"ป้าดา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณเพื่อนรัก
ป้า เคยเป็นข้าราชการอยู่กระทรวงมหาดไทยค่ะ พอรับปริญญาปุ๊บก็เข้าทำงานปั๊บ! แหม...ถ้าจะพูดไปก็เช้าชามเย็นชาม...เอ๊ย! ก้มหน้าก้มตาทำงานที่นั่นไม่ช้าไม่นานเท่าไหร่ คือเกือบ 40 ปีมาแล้วค่ะ
ถ้า นับถึงตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบกึ่งศตวรรษแล้ว ต๊าย! เขาว่าผู้หญิงเราไม่ควรบอกอายุจริงให้ใครรู้ ถ้าไม่มากไปก็ต้องน้อยไป แต่บังเอิญป้าเผลอหลุดปากไปแล้วก็ต้องเลยตามเลย
วันนี้ป้าจะเล่าเรื่องขนลุกขนชันให้ฟัง!
พูด ไปก็เหมือนโกหกพกลม แต่ป้าไม่เคยโดนผีหลอกมาก่อนเลยซักครั้ง ไม่รู้ว่าดวงไม่สมพงศ์กันหรือไง? แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะ ป้าไม่อยากร้องวี้ดว้าย ทำอะไรตกหล่นเรี่ยราดเหมือนเพื่อนฝูงหลายคนที่เขาโดนผีหลอก แล้วเอามาเล่าให้ฟัง...บอกตรงๆ ว่าขำค่ะ
จน กระทั่งถึงวัยรุ่นแรกแย้มฝาโลงนี่แหละ ถึงได้เจอะเจอเข้าจังๆ บางคนบอกว่าดีแล้ว...เกิดมาทั้งทีไม่เคยโดนผีหลอกเอาเลยน่ะ เสียชาติเกิดเปล่าๆ ฟังมันเถอะคุณ!
เรื่องนี้เกิดขึ้นที่โรงแรมใหญ่เก่าแก่ ถนนราช ดำเนินกลาง กรุงเทพฯ นี่เอง
สาเหตุ มาจากพวกเราวัยดึก แต่หลายๆ คนยังนึกว่าวัยเย็นๆ ไม่เกินหัวค่ำอยู่ก็นัดหมายกันไปพบปะ ดื่มกิน พูดคุยเรื่องเก่าๆ ตามประสาศิษย์เก่าริมคลองหลอด ด้วยกันทุกเดือน ก่อนวันเงินเดือนออกหนึ่งวัน
อ้าง ว่าถ้านัดวันเงินเดือนออกเดี๋ยวรถติด กับจะเกิดเรื่องเปล่าๆ เพราะผู้หญิงก็จะลืมแก่ชวนกันไปช็อปปิ้ง พวกผู้ชายก็ลืมตาย...โดยเฉพาะพวกศีรษะอสรพิษเดี๋ยวจะชักชวนกันไปเที่ยวสัปดน ต่อ...ไอ้เรื่องไปบ้านเล็กบ้านน้อยน่ะแทบจะไม่เหลือแล้วล่ะค่ะ ต่อให้ทำเต๊ะท่าแค่ไหนก็ยังเดินแทบไม่ไหวกันทั้งนั้น ยกเว้นพวกที่เกษียณมาใหม่ๆ
"ชมรมสามัคคีบำนาญมหาดไทย" คือชื่อกลุ่มพวกเราค่ะ
พวก เราจัดกันมาหลายปีแล้วค่ะ มีท่านประธานใหญ่ใจดี (ขอสงวนนาม) อายุใกล้จะ 90 รอมร่อ หรือ จะมากกว่านั้นนิดหน่อยก็ไม่ทราบ เมื่อตอนที่เกิดเหตุ 5 ปีก่อน
