• ที่จริงแม่ก็เป็นคนเข้มงวดนะคะ โดยเฉพาะเรื่องการทำงาน ทำอะไรทำจริง จนใครๆรอบตัวก็รู้กิตติสรรพ ตอนเด็กๆแม่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก จนเพื่อนๆทุกคนเรียกว่า 'เล็ก' (ทั้งๆที่แม่เป็นลูกคนโตของยาย) แต่เด็กหญิงตัวเล็กก็เป็นผู้ที่ได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าห้องตลอด   เวลาเอไปเจอเพื่อนแม่ เอโดนฟ้องประจำเลยค่ะ "รู้ไหม แม่เล็กเธอน่ะ เฮี๊ยบมาก คอยจดชื่อคนคุยในห้อง จดชื่อน้าไปส่งครูประจำ...." 
• ช่วงที่แม่ยังเป็นพยาบาล และออกเดินสายเป็นวิทยากรให้ความรู้เกี่ยวกับการเป็นผู้ให้คำปรึกษาแก่ผู้ป่วยโรคเอดส์ ช่วงนั้นเป็นช่วงหลังก๋งเสีย แม่ตัดสินใจไว้ทุกข์ให้ก๋งโดยการทานมังสวิรัติ และใส่ชุดสีขาวตลอด 1 ปี  (แม่บอกจริงแล้ว ใส่สีขาวตลอดนี่ก็ดีอย่าง ประหยัดชุดดี เวลามิกซ์แอนด์แมช ยังไงก็ขาวตลอด กระโปรงขาวใส่ซ้ำ ก็ไม่มีใครจำได้ ^^ )  เวลาแม่จับไมค์ แม่มักมีมุขแพรวพราว มีเพลงสันทนาการ เต้นละลายพฤติกรรมผู้เข้าร่วมสัมมนา จนใครๆก็คาดไม่ถึง กับลุคที่ดูเหมือนนิ่งๆ นุ่งห่มสีขาว... จนคนเพื่อนแม่ตั้งฉายาขำๆให้แม่ว่า "แม่ชีเสียกบาล" 
• ตอนแม่ย้ายมาเป็นครูมัธยม (โอนย้ายหน่วยงาน และลงเรียนเพิ่ม จนได้ใบประกอบวิชาชีพครูค่ะ) โรงเรียนใกล้บ้าน แม่เป็นทั้งครูห้องพยาบาล และครูประจำชั้น ของนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกับเรา เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานมาก มักมีนักเรียนมาทำรายงานที่บ้าน ต้มมาม่า ใช้คอม จนถึงค้างที่บ้านครูซึ่งอยู่หน้าโรงเรียน จนไปถึงออกทริปร่วมกันกับนักเรียนของแม่ (บางทีก็อัดกันไปในกระบะปิดประทุนของพ่อ เป็นที่สนุกสนาน) ด้วยเทคนิคการสอน และปราบเซียนของแม่ ทำให้นักเรียนรัก และบางคนก็เรียกแม่ว่า "อาจารย์แม่" นักเรียนบางคน ทะเลาะกับแฟน อกหักรักคุด พ่อแม่ไม่เข้าใจ ก็ยังกล้ามากอดเข่าปรึกษาอาจารย์แม่ คนนี้  
• ที่จริงชีวิตเราก็ไม่ได้ตลก สนุกสนานราบรื่น ตลอดเวลา บทโศก บทหนักเราก็มี แต่แม่ก็เข้มแข็ง คิดบวกได้อยู่เสมอ เป็นตัวอย่างคิดบวกให้เอจนถึงทุกวันนี้ แม้เรื่องราวจะหนักหนาแค่ไหน แม่ก็ยังจะมีคำว่า "เอาน่า... อย่างน้อยก็...." "เรายังโชคดีนะ ที่มี....." "กังวลไปก็เท่านั้น....." "สตินะจ๊ะ สติ!" เป็นต้น 
• แม่ชอบเคี้ยวถั่วแทบทุกชนิด ถึงขนาดว่านั่งทำงานจนสัปหงก แล้ว... ยังมีถั่วอยู่ในปาก... เรื่องนี้ยายคอนเฟิร์มว่าเป็นมาแต่เด็ก 
