bloggang.com mainmenu search
ผู้เขียน มักเน่  สำนักพิมพ์ มายโรส


"วิวาห์ที่ไม่ได้เกิดเพราะรัก แต่เป็นห่วงรักลวงหัวใจ"

เพราะความเมาทำให้ ชนาธิป ล่วงเกิน อรรัมภา น้องสาวของ อาชว์ เพื่อนรักที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้  ชนาธิปจึงจำต้องแต่งงานกับอรรัมภาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพื่อรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไป ทั้ง ๆ ที่เขามีคนที่เขารักอยู่แล้วนั่นก็คือ เกดกนก

การแต่งงานที่เกิดขึ้นจึงเป็นเพียงแค่การแต่งงานแต่เพียงในนามเท่านั้น แต่เพราะความผูกพันที่ค่อย ๆ เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวได้เปลี่ยนความรู้สึกส่วนลึกในหัวใจ จากที่ต่อต้าน เฉยชา กลับกลายเป็นห่วงหา เป็นห่วง ในเมื่อเธอกลายมาเป็นเจ้าของหัวใจ และเป็นเจ้าของความรักที่เขาไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน



พลอตคลุมถุงชน ถูกจับแต่งงานโดยความจำเป็น ถึงจะมีอยู่เกร่อด้วยเหตุผลแต่งงานเพื่อ..ต่างๆ นานา แต่ก็ยังถือเป็นพลอตที่ชอบเสมอ ส่วนที่อ่านแล้วจะชอบมากน้อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับสำนวนการเขียน และคาแรคเตอร์ของตัวละครเป็นสำคัญ

เรื่องนี้ แม้สำนวนจะทื่ออยู่นิด เพราะการบรรยายความรู้สึกมีน้อย  แถมยังแอบเบื่อเล็กๆ กับการใช้คำบรรยายทางกายภาพซ้ำๆ ย้ำๆ   "คนตัวเล็ก"  "คนตัวโต" "ร่างบาง" "ร่างหนา" วนเวียนอยู่ไม่กี่คำ   เนื้อเรื่องก็เรียบๆ แต่อ่านโดยรวมแล้วชอบ  ตอนอ่านครั้งแรกมันใกล้เวลาเข้านอน แต่ด้วยความอยาก ก็เลยอ่านแบบพลิกๆ ข้ามๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป ยังไง  แล้วจากนั้นพอมีเวลาก็กลับมาอ่านละเอียดอีกรอบ พอจบก็อ่านซ้ำแต่ละช่วงแต่ละตอนที่พระเอกนางเอกเค้าอยู่ด้วยกันอีกรอบ (เยอะนะเรา)

เหตุผลง่ายๆ ที่หยิบนิยายเรื่องนี้ และที่ชอบนิยายเรื่องนี้ เพราะอานุภาพของคำว่า "เฮีย"

"เฮีย" นั้นสำคัญไฉน?    

อย่างแรกมันตรงจริตเป็นความชอบส่วนตน  เราชอบคำเรียกของคนเชื้อสายจีน เจ๊  เฮีย  ป๊า ม๊า อาแปะ อาโก  อาก๋ง อากู่ ฯลฯ นั่นคงเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะใช้คำเหล่านั้นได้ พอเห็นคนอื่นใช้ก็รู้สึกว่ามันฟังอบอุ่นน่ารักดี  เหมือนที่ตัวเองเป็นคนเหนือ แต่จะชอบภาษาใต้ ภาษาอิสาน ฟังเพื่อนพูดรัวๆ ทีไร เรารู้สึกว่ามันเป็นภาษาที่เพราะดี   

