Bloggang.com : Prune : แบกเป้ลุยเวียดนาม : ตอน 1 : ณ หมอชิต

แบกเป้ลุยเวียดนาม : ตอน 1 : ณ หมอชิต

ตายๆๆ เหลืออีกแค่ชั่วโมงเดียวก็จะถึงเวลาที่นัดไว้กับพวกเพื่อนที่หมอชิตแล้ว หลังเลิกงานก็ดันไปเดินชอบปิ้งที่โลตัสหน้าบ้านซะนี่ ของก็ยังไม่ได้เอาลงกระเป๋าเลย ว่าแล้วก็เอาของยัดๆๆๆ ลงในเป้ อาบน้ำ เช็คของครั้งสุดท้าย "เอาวะ ขืนมัวละเอียดไม่ทันแน่ อะไรขาดเหลือไปหาซื้อเอาละกัน" เป็นยังงี้เสมอ แต่คราวนี้ลืมไปว่าที่จะไปเนี่ยไม่ใช่เมืองไทย มารู้ทีหลังว่าเวียดนามไม่มี เซเว่น อีเลเว่น!!

เย็นวันพฤหัสก่อนวันหยุดยาวสามวัน รถติดมหาวินาศ การจะไปหมอชิตจากบางกะปิให้ทันในครึ่งชั่วโมงดูแล้วถ้าไปรถเมล์ตามถนนลาดพร้าวคงไม่มีทาง ว่าแล้วก็โบกแท๊กซี่ทันที แท๊กซี่สีเขียวเหลืองเลี้ยวเข้ามาจอด
"ไปหมอชิตครับ" "ไปทางไหนดีครับ" พี่แท๊กซี่แกถาม
"ไปทางถนนครับ" ใช่ป่ะ ไม่ไปทางถนนแล้วพี่แกจะไปทางไหน แต่ดูเหมือนพี่แกจะไม่ตลก
"ผม หมายถึงว่าไปถนนเส้นไหน วันนี้ลาดพร้าวรถติดมาก" พี่แกถามเสียงดุๆ
"แล้วพี่ว่าไปเส้นไหนดี" มุขปัญญาอ่อนอีกมุขที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าไปไหนดี เลยย้อนถามพี่แกซะงั้น
"งั้นไปเส้น เกษตร-นวมินทร์แล้วกัน"
"เค พี่ เกษตร-นวมินทร์ก็ได้" ทางไหนก็ได้ขอให้ไปถึงเร็วๆเหอะพี่

ปริมาณรถมากมายจริงๆ ถ้าเป็นวันเทศกาลหยุดยาวต่างๆ รถที่อยู่ในกรุงเทพจะเฮโลกันย้ายสถานที่ทำให้แหล่งท่องเที่ยวทั่วประเทศเกิดภาวะรถติดได้ พอหมดเทศกาลก็จะกลับคืนมาอยู่ในกรุงเทพเหมือนเดิม คนต่างจังหวัดก็คงคิดว่า รถเยอะแยะยังงี้มันไปอยู่ในกรุงเทพหมดได้ยังไง(วะ)

ยิ่งใกล้หมอชิต รถยิ่งติด นัดเพื่อนไว้ทุ่มครึ่ง นี่ก็ ทุ่มยี่สิบแล้ว แต่หมชิตอยู่ไม่ไกล พี่แท๊กซี่แกทำเวลาดีจริงๆ แต่จากตรงนี้ไปรถเริ่มไม่ขยับแล้ว "ครืดๆๆๆ" โทรศัพท์ระบบสั่นเตือนว่ามีสายเข้า

"โหล อยู่ไหนวะ" เพื่อนที่นัดไว้มันโทรเข้ามา
"อยู่รถไฟใต้ดิน กำลังจะต่อรถเข้าไป ถึงสถานีหมอชิตแล้ว" รถใต้ดินมีสถานีหมอชิตด้วยเหรอวะ
"เออ รีบเข้ามา นี่ถึงแล้ว รถติดนะเว้ย ถ้าเห็นว่าไม่ทันให้นั่งมอไซค์มาเลย" ผมบอกสถานการณ์จราจรไป
"เออๆ เจอกันชั้นสามนะ" แล้วมันก็วางไป

"พี่ๆจอดตรงนี้ เดี๋ยวผมเดินไปก็ได้ พี่จะได้ไม่เสียเวลา" คนดีแท้ๆ ผม
"ไม่ต้องทอนครับ" ผมยื่นเงินให้ 150 บาท มิเตอร์ขึ้น 149 บาท!!

คนมันมาจากไหนกันมากมายเนี่ย ผมฝ่าฝูงชนเข้าไปต่อแถวข้ามสะพานลอยตรงหน้าหมอชิต คนที่มาหมอชิตเพื่อขึ้นรถก็คงเป็นคนต่างจังหวัดเป็นส่วนใหญ่ คนที่มาเพื่อไปเที่ยวโน่นนี่นั่นอย่างผม คงน้อยกว่า นี่คนต่างจังหวัดหมดเลยเหรอเนี่ย ประมาณด้วยสายตาแล้วน่าจะมีหลายหมื่นคนที่เคลื่อนพลเข้าสู่หมอชิตในเย็นวันนั้น ปริมาณคนทะลักออกมาจากอาคารผู้โดยสารออกมานั่งตามสนามหน้าอาคาร ในอาคารไม่ต้องพูดถึง แทบจะไม่มีที่ให้เดินด้วยซ้ำ

