คอลัมน์ อิ่มอร่อย










แวะเวียนอำเภอแม่สอด จังหวัดตาก ชายแดนสุดเขตประจิมติดบริเวณจังหวัดเมียวดี มีจานเด็ดพื้นเมืองแบบที่เดียวครบมื้อตั้งแต่เช้ายันเย็น

เริ่มจากกลิ่นหอมฉุยของถั่วชิกพี หรือถั่วหัวช้างนึ่งกับน้ำมันหอมแดง ลอยมาจากร้านขายขนมไทยใหญ่อยู่หัวมุมตลาดพอดี ป้าเจ้าของร้านพูดไทยไม่ได้ ลูกชาย หนุ่มหน้าเข้มเชื้อสายมอญบอกว่า แม่ทำขนมขายที่ตลาดนี้มากว่า 20 ปีแล้ว

เช้าๆ เมนูที่ขายดีที่สุดคือ "โรตีอบกับถั่วชิกพีนึ่ง" กินไปพลางจิบชา-กาแฟร้อนๆ แป้งโรตีอบนุ่มเหนียวเข้ากันดีกับถั่วนึ่ง เติมพลังโปรตีนยามเช้าได้ดีจริงๆ แถมราคายังถูกสุด โรตีแผ่นละ 5 บาท ถั่วนึ่งถุงละ 10 บาท แค่ 2 แผ่นก็อยู่ท้อง

แต่เหลือบไปเห็นสารพัดขนมของว่าง วางล่อตาล่อใจอยู่บนถาด จึงชิมอย่างละนิดละหน่อย

อันที่ก้อนกลมๆ คล้ายไข่หงส์ เรียกว่า "มอลงยอ" ทำจากแป้งข้าวเหนียว ผสมกับแป้งข้าวเจ้า และกะทิ นวดจนเข้ากันดี แผ่ออกเป็น แผ่นกลมๆ เพื่อใส่ไส้มะพร้าวคลุกน้ำตาล ห่อให้มิดแล้วคลึงจนเป็นเนื้อเดียวกัน ทอดใช้ไฟอ่อนๆ พอเหลืองหอม แป้งรสเค็มนิดๆ เข้ากันดีกับไส้มะพร้าว กินเท่าไหร่ก็ไม่เลี่ยน

ชิ้นนี้เหมือนโดนัทจิ๋ว คือ "มอลกก่อ" ทำจากแป้งข้าวเหนียว เหมือนกัน ปั้นเป็นเส้นจับปลายมาชนกันให้เป็นทรงกลม ทอดแล้วฉาบหน้าด้านบนด้วยน้ำตาลเคี่ยวพอไหม้ หวานหอมอร่อยลงตัว

ถัดมาเป็น "เมะตาจ่อ" แป้งข้าวเหนียวคลุกถั่วชิกพีทอด แป้งเหนียวนุ่มหยุ่นๆ เคี้ยวเพลิน เพิ่มรสสัมผัสด้วยถั่วที่ทอดจนกรอบ ยิ่งกิน ยิ่งติดใจ

อีกชิ้นเรียก "เมยาจ่อ" ทำจากถั่วชิกพี นำไปเลาะเปลือก ผสมกับเกลือ ยี่หร่า บดหยาบๆ ปั้นเป็นก้อนแล้วทอดในน้ำมันจนสุก ได้รสชาติถั่วแบบเต็มๆ คำ เคี้ยวมัน กินได้เรื่อยแบบไม่มีเบื่อ

เผลอแป๊บเดียวเที่ยงซะแล้ว เดินมาหยุดหน้าร้านขายของแห้ง เห็นกะละมังใส่ถั่วหลายชนิดคลุกกับงา ข้างๆ มีกะละมังอีกใบใส่ น้ำพริกหรือผักดองอะไรสักอย่าง

