เรื่องนี้เป็นหนังสือนานมีที่เราอ่านในรอบกี่ปีก็ไม่รู้นะคะ จำไม่ได้ว่าซื้อหนังสือของนานมีบุ้คครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนโรงรับจำนำหมายเลขแปดออกใหม่ๆ

 

ประหลาดดีที่มาอ่านหนังสือนานมีอีกครั้งก็ยังคงเป็นนิยายแปลจีน

 

ช่วงนี้ค่อนข้างติดนิยายแนวสืบสวนค่ะ อาจจะเพราะว่าช่วงนี้ทยอยดูซีรีย์แนวนี้ก็ได้ เคลียร์บรรดากองดองที่เล็งๆไว้ว่าจะอ่านจะดูทั้งคดีร้ายสุภาพบุรุษอันตราย(อันนี้ทั้งอ่านทั้งดู) เมื่อหอยทากมีรัก และ Criminal minds เวอร์ชั่นเกาหลีที่ฉายอยู่

 

มาเข้าเรื่องกันบ้าง สิบคดีบาปมีคำโปรยอันแสนยิ่งใหญ่หน้าปกว่าเป็น Criminal minds และ CSI แดนมังกร ซึ่งเอาจริงๆเราไม่ใช่แฟน CSI แต่กับ Criminal minds ค่อนข้างติดตามพอสมควรอย่างน้อยๆก็ดูมาสิบซีซั่นอัพอ่ะนะ สิบคดีบาปไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนั้นแต่ให้ความรู้สึกเหมือนคินดะอิจิหรือโรงเรียนนักสืบคิว(ที่โหดกว่าหน่อย) ความโหดน่าจะพอๆกับคินดะในตอนทั่วๆไป

 

สิบคดีบาปตอนนี้มี 5 เล่มแล้ว 4 เล่มปกติ และบวกอีก 1 เล่มพิเศษค่ะ วันนี้เราจะมารีวิวเล่มแรกให้ฟังก่อน

 

คือตอนแรกเราเห็นหลายๆคนบอกว่าสิบคดีบาปโหดมาก ก็โหดอยู่ค่ะ โหดๆก็มีแบบถลกหนังทำหุ่นไล่กา หรือ หั่นศพมาทำตุ้กตาหิมะ หรือ กินเนื้อคน อะไรทำนองนี้

เราอ่านบทแรกๆก็หลอนพอสมควร แต่อ่านไปเรื่อยๆก็เริ่มชิน(นี่เป็นความชินประเภทไหนกัน) แต่คิดว่าไม่ได้โหดระดับอ้วกแตกอ่านไม่ได้นะ

 

สิบคดีบาปเป็นเรื่องของทีมสืบสวนพิเศษ ประกอบด้วย

ศาสตราจารย์เหลียง ชายแก่พิการบนรถเข็น

ซูเหมย หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่ม ไม่มีประสบการณ์เรื่องสืบสวน

ฮว่าหลง ตำรวจหัวร้อน ฝีมือการต่อสู้ดี (พอเป็นซีรีย์ปุ้บเหมือนจะได้เลื่อนขั้นเป็นพระเอกตามความหล่อของคุณพี่จางฮั่น)

เปาจ่าน คนโปรดของเราในหนังสือ ตำรวจฝึกหัดจากบ้านนอกผู้มีจมูกสุนัข

 

คดีในเล่มแรกมีเก้าคดี สิบบท ตามชื่อดังนี้

 

ตอนนี้เป็นตอนแรก เกี่ยวกับการฆ่าผู้หญิงในมหาวิทยาลัย แอบมีพลิกพอสมควร เดายากแต่ไม่ซับซ้อนนะ คืออารมณ์ว่าไม่ได้จะให้เดานั่นแหละ แล้วก็นะ...เป็นคดีที่ติดใจมากเพราะว่าในย่อหน้าสุดท้าย ใครผ่านมาอ่านแล้วเข้าใจก็ช่วยไขข้อข้องใจให้เราหน่อยว่า ชื่อคิวคิวที่ว่าน่ะ หมายความว่ายังไงกันแน่

 

เรื่องนี้โอเค เราว่าเนื้อเรื่องดี ถ้าทำเป็นหนังจริงๆน่าจะดี ชอบจังหวะการเดินเรื่องของเรื่องนี้ค่ะ เรื่องนี้ให้ความรู้สึกโหดนะ แบบมีเด็กๆกลุ่มนึงที่เห็นคนไม่มีค่าอะไรเลยชวนให้รู้สึกหนาวๆอยู่พอสมควร

 

อา...เรื่องนี้เป็นเรื่องของรถไฟฟ้าใต้ดิน เหมือนเรื่องแรกคือเดายากแต่ไม่ซับซ้อน ดูเหมือนจะเป็นคดีเดียวที่ผู้เสียหายรอดชีวิตรึเปล่านะ

 

"ไม่มีใครรู้ว่าสามวันนั้น พวกเขาคิดอะไรและพูดอะไรกัน หากไม่เป็นการดูถูกความรัก คงพูดได้ว่าพวกเขาตกหลุมรักกันและกันโดยไม่รู้ตัว"

ตอนนี้ชอบมากกกก ชอบมากจริงๆ ชอบเรื่องของครูฉินกับครูเถามาก เรียกว่าเป็นเรื่องแรกที่สงสารทั้งสองคนนี้เลย 

