วันนี้ครับ ไปเห็นเรื่องราวของคนสู้ชีวิต ผ่าน facebook นี่แหละครับ
เห็นว่าน่าสนใจ 

เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ของเจ้าของร้านราเม็งร้านหนึ่งใน ห้างเอสพลานาดรัชดา ที่ออกมาตะโกนเชิญลูกค้าเข้าร้าน ด้วยตัวเอง วันละ 4-5 ชั่วโมง จนหลายคนสงสัย ว่าทำไมต้องมาทำถึงขนาดนี้ด้วย

เครดิต : เรื่อง Auschanas tunprasert

แค่ไหนที่เรียกว่า...สู้ ?

ผู้ายคนนี้ยืนตะโกน
เป็นภาษาญี่ปุ่น
ฟังไม่รู้เรื่อง
ชี้ไปมาที่รูปภาพ
ด้วยความกระตือรือล้นมาก

รู้สึกแปลกๆว่าทำอะไร
หลายคนที่เห็นก็หัวเราะ
บางคนก็ซุบซิบ
บางคนไม่สนใจ
บางคนก็กลัว

เดินไปถามพนักงานห้าง
ว่า...เขามาตะโกนอะไรคะ
ได้ความว่า...ชวนคนเข้าร้าน
เขาคือใคร?..เจ้าของร้าน
แล้วทำไมต้องทำแบบนี้

เงินที่นำมาลงทุนเปิดร้าน
คือเงินก้อนสุดท้ายที่มีอยู่
ถ้าร้านไม่รอด เขาหมดตัว
แล้วเขายืนตะโกนแบบนี้
นานเท่าไร

วันละ 4-5 ชั่วโมง
โอว....พระเจ้า
ยืนตรงทางลงบันไดเลื่อน
ตะโกนดังมาก ก้มตัวไปมา
ชี้ไปที่รูปอาหาร ราเมง

เขาสู้...เพื่อเงินก้อนสุดท้าย
เขาสู้...เพื่อเมียที่ป่วย
เขาสู้...เพื่อลูก
เขาสู้...เพื่อความอยู่รอด

แม้จะพูดไทยไม่ได้
ก็ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค
ไม่อายต่อสายตาผู้คน
ไม่กลัวต่อคำวิจารณ์

เดินเข้าไปทักทาย
เขาพูดอังกฤษแทบไม่ได้
พูดไทยก็ไม่ได้
เราใช้ภาษากายและใจคุยกัน
ชื่นชม และให้กำลังใจ

จับมือเขา...มองไปที่ตา
เห็นแววตาแห่งความมุ่งมั่น
แววตาแห่งความหวัง
เห็นรอยยิ้มของนักสู้
คุณยอดมาก ขอคารวะ

ไม่สู้ก็ตาย...ไม่สู้ก็เจ้ง
สู้...มีโอกาสรอด
สู้...มีโอกาสชนะ
ขอบคุณภาพตัวอย่างนี้
ที่สะท้อนภาพของนักสู้

คุณชนะแล้ว คุณชนะใจ
คุณทำให้เราต้องไปที่นั่นอีก
Esplanade รัชดา
....ราเมงชั้นใต้ดิน
เราซื้อแล้ว...คุณขายตัวเองได้
เราซื้อคุณ ก่อนซื้อราเมง

ความมุ่งมั่นตั้งใจจริง
ความทุ่มเทสุดชีวิต
ความพยายามอย่างสุดๆ
ความอดทนเหนือคนทั่วไป
จะทำให้คุณไปนั่งในคน

เราแพ้ใจคุณ...เราซื้อคุณคะ
ดญ.จริงจังจอมพลัง