Chapter 12 : คนไทย.....ใจร้าย



สวัสดีค่า วันนี้มีเวลาแว๊บนึงก่อนออกจะออกไปทำงานในไม่ช้า

ต่อจากบล็อกที่แล้วที่ nakoze เกริ่นเอาไว้ว่าได้บ้าน.....

แต่แล้วก็เกิดเหตุการไม่คาดฝันขึ้น !!!!!!!!



ย้อนเหตุการณ์กลับไป กลางเดือน เม.ย

หลังจากที่ Nakoze อยู่บ้านทรายทองได้จนครบ 30 วัน

Nakoze ก็ได้ไปดูประกาศบ้านเช่าจากร้านน้ำตาล

พร้อมกับพี่ๆอีกสองคนที่เจอกันในบ้านทรายทอง .....

ระหว่างที่ Nakoze ถ่ายรูปประกาศอยู่นั่นเอง

พี่ๆทั้งสองก็ยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง  อยู่หน้าร้านน้ำตาลอย่างถูกคอ

พอดูประกาศเสร็จ เราก็วางแผนจะไปกินข้าวที่ร้านจีนใกล้ๆต่อ

แต่ว่าไอ้ผู้ชายคนที่พี่ทั้่งสองเจอหน้าร้านขอตามไปด้วย

เพราะเหมือนแบบคุยถูกคอกับพี่สองคน ขอเรียกไอ้ผู้ชายคนนี้ว่า..... เอิ่ม..

เรียกว่า..อะไรดีน้า ... เรียกว่า "เก้ง" แล้วกัน

พอกินข้าวเสร็จ ไอ้เก้งก็ชวนไปนั่งร้านกาแฟต่อ

แต่ปรากฏว่าร้านกาแฟในระแวกนั้นมันเต็มหมด เราก็เลยจะแยกย้ายกันกลับบ้าน

แต่แล้ว nakoze ก็นึกได้ว่า มีบ้านเช่าหลังนึงที่ติดประกาศไว้อยู่แถวๆนี้นี่นา

nakoze ก็เลยบอกพี่สองคนว่า เออเดี๋ยวเลยไปดูบ้านเช่าด้วยได้มั๊ยมันอยู่แถวนี้พอดี

พวกเราก็เลยตกลงจะไปดูบ้านเช่าของ nakoze .... โดยมีไอ้เก้งตามไปด้วย

พอถึงบ้านเช่า ก็ได้คุยกับ landlord ชื่อว่า "พี่ขนุน" [รู้ใช่ไหมว่านามสมมุติ ]




