"มัธยันต์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากความฝันมรณะ
ธง
ชัยเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทสนมกับผมมากที่สุดเราคบกันมาสิบกว่าปีแล้ว
ตั้งแต่ผมอายุสามสิบต้นๆ บ้านเขาอยู่ตลาดเก่าเยาวราช
ส่วนผมอยู่สวนมะลิไม่ไกลกันนัก
เรารู้จักกันตอนไปนั่งรอข้าวแกงเจ้าอร่อย ที่จะยกของออกมาขายตอนเย็นๆ ในซอยติดกับวัดเล่งเน่ยยี่นั่นเอง
ตอน
นั้นธงชัยเพิ่งจบมหาวิทยาลัย
เล่าว่าทางบ้านขายผลไม้กับเครื่องไหว้เจ้าทั้งหลาย
ส่วนผมทำงานบริษัทแถวราชวงศ์
เรารู้จักกันเพราะชอบข้าวแกงเจ้านั้นตรงกันแท้ๆ
ธง
ชัยเป็นนักกินตัวฉกาจ ชอบชวนผมไปกินของ อร่อยๆ แปลกลิ้น เช่น
ก๋วยเตี๋ยวเป็ดตุ๋นหน้าวัดกันมายุตารามบ้าง ในตลาดนางเลิ้งบ้าง
เกี๊ยวกุ้งที่ท่าน้ำเจ้าพระยา หรือก๋วยเตี๋ยวปลาที่ปากซอยมังกร ใกล้ๆ
บ้านเขาเอง
พระรามลงสรงที่เฉลิมบุรี หมูสเต๊ะไม้โต
มีสเต๊ะตับกับขนมปังปิ้งในตรอกโรงหมู หัวลำโพง
ข้าวราดสตูที่หน้าศาลเจ้าเสือ กับหลังวัดแค นางเลิ้ง
น่าแปลกที่กินเก่ง แต่รูปร่างสะโอดสะอง หล่อเหล่าจนน่าอิจฉา
จู่ๆ วันหนึ่งธงชัยก็เล่าเรื่องขนหัวลุกให้ผมฟัง!
วัน
นั้นเราพบกันที่ห้องอาหารครัวราชดำเนิน
ธงชัยสั่งกุ้งผัดมะขามกับปลาเก๋าสองสีมาแกล้มเบียร์
หน้าตาดุหมกมุ่นครุ่นคิด ซีดเซียวคล้ายคนอดหลับอดนอน เดี๋ยวๆ
ก็ถอนใจยืดยาวเหมือนไม่รู้สึกตัว ทั้งที่ดูเผินๆ
แล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย
หนุ่มโสด
เป็นเถ้าแก่แทนพ่อแม่ที่ล่วงลับไปไล่ๆ กันเมื่อ 4-5 ปีก่อน ไม่เล่นการพนัน
ไม่เที่ยวเตร่พร่ำเพรื่อ แล้วจะมีปัญหาหรือกลัดกลุ้มเรื่องอะไร?
"ผมฝันร้ายมากเลยพี่" เขาสบตาผมด้วยแวววิงวอน "ผมไม่เคยฝันน่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย...ฝันเห็นคนตายเป็นโขยงมาสามคืนติดๆ กันแล้ว"
"ฝันร้ายเขาว่ากลายเป็นดีนะ" ผมหัวเราะ "ไปแทงหวยได้เลย รับรองไม่ถูกก็ผิด"
ธงชัยเทเบียร์ลงคอเกือบครึ่งแก้ว ถอนใจอีกครั้งก่อนจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง
...เขา
ฝันว่ายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เบื้องหน้าเป็นที่โล่งกว้างคล้ายเชิงเขา
สายลมกำลังพัดโชยมาเย็นฉ่ำ เห็นผู้คนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็นั่งคุยกัน
บ้างก็เดินไปมาช้าๆ และบ้างก็ยืนอยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย
นั่นอากง อาแปะ อาซิ้ม ที่เคยเห็นเมื่อเด็กๆ กำลังนั่งเคียงคู่กันอยู่เงียบๆ ราวกับหมดเรื่องที่จะพูดคุยกันแล้ว
นั่นเตี่ยกับแม่...ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ อาแปะกับอาซิ้ม!
