..หลังจากหลับไหลอย่างเอาเป็นเอาตาย...พี่นียังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างกุ..ถัดไปเป็น ตุ๊กติ๊กจุกตัวอยู่ในถุงนอนสีเข้ม..และพี่ทาหายไปแล้วเหมือนเดิมในเช้าของวันนี้... เหมือนว่าหลายคนจะตื่นแล้ว...และคงกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่เหมือนกับทุกวัน... กุเดินไปสมทบได้กลิ่นหอมของปลาทอดลอยมาแตะจมูก...และกุก็ล้างหน้าด้วยกาแฟดำ เหมือนเดิม...และเช้านี้เรารองท้องกันด้วยปล้าส้มทอดทำเองกะข้าวเหนียวนึ่งที่น้องตรี คอนเฟิร์มไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่ามันอร่อยมาก...และก็ไม่ผิดเลยสักคำมันอร่อยมากจริงๆ เข้ากะ บรรยากาศยามเช้าที่เหนียวไก่ก็อาจเทียบไม่ติด...พี่ไพเดินตัวเกรียมลงมาหลังจากโดนเผา เมื่อคืนพร้อมกะพี่ขวัญที่เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างสะใจที่มีคนช่วยเผาเมีย..และทุกคนต่างก็ มีปลาส้มทอดกะข้าวเหนียวอยู่ในมือใส่พรกมั่งห่อใบตองมั่งมากินคู่กะกาแฟ... ...หลังเสร็จภารกิจเราต่างก็ไปเก็บสัมภาระ...วันนี้ต้องเดินทางกลับ...เด็กน้อยเริ่มงอแง... โกหอยสีหน้าดูเศร้าหน่อยๆในวันนี้หลังจากคึกคักมาหลายวัน... เมื่อสัมภาระทุกอย่างถูกใส่ รวมไว้ในเป้เหมือนเดิม...เกือบสิบโมงแล้ว...อาหารถูกจัดเตรียมไว้อีกรอบข่าวว่าเป็นมื้อ เที่ยงของวันนี้...อันมีต้มกะทิหลาโอน...น้ำพริกผักสด...และปลาดุกผัดเผ็ด...กะไก่ดำต้ม ที่เหลือจากเมื่อคืนที่ถูกอุ่นจนร้อน...ทุกอย่างถูกยัดรวมลงในกระเพาะของกุอีกครั้ง...!!!! บรรยากาศล้อมวงกินข้าวยังคงคึกคักไปด้วยเรื่องสัพเพเหระ เรื่องเล่าและเรื่องเศร้าของ โกหอย..สลับกับเสียงหัวเราะเป็นช่วงๆ...หลังมื้ออาหารผ่านไป เราเก็บสัมภาระบางส่วนให้ น้องเอ็มลูกชายหัวปีของโกหอยเอาขึ้นมอร์เตอร์ไซค์ลงไปไว้ข้างล่างให้ก่อนจะได้ไม่ต้อง แบกให้หนัก... เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อย...ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันพอประมาณ... ....เด็กน้อยร้องให้จ้าหลังสนุกอยู่หลายวัน...เป็นคำอำลาที่น่าใจหาย...เราเดินลอดซุ้มประตู ทิ้งเสียงร้องให้ของเด็กน้อย...และรอยยิ้มเศร้าๆของพี่ม่อยแม่บ้านโกหอย..และเป็นทุกอย่าง ให้กะทริปนี้...เสียงร้องให้จ้าที่ค่อยๆเงียบลงตามระยะทางที่ห่างออกไปทุกที..เราเดินไป ตามทางเดินแคบๆที่เทด้วยพื้นปูน...สลับกับไม้ซีกที่ถูกเอามาทำเป็นพื้นถนน...ซึ่งเป็นเส้น ทางวิ่งของมอร์เตอร์ไซค์ที่ชาวบ้านตระใช้สัณจรเป็นปกติอยู่แล้ว...เราเดินไปท่ามกลางเรื่อง เล่าระหว่างทาง...