ทุกวันที่ 1 และ 15 ของเดือน : ครั้งที่ 3 / บานดัน

เอาอีกแล้ว.....

นิสัยเดิมไม่เคยเปลี่ยนวกไปวนมา ไม่ยอมทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซักที
วันนี้จิตใจผมพะว้าพะวง กระวนกระวายยังไงๆชอบกล
งานที่คิดไว้ก็เยอะ สิ่งที่คั่งค้างก็แยะจนทั้งแงะ แคะ แกะ แพะออกกันไม่หมด
แถมยังมานั่งทำหน้ามึนโชว์ชาวบ้าน แบบไม่มีทีท่าหรือทำท่าจะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ใช่..ผมกำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่ ...ว่าแต่ว่า ผมกำลังตามหาอะไรล่ะ
หาจนปวดเศียรเวียนกะโหลกกันทั้งผมและท่าน
เป็นความวุ่นวายของผมโดยแท้ที่ต้องมาทำให้ทุกท่านมาตามหาบางสิ่งกับผมด้วย

"เจอรึยังอ่ะ"...หาๆๆๆๆ

เมื่อผมเจอ.....ผมจะได้ทำงานซะที
และทุกท่าน(ที่อ่านอยู่) ก็จะได้หมดภาระกับผมไปด้วย(เฮ้อ!)

ผมยังเดินตามหาบางอย่างอยู่อย่างไม่รู้ว่าจะหยุดตรงไหนหรือเริ่มต้นที่ใด
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปที่ประตูห้องทำงาน
ประตูบานเล็กๆที่เปิดแง้มออกนิดๆ คล้ายๆจะทำท่ายั่วยวนชวนให้ผมเข้าไปในนั้น
ผมค่อยๆดันบานออกไปข้างหน้า..

แต่ดูเหมือนบานมันจะติดอะไรสักอย่างอยู่
คล้ายๆกับว่าจะมีสักคนผลักบานดันกลับมา
บานถูกดันกลับมาค่อนข้างแรง ถูกตรงบริเวณหน้าอกข้างซ้ายด้านหลังชายโครงพอดี
บานดัน บานดัน บานดันมาแรง

อ่ะ....แรงบันดาลใจ

ผมเดินงุ่นง่านมาตั้งนานเพื่อตามหาแรงบันดาลใจเหรอเนี่ยะ
หาแรงเพื่อบันดาลให้ผมทำสิ่งที่กองอยู่ด้านหน้า ให้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่เคยทำมา

บนชั้นหนังสือ .............
มีหนังสือที่มีหน้าปกสวยงาม มีรูปอันหลากหลายของบุคคลสำคัญในอดีต
จอห์น เลนนอน เอลวิส เพลสรีย์ บรูซลี เฉินหลง
และอีกหลายคนสบตาผมพร้อมๆกัน บางคนยิ้ม บางคนหัวเราะ
บางคนก็อ้าปากร้องเพลงค้างอยู่ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเมื่อย

ผมตัดสินใจเดินทางเข้าสู่โลกของพวกเขาทันที
จอห์นเล่าให้ผมฟังว่า แรงบันดาลใจของเขามาจากป้าและกีตาร์ตัวเก่าที่แม่เขาซื้อไว้ให้
แถมป้ายังเหน็บเล็กๆอีกว่า "เล่นดีๆนะจอห์น แต่หลานจะไม่มีวันเลี้ยงตัวเองจากกีตาร์ตัวนี้หรอก"

"แล้วทำไมคุณถึงอยากเล่นกีตาร์ล่ะจอห์น" ผมถามในใจ
ทั้งๆที่อีกเดี๋ยวจอห์นก็จะเล่าให้ฟังอยู่แล้วว่า เขาอยากเล่นกีตาร์ให้เก่งเหมือนเอลวิส
จากนั้นไม่นานจากนั้นก็เกิดวง The Beatles ขึ้นมา

เอลวิสเองก็เป็นคนติดอ่าง แต่ติดคนละอ่างกับคนบางคน
เหตุเพราะเขาพูดไม่ชัด เพื่อนๆในวงจึงต่างชมเขาว่า
"เสียงไร้ค่าเหมือนขยะ"
และแรงบันดาลใจกับเสียงขยะๆของเขาก็มาจากวิทยุท้องถิ่น
ด้วยความมั่นใจ+เชื่อมั่นในตัวเองเขา จึงได้รับโอกาสเพราะไปอัดเสียงร้องเพลงวันเกิดให้แม่

หลายๆคนได้รับแรงบันดาลใจมาจากสิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสได้เวลานั้น
เรียกว่า "ไฟฝันวัยเยาว์"
เรนนักร้องดังเกาหลีที่ไม่เคยกินเกาเหลาแบบไทยๆ ก็ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนักเต้นในทีวีวัยเด็ก
จากนั้นก็ฝึกฝนทุ่มเท มุมานะบากบั่นไม่ยอมจำนนกับอุปสรรคด้วยข้อหาตาชั้นเดียว
เฉินหลงผู้โด่งดังนั้นได้รับมาจากการฝึกกังฟูกับพ่อตอนเด็ก โจวเหวินฟะก็ได้รับมาจากคณะงิ้ว
บิลเกตเองก็ใช่ย่อย ทนไม่ได้ที่เห็นคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่เทอะทะอยู่กับคนแค่บางกลุ่ม
เขาแค่อยากให้ทุกคนรู้จักกับคอมพิวเตอร์ ในขนาดที่กระทัดรัดและราคาถูก
เราจึงได้ใช้คอมพิวเตอร์ในราคาที่สัมผัสได้กันจนถึงทุกวันนี้