• ด้วยความที่แม่เลี้ยงเราด้วยความไว้ใจเสมอ "เพราะเขาไว้ใจ เราจึงไม่กล้าทำลายความเชื่อมั่นนี้" ตอนเอเรียนมหาวิทยาลัย จะทำกิจกรรม จะไปเที่ยว จะกลับดึก หรือค้างหอเพื่อนบ้าง แม่ไม่ว่า ขออย่างเดียว "อย่าโกหก" "มีอะไรขอให้บอก" เราถึงคุยกันได้ทุกเรื่อง  ...เอชอบนะ จึงมักจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังด้วยความภาคภูมิใจ และคงจะใช้วิธีนี้กับรุ่นลูกต่อไป 
• แม่อยู่ว่างๆไม่ค่อยเป็น ต้องหยิบโน่น ทำนี่ตลอดเวลา ช่วงนี้แม้งานตรวจเอกสารจะยุ่งมาก แต่พอว่างปั๊ป พักปุ๊ป ก็จะหยิบนิตติ้งขึ้นมาถักทันที ช่วงนี้แม่เข้าร่วมโครงการถักหมวกให้ผู้ประสบภัยหนาว และหมวกใบจิ๋วจากไหมเยื่อไผ่ให้เด็กน้อยผู้คลอดก่อนกำหนดที่โรงพยาบาลค่ะ (ใครสนใจสมทบทุนซื้อไหม ส่งไปให้แม่ได้นะค๊า อิ อิ) พอนิ้วเมื่อย พักจากถักหมวก ก็ไปรดน้ำ พรวนดิน คุยกับต้นไม้... ไปอยู่บ้านเพื่อน คุณเพื่อนไม่มีเวลาล้างบ่อปลา ก็ไปอาสาล้างบ่อปลาให้เขาอี๊ก... คือเหมือนว่า พอหยุดอยู่นิ่งๆ แล้วโลกมันจะแตก ยังไงยังงั้นล่ะค่า.... 
• เวลาแม่โกรธ แม่ไม่ค่อยโวยวายนะคะ แต่เวลาโกรธจริงๆ จะโดนเงียบใส่ค่า นี่ล่ะ ที่เอไม่ช๊อบ ไม่ชอบเอาเสียเลย มันหงุดหงิดหัวใจ นอนไม่ค่อยหลับ ต้องคอยเดินตาม ชูนิ้วก้อย บอกแม่ดีกันนะๆ หนูขอโทษๆ ดีกันนะๆ ตอนที่เราเลี้ยงน้องหมา บางทีเอก็อาศัยวิธีบ่นผ่านน้องหมาค่ะ ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง "เปลือกไข่ ดูสิ แม่โกรธพี่เออีกแล้ว ไม่ยอมพูดด้วย ไม่มีใครพูดด้วย เราคุยกันเองก็ได้เนอะ มีแต่เปลือกไข่เท่านั้นเนอะที่ฟังพี่เอ..." ก็ดราม่า ว่ากันไปค่า อิ อิ
• บ้านเราอาจจะโตกันแบบกระจัดกระจายไปนิด พอโตขึ้นเอเข้ามหาวิทยาลัย(ในกรุงเทพฯ) เออยู่หอ (ทั้งที่บ้านก็อยู่แค่เมืองนนท์) บีไปอยู่นิวซีแลนด์หนึ่งปี กลับมาก็อยู่หอ... จนเอชอบพูดติดตลกว่า บ้านนี้เลี้ยงกันแบบบุฟเฟ่ต์(ตักอาหารกินเองตามอัธยาศัย) จนตอนนี้ เอมาอยู่ไกลถึงอีกซีกหนึ่งของโลก แม่อยู่เชียงใหม่บ้าง กรุงเทพบ้าง บีอยู่เมืองนนท์บ้าง (ตอนนี้บีตัดสินใจกลับไปเชียงใหม่) แต่เราก็คุยกันตลอด ปรึกษากันตลอด จนรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้แย่นัก ยิ่งการสื่อสารสมัยนี้ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าโลกมันเล็กลง เราอยู่ใกล้กันตลอดเวลา