และ
นั่น...ญาติๆ ของเขา ญาติของเพื่อนๆ ที่จำหน้าได้แม่นยำ
รวมทั้งคนรู้จักคุ้นเคย ที่แก่เฒ่าก็มี ยังหนุ่มสาวก็มี...ทุกๆ
ร่างที่มองเห็นนั้นล้วนแต่ล้มหายตายจากไปหมดสิ้น
ขณะที่จ้องมองด้วย
ความหวาดกลัว ตกตะลึงพรึงเพริดสุดขีด
เกือบจะวิ่งหนีจากใต้ต้นไม้นั่นอยู่รอมร่อ
ก็พอดีฉุกใจขึ้นมาได้ว่า...ไม่มีใครมองเห็น
หรือเหลือบแลมาทางเขาเลยแม้แต่ผู้เดียว!
สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจเต้นกระหน่ำ เหงื่อแตกซิกโซมกาย...บอกตัวเองว่าไม่มีอะไรหรอก กิน มากก็ฝันมากแค่นั้นเอง
"แต่ผมก็ฝันแบบนี้มาถึงสามคืนซ้อนๆ" ธงชัยซดเบียร์ฮวบ "ผมจะทำยังไงดี?"
"ใจ
เย็นๆ น่า" ผมปลอบแล้วชวนคุยเรื่องสนุกสนานจนธงชัยค่อยสบายใจขึ้น
สั่งเบียร์ขวดใหม่
สั่งปลาตะเพียนทอดไร้ก้างมาให้ผมลอง...เรื่องฝันร้ายก็ดูเหมือนจะเลือนๆ ไป
วัน
รุ่งขึ้นธงชัยไม่ได้โทร.มาหา
อีกราวสิบวันผมเลยโทร.ไป...กะว่าจะชวนไปร้านวิจิตรโภชนา แกงเผ็ดเป็ดย่าง
กระทงทอง กุ้งพล่าคะน้าอ่อน รสชาติไม่จัดจ้านแบบที่ธงชัยชอบ
ตอนแรก
ถามเรื่องความฝันก่อน
ธงชัยตอบว่าไม่ได้ฝันอีกเลยตั้งแต่คืนนั้น...แต่เพิ่งไปตรวจพบว่าตัวเองเป็น
มะเร็งที่กระเพาะอาหารระยะ 3 เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง
ผมไปเยี่ยมได้ไม่นาน ธงชัยก็ไปนอนแซ่วอยู่โรงพยาบาล!
ไม่
ต้องถาม
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่มีทางรอดเสียแล้ว...จนกระทั่งผมไปเยี่ยม
ครั้งล่าสุด ธงชัยก็เล่าความฝันให้ฟัง...ความฝันที่น่าสยดสยองสิ้นดี!
"ผม
ฝันอย่างเก่าอีกแล้ว...คนที่ตายไปแล้วอยู่เต็มเนินเขา
แต่พวกเขาก็ยังมองไม่เห็นผมอยู่ดี ทั้งๆ ที่ผมเข้าไปอยู่ใกล้ๆ
ไม่ได้ยืนอยู่ที่เก่าอย่างสามคืนแรกที่เล่าให้ฟัง"
"แล้วลื้อเห็นอะไรอีก?" เสียงผมแหบแห้งเต็มที่ ตาพร่าพรายไปถนัด
"ผม...ผมเห็นพี่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ผมเคยยืนน่ะซี!"
ฟังแล้วเสียววูบไปถึงหัวใจ พรุ่งนี้ผมจะแวะไปเยี่ยมธงชัยอีก...อยากรู้ว่าเขาจะฝันซ้ำถึงสามคืนติดๆ กันหรือเปล่าหนอ?!
- Comment