พี่ขนุนก็พาเข้าไปดูบ้านที่ ณ ตอนนั้น ว่างอยู่ 2 ห้องนอน จาก 3 ห้องนอน

บ้านที่ว่างเพิ่งจะ renovate ใหม่ ซึ่ง Nakoze พอใจมากกกกก

แต่ว่าราคาก็หืดขึ้นเหมือนกัน ก็คือ $570 ต่อเดือน

nakoze ก็บอกพี่ขนุนไปว่า เดี๋ยวติดต่อมาอีกทีขอกลับไปคิดดูอีกรอบ

เวลาผ่านไปจนถึงกลางคืนของคืนนั้น  nakoze ก็นั่งคิด นอนคิด หลายตลบ

ปรึกษาแม่ก็แล้ว แม่ก็ว่าถึงมันแพงแต่เราพอใจก็เอาไปเถอะ

สุดท้าย nakoze ก็เลยเลือกที่จะมัดจำบ้านพี่ขนุน

ก็โทรไปหาพี่ขนุนวันเช้าวันรุ่งขึ้น ว่าจะไปมัดจำบ้านนะ

พี่ขนุนแกก็พูดว่า ปกติไม่อยากให้จอง เพราะว่าเคยโดนคนไทยจองแล้วเบี้ยว

ไม่มาจ่ายเงิน เค้าก็เสียโอกาสฟรี

แต่ nakoze ก็ยืนยัน นั่งยัน ว่าจะไปจ่ายเงินแน่ๆ เพราะตอนนี้ก็ไม่มีที่อยู่แล้ว

แต่ว่าเดี๋ยวจะต้องออกไปทำงาน เลยไปจ่ายวันนี้ไม่ได้

จะไปได้พรุ่งนี้หลังเลิกงานทันทีเลย

 พี่ขนุนแกก็บอกว่า ถ้าไม่งั้น โอนเงินไปให้พี่แก $200 ก่อน

แต่คุณขา นึกออกมั๊ย ว่าเราไม่อยากยุ่งกับธุรกรรมการเงินใดๆทั้งสิ้น

ที่ต้องดำเนินเรื่องผ่านธนาคาร อีกทั้งอยู่ดีๆโอนเงินไปให้คนที่เพิ่งเคยเจอ

$200 นะ เงินไม่น้อยเลยจะไว้ใจได้ยังไง เกิดพี่ขนุนมาตุกติก nakoze ก็ซวยสองเด้งสิ

ของแบบนี้ต้องไปเซ็นสัญญากันตัวต่อตัว

ว่าแแล้ว nakoze ก็บอกพี่ขนุนไปว่า ถ้างั้นพรุ่งนี้จะยอมลางานไปจ่ายเงินก็ได้

พี่ขนุนแกก็บอก โอ้ยไม่เป็นไรค่ะน้อง ไม่ต้องลา ไม่เป็นไร เลิกงานค่อยมาจ่าย

ท้ายที่สุด nakoze กับพี่ขนุนก็ตกลงกันได้ว่า nakoze จะขอไปจ่ายพรุ่งนี้

วันนั้น nakoze ก็แบบ มีความสุขสุดๆ ได้บ้านซักที โทรไปบอกแม่เรียบร้อย

เริ่มเก็บของเข้ากระเป๋า เตรียมตัวย้ายเข้าบ้านใหม่


พอตกเย็น ก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่ขนุนอีกครั้งนึง

พี่ขนุน : น้อง Nakoze คะจะเอาบ้านพี่แน่ๆใช่มั๊ย

Nakoze : เอาแค่พี่ พรุ่งนี้บ่ายโมง หนูไปจ่ายแน่ๆค่ะ

พี่ขนุน : ค่ะๆโอเค เดี๋ยวเย็นนี้จะมีคนมาดูบ้านพี่ พี่จะได้ปิดห้องที่น้อง Nakoze จะเอาไม่ให้เค้าดูนะคะ

Nakoze : ค่ะๆ ขอบคุณมากค่ะพี่ขนุน

พี่ขนุน : จ้าโอเค งั้นพี่ไม่ให้เค้าดูห้องน้องนะ โอเค เจอกันจ้า

แล้วเค้าก็วางหูไป Nakoze ผู้ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง ก็ยังทำตัวลันล๊าอย่างมีความสุข

โดยหารู้ไม่ว่าหายนะมาจ่ออยู่ปลายจมูกแล้ว




ถึงวันมัดจำบ้าน Nakoze ก็นั่งเม้าท์อยู่กับพี่รัตน์ และพี่อีกสองคนที่โต๊ะกินข้าว

nakoze ก็บอกว่า เออเดี๋ยววันนี้ไปมัดจำ โทรไปบอกเค้าก่อน ว่ากินข้าวอยู่เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบออกไป

Nakoze : สวัสดีค่า พี่ขนุน Nakoze ทานข้าวอยู่ เสร็จแล้วจะออกไปมัดจำแล้วค่ะ

พี่ขนุน : ห้องไม่ว่างแล้วค่ะน้อง

Nakoze : เอ๊า ห้องหนูนะคะพี่ ที่เมื่อวานพี่บอกว่าปิดห้องแล้วไม่ให้ใครดู

พี่ขนุน : ค่ะ มีคนมามัดจำเมื่อวานเย็น

Nakoze : พี่ขนุน ทำอย่างงี้ได้ไงคะ ก็ไหนตกลงกันแล้ว

พี่ขนุน : ก็พี่ไม่รู้ไงว่าน้องจะเอาแน่หรือเปล่า แล้วคนนั้นเค้าก็พร้อมจะมัดจำเลย

 ... น้องคนที่มาพร้อมน้องวันนั้นอ่ะ ... น้องเก้ง !!!!!

Nakoze : วางหูทันที สงบสติอารมณ์ ประติดประต่อเรื่องราว .....ก่อนที่บ่อน้ำตาจะแตกออกมาดัง โพล๊ะ

จำได้ว่าตอนนั้นรีบวิ่งขึ้นไปโทรศัพท์บนห้องนอน  โทรไปหาแม่ตอนตีหนึ่ง ร้องไห้ให้แม่ฟัง

ว่าไอ้วรนุช..เก้ง แย่งบ้านไปซะอย่างนั้น

ทั้งๆที่เราเป็นคนจะไปดูบ้าน ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าเราไม่มีบ้าน แต่ไอ้ฟายเก้ง ก็มาทำแบบนี้

(ไอ้เก่งนี่แม่เค้าทำธุรกิจร้านอาหารไทย อยู่มาจนได้ใบเขียว แล้วก็เลยขอให้ลูกชายด้วย)

