๙ ธันวาคม ๒๕๕๐

เช้ามืดเราก็งัวเงียกันออกมาชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ชานพักของบ้านทาร์ซานครับ ตากล้องทั้งมืออาชีพ และสมัครเล่น ก็ตั้งกล้องถ่ายภาพกันยกใหญ่ ภาพที่จิ๊กมานี่แบบว่าเกรงใจหลานๆครับ เลยคัดมาเฉพาะพอดูได้ ของจริงนั้นจะสวยมากครับ ค่อยๆ เห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากปลายฟ้า แหม๊...โมแรนติคจัง



แล้วเราก็ได้พบกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญครับ ซึ่งขอเรียกชื่อว่า นกเงือก จอมมหาประลัยครับ



ตอนแรกที่พวกเราเห็นนกเงือกกันก็รู้สึกดีใจ ถ่ายภาพกันยกใหญ่ครับ ต่างก็คิดกันว่าทำไมเชื่องจัง แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มสงสัยว่าเอ๊ะ ทำไมมันยังไม่ไปอีก แถมมันยังหาของกินชุลมุนไปหมด คือนกเงือกนี่เป็นสัตว์สงวน เราก็เกรงใจมันไม่อยากใช้ความรุนแรง

ปรากฏ มันยิ่งจิกหาของหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ก็เลยเริ่มพยายามไล่มันอย่างนุ่มนวล แต่เรื่องไม่เป็นดังคาด มันเริ่มออกอาการหงุดหงิด ส่งเสียงร้องดังลั่น แล้วก็ไล่จิกคนบ้างล่ะทีนี้ ก็หนีกันกระจายครับ



สุดท้ายต้องใช้วิธีเก็บของกิน มันถึงบินไปหาของกินที่อื่น ก็ได้ยินเสียงร้องโกลาหลจากที่อื่นมาแทนครับ

นี่แหละครับ จอมมหาประลัยแห่งอช.ทองผาภูมิ



หลังจากนั้นเราจึงทำอาหารเช้ากินครับ แล้วก็อะไรก็ไม่รู้ ถ่ายภาพกันจัง คนกำลังอ่านหนังสือสบายๆ ดูหน้าแต่ละคนสิครับ แป้นน่ารักเชียว



หลังจากรับทานอาหารเช้าเสร็จ ก็พักผ่อนตามอัธยาศรัย ผมก็เผลอหลับไปครับ ตื่นขึ้นมาอีกที อ้าว หายไปไหนหมด ก็กำลังจะตามไป ก็มีช่างมาซ่อมก๊อกน้ำครับ ผมก็ต้องอยู่คอยดูแลข้าวของ แหม ช่างรักผมกันจริงจริ๊ง ดูหน้าตาแต่ละคนสิครับ ที่ไปในจุดชมวิวแล้วถ่ายภาพกันมา น่าสนุกเนอะ












หลังจากที่ไปถ่ายภาพที่จุดชมวิว และเปลี่ยนก๊อกน้ำเสร็จแล้ว พวกเราก็เดินทางลงไปที่น้ำตกจ๊อกกระดิ่น (ชื่อแปลว่าอะไรก็ไม่รู้ แต่ภาพมุมกว้างของน้ำตกดูแหม่งๆนะครับ คุ้นๆยังไงก็ไม่รู้ ) ครับ คือน้ำตกนี้จะอยู่ต่ำลงไปจากถนนค่อนข้างมาก ซึ่งเราไม่เคยไปก็ไม่ทราบเส้นทางนักครับ เพียงแต่ถามทางตำรวจคนนึงแกบอกว่า โอ้ย รถตู้ลงไปได้ สบายมาก เดี๋ยวนี้เส้นทางดีแล้ว พวกเราก็ต้องเชื่อสิครับ คนในพื้นที่พูดเอง

แล้วเราก็เดินทางลัดเลาะภูเขาลงไปถึงน้ำตกด้วยรถตู้จริงๆ ครับ




ลงไปน้ำตกทำอะไรหรือครับ ไปกินข้าวเหนียวกันครับ นัยว่า กินข้าวเหนียวน้ำตกขนานแท้ครับ คือพวกเรามีคนลงเล่นน้ำตั้งสองคนแน่ะครับ นอกนั้นกินข้าวเหนียวเนื้อ ไก่ กระเทียมเจียว น้ำพริก กันแบบยังไม่ทิ้งมาดครับ




หลังจากกินอิ่มแล้ว ก็ซะเงาะซะแงะกันกลับขึ้นมาครับ ทีนี้ล่ะครับ คือเราลืมถามตำรวจคนนั้นไปว่ารถตู้ลงได้แล้วขึ้นได้รึเปล่า ปรากฏ มีอยู่ช่วงนึงครับ ก็ไม่ยาวมากแค่ประมาณกิโลเดียวเท่านั้น ที่รถตู้ขนคนขึ้นไม่ได้ครับ ก็ต้องลงเดินกัน ดูภาพสิครับ ความชันดูจากสายตาก็แค่ประมาณ ๗๐ องศา ๓๐ ลิปดา ๕๕ ฟิลิปดาครับ




ดูภาพครับ ทุกคนสดชื่นมากในการเดิน คือเมื่ออยู่ในกล้องจะสดชื่นกันมาก แต่พอนอกกล้องก็หอบแดดกันไป เราเพิ่งรู้ว่าทิวทัศน์แห่งทองผาภูมิสวยมากจนต้องหยุดดูกันเป็นระยะๆ ก็ตอนนี้เองครับ แหะๆ




มีการทำท่าทางอะไรก็ไม่รู้ครับ คือตากล้องบอกให้ผมทำ Y ผมก็ทำท่ากรีดกราย ตากล้องรีบบอกไม่ใช่ๆ พี่ ยกมือเฉยๆ ก็พอ ก็ได้ออกมาดังรูปครับ นัยว่าเป็นตัวอักษร YMCA รึไงนี่แหละครับ แต่บางคนบอกว่าเป็นตัวเลข 0800 มากกว่า ก็ว่ากันไป


จากซ้ายไปขวา : ปู่ ชิซูกะ เจ้าป้ากอไผ่ประกายกาโม่ ปกีรณัม


ก็กัดฟันเดินกันขึ้นมาแบบหน้าชื่นอกจุก จนกระทั่งกลับมาถึงอช. พักผ่อนกันครู่เดียวก็อีกแล้วครับ โพสต์ท่ากันอีกครับ

ท่าอะไรอ้ะ...




คนนี้ยังงี้ดีกว่าครับ ลองดูหน้าเธอแล้วนึกถึงดาราในหนังซักเรื่อง จะนึกถึงเรื่องอะไรล่ะครับ




อะไรกันอีกล่ะนี่




หลังจากโพสต์ท่า และรับทานอาหารที่ร้านของอช. ก็พอดีค่ำ ได้เวลาปีนกลับบ้านทาร์ซานกันครับ





หลังจากนั้น มีเรื่องชวนขนหัวตั้งอย่างไร
โปรดติดตามครับ สงสัยจะต้องตั้งบล็อกหัวข้อใหม่อีกแล้ว

รึไม่ก็หยิบหมอนมาปากันดีมั๊ยครับ

ขอเชิญฟังเพลงที่ไม่เกี่ยวกับหัวข้อเรื่องเลยครับ
แต่นำมาลงไว้เพราะความหนุกหนานน่ะครับ