“ในลักษณ์นั้นว่าจรกา รูปชั่วต่ำช้าทั้งศักดิ์ศรี
ทรลักษณ์พิกลอินทรีย์ ดูไหนไม่มีจำเริญใจ
เกศานาสิกขนงเนตร สมเพชพิปริตผิดวิสัย
เสียงแหบแสบสั่นเป็นพ้นไป รูปร่างช่างกระไรเหมือนยักษ์มาร
เมื่อยิ้มเหมือนหยอกหลอกเหมือนขู่ ไม่ควรคู่เคียงพักตร์สมัครสมาน
ดังกากาจชาติช้าสาธารณ์ มาประมาณหมายหงส์พงศ์พระยา
แม้นแผ่นดินสิ้นชายที่พึงเชย อย่ามีคู่เลยจะดีกว่า
พี่พลอยร้อนใจแทนทุกเวลา ฤๅวาสนาน้องจะต้องกัน” ถือเป็นดอกไม้ต้องคำสาป ตามเรื่อง “ลิงโคทภวมูรติ”  โดยมีชื่อเรียก เกตกี (สันสกฤต) ดอกสีขาวมีกลิ่นหอม นิยมนำไปใช้ ในการทำเครื่องหอมต่างๆ แต่พระศิวะไม่โปรดที่จะรับ เป็นดอกไม้บูชาพระองค์ เนื่องจากดอกเกตกีนี้ พระพรหมได้ใช้เป็นหลักฐานเท็จ ในการแข่งขันกับพระวิษณุ พระศิวะจึงสาปให้ไม่มีใครนำไปบูชาพระองค์ รวมทั้งเทพองค์อื่นๆด้วย เกตกีจึงกลายเป็นดอกไม้แห่งคำลวง

ลำเจียก เป็นไม้ต้นขนาดเล็ก มีรากอากาศงอกออกมาจากลำต้น ลำต้นกลมเป็นข้อถี่ ๆ ใบเดี่ยว เรียงสลับกระจุก อยู่ที่ปลายยอด รูปขอบขนานเรียวยาวผิวเรียบมัน ปลายใบแหลมสีเขียวเข้ม กลางใบเป็นร่องตามยาว ขอบมีหนามแหลมคม ถี่ ๆ ตลอดใบ ใบประดับสีขาวเรียวยาว เป็นกาบหุ้ม

ผลอยู่รวมกันเป็นกระจุก มองดูคล้ายสับปะรดรูปรี เมื่อแก่ผลจะเป็นสีแสด ลำเจียก มีถิ่นกำเนิดตามชายหาด ทั่วคาบสมุทร ในแถบเส้นศูนย์สูตรรอบโลก ตั้งแต่หมู่เกาะของฟิลิปปินส์ ไทย เวียดนาม คาบสมุทรมลายู หมู่เกาะฮาวาย อินเดีย ออสเตรเลีย โพลินีเซีย และวานูอาตู ส่วนในประเทศไทย พบได้มากที่จังหวัดตรังและสตูล จัดเป็นไม้ยืนต้นขนาดเล็ก ลักษณะเป็นทรงพุ่ม มีความสูงของต้นประมาณ 5-6 เมตร ลำต้นมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง ประมาณ 8-20 เซนติเมตร โคนต้นมีรากอากาศช่วยค้ำจุนลำต้น ลำต้นมีลักษณะกลมเป็นสีขาวหรือสีน้ำตาลอ่อนๆ มีหนามแหลมสั้นกระจายอยู่ทั่วไป ชื่อสามัญ Screw Pine, Seashore screwpine เตยทะเล ชื่อท้องถิ่น ลำเจียก (ภาคกลาง), ปะหนัน ปาแนะ (มลายู-นราธิวาส), เกตก์, การเกด, ลำจวน, รัญจวน

ขอบคุณที่มา  fb.  Anna Jill ขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพ

คัดลอกจาก....ตังเก ศรีราชา