เพื่อนๆ ทั้งชายและหญิงที่อายุเลยเลข 7 ก็อำลาไปเกิดใหม่ปีละคนสองคนเป็นประจำ ยิ่งใครอายุใกล้เลข 8 ยิ่งทยอยกันบ๊ายบายเป็นว่าเล่น...แต่ก็มีสมาชิกใหม่เข้ามาทดแทนเรื่อยๆ อย่างที่เพลงเขาว่า...ชีวิตที่ผ่าน พบ มีลบย่อมมีเพิ่ม! นั่นไงคะ
เพื่อน เลิฟรุ่นเดียวกับป้ามีสามคนคือ สมจิตร, บุหงา, วันเพ็ญ...ตอนสาวๆ ถือว่าชื่อทันสมัย ไม่ใช่ ละเอียด, บุญผัน, บัวเผื่อน...แต่มายุคหลังๆ นี่ชื่อของพวกเรากลายเป็นตกยุคเหมือนคนหลังเขาไปเลยค่ะ! มีแต่ชื่อภาษาแขก นิกเนมก็ฝรั่งมังค่าไปหมด
อีก 20-30 ปีจะเป็นยังไงไม่รู้ อาจจะชื่อเก๋สุดๆ อย่าง จาด, เพี้ยน, ปั้น, หุ่น, นุ่น, ฉ่ำ ฯลฯ ก็ได้มั้งคะ?
วัน นัดพบเดือนละครั้งของพวกเราน่ะ ป้ายอมรับว่ามีความสุขมากๆ ก่อนนั้นเคยพบกันเดือนละ 2-3 หน แต่ตอนหลังถ้าไม่ต้องเลี้ยงหลาน ดูแลบ้านเพราะห่วง ใยไปหมด ก็โดนโรคภัยไข้เจ็บเล่นงาน แต่เป็นตายร้ายดียังไงก็ต้องไปพบศิษย์เก่าหลากหลายรุ่นเดือนละหนจนได้
วัน เกิดเหตุน่ะท่านประธานมาถึงก่อนเพื่อน บุหงามาหลังสุด เจ้านี้ขาวสวยรูปทรงอรชรอ้อนแอ้นมาตั้งแต่สาวๆ แล้ว ไม่กลายเป็นกระสอบข้าวสารเหมือนพวกเราอีกหลายๆ คน...ผิวพรรณเจ้าหล่อนก็มีน้ำมีนวล สุภาพเรียบร้อย พูดหวานขานเพราะ ได้ตำแหน่งผู้อำนวยการก่อนเกษียณราว 2-3 ปี
บุหงาเดินตัวปลิวเข้ามา ไหว้ท่านประธานและรุ่นใหญ่ ก่อนจะรับไหว้รุ่นน้อง...พวกเราพูดคุยดื่มกินกันสนุกสนานตามเคย ทั้งยั่วเย้าและย้อนความหลังกันเป็นประจำ...ก็โถ! อายุปูนเราแล้วจะมีความหน้าอะไรให้ฝันถึงพูดถึงอีกละคะ ยกเว้นแต่คาดเดากันว่าจะเข้าโลงวันไหน? ด้วยโรคอะไร? เพราะหลายๆ คนก็มีหลายโรคเหลือกำลัง
ก่อนจะแยก ย้ายกันกลับ สมจิตรนึกยังไงไม่รู้ ชวนเพื่อนกลุ่มเดียวกันไปเดินบางลำพู หาของกินไปฝาก ลูกหลาน ป้ากับวันเพ็ญตกลง แต่บุหงาขอตัวอ้างว่ามีธุระด่วน
เย็น นั้นเองก็ได้ทราบว่าธุระด่วนของบุหงาก็คือกลับไปดูแลสามีและลูกหลานที่กำลัง วุ่นวาย เพราะเธอเกิดอุบัติเหตุถูกรถชนตายที่ปากซอยเพื่อรีบมาตามนัดของพวกเรานั่น เอง...ขนลุกค่ะ!
Create Date :09 พฤษภาคม 2554
Last Update :9 พฤษภาคม 2554 21:59:50 น.
Counter : Pageviews.
Comments :0
- Comment