(ไอ้เก้งก็เลยเข้าอเมริกามาเพื่อรักษาสิทธิใบเขียวโดยมันก็อาศัยอยู่บ้านเพื่อนมัน)

พอคุยกับแม่เสร็จ แม่ก็บอกให้โทรไปหา อีขนุน [Nakoze เปลี่ยนสรรพนามอย่างรวดเร็ว]

ให้โทรหามันว่าทำอย่างงี้ได้ไง บลาๆ  Nakoze ที่กำลังร้องไห้ ก็โทรไปหาอีขนุน

อีขนุน : น้องใจเย็นๆ อย่าร้องไห้

Nakoze : พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง พี่ใจร้ายมากอ่ะ

อีขนุน : นี่น้องเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ นี่ไม่ใช่ความผิดพี่

Nakoze : พี่เม่งทำงี้ได้ไง โคดใจร้ายอ่ะ ตกลงกันอย่างดิบดีว่าจะจองให้

อีขนุน : พี่ไม่ผิดนะ พี่ไม่ผิด

Nakoze : ก็พี่สัญญาแล้วไม่ใช่หรือไง ไอ้เหี้ย...[ด่าในใจ ]

อีขนุน : เอ่าก็น้องเก้ง เค้านัดมาดูบ้าน เสร็จแล้วพี่ก็บอกน้องเค้าแล้ว

ว่าน้อง Nakoze จะเอา แต่น้องเก้ง ก็บอกพี่ว่า

เค้าจะมัดจำตอนนี้เลย แล้วเค้าก็จะเอาสองห้องเลยด้วย พี่ก็ให้เค้าไป พี่ไม่ผิดนะ

Nakoze : ใจร้ายมากอ่ะ คุยกันไว้แล้วแท้ๆ ใจร้าย ....

อีขนุน : ... อย่าร้องไห้ๆ เดี๋ยวพี่ให้นอนบ้านพี่ดีมั๊ย พี่คิดราคาถูกๆ

Nakoze : พอ พอเลย พี่ไม่ต้องมาพูด พอละ มากเกินไปแล้วกับสิ่งที่พี่ทำ

แล้ว Nakoze ก็วางหูพร้อมกับปฏิเสธความช่วยเหลือจากอีขนุน




ซักพักต่อมาอีเก้งตัวดีก็โทรมา ....

อีเก้ง : Nakoze หรอ คือเราก็ไม่ได้จะแย่งบ้าน หรือตัดหน้าอะไรหรอกนะ

แต่เราชอบอ่ะ ห้องมันกว้างดี นี่เราก็เพิ่งซื้อฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านนะ หมดไป $3,000 แล้ว

Nakoze : หรอ ..

อีเก้ง : อืม แต่ว่าถ้า Nakoze ไม่มีที่อยู่ เราให้ Nakoze มาอยู่ในห้องนั้นไปก่อนก็ได้นะ

เราให้อยู่ฟรี ไม่คิดเงิน ...

Nakoze : ไม่ต้อง ... ขอบใจ


พอเรื่องทุกอย่างจบลงจากหน้ามือ เป็นหลังส้นตรีนแบบนี้

nakoze ก็แบบ ไม่อยากไปทำงานเลย จำได้ว่ามันมึนๆ งงๆ

เหมือนแบบถูกหวย 10 ล้าน แต่วันรุ่งขึ้นจะเอาไปขึ้นเงิน

แต่กองสลากบอกว่าเป็นของปลอม ขึ้นเงินไม่ได้

อาการนั้นเลย แบบจะเรียกร้องก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งฟูมฟาย เว้าวอน

ด่าคนโน้นที ด่าคนนี้ที ด่าอีขนุน ด่าอีเก้ง สลับกันไป



เอาเถอะ ทั้งเก้ง และ พี่ขนุน จ๊ะ Nakoze จะบอกว่า วันนี้ไม่ได้โกรธแล้ว

ให้อภัย พร้อมกับจะขอบคุณ ที่พี่ทั้งสองช่วยสอนให้ Nakoze เข้าใจ

และรู้ความหมายของภาษิตไทยว่า "ฝนตกขี้หมูไหล คนจังไรมาพบกัน".....

เป็นอย่างนี้นี่เอง ....



เตรียมตัวไปทำงานแล้วจ้า

บล็อกหน้า Nakoze ได้บ้านจริงๆแล้วนะเออ!!



คลิกเพื่ออ่านต่อ Chapter 13 : บ้านหลังใหม่

คลิกเพื่อย้อนกลับไป Chapter 11 : หรือเราจะ....กลายเป็น homeless