Bloggang.com : อโศกน้ำ - ~เพรงพเยีย~

~เพรงพเยีย~

พเยียรวง...ร่วงหว่านบนลานโลก
อวลกลิ่นโศกกระเซ็นสบเหม็นหืน
แว่วเวิ้งว้างครางคร่ำชวนกล้ำกลืน
อีกดาษดื่นดอกดวง...ล่อลวงตา

ระเรืออยเร้า...เคล้าเคลียลมเลียช่อ
ประดังล้อแรงโหมที่โลมหา
ล้วนเชี่ยวเริงเชิงรั้นกระสันพา
ให้กลีบล้าลิ่วหลง...ลึกพงไพร

ซ่านหอมหวน...นวลเอ๋ยมิเคยพบ
ชวนซมซบศิโรราบเวิ้งวาบไหว
เชี่ยวชำแรกแทรกสู่อณูใน
กำราบให้พ่ายผล...แห่งกลการ

แท้เล่ห์ร้าย...หมายสมเพียงชมเจ้า
กระพือเร้าเริงร่ายอุบายขาน
ซัดซ้ำสร้างด่างพร้อยแผลรอยมาน
มิใช่สานสื่อรัก...เอื้อพักพิง!

ดิ่งเวิ้งตรม...คมเข็มรู้เต็มอก
กลับมิยกย่างถอยซ้ำอ้อยอิ่ง
อาศัยกรุ่นอุ่นอ้างแล้วพลางอิง
ถ่วงประวิงวันเศร้า...อย่างเว้าวอน

เพื่อลิ้มรส...จดจำสุขสัมผัส
รอระบัดเบนบ่ายทิศถ่ายถอน
ถูกทิ้งขว้างคว้างหลงในดงดอน
ให้แรมรอนโลกเปลี่ยว...อย่างเดียวดายฯ

อโศกน้ำ
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต