โรคสุดฮิตคนเป็นอยากหาย คนขี้น้อยใจดันอยากเป็น โรคที่ใครๆก็มองข้ามความสำคัญ โรคที่ไม่แสดงอาการภายนอก โรคที่มีผลกระทบต่อจิตใจ

ใครๆก็มองว่าเป็นเพราะจิตใจอ่อนแอ เลยทำให้เป็นโรคนี้ สำออย? เรียกร้องความสนใจ?

ข้อมูลสามารถหาได้ใน Internet ทั่วไปนะครับ ผมจะไม่บอกว่าเกิดจากเพราะอะไร แต่ละคนอาการแตกต่างกัน หรือบางครั้งเด็กๆก็เป็น ผู้ใหญ่-คนชราก็เป็นกันมากครับ และข้อมูลมีเยอะแยะมากมาย ขอข้ามไปละกันหาเอาเองได้ง่าย และบล็อกผมไม่ได้เป็นบล็อกให้ความรู้แก่ใครครับ 

ที่ผมเขียนขึ้นเพราะหลายๆคนมักจะบอกว่าเราป่วยนะ สนใจเราหน่อยนะ เรียกร้องความสนใจให้ใครก็ตามได้เห็นได้ยิน อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราป่วยหนัก ฉันกำลังป่วยอยู่นะ จิตใจฉันอ่อนแอ อะไรก็ตามหากคิดว่าป่วย ควรรีบหาทางรักษา และให้ความสำคัญแก่โรคนี้ครับ

ปัญหาไม่ได้ถูกแก้ไขแถมยังมีเข้ามาเรื่อยๆ จะทำอย่างไร? ใครจะช่วยได้ ขอความเห็นใจเล็กๆจากใครก็ไม่มี

ผมตอบเลยว่า ไม่มีเทพ เทวดาที่ไหนมาช่วยครับ มีแต่ตัวเองที่ต้องต่อสู้ ถ้าป่วยแล้วอาการเรียกร้องความสนใจจะมี ปนๆกับอยากให้คนอื่นรู้ว่าเราพร้อมกำลังจะทำอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดนะ เพราะฉะนั้นอย่าทำให้เราเสียใจเด็ดขาด  ควรไปพบแพทย์ซะอย่านิ่งนอนใจ 

คุณจะใช้ท่าไม้ตาย หลายๆแบบ เช่น ฆ่าตัวตาย กินยาตาย หรือทำร้ายตัวเอง เพื่อต้องการอะไรบางอย่าง เช่นผิดหวังจากคนรัก กินยาตายเพื่อประชด ฆ่าตัวตายเพราะหนีปัญหาความทุกข์ หนีออกจากบ้านเพราะคิดว่าอยู่ไปก็เป็นภาระคนอื่น ฯลฯ  ที่คุณคิดทั้งหมดมันไร้ค่า

คนที่เขารักคุณเท่านั้นที่เสียใจ คนที่เขาไม่รักคุณ ต่อให้ไม่ตายเขาก็ไม่มาดูแลคุณ

ฉะนั้น การทำร้ายตัวเอง ผมมองว่ามันเป็นการประชดมากกว่า มาจากการน้อยใจ เรียกร้องความสนใจ ฯลฯ ไม่ใช่เพราะป่วยนะครับ แต่มักจะอาจว่าป่วยเพราะซึมเศร้า ไม่ใช่เสียใจจนซึมนะ คนละเรื่องเลย เสียใจมันซึมอยู่แล้วเศร้าก็เช่นกันมีทุกคน แต่ต้องการให้ใครสักคนเสียใจ ไปกับการกระทำของคุณ มันไม่ได้ป่วยโรคซึมเศร้า เขาเรียกว่าโรคจิต ควรพบแพทย์และพาผู้ปกครองไปด้วยจะได้เข้าใจนะ

คนป่วยโรคซึมเศร้าคือ กลัวสังคม ไม่อยากไปอยู่ร่วมกับคนเยอะๆ อยู่ในห้องมีความสุข อันนี้ไม่แปลกเท่าไหร่

เขาจะเป็นคนที่ทำงานเหมือนคนปกติ กินข้าว ดูหนังได้ ไปช็อปปิ้งได้ หัวเราะได้ บางคนอาจจะเล่นเกมไปทั้งวัน นั่งดูอินเตอร์เน็ตได้ บางคนอาจจะไม่ทำอะไรเลย เหมือนจะโอเคแล้วนะ แต่ไม่มีความสุขตลอดเวลา กังวลตลอดเวลา คิดทุกเรื่องตลอดเวลา ยิ่งมีคนมาว่ากระทบอะไรก็มักคิดเสมอว่าเขาว่าเรา เขาด่าเราแน่ๆ เข้าใจไหมครับ บางทีหมอยังไม่เข้าใจคนป่วยเลย ใครจะมารู้ดีกว่าคนป่วย

การคิดเล็กคิดน้อย-คิดมาก นี่คืออาการเริ่มเป็นแล้วครับ  จากนั้นเริ่มการโทษตัวเอง การที่มองตัวเองเป็นปัญหากับคนอื่น การมองตัวเองไร้ค่า กลัวว่าตัวเองจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน ตัวเองคือปัญหาของสังคม ไม่อยากเจอผู้คน ไม่อยากสุงสิงกับใคร อยู่ในที่ตัวเองสบายใจก็พอ

คนเหล่านี้น่าสงสารมาก เพราะจะไม่มีใครเข้าถึงเขาได้ เขาจะพยายามเก็บตัวให้มิดชิด ไม่เปิดใจแต่ไม่ใช่ระแวงคนอื่นครับ ไม่ได้โทษคนอื่น แต่กลัวตัวเองไปทำไม่ดีกับคนอื่นเลยไม่กล้ายุ่งกับใคร มันเป็นความสบายใจของคนป่วย  มีสังคมน้อยจนถึงน้อยมาก ไม่ชอบอะไรที่รวมกลุ่ม เป็นคนไม่มีปากเสียง และไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อน

