ทุกวันที่ 1 และ 15 ของเดือน : ครั้งที่ 15 : รอบวงโคจร
๑۩۞۩๑

ปีใหม่ปีที่แล้ว 2553 (2010) ผมไปอยู่ในป่ามา......
แต่เป็นป่าคอนกรีต ที่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย สมัยกรุงรัตนโกสินทร์

มาปีนี้ 2554 (2011) ผมอยู่กลางทุ่งนา มาดูแสงอาทิตย์แรกของปีที่นี่
แสงแรกของการเดินทางครบรอบของโลกกับดวงอาทิตย์
อาจเป็นหลายๆเหตุการณ์นำพาให้มา ไม่ว่าจะตรงจุดเดิม หรือเปลี่ยนจุด
...........โลกก็ยังคงต้องหมุนตามเดิม



หลายคนไปเฝ้าดูแสงแรกจากหลายสถานที่
และส่วนใหญ่ก็คงเป็นธรรมชาติ....
ธรรมชาติที่เรียกหาตัวตนที่แท้จริงของเราเสมอ
เพราะเราก็เป็นธรรมชาติ และมาจากธรรมชาติ

หลายๆปีที่ผ่านมา พบว่าตัวเองเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ที่คอยวิ่งตามหาบางสิ่ง
...บางสิ่งที่เราเรียกว่าความสุข ไม่ว่าจจะได้มาจากการซื้อหา
...หรือจากการลงทุนลงแรงลงไป
แม้กระทั่งการให้ ก็เป็นความสุขที่เราอยากจะให้



ได้เรียนรู้ เห็นถึงสิ่งที่มีอยู่อย่างง่ายๆ จนถึงการผูกมัดตัวเองให้ติดกับมายา
ที่หลายๆครั้งเราก็สร้างมันมาเพื่อลวงหลอกตัวเอง
แสงจากดวงอาทิตย์ และแสงสะท้อนจากดวงจันทร์อันเลือนลาง ที่อยู่ด้านหน้า
เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการเริ่มต้นอีกครั้งของผมง่ายๆ อย่างไม่มีพิธีรีตรอง

สายน้ำที่นิ่งสงบ ราบเรียบมีไอเย็นๆลอยขึ้นไปกระทบอากาศยามเช้า จับเข้ามาที่ใจ
กลิ่นไอแรกของปี 2011 กลิ่นไอแห่งความสดชื่น เย็นสบายที่ร่างกายได้รับ เหมือนการตบบ่าให้กำลังใจจากธรรมชาติ
ได้เห็นถึงสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย
โดยไม่รู้ว่าเผ่าพันธ์มนุษย์กำลังเฉลิมฉลองกันอย่าง สนุกสนาน



ยามค่ำคืนที่ผ่านมา มีการจุดพลุ จุดประทัดกันสนั่นทั่วโลก
บางแห่งกำลังจุดตามจังหวะการหมุนของโลกเป็นทอดๆไป จากประเทศสู่อีกประเทศ
การหมุนที่จะนำพาพวกเขาผ่านโพ้นค่ำคืน ที่อยู่คั่นกลางระหว่างปีเก่ากับใหม่
เพื่อเป็นการเริ่มต้น อีกรอบวงโคจรของเผ่าพันธ์นี้

ในขณะที่ผมกำลังดูแสงแรกที่กลางทุ่งนาแถบภาคเหนือ แถบทวีปยุโรปก็กำลังเฉลิมฉลอง
ผมใช้เวลาและสถานที่ที่มีอยู่อย่างไม่จำกัด ในการวาดสิ่งที่เห็นอย่างจำกัด
จำกัดด้วยสายตา ที่เราสามารถมองเห็นได้เพียงความหยาบของสรรพสิ่ง