ครูฉินกับครูเถาร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมา กอดกันอยู่ในที่เล็กๆแคบๆตั้งสามวัน จนสุดท้ายเถาหยวนเลี่ยงแบกฉินเทียนฝ่ากองเพลิงไปโรงพยาบาล

ต่อจากนั้นอีกหลายปี พวกเขาถึงจะมาอยู่ด้วยกัน อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆสงบสุข มีเสียงขลุ่ยและดอกเบญจมาศ

"หมู่บ้านของเขามีคนเป่าขลุ่ย หมู่บ้านของเขาดอกเบญจมาศเปลี่ยนเป็นสีเหลืองซีด"

เสียดาย...ความรักทำให้คนโหดเหี้ยมได้เหมือนกัน แม้ว่ามันจะเพื่อปกป้องสิ่งที่มีอยู่

แต่ก็นะ ครูเถาก็โหดเกินไปหน่อยไหม เป็นอีกเรื่องที่โหดจนจำได้เลย เรียกว่าสูสีกับการหั่นศพไปทำตุ้กตาหิมะ

 

เรื่องนี้ประหลาดๆ แต่แอบเดาได้พอสมควร เป็นเรื่อง Fetish และการหาเงินของตำรวจสาวสองคน กับคนรสนิยมแตกต่างอีกจำนวนหนึ่ง

 

ตอนนี้เราค่อนข้างชอบพอสมควร คือชอบตัวละครที่เป็นสองบุคลิก รู้สึกว่ามีเสน่ห์มาก เนื้อเรื่องก็ค่อนข้างน่าติดตาม ถึงจะค่อนข้างคลิเช่ไปบ้าง 

แต่ชอบหลิวอู๋ซิน 

แล้วก็อีกครั้งนึง...ใครเข้าใจย่อหน้าสุดท้ายของคดีนี้บ้าง ที่บอกว่าหลิวอู๋ซินเคยรักษาที่นี้แล้ว ก่อนที่ตู้ผิงจะเข้ามาอ่ะ

หรือว่าหลิวอู๋ซินเมื่อก่อนเป็นหลิวอู๋ซินเคยรักษาที่นี่ เป็นนักเขียน จนออกไปจากรพ.

กลับมาอีกทีในฐานะ หลิวอู๋ซินบวกตู้ผิง??

คือคนเราจะลายมือเหมือนกันเปี้ยบคงเป็นไปได้ยากเนาะ

 

ตอนนี้เราเฉยๆ...คิดว่าเป็นตอนที่เฉยสุดตั้งแต่อ่านมาในเล่ม แต่การฆ่าในต้นไผ่ทะลวงศพทำเอาขนลุกเลย

 

คดีนี้หลอนตรงตอนเฉลยนี่แหละ ฆาตกรโรคจิตมาก นอนกับศพมาได้ตั้งสามปี

 

อ่านจนจบ ไม่รู้ว่าเราโง่ไม่เข้าใจเองหรืออ่านไม่ดีกันแน่ แต่ว่านะ สรุปว่าแพะเกี่ยวอะไรด้วย

แล้วคำใบ้สุดท้ายในกระดาษ ฆาตกร คือ ...

TT^TT เฮ้อ อยากจะบอกคุณคนเขียนให้เฉลยมาเลย อย่าให้ต้องเดาเลยดีกว่า

แต่คดีนี้โหดอยู่ กินเนื้อคนถ้าทำเป็นหนังแบบเห็นภาพต้องขนลุกชัวร์เลย

 

สิบบท เก้าคดี มีถึงสามคดีที่เราติดใจ

ความโหดค่อนข้างเยอะ ไม่แนะนำสำหรับคนจิตอ่อนมากๆ แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเวอร์วังอะไร (แบบมันไม่ได้ให้ความรู้สึกสยองขวัญอะไรขนาดนั้นอ่ะ มันจะแบบแหวะๆกับกลัวๆมากกว่า)

 

คือนับว่าไม่ใช่เรื่องโปรดของเรา แต่ก็อ่านได้แล้วก็ไม่ทำให้เราเทกลางคืน น่าสนใจอยู่ค่ะ แต่เราคิดว่าตัวเราเหมาะกับเรื่องยาวมากกว่า พอเป็นเรื่องสั้นทำให้อ่านช้า อ่านแบบขยักขย่อนไปเรื่อยๆ แต่ก็สนุกใช้ได้ แล้วอีกอย่างคือการสืบคดีมันก็ไม่ได้โชว์เจ๋งเวอร์อะไรมากอ่ะ บางทีก็งงๆ ไม่รู้ว่าเรางงเองหรือเปล่าอ่ะนะ แบบอะไรนะ แบบนี้เหรอ แค่นี้?? เกิดความรู้สึกแบบนี้บ้างน่ะค่ะ

 

ปล.บอกตามตรงว่าเรายังไม่มีนิยายสืบสวนในดวงใจค่ะ ฮาลาน โคเบน เราก็ไม่ชอบ เชอร์ล๊อคก็เฉยๆ ปัวโรต์นี่ค่อนข้างโปรด แต่ด้วยความที่มันเก่ามากแล้วเลยค่อนข้างไม่ตื่นเต้นอะไรมาก

ยิ่งคินดะอิจิภาคหนังสือนี่บ้ายบายเลย ...ยังอยู่ในช่วงการทำเควสต์ตามหานิยายสืบสวนที่รักต่อไป