เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก Laura Fetherstonhaugh

เมื่อวันที่ 26 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา สำนักข่าวบีบีซี เปิดเผยเรื่องราวน่าสนใจของ หลิวจุนหลิน นักร้องไห้ในงานศพที่โด่งดังที่สุดในไต้หวัน ที่เธอต้องร้องไห้ทุกวันให้กับคนที่เธอไม่รู้จัก ตามธรรมเนียมของชาวไต้หวัน ที่ปัจจุบันกำลังจะเสื่อมความนิยมลงไปแล้ว

หลิวจุนหลิน เป็นหญิงสาววัย 30 ปี เธอเติบโตขึ้นมาในครอบครัวของนักร้องไห้งานศพ โดยทั้งแม่และยาย ล้วนแล้วแต่เป็นนักร้องไห้งานศพระดับมืออาชีพ ทำให้ตอนเด็ก ๆ เธอต้องติดตามแม่และยายไปงานศพบ่อย ๆ และเริ่มเลียนแบบอาชีพของแม่และยาย จนกลายเป็นสิ่งที่เธอรักไป

            กระทั่งเมื่อเริ่มเติบโตเป็นวัยรุ่น พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตทั้งคู่ ทิ้งให้ยายต้องรับภาระเลี้ยงเธอและพี่น้องของเธออีก 2 คน และหลังจากนั้น ยายก็ต้องเผชิญกับหนี้ก้อนโต และในที่สุดก็ดึงเธอกับพี่ชายเธอมารับจ้างร้องไห้ตามงานศพตั้งแต่เธออายุได้เพียง 11 ปีเท่านั้น ซึ่งหลังจากนั้นวิถีชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป และแตกต่างจากเด็กคนอื่นโดยสิ้นเชิง เพราะเธอต้องตื่นแต่เช้ามาซ้อมร้องไห้คร่ำครวญ วันไหนมีงานศพก็ต้องขาดเรียนไปรับจ๊อบ ก่อนจะกลับไปเรียนต่อเมื่อเสร็จหน้าที่ โดยยังคงใส่ชุดที่ใส่ไปงานศพ ทำให้เพื่อน ๆ ของเธอต่างขำขัน และมองว่าเธอแต่งตัวแปลกประหลาดเอามาก ๆ จนเธอรู้สึกว่ามันเป็นปมด้อยของเธอไปเลย

แต่แล้วเมื่อมันได้กลายเป็นอาชีพของเธอแล้ว เธอกลับรู้สึกภูมิใจกับอาชีพนี้ เพราะการนำร้องไห้ของเธอนั้น เหมือนเป็นการช่วยให้ญาติผู้เสียชีวิตได้ปลดปล่อยความเศร้าหมองภายในออกมาเป็นน้ำตา ปลดปล่อยความรู้สึกที่มีต่อผู้เสียชีวิตออกมา และทำให้ไม่อายที่จะร้องไห้ออกมาด้วย เพราะใคร ๆ ก็ร้องไห้ด้วยกันทั้งนั้น

            ทั้งนี้ สำหรับการทำงานในแต่ละงาน จะแบ่งออกเป็น 2 ช่วงด้วยกัน คือช่วงเต้นรำสนุกสนาน และช่วงร้องไห้คร่ำครวญ ซึ่งในช่วงเต้นรำ หลิวและสมาชิกในกลุ่มเต้นของเธอ จะสวมใส่ชุดสีสันสดใส เต้นหน้าโลงศพ ขณะที่พี่ชายของเธอ ก็จะเป็นคนเล่นดนตรีเพื่อให้พวกเธอเต้นประกอบเพลง และเมื่อจบการเต้นแล้ว หลิวก็จะเปลี่ยนชุดเป็นฮู้ดขาว จากนั้นเธอก็จะคุกเข่าลงหน้าโลงศพ แล้วเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ โดยมีพี่ชายเล่นดนตรีเศร้าคลอไปด้วย และการร้องไห้ของเธอ ก็เปลี่ยนบรรยากาศของงานศพให้เต็มไปด้วยความเศร้าโศก เรียกน้ำตาของคนในงานศพได้มากเลยทีเดียว

เมื่อถามถึงน้ำตาที่ไหลออกมาระหว่างเธอคร่ำครวญ หลิวบอกว่า นั่นเป็นน้ำตาที่ออกมาจากความเสียใจจริง ๆ โดยในทุกงานที่เธอไป เธอจะต้องคิดว่าศพตรงหน้านั้นเป็นครอบครัวของเธอเอง เธอต้องใส่ความรู้สึกเข้าไป จากนั้นอารมณ์และน้ำตามันก็จะพรั่งพรูออกมาอย่างง่ายดาย

            อย่างไรก็ดี ปัจจุบันธรรมเนียมการคร่ำครวญในงานศพเริ่มจะเสื่อมความนิยมลงเรื่อย ๆ ทำให้เธอต้องคิดและนำเสนอการคร่ำครวญรูปแบบใหม่ ๆ ออกมา เพื่อทำให้ธรรมเนียมนี้คงอยู่ต่อไป ตอนนี้ เธอได้จ้างหญิงสาวอีกกว่า 20 คนมาสวมชุดขาว-ดำ แล้วช่วยผู้จัดการของเธอ ในการดองศพและทำพิธีระลึกถึงผู้ล่วงลับ ซึ่งก็ทำให้บริการของเธอดูน่าสนใจมากขึ้น

ทั้งนี้ หลิวจุนหลิน ถือเป็นนักร้องไห้งานศพที่โด่งดังที่สุดในไต้หวัน ซึ่งที่เป็นอย่างนั้น ก็เพราะนักร้องไห้งานศพในไต้หวันส่วนใหญ่นั้น จะเป็นหญิงสูงอายุทั้งนั้น แต่เธอยังเป็นสาวและสวย ที่สำคัญเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอนั้นยังดูนุ่มนวล รื่นหูเสียด้วย