ผมตั้งใจจะเขียนถึงเรื่องแย่ๆในวัยเด็กลงในบล๊อคส่วนตัว แต่รูปแม่ยิ้มตลกๆที่ผมใช้ทำแบล๊คกราวน์ 

ก้อทำให้คิดหาเรื่องแย่ๆที่ว่าได้ยากขึ้น เอาเป็นว่าเขียนเรื่องแม่ก่อนละกัน

     "ขึ้นเวที ถือไมค์ไฟส่องหน้าครั้งแรกเพราะแม่" ในงานวันแม่ที่โรงเรียนจัดขึ้น บรรยากาศในห้องประชุมที่มีนักเรียนทั้งโรงเรียนมารวมกัน บนเวทีครูเกษม ยืนประกาศเรียกชื่อผมในฐานะผู้ชนะเรียงความ พระคุณแม่ เรียกผมให้ขึ้นมาอ่านให้นักเรียนทุกคนฟัง
     "แม่มีพระคุณกับผม ทุกวันแม่ทำงานบ้าน แม่ทำนา และรับจ้าง เพื่อหาเงินให้ผมมาโรงเรียน" ข้อความสั้นๆใจความประมาณนี้หล่ะครับ (เท่าทีจำได้นะ)  เป็นข้อความที่ทำให้ผมได้ขึ้นไปยืนตรงนั้น
     เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นในตอนที่ผมอยู่ในช่วงประถมต้น และทำให้ความคิดผมเปลี่ยนไปอย่างมากเลยทีเดียว ข้อความธรรมดาแต่กลับได้รับการชื่นชม และได้รางวัล เราคิดมาตลอดว่าเรื่องนี้เป็นรางวัลของคนที่คัดลายมือสวยๆ แต่งกลอนหรือเขียนคำเพราะๆเท่านั้น เราไม่เก่งขนาดนั้นหรอก พอมาถึงจุดนี้ จุดที่ผมรู้เลยว่า เรานี่ไม่ได้แย่เกินไปเลยนะ เราคิดมาตลอดว่าเราเก่งไม่พอ เราไม่ใช่คนเก่งกาจอะไร

     หลังจากวันนั้น จนถึงวันนี้ ผมขึ้น และลงอีกหลายเวที ทั้งเล็ก ทั้งใหญ่ ทั้งที่เป็นทางการ และไม่เป็นทางการ ความมั่นใจเกิดขึ้นจากเหตุการณ์เล็กๆนั่นเอง จนพลักดันให้มาถึงทุกวันนี้ ถึงแม้ไม่ยิ่งใหญ่อะไรมาก แต่ก้อภูมิใจว่าเราไม่ได้ด้อยอะไรเลย
     หลายครั้งเราคิดไปเองว่าคนเก่งต้องเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ ต้องคนอย่างนั้น อย่างนี้ถึงจะได้รับการยอมรับ แต่ท้ายที่สุดเเล้วคนธรรมดาๆ ก้อสามารถเป็นที่ยอมรับได้เหมือนกัน แค่ "ชายกลาง" เป็นคนกลางๆก้อโดดเด่นได้
      อย่าปิดกั้นตัวเอง เพียงเพราะเราคิดว่าเรายังไม่เก่ง หรือดีพอที่จะทำอะไร จงให้โอกาสตัวเองให้มากว่ารอให้คนอื่น มามอบโอกาสให้ เพราะโอกาสจากตัวเราเองนั้น มีมากมาย และพร้อมที่จะมอบให้ตัวเราเองเสมอ แบบฟรีๆ และมีไม่จำกัด

จาก Face book : Arnon Jailangka (29 ตุลาคม 2018)