แย่กับชีวิต เพราะภาพนี้



ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อ่านข่าวเรื่องสงครามในอิรักมาตลอดก็รู้สึกธรรมดา แต่มาเจอภาพนี้ มันสุดที่จะทนไหว ลูกชายในอ้อมกอดของพ่อ...ไม่รู้ว่า พร่งนี้ ลูก หรือพ่อ ที่จะกลายเป็นเหยื่อของการต่อสู้ ในอิรัก

มันอะไรกันนักว่ะ ที่นั่น จะสู้กันไปทำไม ถึงไหนกัน...คนตายและเกิด แล้วก็ตาย สูญเสียกันไม่รู้แต่ละวัน ไปเท่าไหร่

สงคราม เรื่องชั่วๆที่มนุษย์ต้องการ แต่ แมร่ง ไม่เคยหยุดทำได้

จะห้าม จะหยุดมันได้ไหม ก็ทำไม่ได้ แล้วทำไม่จะให้เขาหลุดจากเจ็บปวด และหวาดกลัวตรงนี้ได้เสียที เราเห็นเขาแล้วเราเจ็บปวด เรากลัวไปกับเขา เราไม่ได้สงสารเขา แต่สงสารตัวเองที่ไปยุ่งกับเขาทำไมว่ะ ยุ่งแล้วก็เก็บมาเป็นอารมณ์

เหน็ดเหนื่อยกับการที่เฝ้ามองโลกมันพินาศชิบหายไปทีละวัน

อนาคตประเทศชาติยังไม่รู้เลยจะเป็นอย่างไร

เงินลงทุนผลาญไปร้อยกว่าล้านเพื่อเขียนออกมา จะใช้ไปได้อีกสักปี

ไม่ใช่ไม่เชื่อถือ....แต่คนส่วนใหญ่ในประเทศจะเชื่ออยู่อีกหรือ มันไม่ใช่ ของคนทั้งประเทศ แต่เป็นสิ่งที่คนกลุ่มเดียวไปติ๊ต่างกันเองว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

อย่าบอกว่าตอนนั้นทำไมไม่พูด มาพูดอะไรตอนนี้

พูดแล้วพวกเมิงเชื่อกันไหม........ตอนนี้เห็นแววแล้วใช่ไหม เห็นแล้ว ทำอะไรได้ เก็บเงินหนีออกนอกประเทศอยู่กันละสิ

อะไรที่เราไม่กล้าพูด มันต้องพูดออกมา....อะไรที่เราไม่คิด มันต้องปรากฏความจริง

ความแตกแยกที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความคิด มันจะปรากฏ

คนไทยที่ปิดปากอยู่นานเขาจะลุกออกมาพูดมากขึ้นความแตกแยกในสังคมจะปรากฏชัดเจนขึ้นกว่าเดิม ถึงตอนนั้นหากคนที่รู้ทันความคิดนี้ ยังไม่คิดที่จะแก้ไข หรือเตรียมรับมือ ให้ทันการ

เราอาจจะเผชิญภาพที่ข้างบนนี้ ในไม่ช้า

ปัญหาว่า จะกอดลูกทันถ่ายรูปแบบนี้ไหม ก็เท่านั้น