ฝูงนกที่บินวนเวียนกันมาเกาะ ต้นไม้ด้านหน้า ที่อยู่ไกลพอสมควร
เหมือนกับการแสดงบินผาดโผนในวันเด็ก ทุกตัวล้อเล่นกันอย่างสนุกสนานให้ผมได้ชื่นชม
หรือไม่ก็เป็นกิจวัตรประจำเช้าของกลุ่มนกเหล่านั้น
บางที นกเหล่านั้น อาจกำลังบินมามุงดู คนๆหนึ่งที่ยืนกลางทุ่งนา กลางหมอก แค่นี้เอง
ว่ามันเป็นไอ้บ้าที่ไหนมายืนทำอะไรที่นี่.. (อย่าว่าแต่นกเลย คงเป็นคนแถวๆนั้นด้วยแหละ)



แสงอาทิตย์ที่ค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆ ยังคงไม่สามารถแทรกหมอกลงมากระทบตรงพื้นที่ ที่ผมอยู่เท่าไหร่นัก
บางส่วนสามารถสอดแทรกมาได้บ้าง กระทบกับหยดน้ำค้างบนใบไผ่
ที่เหมือนกับโลกอีกใบของสิ่งมีชีวิตเล็กๆในหยดน้ำที่เรามองไม่เห็น
ไม้ใหญ่ยังคงหยัดยืน อย่างไม่รู้ตัวเองว่า อีกไม่นาน...
เผ่าพันธ์มนุษย์ที่อยู่ร่วมกันนี้ จะมาทำการโค่นตัดเพื่อขยายทางเพือให้รถผ่านได้สะดวกขึ้น
ตัดเพื่อทำการปลูกสิ่งก่อสร้าง ที่พวกเขากำลังพยายามจะเอาชนะกับธรรมชาติ



ไม่รู้ว่าชีวิตในปีหน้าผมจะไปอยู่ที่ไหน จุดใดบนโลกใบนี้
และไม่รู้ว่าธรรมชาติจะตอบแทนสิ่งไหนให้กับมนุษย์ ในส่วนของกลุ่มที่รักการทำลาย(ไม่รักทำลายก็พลอยโดนหางเลขไปด้วย)
...การทำลายธรรมชาติ ที่พวกเขาต่างเรียกว่าการพัฒนา เพื่อเผ่าพันธ์ของตนเอง

หลายๆสิ่งในปีนี้ของผมคงจะเติบใหญ่ไปตามสิ่งที่พบเห็นด้วย
แม้กระทั่งบทความที่หลายๆท่านอาจบ่น ว่าคิดมาก(จังวะ...)
ซึ่งถ้าใช้สมองมุมของผมเมื่อก่อนคิด คงเป็นเรื่องที่มากเรื่องจริงๆแหละ
แต่ถ้าเราลองใช้ใจของเราเป็นสื่อกลางระหว่าง สิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อยู่ประกอบด้วยกันในดาวเคราะห์ดวงนี้
จะเห็นว่าผมไม่ได้คิดมากเกินเลย ถ้าเราจะอยู่กันอย่างพึ่งพา กับทุกสิ่งบนดาวดวงนี้



การหมุนรอบดวงอาทิตย์ของโลกรอบใหม่กำลังเกิดขึ้น และดำเนินไป
วันเวลา ทำให้ผมเองรู้สึกว่าตัวเล็กลงเรื่อยๆ ไม่เหมือนวันที่โลกทั้งใบดูเหมือนจะเป็นของเรา
ตอนที่ร้องไห้จะเอาของเล่นกับแม่ในวัยเด็กน้อยที่เพิ่งหัดเดิน
...ตอนนั้นผมเหมือนกับจะเป็นบุคคลสำคัญของโลกทีเดียว
ที่ยังคงมีความเห็นแก่ตัวและความยึดติดอยู่กับโลกของวัตถุเพียงอย่างเดียว

เวลาผ่านไปโลกได้หมุนรอบดวงอาทิตย์แค่ไม่กี่รอบ มนุษย์ได้ค้นพบพลังงานใหม่มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ แทนที่จะนำไปใช้ในด้านพัฒนาสุขภาพหรือจิตใจของเผ่าพันธ์ และสันติภาพของสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้
กลับนำไปใช้สร้างอาวุธหรือเร่งรีบขยายอานาเขตโดยการทำลายล้างกัน แม้กระทั่งมนุษย์ด้วยกันเอง