เจ้าหงิญ
จบเสียที
กว่าจะอ่านเรื่องสั้นขนาดยาว ๘ เรื่อง รางวัลซีไรต์ปี ๒๕๔๘ ใช้เวลาร่วมปีเลย เนื่องจากเรื่องสั้นมีขนาดยาว และสองเรื่องแรกอ่านแล้วไม่ถูกใจ มาเริ่มสนุกเอากับเจ้าชายกับดาวดวงที่ ๔ และเก้าอี้ดนตรี หลังจากนั้นก็เว้นวรรคไปอีกสองสามเดือน มาอ่านอีกทีตอนเฝ้าลูกที่โรงพยาบาล อ่านรวดเดียว ๔ เรื่องที่เหลือ ครั้งนี้เริ่มสนุก บรรยากาศนิทานเริ่มมา โดยเฉพาะเรื่อง "สีที่แปดของรุ้งกินน้ำ" เป็นนิทานที่สนุกมาก "ลูกหามกับสามสหาย" ก็ผจญภัยให้ข้อคิดแบบลึกๆ ในเรื่องความหมายชีวิต คุณบินหลาเขียนแนวศิษย์สะดือเลย เล่นกับคำให้ดูสนุกสนาน ส่วนเรื่องสุดท้ายรวบรวมชื่อนิทาน ๗ เรื่องก่อนหน้ามาใช้ประโยชน์แทนสื่อสัมพันธ์ของพ่อแม่นก
เริ่มจะจับทางการอ่านงานของคุณบินหลาได้บ้างแล้ว (ตอนเริ่มอ่านเล่มนี้ เรื่องแรกก็สนุกดี มีสาระ แต่ไม่ชอบ) ผมว่าต้องทำใจสบายๆ แบบว่าจะอ่านนิทาน ไม่ต้องสนใจความยาวของเรื่องสั้น มีจินตนาการตามตัวอักษรไป ซึ่งผมทำแล้วทำให้อ่านสนุกมากขึ้น
เริ่มชอบคุณบินหลาขึ้นมาแล้วซิ เนื่องจากอ่านเล่มนี้แล้วทำให้นึกถึงเล่ม ว้าวุ่น, สุธีฯ, กว่าจะถึงท่าพระจันทร์ ตรงที่ตัวหนังสือมีอารมณ์ขันแฝงอยู่ทั่วไป อ่านแล้วก็มีรอยยิ้มเป็นระยะๆ อารมณ์ดีขึ้น
คณะประกวดซีไรต์ก็มีใจเปิดกว้างมากขึ้นนะครับ ผมว่าหากเล่มนี้เข้ารอบเมื่อหลายปีก่อน อาจจะไม่ได้รางวัล เพราะเห็นเป็นเรื่องไร้สาระก็ได้ นี่ผมคิดเองคนเดียวนะครับ
หลายคนที่อ่านเล่มนี้แล้วคงชอบเหมือนกันนะ หากใครยังไม่อ่านหยิบยืมกันได้นะครับ ในโครงการ LIF (แต่ต้องสมัครสมาชิกก่อนนะครับ) เอาไปอ่านจะได้หลับฝันดี
Create Date : 18 ธันวาคม 2549 |
Last Update : 29 ธันวาคม 2552 12:47:32 น. |
|
15 comments
|
Counter : 4691 Pageviews. |
|
|
|
คิดถึงเรื่องเจ้าชายน้อยทันที หึๆ