อย่างที่สอง คำว่า "เฮีย" มันน่าจะให้ความรู้สึกอะไรหลายอย่าง รู้จักมักคุ้นกันระดับนึง มีความต่างวัย อาวุโส ที่ไม่ควรจะเอ็ดอึงหรือก้าวร้าวใส่ น่าจะทำให้ความสัมพันธ์ของพระนางมีอะไรบางอย่างที่น่ารัก มากกว่าการจะเป็น "ฉัน" กับ "คุณ"  และนิยายก็เป็นอย่างที่คาดจริงๆ 

อาชว์ หรือ "เฮียโบ้"  เป็นเพื่อนรักกับ ชนาธิป หรือ "เฮียช้าง" และเป็นพี่ชายของ โบว์ -อรรัมภาถึงจะไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ  แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่พ่อแม่รับเอามาเลี้ยงดูเป็นน้องสาวมาตั้งแต่เล็ก  เฮียโบ้จึงรักน้องสาวดั่งแก้วตา  นอกจากอาชว์แล้วในครอบครัวไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างอรรัมภากับชนาธิป  เธอไม่ต้องการจะแต่งงานกับเขา แต่เมื่อเฮียโบ้บอกว่า..แต่ง ยังไงก็ต้องแต่ง อรรัมภามีหรือจะกล้าขัดใจ ในเมื่อความเป็น "เฮีย" นั่นหมายรวมถึง การเคารพเชื่อฟัง 

อาชว์รักน้องสาวของเขามาก หากชนาธิปไม่คิดจะรับผิดชอบ ความเป็นเพื่อนก็คือจบกัน  นอกจากนี้อาชว์ยังเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่า นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับอรรัมภา  น้องสาวของเขาเป็นคนสวยและน่ารัก ใครได้อยู่ใกล้ชิดก็ต้องรักและเอ็นดู  ถึงวันนี้ชนาธิปจะไม่ได้รัก  แต่สักวันหนึ่งเขาจะต้องรักเธออย่างแน่นอน   

"แล้ววันหนึ่งแกจะต้องขอบคุณฉัน"

ไม่มีทาง ... ชนาธิป ร้องค้านเพื่อนรักในใจ เพราะเขามี เกดกนก เป็นตัวจริงอยู่ในหัวใจแล้วทั้งคน แต่เพราะความเมามันพาไป ทำให้เขาถูกอาชว์บังคับให้รับผิดชอบอรรัมภา ทั้งที่เขาคิดว่ามันไม่เห็นจำเป็นต้องทำขนาดนั้น  คนไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไปก็ต้องเลิกกันอยู่ดี แล้วจะแต่งกันทำไมให้เสียเวลา ไหนจะชื่อเสียงของเธอในอนาคตหากต้องเป็นแม่ม่ายหลังหย่า แต่เอาเถอะถ้าเขาต้องรับผิดชอบ แต่งๆ กันไปให้จบเรื่อง อยู่กันไม่ได้แล้วค่อยเลิกรา ซึ่งมันต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน

อรรัมภา จึงได้ เฮียช้าง เพื่อนของเฮียโบ้มาเป็นสามีแบบไม่เต็มใจนัก 

เพราะรู้จักกัน  เขา-เพื่อนพี่ชาย  เธอ-น้องสาวของเพื่อนรัก  จึงไม่มีความเคืองขุ่นในใจ ไม่ได้รัก แต่ก็ไม่ได้เกลียด การแต่งงานของทั้งคู่ไม่มีเงื่อนไขกำหนด ไร้ข้อตกลงใดๆ มันดำเนินไปตามครรลองเงียบๆ แต่งงานกัน อรรัมภาย้ายไปอยู่กับเขา ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างนอน แยกห้อง แยกเตียงกันไปเงียบๆ 

ชอบความเงียบที่ว่านี้ เหมือนเข้าใจได้โดยไม่ต้องเอ่ยคำมันคือวิวาห์ลวงที่ไม่นานก็จะต้องจบลง เป็นความยินยอมพร้อมใจรับสภาพ ไม่ใช่ความผิดของใครไม่ว่าเฮียช้าง หรือ โบว์  จึงไม่มีซะล่ะที่จะมาถกเถียง ประชดประชัน ตะบึงตะบอนใส่กัน เขาและเธอพูดกันดีๆ เท่าที่มีเรื่องให้ต้องพูด นอกนั้นก็จะต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองกันไปเงียบๆ  เงียบผิดวิสัย แต่ก็น่ารักดีเพราะในความเงียบมีการลอบมอง 

มองไปมองมา  เฮียช้างของเรานี่ชักยังไง  ...

