พงศกร. วังพญาพราย. กรุงเทพฯ : เพื่อนดี, 2549.จากเว็บสำนักพิมพ์เวียงพราย มีประวัติความเป็นมายาวนานแต่ครั้งยุคสมัยทวารวดี เรืองแสงฟ้า ขัตติยนารี ชายาของ 'ลืออินไท' ผู้ผิดคำสาบาน จนต้องคำสาปที่ส่งผลมาทุกกาล กระทั่งปัจจุบัน 'โรม' อีกภาค หนึ่งของลืออินไท จึงจำเป็นต้องแก้ไขคำสาป มิใช่เพื่อตนเอง แต่หากเป็นเพื่อทุกชีวิตของบ้านวังพราย
*****************************จากเจ้าของบล็อกเรื่องนี้มีอะไรบ้าง
มีพระเอกผู้มีปมแห่งอดีตอันลึกลับ
มีนางเอกลูกสาวกำนันแก่นเซี้ยว (ถ้านึกไม่ออก ให้นึกถึงจารุณีในหนังไทยสมัยก่อนเข้าไว้ หรือถ้าใครรู้จักลูกสาวกำนันที่ราชบุรีก็นึกถึงหน้าคนนั้นนั่นแหละ
)
มี ผี วิญญาณที่รอคอยการกลับมาของใครบางคน
มีเมืองเก่าแก่ที่สาบสูญ
มีกองถ่ายรายการตามรอยเรื่องผี ๆ
มีดาราพิธีกรตัวป่วน
มีตัวประกอบเพิ่มความฮา
และมีชุมชนไทยชนบท
เรื่องนี้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองที่สาบสูญจมไปในบึงพราย การผิดคำสัญญาจนทำให้เกิดเรื่องราวมากมาย ควบไปกับการต่อสู้ของชาวบ้านกับกระแสของโลกทุนนิยมที่ค่อยคืบคลานเข้าไปสู่วิถีชีวิตแบบไทย ๆ ซึ่งในเรื่องนี้นำเสนอในรูปแบบของตลาดชาวบ้านที่อาศัยพึ่งพากันกับการเข้ามาของห้างสรรพสินค้าที่ทำวิถีชีวิตเปลี่ยนแปลงไป ทำให้เรื่องนี้มีปมข้อขัดแย้ง 2 จุดแต่พอตอนจบการแก้ปมในจุดใหญ่ของเรื่องทำได้ดี แต่จุดหลังที่เป็นจุดที่เสริมเข้ามาดูจะรวบรัดไปนิด แต่ก็ไม่น่าเกลียดแต่อย่างใด
นิยายเรื่องนี้เป็นรวมเล่มเรื่องล่าสุดของคุณหมอนักเขียน พงศกร เป็นนักเขียนที่มีความเด่นอยู่ที่การบรรยายความที่อ่านแล้วให้ภาพที่ชัดเจน และที่สำคัญเป็นนักเขียนที่ข้อมูลแน่นมาก ยิ่งถ้าเกี่ยวกับเรื่องการแพทย์ (แน่สิเป็นอาชีพหลักของคนเขียนนี่เนอะ) และเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ เพราะคนเขียนมีความสนใจในด้านนี้เป็นอย่างมาก
แต่จุดด้อยก็มีให้เห็นเหมือนกัน เพราะคุณพงศกรจะไม่ถนัดการเขียนเกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ หรือบทเข้าพระเข้านางนั่นเอง (ภาษาลิเกอีกแล้วตรู) เรื่องนี้ก็เช่นกัน ด้วยความที่เนื้อเรื่องเกิดและดำเนินไปอย่างรวดเร็วมาก ทำให้คนอ่านงงอีกแล้ว ว่าพระเอกนางเอกไปรักกันตอนไหนหว่า แต่ถึงอย่างไรความเด่นในด้านอื่นไม่ว่าจะเป็นวรรณศิลป์ในการประพันธ์ หรือข้อมูลที่นักเขียนพยายามสอดแทรกลงไปในเรื่อง ความสนุกสนานของเหล่าบรรดาตัวประกอบหลายคนก็เด่นพอที่จะมากลบจุดด้อยตรงนี้ได้ คือว่าถ้าเป็นคนอื่นเขาคงอ่านได้สนุก ๆ แต่ผู้สาวเมืองยศอ่านแล้วรู้สึกไวเกินเหตุทุกทีเลย ใครก็ได้ช่วยแก้นิสัยเสียนี้ให้หน่อยจิ
คุ้นๆ ชื่อคนแต่งอะค่ะ
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 30 พฤศจิกายน 2549 17:46:41 น.
