ยินดีด้วยค่ะ กับความก้าวหน้าในการงาน
เรื่องหัวหน้าลูกน้อง โอย เราไม่กล้าแนะนำ
เจอมาสารพัดรูปแบบเหมือนกัน
แต่ที่สุดแล้ว ความจริงใจต่อกันสำคัญที่สุดนะ
ถ้าเก่งๆ จะไม่มีปัญหาอะไร ส่งเสริมกันได้ก็ส่งเสริมกันไป เขาก้าวหน้า เราก็ดีใจ แต่ปัญหาอยู่ตรงคนที่ไม่เก่ง เข็นไม่ขึ้น แต่อยากจะก้าวหน้าไปกะเขาด้วยนี่สิ ปัญหาใหญ่เลย บอกเตือนอะไรก็ไม่ค่อยฟังด้วยนะ ยากมากๆ

เรื่องคน ยากที่สุดเลย
เอาใจช่วยนะคะ

น่าจ๋งจ๋าน เจ้านายคนนี้เจงๆ เฮ้อ
เอาใจช่วยนะคะ

แหม ..พี่ยังดีนะ ที่พี่มีลูกน้อง 10 คน มีเฉลี่ยแค่ 1 คนที่ดื้อกับพี่ ก็ยังดีกว่า มีลุกน้อง 10 คน แต่มีคนเดียวที่ได้ดั่งใจพี่อ่ะ...เพราะsoso เคยได้ยินเพื่อนมาปรับทุกข์ว่า ที่บริษัทเค้า ไม่รุ้เป็นไง มีแต่คนเกลียดภรรยาเค้าทั้งบริษัท(แบบว่าทำงานด้วยกันหน่ะค่ะ) ฟังแล้ว..เออ..นะ เพิ่งเคยได้ยิน...

อิอิ..เจ้านายลูกน้องไม่ถูกใจกัน เป็นเรื่องธรรมดา ..มั้ง.. ตราบใดที่งานยังไหลไปได้

ข้าพเจ้าไม่มีลูกน้อง ไม่เคยมี ไม่คิดอยากมี ไม่ปราถนาจะมีลูกน้อง และโชคดีที่ไม่เคยต้องมี และหวังว่าจะชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องมี...(ดีมั๊ยน้อ) มีแต่เพื่อนร่วมงานดีๆ เคยมีหัวหน้าผู้ชายที่ทั้งหล่อและใจดี๊ ใจดี..ที่ข้าพเจ้าดันทิ้งมาซะนี่ เสียดายทั้งงานทั้งนาย มาจนถึงทุกวันนี้

กะว่าวันไหนเขาบังคับให้มีลูกน้องเมื่อไหร่ ข้าพเจ้าจะออกไปรับแปลงานอย่างเดียวแล้ว ...รับแปลงานทั่วราชอาณาจักร...แฮ่ๆ โคสะนาซะเลย...

เลื่อนลงมาเจอรูปพี่กอ ตกใจเลย

แวะมาอ่านค่ะ...

ปัญหายากที่สุดในการบริหาร ก็คือเรื่องของ "คน" นั่นหล่ะครับ ก็จะค่อนข้างปวดกบาลหน่อย สำหรับ "ลูกจ้าง" ที่ทำหน้าที่ "บริหาร"

การปราบพยศ พวกหัวดื้อพวกที่เชื่อมั่นในตัวเองสูง ไม่ยากครับ
จุดอ่อนของพวกนี้อยู่ที่การคิดว่าตัวเองเก่งและเหนือกว่าคนอื่น

ถ้างั้นก็มอบหมายงาน ที่ต้องใช้ภาระความรับผิดชอบสูงพอสมควร ให้เขาไปเลยครับ พอถึงกำหนดเวลาเดทไลน์ที่คุณให้ไว้ ก็เรียกประชุมเพื่อสรุปผลงานที่สั่งไป

ให้คนที่อยู่ในที่ประชุมครั้งที่สั่งงานไปเข้าด้วยให้หมดนะครับ เขาจะแก้ตัวเป็นพัลวันที่ไม่สามารถทำงานนั้นให้สำเร็จตามกำหนดได้

ซึ่งการแก้ตัวของเขาจะออกมาในลักษณะโทษโน่นนี่

จังหวะนี้แหละคุณต้องอัดเขากลับและสั่งสอนวิธีการให้เขาด้วยว่าเขาพลาดตรงไหน

จากนั้นก็มอบหมายงานให้งานใหม่ แต่เป็นงานลักษณะเดิม ประมาณว่าให้ลองแก้ตัวดู แล้วดูผลออกมาอีกทีว่าจะเป็นยังไง

