พระพุทธประวัติ ตอนที่ ๗๐ : ทรงปลงกรรมฐาน ชักผ้าบังสุกุล

ทรงปลงกรรมฐาน ชักผ้าบังสุกุล

ขณะโปรดชฎิลในครั้งนั้น นางปุณณทาสี ถึงแก่กรรม เขาห่อศพด้วยผ้าขาวผืนใหญ่ ทิ้งไว้ ณ ป่าช้าผีดิบ พระพุทธองค์จึงทรงเสด็จไปนำผ้าขาวห่อศพนั้นมาใช้ โดยเสด็จพระพุทธดำเนินไปชักผ้าบังสุกุล ซึ่งห่อศพนางปุณณทาสีที่ทอดทิ้งอยู่ในอามกสุสานะ ป่าช้าผีดิบ แต่เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นกษัตริย์อุภโตสุชาติเสด็จจากขัตติยราชสกุลอันสูงด้วยเกียรติศักดิ์ ทรงตรัสรู้อนุตตรสัมโพธิญาณเป็นพระสัมพุทธเจ้า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ เป็นโมลีของโลก เห็นปานนี้แล้ว ยังทรงลดพระองค์ลงมาซักผ้าขาวที่ห่อศพนางปุณณทาสี ที่ทอดทิ้งอยู่ในป่าช้า เพื่อทรงใช้เป็นผ้าจีวรทรงเช่นนี้ เป็นกรณียะที่สุดวิสัยของเทวดาและมนุษย์ซึ่งอยู่ในสถานะเช่นนั้นจะทำได้



พระพุทธรูปปางปลงกรรมฐาน เป็นพระพุทธรูปยืน พระหัตถ์ซ้ายถือธารพระกร สำหรับคอยค้ำดันศพออก เมื่อเวลาที่ชักผ้าบังสุกุลที่พันอยู่กับศพ



มหาปฐพีใหญ่ก็กัมปนาทหวั่นไหวเป็นมหัศจรรย์ถึง ๓ ครั้ง ครั้นทรงพระดำริว่า ตถาคตจะซักผ้าบังสุกุลนี้ในที่ใด? ขณะนั้นท้าวสหัสนัยอมรินทราธิราชทรงทราบในพุทธปริวิตก จึงลงมาขุดสระโบกขรณีด้วยพระหัตถ์ในพื้นที่เป็นศิลา และบันดาลให้มีน้ำใสสะอาดด้วยเทวฤทธิ์ แล้วกราบทูลพระชินศรีให้ทรงซักผ้าบังสุกุลในที่นั้น พระพุทธองค์จึงทรงชักผ้าบังสุกุลบนแผ่นศิลาที่ท้าวโกสีย์นำมาถวาย ขณะที่ทรงซักก็ทรงพระดำริว่า จะทรงขยำในที่ใดดี ท้าวโกสีย์ก็เอาแผ่นศิลาใหญ่เข้าไปถวาย ทรงขยำด้วยพระหัตถ์จนหายกลิ่นอสุภ แล้วก็ทรงพระดำริว่าจะห้อยตากผ้าบังสุกุลจีวรในที่ใดดี ลำดับนั้นรุกขเทพยดาซึ่งสิงสถิตอยู่ ณ ไม้กุ่มบก ก็น้อมกิ่งไม้ลงมาถวายให้ทรงห้อยตากจีวร ครั้นทรงห้อยตากแล้วก็ทรงพระจินตนาว่าจะแผ่พับผ้าในที่ใด ท้าวสหัสนัยก็ยกแผ่นศิลา อันใหญ่มาทูลถวายให้แผ่พับผ้ามหาบังสุกุลนั้น

เพลารุ่งเช้า อุรุเวลกัสสปไปเฝ้าพระบรมศาสดา เห็นสระและแผ่นศิลาทั้งสอง ซึ่งมิได้ปรากฏมีในที่นั้นมาก่อน และกิ่งไม้กุ่มน้อมลงมาเช่นนั้น จึงทูลถาม พระบรมศาสดาตรัสบอกความทั้งปวงให้ทราบ เมื่ออุรุเวลกัสสปได้ฟังก็สะดุ้งตกใจ ดำริว่า พระสมณะองค์นี้มีเดชานุภาพมากยิ่งนัก แม้ท้าวมัฆวานยังลงมากระทำไวยาวัจกิจถวาย แต่ก็ไม่เป็นพระอรหันต์เหมือนอาตมา