"แล้วจะหากันเจอมั้ยเนี่ย" ความเป็นห่วงอย่างแรกผุดขึ้นมา ผมเลยโทรไปบอกว่าให้มาเจอหน้าช่องซื้อตั๋วของสหพันธ์ร้อยเอ็ดทัวร์ ที่เราจะใช้เดินทางไปมุกดาหารในคืนนี้ แต่คนมันเยอะจริงๆ ผมเลยดูในตั๋วแล้วก็โทรไปบอกใหม่ว่าไปรอที่ชานชลา 47 เลย เพราะเวลามันใกล้เข้ามาแล้ว แล้วผมก็ซื้อน้ำสิงห์ขวดเล็ก 1 ขวดติดตัวไว้ แล้วเดินไปรอเพื่อนที่ชานชลา

ที่ชานชลาเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นเมื่อคนมันเยอะมาก มีรถเสริมก็มากทำให้รถทัวร์ติด ไม่สามารถเข้ามารับผู้โดยสารที่ชานชลาได้ พอรถเที่ยวแรกเข้ามารับไม่ได้ ผู้โดยสารก็ค้างอยู่ที่ชานชลา แถมยังมีผู้โดยสารที่มาสมทบอย่างเช่นผมที่เป็นเที่ยวถัดๆไป คนตรงชานชลาก็มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครได้ขึ้นรถซักคน

ผมเริ่มกังวลใจเพราะว่าถ้าหากรถดีเลย์แล้วเราอาจไปไม่ทันรถที่สะหวันเขตก็ได้ อ้าวเพื่อนโทรมาพอดี

"โหล อยู่ไหนอ่ะ" "อยู่...." อ้าวเวรกรรมยืนเกือบหน้าจะชนกันอยู่แล้วแต่ดันไม่เห็น

"รถยังไม่เข้ามาเลยว่ะ เค้าว่าเข้ามาไม่ได้" "แล้วทำไง" "ก็ต้องรอแหละ" ผมตอบไปเพราะว่าทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน อากาศก็ร้อน คนก็เยอะเดี๋ยวจะกัดคนเอาง่ายๆ

เจ้าหน้าที่บริษัทแก้ไขปัญหาโดยให้ผู้โดยสารส่วนหนึ่งไปขึ้นรถที่อื่น เพราะรถเข้าชานชลาไม่ได้ ขืนรอสงสัยวันนี้ไม่ได้ไป

"แล้วของเราล่ะ" เพื่อนผมถาม

"ของเราคงขึ้นที่เนี่ยแหละ เค้าเรียกแต่พวกตั๋วเล่ม ของเรามัน VIP เว้ย" รถที่จะไปเราจองไว้เป็นรถสองชั้น VIP 32ที่นั่ง จากหมอชิตถึงมุกดาหาร 571บาทต่อที่นั่ง

รถเที่ยว 20.30น. กว่าจะเข้าเทียบชานชลาก็สามทุ่มกว่าๆ จะครึ่งอยู่แล้ว เฮ้อได้ขึ้นรถซักที รถ VIP ดูน่านั่งจริง สองชั้น ที่นั่งมีสามแถว เบาะนั่งใหญ่โต สบาย ที่นั่งเราอยู่หลังสุด เพราะจองเกือบไม่ทัน แต่ก็ดีจะได้ไม่มีใครเดินผ่านตอนกลางคืน จะได้หลับสบายๆ

รถทัวร์ค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านคลื่นการจราจรที่ติดขัดออกสู่ถนนวิภาวดี-รังสิต แล้วขึ้นทางด่วนโทลเวย์ก็หลุดจากกระแสรถติดมาได้ บัสโฮสเตสประจำรถก็เริ่มบริการแจกอาหารว่างแก่ผู้โดยสาร เอแต่น้องคนนี้สูงยาวเข่าดีจังเลย พอมาใกล้ๆจึงสังเกตเห็นว่าน้องแกเป็นผู้ชายที่สวยทีเดียว ^^

รถวิ่งออกสู่ถนนมิตรภาพมุ่งหน้าสู่ภาคอีสาน จุดหมายของเราคือมุกดาหารเพื่อที่จะต่อรถเข้าสู่แขวงสะหวันเขตของลาว แต่รู้สึกว่ารถวิ่งได้ช้าลงๆ มองลงไปจากรถก็เห็นว่ารถราตรงนอกเมืองนี่ก็เยอะเหมือนกันทำให้รถวิ่งได้ช้า

"เราจะถึงมุกดาหารกี่โมงครับ" ผมถามน้องคนสวย

"ปกติก็ราวๆ ตีห้าค่ะ แต่รถมาก ก็อาจถึงช้านิดหน่อย"

ก็โอเคนะ ถ้าถึงช้านิดหน่อยเราจะได้ขึ้นรถไปสะหวันได้เลยไม่ต้องคอยนาน ว่าแล้วด้วยความเหนื่อยล้าจากทำงานทั้งวันบวกกับการแหวกฝูงชนเมื่อตอนเย็น ผมก็นอนหลับไป ถ้ารถจอดพักทานข้าวที่โคราชค่อยตื่นอีกครั้ง

.............. ไฟในรถสว่างขึ้น เสียงน้องคนสวยประชาสัมพันธ์ดังมาว่า "รถจะจอดพักทานข้าว 20 นาที ให้ผู้โดยสารรักษาเวลาด้วยค่ะ รถของเราหมายเลข 927-1 " แน่ะมีบอกเบอร์รถด้วย สงสัยคงมีคนเคยตกรถเพราะจำเบอร์รถไม่ได้แน่เลย

ผมยกนาฬิกาขึ้นดู เฮ้ย ตีสอง!!!

"...ตีสองเพิ่งถึงโคราช!!!! "

สถานีขนส่งหมอชิต คืนวันที่ 22 ตุลาคม 2552