ปราบพวกนี้ต้องว่ากันด้วยงานด้วยผลของงานครับอย่าใช้วิธีเล่นด้วยคำพูด
เพราะในฐานะเราเป็นลูกพี่การปราบลูกน้องด้วยคำพูดมันอาจจะทำให้ภาพเราเสียได้
ว่าหัวหน้าชอบลูกน้องคนนั้นไม่ชอบลูกน้องคนนี้

คือเท่ากับเราใช้งานเป็นเครื่องมือในการปราบพยศเขา
เขาหมดรูปเสียฟอร์มต่อหน้าคนอื่นมันมาจากตัวเขาเอง

วิธีของคุณธีระ น่าสนใจครับ

ที่ผ่านมา ผมมอบหมายงานหลายอย่างให้เธอ
แต่ไม่เคยมาซักไซ้ไล่เรียง ในที่ประชุมเลย

เพราะผมกลัวเธอจะเสียหน้า
เวลาใครมาว่าอะไรในที่ประชุม ผมก็ถือว่าเป็นหัวหน้า
ก็ต้องช่วยแก้ปัญหาให้มาตลอด ออกรับแทนบ้าง

แต่มันคงกลายเป็นว่า ทำให้เธอไม่ได้รับบทเรียนเสียที
จะว่าไป ก็เท่ากับผมเป็นหัวหน้าที่ใช้ไม่ค่อยได้นะครับ

คุณ so so ครับ ที่จริง คนที่ได้อย่างใจจริงๆ มี 1 ใน 10 จริงๆ ครับ
ที่เหลือจะมีเรื่องให้หนักใจคนละอย่างสองอย่าง

สงสัย ผมต้องพิจารณาวิธีพัฒนาลูกน้องขึ้นมาใหม่แฮะ

นึกภาพตัวเองมีลูกน้อง 10 คนไม่ออกเลยค่ะ
ทำงานมาได้เกือบสี่ปี เป็นแต่ลูกน้องค่ะ
แล้วก็โชคดีที่มีเจ้านายหนึ่งคนต่อลูกน้องหนึ่งคนมาโดยตลอด
ตัวต่อตัว ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ
ทำงานกันแบบพี่แบบน้องค่ะ
ไม่เคยโดนดุจนต้องแอบไปเช็ดน้ำตา
ขัดใจกันบ้าง เถียงกันบ้าง โกรธกันบ้าง
แต่สุดท้ายหันหน้าเข้าหากันได้เหมือนเดิมค่ะ
เรียนรู้จากการทำงานว่า
ต้องรับฟังและใจกว้างไว้ค่ะ เพราะคนเราคิดไม่เหมือนกัน

ลูกน้องคนนี้ก็เลยไม่มีเคล็ดลับปราบพยศมาฝากค่ะ
ขอแค่มานั่งอ่านเก็บความทุกข์ใจของคนเป็นเจ้านายไว้เป็นอุทาหรณ์สอนใจ
ว่าจะไม่ทำตัวให้เจ้านายต้องเจริญสติดูโทสะตัวเองบ่อยๆ

แต่ไว้จะลองเลียบๆ เคียงๆ ถามเจ้านายดูบ้างดีกว่าว่า
ถ้าหนูขยัน แต่ดื้อมาก และเป็นคนเชื่อมั่นว่าตัวเองเก่ง
ตัวเองรู้มาก จะบอกจะสอนอะไรที ก็เหมือนเข็นครกขึ้นภูเขาด้วยมือซ้ายแล้วสีซอให้ควายฟังด้วยมือขวา
พร้อมกับจับปูใส่กระด้ง ด้วยเท้าข้างซ้าย
พี่จะจัดการยังไง
^^

เข้ามาฟังคำบ่น เอ้ย ..เอากำลังใจมาฝากค่ะ

อืม..ที่เคยทำก็คือต้องหาวธีการปรับเปลี่ยนไปตามลักษณะนิศัยเค้าอ่ะค่ะ บอกยากจังแหะ
เอาเป็นว่าตอนแรกก็ไม้นวม ถ้ายังเถียงคำไม่ตกฟากก็หลังมือ เอ้ย..ก็ต้องเปิดใจคุยกันนั่นแหละค่ะ

ลืมขอบคุณคุณastonค่ะ

วันนี้เพิ่งน้อยใจถูกเจ้าของบริษัทดุ และพูดว่าผมจะไม่ให้งานคุณทำแล้ว



มาอ่านบลอกคุณastonแล้วก็คิดได้ว่าต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากขึ้น

แฮ่...