แวะทักทายผู้คนที่พบ...และแวะข้างทางเพื่อหลีกทางให้กับมอร์เตอร์ไซค์ ของชาวบ้านได้ไปก่อนบนทางเดินแคบๆนั้น...เราสัมผัสได้ถึงความใจดีของคนบ้านตระ รอยยิ้มที่เป็นมิตรและจริงใจ...ตลอดเส้นทาง...วันนี้เราเหมือนเดินอยู่ในชีวิตช่วงวัยเด็ก เหมือนทุกอย่างถูกย้อนกาลเวลากลับไปตอนที่บ้านเรายังไม่มีถนนลาดยาง... สะพานไม้ที่คนในหมู่บ้านช่วยกันทำ...ให้พอรถวิ่งผ่านไปได้.. .นึกถึงตอนเด็กๆที่ช่วยกันขนดินทีละรถเพื่อถมทำถนนในหมู่บ้าน  ....เราเดินกันเกือบสี่ชั่วโมง...ก็มาถึงมินิมาร์ทของบ้านตระ...ซึ่งมีทุกอย่างให้เลือกสรร. เราแวะซื้อน้ำและขนม...รองท้องกันอีกรอบ...นั่งพักพอหายเหนื่อย...พี่ไพทำท่ายางแตก จากรองเท้ากัด..กุเลยให้แลกรองเท้าเพื่อให้เดินสะดวกขึ้น......เส้นทางช่วงสุดท้ายเป็นถนน เทปูนลาดขึ้นไปบนภูเขา...และทิ้งดิ่งลงไปบนลาดเขาอีกฟาก...พร้อมโค้งหักศอกที่ชวนให้ มอร์ไซค์บางคันหลุดออกไปนอกเส้นทางได้ทุกเมื่อ...และพี่นีกะพี่ไพ...ก็ได้ประสบการณ์ ชวนเสียวท้องน้อยนั้นหลังเดินไม่ไหวและน้องเอ็มก็เป็นคนเปิดประสบการณ์ชวนหวาดเสียว นั้นให้...ส่วนกุกะคนอื่นยังคงต้องเดินกันต่อไป...และทุกอย่างก็ไปสิ้นสุดที่น้ำตกวังตกฝั่ง ปะเหลียน จ.ตรัง...น้ำตกที่สวยงามอีกหนึ่งจุด...บรรยากาศน่าแค้มปิ้งมากๆ...เราแวะชื่นชม ถ่ายรูป...และแช่เท้าพอหายเมื่อยล้าจากการเดินเกือบห้าชั่วโมงของวันนี้ .... .....ได้เวลาร่ำลากันจริงๆเสียที...สี่วันกับสามคืน...เหมือนว่าเราจะใช้เวลากันเปลืองมากๆวัน นึงอาจมีไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง...ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย...ตอนที่เราห่างหาย จากคลื่นโทรศัพท์...เราได้ยินเสียงความรู้สึกของตัวเอง...ได้ยินเสียงหัวใจเต้น..ได้ยินเสียง ลมหายใจของตัวเองและเพื่อนร่วมทาง...ขอบคุณผืนป่า ขอบคุณผู้พิทักษ์ผืนป่าทุกท่าน...ที่ ช่วยดูแลผืนป่านี้ไว้ทำให้สี่วันนี้เราได้หายใจอย่างชุ่มปอด...ขอบคุณเพื่อนร่วมทางที่ดูแลกัน เป็นอย่างดี...ขอบคุณพี่ทาที่นึกถึงและชวนมาจอย...ตอนที่ใจเราเริ่มล้า...แต่ไม่กล้าบอกอ้าย ...ขอบคุณทุกความรู้สึกระหว่างทาง...เจอกันใหม่ทริปหน้า..ถ้าอากาศยังไม่ เปลี่ยนแปลง..และยังมีแรงเดิน...The END https://www.facebook.com/100001582414605/videos/pcb.9461479563914697/500124009456403   Create Date : 12 มีนาคม 2568 Last Update : 12 มีนาคม 2568 0:53:43 น. 0 comments Counter : 224 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณดอยสะเก็ด