โดย: ~:พุดน้ำบุศย์:~ 30 พฤศจิกายน 2549 19:25:45 น.
ที่มีคนเคยรีวิวไว้ในบล็อกหนังสือก็น่าจะเป็นเรื่องอลวนกลหัวใจที่แต่งร่วมกับวัสส์
พุดน้ำบุศย์ - ต้องลองอ่านดู เพราะแนวปกติของพี่เขาไม่ใช่แบบอลวนฯ ค่ะ
โดย: ผู้สาวเมืองยศ 30 พฤศจิกายน 2549 20:25:07 น.
ตอบคุณสาวไกด์
ผลงานเดิม ๆ ก็มี ชุดปริศนามาเลศ (ทะเลราตรี มาลีสีเลือด เคหาสน์เชือดใจ) แล้วก็แนวอาถรรพ์นิด ๆ อย่าง สร้อยแสงจันทร์, เบื้องบรรพ์ .... ฤดูดาวด้วยเปล่านี่ไม่รู้ เพราะยังไม่ได้อ่าน
เอ๊ะ ฉันซื้อฤดูดาวหรือยังเนี่ย? ทำไมเหมือนไม่เห็นในกองดองเลยหว่า
โดย: ยาคูลท์ 1 ธันวาคม 2549 0:56:51 น.
หนังสือเยอะจัดจนจำไม่ได้ว่าตัวเองซื้อยัง น่าไปยกเค้าจริง ๆ
โดย: ผู้สาวเมืองยศ 1 ธันวาคม 2549 7:09:00 น.
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่แน่นะเจ๊ อ่านๆไปเห็นหน้าลูกสาวกำนันลอยมา อาจจะเลิกอ่านได้ เพราะกลัวแทน กรั่กๆๆ
โดย: piccy 1 ธันวาคม 2549 7:55:32 น.
เกือบลืม ไปด้วยยยยยยยยยยยยย
โดย: piccy 1 ธันวาคม 2549 8:40:55 น.
โดย: คอเล่า IP: 203.131.210.30 1 ธันวาคม 2549 10:23:12 น.
โดย: เมฆชรา 1 ธันวาคม 2549 10:53:56 น.
เดี๋ยวจะไปเก็บโฆษณาที่ใครดี
โดย: ผู้สาวเมืองยศ 1 ธันวาคม 2549 11:16:35 น.
โดย: Boyne Byron 1 ธันวาคม 2549 16:02:44 น.
ต้องลองไปหามาอ่านดูค่ะ ขอบคุณนะคะ
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 1 ธันวาคม 2549 17:34:54 น.
โดย: สายลมอิสระ IP: 124.157.174.109 1 ธันวาคม 2549 21:31:57 น.
ไม่ใช่เค้าๆๆๆๆๆ ม่ายๆๆๆๆ
โดย: ลูกสาวกำนันที่ราชบุรี IP: 203.113.112.242 2 ธันวาคม 2549 20:32:40 น.
รับไปเถอะ เห็นวันก่อนบอกว่าจะไปเบิกค่าตัวอยู่ไม่ใช่เหรอ
โดย: ผู้สาวเมืองยศ 2 ธันวาคม 2549 22:10:47 น.
ความรู้สึกไวเกินเหตุไม่ต้องแก้หรอกค่า
พวกเราจะได้อ่านคำวิจารณ์สนุกๆแบบผู้สาวฯไงจ๊ะ
โดย: haiku 3 ธันวาคม 2549 11:46:59 น.
คิดว่าที่ชอบผลงาน ส่วนหนึ่งเพราะพล็อตเรื่อง/สำนวนไม่หวานแสบ ด้วยอ่ะค่ะ ครืออ ไม่นิยมบริโภคหวานมาก ฮา ชอบสืบสวนๆ มีอะไรให้ลุ้น ค้นหามากกว่า ^ ^
โดย: bookmark IP: 203.113.77.68 3 ธันวาคม 2549 22:29:43 น.
