มันเป็นผลมาจากบล็อกนั้นนั่นแหละ บล็อกที่ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าเรื่องอะไร
ได้ข่าวมาจากสายสืบว่า น้องนักเขียนหลายคน เขากลัวผู้สาวเมืองยศกันมาก
ฉันว่าฉันยังไม่ได้เม้นท์หนังสืออะไรมากมายเลยนะ เพิ่งเม้นท์หนังสือของนัก(อยาก) เขียน ไปแค่ไม่กี่เล่มเอง


มาดูตัวอย่างบทสนทนาทางโทรศัพท์ดีกว่า

ตัวอย่างที่ 1
ผู้สาวเมืองยศ : ไม่รู้จะเขียนถึงเรื่องอะไรอีก นึกไม่ออก งั้นเอาเรื่อง...ของเธอ (น้องนักเขียนที่คุยโทรศัพท์ด้วย) มาเขียนนะ
น้องนักเขียน : พี่คะ ไม่ต้องก็ได้ ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ (น้ำเสียงอ้อนสุดฤทธิ์)

ตัวอย่างที่ 2
ผู้สาวเมืองยศ : แก เดี๋ยวชั้นเขียนถึงเรื่องใหม่ของสำนักพิมพ์แกนะ
น้อง บก. : ไม่ต้องเขียนก็ได้ ไม่เป็นไรครับคุณพี่
ผู้สาวเมืองยศ : ไม่ ชั้นจะเขียนเฟ้ยยยย
น้อง บก. : คุณพี่คร๊าบ อีก 3 เดือนค่อยเขียนถึงเถอะครับ
ผู้สาวเมืองยศ : อีก 3 เดือนก็ขี้เกียจแล้ว จะเขียน ๆ ๆ
น้อง บก. : งั้น เอาเป็นหลังงานหนังสือฯ เถอะคร๊าบบบบบบบ คุณพี่

ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ
ใครก็ได้ช่วยตอบที

เรื่องมันเศร้า เคล้าน้ำตาจริง ๆ
เลิกเขียนมันซะเลยดีไหม