เข้ามาดูนายนินทาลูกน้องอีกที...

ข้าพเจ้าเป็นลูกน้อง อยากนินทานายมั่งจังเล้ยยยยยย พับผ่า...

ช้อปปิ้งอยู่ได้...อุ้ปส์....

ก่อนอื่นต้องขออนุโมทนากับพี่ด้วยนะคะกับงานกฐินสวนสันติธรรมที่ผ่านมา น่าเสียดายที่ข้าพเจ้าไม่ได้ไปร่วม แต่แค่เห็นภาพก็ชื่นจายแย้ว แต่ละคนหน้าผ่องอิ่มบุญกันเป็นแถบๆ

นี่พี่ไปร่วมกะก๊วนลานธรรมตั้งกะเมื่อไรเนี่ยเห็นไปยืนอยู่โต๊ะแจกหนังสือของเขาด้วย หรือว่างานนี้เป็นของวิมุตติ ดอทเน็ท?

ส่วนทริคปราบพยศลูกน้องน่ะพรุ่งนี้กำลังจะไปเทรนพอดีเลยแล้วจะเอามาแชร์ให้ฟังนะเผื่อมีไอเดียกิ๊บเก๋

ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ากลุ่มไหนอ่ะครับ

แต่เข้าใจว่าเป็นกลุ่ม อจ. สรว. กับพี่ธนา
อันนี้เรียกกลุ่ม วิมุตติ ดอท เนทหรือเปล่า

เหล็กว่าแข็ง เงินง้าง อ่อนได้ ดังใจ ครับผม

บล็อกนี้เมนท์ยากแฮะ แต่ก็เห็นด้วยกะวิธีของคุณธีระนะคะ บางทีถ้าเราประคบประหงมลูกน้องมากไป ยิ่งโดยเฉพาะเขาเป็นคนที่เอาแต่ใจ และถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่ด้วยแล้ว เขาอาจมักไม่ค่อยเข้าใจคนอื่นหรือน่าจะแปลเจตนาคนอื่นผิดๆ ด้วยการคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่าคะ

ยิ่งเราปกป้อง บางทีเขาอาจคิดไปว่าที่เราปกป้องเขาเพราะเขาทำถูกแล้ว หรือที่เราไม่ได้จู้จี้กับเขามากนัก แทนที่เขาจะคิดว่าเราอยากให้เขาได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง เขาก็อาจคิดเอาเองว่าเขาทำดีแล้วอ่ะค่ะ

คุณก็อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เพราะจริงๆแล้วคุณเจตนาดีนี่คะ มันก็แล้วแต่ว่าเขาจะคิดเป็นหรือเปล่า ถ้าเขาคิดไม่เป็น มันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยนี่คะ เอาใจช่วยนะคะ

แมะว่าไม่มีไรเมนท์ และแล้วก็รอดไปอีกบล็อก

เป็นลูกจ้างมืออาชีพนี่ ต้องทำใจม๊ากมากเลยนะคะ

ตอนนี้โดนย้ายกลับมาอยู่ที่ทำงานเก่า

อดทนๆๆๆๆๆ

คุณเอ๊ดฯเที่ยวให้...เอ๊ยทำงานให้สนุกนะคะ

อยากจะแชร์ความคิดเห็นน่ะค่ะ คือเจอกับตัวเอง เคยใช้หลายวิธี เช่น การสั่งการที่ค่อนข้างเข้มงวด
การสั่งงานโดยการพูดด้วยดี
การสั่งงานแต่ละครั้ง ไม่มีวิธีการตายตัวค่ะ
สามารถทำได้ทั้ง 2 วิธี เนื่องจากเราจะต้องรู้พฤติกรรมของลูกน้องก่อน ว่าควรจะใช้กับเขาอย่างไร
บางคนก็ได้ผลในรูปแบบของการเข้มงวด
บางคน ก็ เตลิด เลยค่ะ
แต่ที่ได้ผลคือ การบอกโดยวิธีที่ละมุนละม่อม และเน้น ถึงระเบียบด้วย และให้ทำด้วยใจที่เราหวังดีกับเขามากๆๆ การให้กำลังใจ สำคัญมากๆๆ
ต้องมีทั้งพระเดช และพระคุณค่ะ
และต้องใช้เวลากะมันค่ะ สู้ๆๆค่ะ มันยากมาก
ไม่มีสูตรตายตัว