ยิ่งเจอคนบางกลุ่มทำร้ายจิตใจ บอกได้เลยว่าคนป่วยพวกนี้เขาไม่สู้ด้วยหรอกครับ แต่เอาไปคิดมากเองด้วยซ้ำไป ถึงขั้นทำร้ายตัวเองได้ง่ายๆ เพียงเพราะแค่คำพูดไม่กี่คำ จากคนภายนอก

แล้วไม่ต้องการให้ใครต้องมาเข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ มันเลยยิ่งกลายเป็นปัญหาทับถม จากคนอื่นไม่พอปัญหาความคิดตัวเองทำร้ายตัวเองอีก เลวร้ายกันไปใหญ่จนไม่ได้ผุดได้เกิดเลยครับ 

การไปพบแพทย์ สิ่งที่ควรทำครับ เพราะเราไม่รู้ว่าเป็นหนักแค่ไหน อย่างไร เราไม่ใช่หมอ เราคือคนป่วย ย้ำไว้ในใจ หากคิดว่ารักษาตัวเองได้ให้ลองดู อย่าแค่คิด

การพึ่งยา ควรทานยาครับ สิ่งจำเป็นคือการปรับสมดุลในร่างกายให้คงที่เหมาะสม ตามแพทย์สั่ง ส่วนที่ไม่ใช่ยาไม่เกี่ยวนะครับ อะไรกินแล้วดีบำรุงสมอง ท่านอยากกินอะไรก็กินไปเถิด สมองท่านไม่ใช่สมองคนแนะนำ  

แต่ยาอะไรที่กินเข้าไปย่อมมีผลกระทบ ต่อร่างกาย ตับ ไต หากไม่ทานยากแล้วจะรักษาอย่างไร ยาไม่มีจะทำอย่างไร

คือการเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมครับ มันง่ายที่ทำเองได้ แต่ต้องฝืนความขี้เกียจ ความไม่ชอบ

หากิจกรรมทำๆ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ทำในที่ๆเดิม ไม่เล่นเน็ต ไม่เล่นเกม แต่ให้ออกไปที่อื่นไม่ใช่มุมเดิมๆ

ออกกำลังกาย ยังไงก็ได้ขอให้ได้ออกแรง ใช้แรง ให้เหนื่อย ไม่ต้องเข้าฟิตเนส แต่ให้เสียเหงื่อ

เปลี่ยนความคิดใหม่ๆ  เลิกคิดฟุ้งซ่าน เลิกคิดมาก หากยังไม่หาย ให้ใช้วิธีการระบาย ระบายให้เพื่อนหรือใครก็ได้ ฟังไป 10 รอบ กับปัญหาเดิมๆ  

ผมได้วิธีนี้มาจากการนั่งตัดต่อ ใส่ sub ไทยลงในวีดีโอ คือ หากผู้ป่วยที่มีผลกระทบจิตใจแรงๆ โรคซึมเศร้า วิตกกังวล เป็นปัญหาต่อจิตใจร้ายแรงจากการโดนกระทำ เขาใช้วิธีนี้ในการช่วยเหลือผู้ป่วยโดยให้เล่าถึงปัญหานั้นๆ ที่เกิดขึ้น หลายคนรับไม่ได้ที่จะเล่า ต้องฝืนครับ วันนี้เล่าจบ สัปดาห์หน้ามาเล่าใหม่  ทำซ้ำไป ไม่ถึง10รอบหรอกครับ ปัญหาที่กัดกินในใจ มันจะมีภูมิต้านทานมาเอง ความกลัวที่เคยเกิดขึ้น มาจะเป็นสิ่งธรรมดาสำหรับเรา ผมลองไปสองรอบผมก็เบื่อปัญหาของตัวเองทันที และคิดได้ว่าผมจะมานั่งเศร้าทำไม ลองต่อสู้ ลองคิดที่จะหายแล้วรึยัง แคร์คนอื่นทำไมอีก แคร์คนที่เรารักดีกว่า

ผมอธิบายในส่วนที่เคยเป็นมา พยายามเรียบเรียงอาการ พยายามเข้าใจปัญหา และเริ่มดีขึ้นแต่คิดว่ายังไม่หายแหล่ะ 

กำลังใจข้างคนรอบข้างคือสิ่งสำคัญที่ไม่ได้ไปทับถมเขา ไม่ต้องเข้าใจก็ได้เพราะคนไม่ป่วยไม่มีวันเข้าใจถึงอาการตัวเอง บางทีก็ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่ามันเป็นแล้ว

คนป่วยต้องให้กำลังใจตัวเองและพยายามรักษาตัวเองด้วยต้องอดทนเปลี่ยนพฤติกรรมเดิมๆ 

ส่วนพวกที่เรียกร้องความเห็นใจ ก็อย่าได้พยายามเอาโรคนี้มาอ้าง เพราะมันยิ่งทำให้สับสนแก่ผู้อื่นมาก 

หากคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรแล้ว ไม่ไปพบแพทย์ ไม่เปลี่ยนตัวเอง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

วิธีสุดท้ายคือ ระบายในพันทิพครับ

แล้วรอผมเข้าไปให้กำลังใจ 

ถ้ายังไม่เห็นก็pm ไปตามได้ครับ

ปล.เขียนให้อ่านเพื่อจะได้ย้ำความคิดและทบทวนการกระทำ เพื่อเป็นประโยชน์เล็กๆสำหรับบางคนครับ