่มแต่เธอรู้ว่าความโกรธนี้จะคลายตัวลงจนหายไปด้วยเหตุผลที่เธอเองก็รู้ดีแก่ใจเหตุผลที่ทำให้อยากใช้มีดผ่าตัดคว้านเอาหัวใจออกมาชำระล้างใหม่ไม่ให้เหลือความรู้สึกใดๆ ต่อเขาอีก ไหมแก้วแต่พอมีเสียงของยายเฒ่าก่าพอดังจากด้านนอกคุณหมอสาวก็คลายกลอนออกรับหญิงชราที่ยืนมองด้วยแววตาห่วงใย ข้าเพิ่งกลับจากเรือนผู้ใหญ่เห็นบอกว่าเอ็งจะค้างที่บ้านพักมิใช่หรือ เอกรัตน์เขาอาสามาส่งจ้ะยาย ไหมแก้วปั้นยิ้มตอบพยายามไม่สบมองใบหน้าอีกฝ่ายแต่ดวงตาฝ้าฟางของหญิงชราอาจจ้องมองไม่เห็นถึงแววสั่นไหวในดวงตาแต่กิริยาท่าทางของคุณหมอไม่อาจหลอกลวงหล่อนให้เชื่อได้ แต่หญิงชราไม่อยากซักถามอะไรหากเจ้าตัวไม่เต็มใจแสดงออกให้เห็นจึงบอกอีกข่าวของคนที่คุณหมอสาวฝากฝังไว้ ข้าจะมาบอกว่าไอ้หนุ่มคนนั้นมันฟื้นแล้วนะข้าก็หาข้าวหาน้ำกินแล้วก็ให้กินยาที่เอ็งจัดไว้ ไหมแก้วลืมเรื่องของเขาคนนั้นไปเสียสนิทอาการเขาเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ก็ได้ยินมันบ่นว่าปวดเมื่อยไปทั้งตัวนั่นแหละเวลาที่มันขยับเดินที ข้าเห็นมันเกร็ง ๆ สงสัยมันจะปวดมาก คิ้วคุณหมอสาวขมวดมุ่นแต่ฉันยังไม่ให้เขาเดินนี่ยาย มันเชื่อข้าเสียที่ไหนมันบอกมันจะไปดูรถเครื่องที่ผู้ใหญ่บ้านลากไปเก็บตรงใต้ถุน ไม่รู้ห่วงอะไรนักหนาแต่ก็อึดใช่เล่นนา ดูจากสภาพรถแล้วยังรอดมาได้แต่มาเซ่อซ่าเหยียบแร้วกับดักสัตว์นี่แหละ สงสัยชาติที่แล้วเกิดเป็นกะทิง ฉันจะไปดูอาการเขาสักหน่อย นี่มันดึกแล้วนะไหมแก้วค่อยไปดูมันพรุ่ง... ไม่ทันที่ยายเฒ่าก่าพอจะพูดจบคุณหมอสาวประจำถิ่นก็คว้ากระเป๋าแพทย์ที่แขวนไว้ใกล้มือขึ้นสะพายไหล่แล้วเดินลงจากเรือนสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกวิ่งไปตามถนน ทิ้งให้หญิงชราส่ายหน้าระอาใจมองตาแสงไฟท้านสีแดงกลืนหายไปในความมืดมิดของราตรีกาล
------------------------------ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ รัก ฤดีวัลย์
| Create Date : 16 ตุลาคม 2561 |
| Last Update : 16 ตุลาคม 2561 20:01:50 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1902 Pageviews. |
 |
|
..HappY Songkran DaY.. 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 13 คน [
กลพยาบาท จันทร์ซ่อนเงา
ชอบๆๆ คุณหมอไหมแก้ว คุณหมอใจเด็ด
มาส่งงานเขียน ตะพาบ 214 เรื่องดีๆ ที่ได้จากการเดินทางครั้งล่าสุด
โจทย์จาก จขบ นี้ ค่ะ