เอ่อ พยัคฆ์ร้ายสายเดี่ยว นี่มันต้องลึกลับตอนไหนคะ
สงสัยจะลึกลับที่ น้องลูกจำ ได้ต้นแบบมาจากใครระหว่างคุณหมอพงศกร กับ เต็มที่
โดย: ผู้สาวเมืองยศ 4 ธันวาคม 2549 10:21:07 น.
โดย: เต็มที่ IP: 58.10.81.244 4 ธันวาคม 2549 11:46:17 น.
โดย: bookmark 5 ธันวาคม 2549 22:19:29 น.
แต่ที่บ้านก็มีซื้อมาดองๆ ไว้บ้างเหมือนกัน คุณแม่อ่านไปบางเรื่องแล้ว เห็นว่าไม่ปิ๊งเท่าไหร่ ฮา ยังไม่ได้อ่านเองเลยค่ะ
โดย: Clear Ice 6 ธันวาคม 2549 13:43:13 น.
โดย: คอนิยาย IP: 203.149.12.234 10 เมษายน 2550 15:03:24 น.
และอีก2-3เรื่องแต่จำไม่ใด้ แต่รู้สึกชอบและสนุกมากๆๆๆๆเลย-
โดย: anan IP: 203.121.160.61 1 สิงหาคม 2550 3:11:58 น.
ลืออินไท?
นี่คือชื่อสมัยทวารวดี?
โดย: เอ๊าะเจ๊าะ IP: 58.147.94.90 21 สิงหาคม 2550 2:25:23 น.
โดย: จูนจัง IP: 125.25.197.100 31 ตุลาคม 2550 9:17:48 น.
โดย: จูนจัง2 IP: 125.25.197.100 31 ตุลาคม 2550 9:21:43 น.
โดย: บัว IP: 124.120.139.93 5 พฤษภาคม 2551 17:29:37 น.
โดย: pong IP: 61.19.236.226 2 กรกฎาคม 2552 13:46:30 น.
โดย: pong2 IP: 61.19.236.226 2 กรกฎาคม 2552 13:47:35 น.
ทว่าเมื่อปมเรื่องคลี่คลาย จับฆาตกรได้ ไฉนจึงบอกว่า เขาถูกยิงตาย!
แม้ไม่ได้บอกว่าถูกยิงตายโต้ง ๆ อย่างผมบอก แต่เนื้อความบอกว่า “หัวกระสุนที่อยู่ในร่างกายของเวียง วชิระ พิสูจน์แล้วเป็นของฆาตกร” เพียงเท่านี้ก็บอกได้ว่า เวียง วชิระตายเพราะถูกยิง
นอกเสียจากว่า ฆาตกรยัดลูกกระสุนใส่ปากเหยื่อ…ฮา
(บ้า มันสมเหตุสมผลตรงไหนเล่า!)
…
ความยาวของเรื่องชุดในแต่ละตอน ความยาวประมาณ ๒๐๐ หน้า แต่คนเขียนก็ยังพลาดได้ พลาดอย่างที่เรียกว่า “ตกม้า” (หรือจะตกเก้าอี้ที่นั่งเขียนก็ไม่ว่ากัน)
ชวนให้คิดถึงว่า โครงเรื่องไม่ได้ร่างไว้แต่แรกหรอกหรือ? ใคร, ทำอะไร, ที่ไหน, อย่างไร,เมื่อไร และอย่างไร ไม่ได้เขียนไว้รึไง?
ชวน ให้คิดไปถึงความละเอียด ใส่ใจ งานเขียนของผู้เขียน, จะเขียนอาทิตย์ละบทหรือไม่นั้นไม่สำคัญ หากกำหนดโครงเรื่องไว้แล้วอย่างไรก็ไม่หลงลืม ไม่พลาดตกม้าอย่างนี้
โดย: เวียงวัง IP: 202.149.25.234 28 กันยายน 2552 23:34:02 น.
โดย: โป่ง IP: 180.183.117.177 6 กรกฎาคม 2553 17:10:09 น.