แม่ค้าบอกว่าเป็นของว่างยามบ่ายของพม่า เรียกว่า "ละแพ้ด โต๊ก" หรือ "ยำใบชา" มียอดใบชาหมักใส่พริกและน้ำมันพืชเล็กน้อย คลุกกับถั่วรวมทอด มีถั่วลิสง ถั่วแปจีหรือแปหล่อ ถั่วปากอ้า และงาขาว กินแบบตำรับพม่าต้องเพิ่มกะหล่ำปลีหั่นฝอย มะเขือเทศ กระเทียมสด พริกขี้หนูสดลงไปด้วย แต่จะยำเฉพาะใบชาหมักกับถั่วก็อร่อยไม่แพ้กัน

ความเปรี้ยวของยอดชาหมัก บวกกับความเผ็ดแผ่ซ่านของพริกขี้หนู ผสมผสานลงตัวด้วยความมันกรุบกรอบของถั่วทอด หากใครติดใจ มีขายแบบแพ็กถุงให้ซื้อกลับมายำกันเองด้วย

กินยังไม่หนำใจเลยขอลอง "จะส่าน" อีกเมนูยำแต่สไตล์มอญ กับส่วนผสมของวุ้นเส้น มะม่วงห่ามขูดฝอย ถั่วงอกลวก โรยหน้าด้วยปลาป่น กุ้งป่น ถั่วป่น และพริกป่น ก่อนกินคลุกเคล้าให้เข้ากัน รสชาติสดชื่น ไม่มีกลิ่นคาวของกุ้งและปลาป่นมากวนใจ

มาถึงมื้อเย็น จัดหนักที่ร้าน ป้านี-ป้าทอง (ซอยวัดหลวง) ในตลาดโต้รุ่ง กับ "ขนมจีนน้ำหยวก" ทำจากหยวกกล้วยอ่อนหั่นบางๆ แช่ในน้ำเกลือผสมขมิ้น ใส่กุ้งแห้งต้มพอสุก (ร้านอื่นใช้เนื้อปลา) โขลกจน เนื้อฟู ตามด้วยตะไคร้ ขิง ข่า กระชาย และกะปิมอญโขลกเข้าด้วยกัน

ตั้งหม้อบนเตา ใส่หอมแดงหั่น และหยวกกล้วยลงไปคลุกเคล้าให้เข้ากัน ใส่น้ำพอประมาณ ตามด้วยเครื่องแกง และเนื้อกุ้งแห้ง พอเดือดตักน้ำหยวกรสกลมกล่อมราดบนเส้นขนมจีนสด

โรยหน้าด้วยถั่วฝักยาวหั่นหยาบๆ ผักชี และกระเทียมเจียว เสิร์ฟพร้อมเครื่องเคียงตามแต่ชอบ ทั้งน้ำมะขาม พริกแห้ง และถั่วทอด น้ำซุปรสนุ่มแต่เข้มข้น

ตบท้ายทริปตะลุยกินที่อำเภอแม่สอดกับ "เส่งเผ่" และ "ฮาละหว่า" ขนมหวานพม่า ตามความเชื่อโบราณเล่าว่าเป็นเครื่องเซ่นไหว้ สุดอร่อยที่ดึงดูดให้ขวัญของผู้กินกลับมาอยู่กับตัวได้

ฮาละหว่าทำจากแป้งข้าวเจ้า ผสมน้ำตาลทราย กะทิ และเม็ดสาคู ราดหน้าด้วยหัวกะทิแล้วนำไปอบจนหอมเกรียม รสชาติหวานมัน เนื้อแป้งนิ่มละลายในปาก

ส่วนเส่งเผ่ใช้ข้าวเหนียว ผสมกับน้ำอ้อย และกะทิ ราดหน้าด้วยหัวกะทิแล้วนำไปอบเหมือนกัน ข้าวเหนียวนุ่มชุ่มลิ้น รสหวานกำลังดี กินแล้วฟินสุดๆ สมคำร่ำลือจริงๆ

หน้า 21



ขอบคุณ ข่าวสดออนไลน์
คอลัมน์ อิ่มอร่อย

สิริสวัสดิ์ศุกรวารค่ะ