วันนนี้มาในแนวธรรมะ

     คนเราสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้โดยอาศัยปัจจัยเพียงแค่ สี่อย่าง เท่านั้น อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค เพียงเท่านี้ เท่านี้ก้อเพียงพอแล้ว แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้าเราต้องการแค่นี้ แล้วคนเราจะมีศาสนาเพื่ออะไรกัน?

     ในมุมมองของผมศาสนาคือ เครื่องปรุงรสชีวิต มันเหมือนกับอาหารที่ต้องใส่เครื่องเทศเครื่องปรุง เพื่อรสชาติที่กลมกล่อมยิ่งขึ้น เพื่อความลงตัวในมื้ออาหาร และเช่นกันในความเป็นคนนั้น มีหลายเรื่องราวทั้งดี และร้าย เปรียบได้กับอาหารที่มีทั้งหวานและขม มีเปรี้ยว มีเผ็ด

     พระอาจารย์เคยสอนไว้ว่า "คนนั้น คืออาการคล้ายกับนำสิ่งต่างๆใส่ในหม้อใบใหญ่ แล้วคนด้วยทัพพี คนจึงวุ่นวายปะปนกันไป แต่ก้อนั่นแหล่ะ เปรียกับการทำอาหาร ถ้าเราปรุงอาหารโดยไม่คนรสชาติมันคงแปลกน่าดู"

     เราเติมรสชาติชีวิตด้วยการทำสิ่งที่เรียกโดยรวมว่า ความดี เพื่อเจือจางความขมของเรื่องร้ายๆอื่นๆในชีวิต อย่างเช่นเวลาเรารู้สึกไม่ดีต่อใคร เราก็ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขา เรียกพวกเขาเหล่านั้นรวมๆว่าเจ้ากรรมนายเวร เราทำเพื่อเจือจางความรู้สึกผิดที่มีต่อเขาเหล่านั้น และทำเพื่อปรุงแต่งรสชาติชีวิตของเราให้มีรสชาติมากยิ่งขึ้น ให้มันไม่ขมจนเกินไปนัก

     ธรรมะ จึงเป็นเหมือนเครื่องปรุงรสชีวิต และคือของหวานแห่งโลก เราใช้ธรรมะเพื่อปรุงแต่ง และเจือจางความขมอื่นที่เราได้พบเจอ

     เราทั้งหลาย อย่าละเลยที่จะทำอะไรก้อได ้ที่จะทำให้รสชาติชีวิตเรากลมกล่อมมากยิ่งขึ้น เช่น เพิ่มความเปรี้ยวด้วยการกร่นด่าคนที่เราไม่ชอบบ้าง เพิ่มความหวานด้วยการชื่นชมคนที่เราชอบบ้าง ใส่ความขมด้วยการฝืนทนกันสิ่งต่างๆบ้าง และสุดท้าย คน ทุกอย่างรวมกันด้วย ทัพพีวิเศษคือการให้อภัยต่อกัน

และท้ายที่สุด เราจะได้รสชาติชีวิต ที่กลมกล่อม ถูกใจ

จาก Face book : Arnon Jailangka (29 ตุลาคม 2017)