แต่ในทุกๆความสำเร็จนั้น ล้วนแล้วมาจากความพยายาม
สิ่งที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ไร้ตัวตน ได้พลักดันอยู่เบื้องหลัง นั่นคือแรงบันดาลใจหลัก
แรงบันดาลใจของแต่ละคนแตกต่างกันไปแต่ละพื้นที่ เวลา สถานการณ์
ไม่ว่าจะบันดาลใจครั้งใหญ่ทีเดียว หรือค่อยๆบันดาลไปเรื่อยๆ หรือเรียกว่าแรงจูงใจ
แต่สิ่งที่เหมือนกันคือแรงบันดาลใจที่มาจากแรงฮึดแบบฝังใจ
บวกกับแรงรักในสิ่งที่ตนทำ

เพราะถ้าความรักคือการอดทนนาน
ยอมให้อภัยและเข้าใจในสิ่งบกพร่องของอีกฝ่าย
แรงรักในสิ่งที่เขาเหล่านั้นได้ทำอยู่นี้ ก็คงจะการันตีถึงความอดทนบากบั่น
เพื่อทำสิ่งที่ตนรักอย่างสม่ำเสมอ ดูแล ประคับประคองฝัน อย่างไม่ให้เจ็บช้ำ

พลันก็คิดถึงแรงบันดาลใจครั้งแรกของผม ที่ตัดสินใจหักมุมเข้าสู่การฝึกฝนงานศิลปะ
กันดั้ม คือหุ่นยนต์ตัวนั้นที่เท่ห์ เสน่ห์แรง เก่งกาจและท้าทายกับผมมาก
ผมต้องวาดกันดั้มให้ได้ จึงต้องฝึกๆๆๆๆ
จนถีงวันนี้ วันที่ผมวาดกันดั้มได้ จนเลยมาไกลมากแล้ว
จากนั้นก็อยากวาดภาพขาวดำ สีน้ำ สีน้ำมัน เขียนหนังสือสักเล่ม ....

วันนี้บางครั้งผมต้องกระชากคนตัวเองขึ้นมาเขียนรูป เขียนอะไรสักตอน สักเรื่อง
ไม่เหมือนกับวันนั้นที่ตั้งใจฝึกฝนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
นั่งนึกไปเรื่อยๆก็สบตากับเลนอน และเอลวิสอีกครั้ง
อยากถามเขาทั้งคู่จริงๆว่า เขาอยากรวย อยากดัง หรือ รักที่จะทำสิ่งที่เขารักให้ดีที่สุด
ก่อนที่จะขอตัวทุกๆคนกลับมายังโลกของผม

ขณะที่ดึงจิตของตัวเองออกจากโลกของพวกเขา
ในใจก็ยังวนเวียนไปกับคำถามและยังถามหาแรงบันดาลใจชิ้นใหญ่
สายตาอันซุกซนก็เหลือบไปเห็นกระจกบานใหญ่กำลังพอดีหน้า
มาคู่กับใบหน้าที่ใหญ่ไม่แพ้กระจก

สายตาผมประสานเข้ากับชายในกระจกอย่างจัง
...........!!!!.......................
นี่มัน แป๊ะที่ไหนวะเนี่ยะ..!!
.........................
อ่ะ..นั่นมันหน้าผมนี่น่า
ฮืม....น้ำหน้าอย่างนี้เหรอ จะทำสิ่งที่รักให้ดีที่สุดได้
..................................!!
ทุกอย่างนิ่งสนิท เหมือนลำโพงขนาดใหญ่ที่กำลังส่งเสียงดังสนั่นถูกกระชากสายไฟออก

ผมเจอแรงบันดาลใจชิ้นใหญ่เข้าให้แล้ว......!..
น้ำหน้าแบบนี้แหละ จะทำให้ดู.......
..............................

เวลาผ่านมา .....วันนี้กำลังจะผ่านไป
เราเคยลองถามคนในกระจกดูหรือยัง?
....ว่าเราหาแรงบันดาลใจที่ต้องทำให้ดีที่สุดจนถึงฝั่งฝัน
หรือ แรงจูงใจแว๊บๆเพื่อแค่ให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ...
ถ้าเราหาเราบันดาลใจที่แท้เจอ เราจะเจอแรงจูงใจเล็กๆอย่างง่ายดาย
เหมือนกับวันไหนที่เราใส่เสื้อสีขาว เราจะเห็นแต่คนที่ใส่เสื้อสีขาวเดินกันให้เพล่นพล่านเต็มเมือง

คราวนี้ผม ดันบาน ประตูเข้าออกห้องทำงานอย่างง่ายดาย
บานดันกลับมาเพื่อบันดาลกลับในสิ่งที่มีอยู่
โดยไม่ต้องคอยเดินตามหาสิ่งใดอีกแล้ว

....แค่ทำสิ่งที่มีอยู่ให้ดีที่สุดในทุกๆวันก็พอ
เพราะผมกำลังสนุกและมีความสุขกับสิ่งที่ผมทำในทุกวัน
ด้วยแรงบันดาลใจที่มั่นคง