คำถามที่ถามกับสาวใช้อยู่เสมอ

"คุณโบว์ล่ะ"
"คุณโบว์ไปไหน"
"คุณโบว์กลับมาหรือยัง"
"แล้วคุณโบว์บอกหรือเปล่าว่าจะไปทำอะไรที่ไหน"

กับภรรเมียโบว์ก็มีแต่คำถาม และคำถาม

"ไปไหนมา"
"ไปกับใคร"
"ไปทำอะไรมา"
"ทำไมต้องปิดโทรศัพท์มือถือ"
"แล้วทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์" 
"ทำไมวันนี้กลับดึกนักล่ะโบว์ "
"วันนี้โบว์ไปทานข้าวกับใครมา"
"ทำไมถึงไม่รับสายเฮีย รู้ไหมว่าเฮียเป็นห่วง"
"แล้วทำไมไม่บอกเฮีย"
"ทำอะไร"    ... "เฮียถามว่าทำอะไร"
"ใครอนุญาต"    .." เฮียถามว่าใครอนุญาติ"
                     ฯลฯ 

เอ่อ .. เฮียคะ  นี่เป็นสามี หรือ คุณป๊าผู้ปกครองกันล่ะคะเนี่ย 
เพราะนอกจากจะยิงคำถามแล้วยังตามประกบด้วยคำสั่งอยู่ตลอด

"คราวหน้าคราวหลังก็อย่ากลับให้มันดึกมากนักก็แล้วกัน มันอันตราย"
"เฮียบอกแล้วใช่มั้ย ว่าให้อยู่ให้ห่างๆ มันเข้าไว้ ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง.."
"คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ เฮียไม่ชอบ"
"ถ้าจะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกเฮียก่อน เข้าใจไหม"
"เข้าใจไหม" (แน่ะ มีย้ำ)

เฮ้อ ... นั่นคืออาการของผู้เป็นภรรยา หลังจาก ให้คำตอบตรงคำถาม หลังจากรับคำกับคำสั่งด้วยคำว่า "ค่ะ" บ้าง ... ไม่รับฟังด้วยการ เงียบ เอาบ้าง ... ก็มีอาการ เฮ้อ  นี่แหละที่เธอทอดถอนใจอยู่กับตัวเอง ไหนจะเฮียโบ้ที่คอยตามเช็คสถานการณ์ความสัมพันธ์ ไหนจะเฮียช้าง สามีที่มักจะซักถามสั่งความด้วยน้ำเสียงอันเข้ม   เฮ้อ 

และแม้แต่ในยามปกติก็ชอบการพูดคุยกันระหว่างเฮียช้างกับโบว์
(เอาคำบรรยายออก ตัดมาเฉพาะประโยคสนทนานะคะ)

"โบว์ช่วยจัดกระเป๋าให้เฮียหน่อยนะ เฮียจะไปดูงานที่ฮ่องกง"
"เฮียไม่อยู่หลายวันดูแลตัวเองดีๆ นะ"
"สอนเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านล่ะ อย่าเถลไถลไปไหน"
"แล้วเฮียก็ขอสั่งห้ามไม่ให้โบว์ไปไหนกับนายเจนจบโดยเด็ดขาด เข้าใจไหม"

