명주아...내 하루가 폭등을 생각이다.
명주아...내 마음을 채우십시오. 당신이 안쭉에 있기때문에

มยองจูอา เจ้าคือแสงสว่างยามข้าคิดถึง
มยองจูอา หัวใจของข้าเติมเต็มได้ เพราะมีเจ้าอยู่ข้างใน
“ทางสายหนึ่งทอดมาเพื่อเชื้อเชิญข้าให้เดินทางข้ามกาลเวลามาที่นี่ ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ใช่ตัวของตนเอง ต้องอาศัยร่างกายของผู้อื่น แต่ท่านก็เปิดใจรับมัน คนอย่างข้าน่ะก็ไม่ต่างจากท่านหรอก ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวอยู่ในโลกที่ไม่รู้จัก เหลียวหาอ้อมกอดที่ต้องการกลับไม่มี เมื่อข้ามาเป็นคังมยองจูสิ่งที่ไม่เคยได้กลับได้ ทั้งความรักจากท่าน รัชทายาทแห่งอาณาจักรโชซอน”



หอมกลิ่นมินดัลแร เป็นนิยายเรื่องแรกขนาดยาวที่นาคเหราเขียนค่ะ

เขียนในวันที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิตเพราะรู้ว่าเป็นมะเร็ง ในวันนั้นคุณหมอบอกให้ฉันทำในสิ่งที่ชอบเพื่อลดความกังวลใจที่จะมีผลต่อการรักษา
 

ฉันเลือกที่จะเขียนหนังสือ

แต่คำถามจะเขียนอะไรละในเมื่อจิตใจห่อเหี่ยวขั้นสุด ฉันจึงไปเดินเล่นที่หลุมฝังศพของพระราชาคยองจง จู่ๆ ทางสายหนึ่งที่เขาห้ามเดินทำให้ฉันคิดนิยายออก ฉันคิดว่าถ้ามีคนเดินก้าวผ่านทางต้องห้ามนั้นล่ะจะเป็นอย่างไร
 

ตอนนั้นมันเป็นแต่คำถาม ฉันนึกสนใจแต่ยังคิดไม่ออกว่าจะเขียนอะไร จนกระทั่งฉันไปอ่านพระประวัติของพระเจ้าคยองจง

นั่นแหละทำให้ฉันตัดสินใจเขียนเรื่องราวของพระองค์ แต่นิยายร่างแรก สิบกว่าบทฉันก็ตัดใจลบทิ้ง เพราะเห็นความไม่สมบูรณ์หลายอย่าง ตอนนั้นเพิ่งรู้จักเด็กดีครั้งแรก

ฉันตัดสินใจอ่านหนังสือใหม่ ไปเที่ยว เดินเขา โจทย์ที่ฉันตีความได้คือ

 

รัชทายาท ดอกหญ้า ทางต้องห้ามและหมอ





รัชทายาท ในตอนนั้นฉันได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับชีวิตในวังเกาหลี ฉันก็ว่าเป็นเจ้าชายว่าที่พระราชาอาจจะมีความสุขแต่ไม่เลย คำว่าหน้าที่มีมากกว่าคนอื่นหลายเท่า 



ดอกหญ้า เป็นดอกไม้ที่ดูเหมือนไร้ค่าแต่เป็นยา ฉันอยากจะเขียนให้ดอกไม้ชนิดนี้เป็นตัวแทนของความเข้มแข็งที่ฉันอยากมี 



ทางเดินต้องห้าม สำหรับผู้วายชนม์ ฉันไปหลุมฝังศพบ่อยมาก ย่อมรับว่าไปให้ปลงกับความตาย แต่ต้องทำใจพร้อมรับให้ได้เมื่อมันมาถึง ที่หลุมฝังพระศพที่ฉันไปนั้นเงียบมาก
เงียบ...จนฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น เมื่อเสียงหัวใจเต้น ฉันก็ควรสู้ต่อ จะได้ไม่ต้องเสียดายอะไร ถ้าต้องตายไปจริงๆในสักวัน

พยายามคิดว่าปลายทางที่ต้องเดินไปมันอาจจะไม่น่ากลัว แต่จะเสียดายมากถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำค่ะ 




หมอ 
ฉันได้ชีวิตใหม่จากคุณหมอ คุณหมอคงจับได้ว่าตัวฉันในวันนั้น สิ้นหวังถึงขีดสุด ท่านบอกให้ฉันอย่ากังวลเกี่ยวกับการรักษาแต่จงเสียดายเวลาให้มาก ฉันยอมรับว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้เจอท่าน เพราะหนังสือเล่มแรกตลอดเวลาที่อยู่ในโรงพยาบาล และทำการรักษาอยู่นั้น คุณหมอให้กำลังใจมาตลอดและขอให้ฉันเขียนนิยายเรื่องนี้ให้จบ 

เป็นความประทับใจของตัวเองเกี่ยวกับนิยายที่เขียนจบเรื่องแรกค่ะ^^ 

 

Create Date : 14 มิถุนายน 2563
Last Update : 14 มิถุนายน 2563 20:14:06 น.		0 comments
Counter : 813 Pageviews.
Share Tweet