---

"ทำไมไม่บอกเฮียว่าจะมาที่นี่"
"แต่โบว์ก็บอกคุณแม่แล้วนี่คะ"
"รู้ตัวใช่ไหมว่าทำผิด ก็เลยคิดจะหลบหน้าเฮีย"
"เปล่าค่ะ"
"แล้วหนีมานี่ทำไม"
"โบว์ไม่ได้หนีค่ะ"
"แน่ใจนะ"
"แน่ใจค่ะ"
"แล้วทำไมถึงไม่บอกเฮีย"
"ก็เฮียนอนหลับอยู่นี่คะ"
"ปลุกเฮียก็ได้นี่"
"โบว์ไม่อยากรบกวนค่ะ"
"รบกงรวบกวนอะไร เราเป็นสามีภรรยากันนะ"   (อร๊ายยย น่ารัก)



ดั่งเฮียโบ้คาดการณ์ ดั่งโบราณว่าไว้  "อยู่ๆ กันไป ก็รักกันเอง"  ถามไปถามมา สั่งไปสั่งมา จากที่เคยลอบมอง ก็เริ่มจะทอดสายตามอง และเมื่อเป็นเช่นนั้น การแต่งงานที่คิดว่าจะแต่งกันแค่ในนามก็ไม่ใช่แค่นั้นอีกต่อไป   เฮียช้างเคยแยกห้องนอนไปเงียบๆ แล้วเฮียช้างก็กลับมาร่วมเรียงเคียงหมอนเงียบๆ  .. 

ไม่อีก  .. นางเอกของเราไม่ได้สะบัดสะบิ้งอะไรนัก ถ้าเฮียอยากนอนกับเมีย เฮียก็ได้นอน  และในกรณีที่เมียนอนไปแล้ว เฮียก็จะปลุก  แค่เขียนให้รู้นิดๆ ไม่ได้มีอะไรนัก แต่ขนาดไม่ใช่บทรักติดเรทก็ยังชวนจิ้นกระจายไปถึงไหนๆ  (อิอิ Smiley

ไม่เลย  ที่จะมาตบจูบๆ ตื่นเช้ามาอารมณ์เสียโกรธเคืองประหนึ่งถูกขืนใจในขณะสมยอมไปแล้ว  นางเอกจะน่ารักแบบเงียบๆ  ซึ่งก็เข้ากันดีกับพื้นฐานว่ามีพี่ชายที่เคารพรัก แต่งงานแล้วก็มีสามีที่รักเลยต้องเคารพไปด้วยมั้งเนี่ย ไม่ชอบเถียง ไม่อยากทะเลาะ แต่ถ้าไม่ชอบใจก็ดื้อใส่เรียบๆ ด้วยการชวนหย่า.. 

อึ้งน่ะสิ เฮียช้าง 

"แต่เฮียไม่อยากหย่าตอนนี้"
"ทำไมล่ะคะ"

ไม่ใช่ตอนนี้ และไม่มีคำตอบ ถึงไม่รัก แต่ก็ไม่หย่า
เถอะ.. เหตุผลจะอะไรไม่รู้  รู้แต่ว่าเฮียไม่อยากหย่า 

และในที่สุดจะผิดคำพูดของเฮียโบ้ซะทีไหน
เมียทั้งคนที่มีอยู่คนเดียว ไม่รักเมีย .. จะรักใคร 
ทั้งรัก ทั้งห่วง  ทั้งเอาใจ อยากได้อะไรขอแค่เมียสั่งมา
เพราะถึงจะได้มาแบบไม่เต็มใจ แต่ก็รักเมียหมดใจเข้าไปแล้ว

"เฮียสัญญาว่าเฮียจะไม่ทำให้โบว์ต้องเสียใจอีก เฮียรักโบว์นะ"

ถูกใจในคาแรคเตอร์และความรักของเฮียช้างกับโบว์  ชอบ..นิยายเรื่องนี้
Create Date :01 กันยายน 2557 Last Update :2 กันยายน 2557 12:26:08 น. Counter : 2484 Pageviews. Comments :5