"สุมิตรา" เล่าประสบการณ์สะเทือนใจของแม่ผู้สูญเสียลูกชาย

บ้านผีสิงหลังนั้นเขาว่าเฮี้ยนน่าดู!

ผู้คนในซอยลึกย่านรามอินทรา ผู้คนที่ผ่านไปมายามค่ำคืนมักจะเห็นผู้ชายยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างบ้าง ที่ระเบียงบ้าง ทั้งๆ ที่ภายในบ้านมืดสนิทเพราะเป็นบ้านร้าง ไม่มีน้ำประปา ไม่มีไฟฟ้าใช้มานานร่วมสามปีแล้ว

พวกเด็กวัยรุ่นมาลองของกันหลายราย แล้วเอามาร่ำลือกันปากต่อปากว่าโดนผีหลอกอย่างสยดสยอง ฟังแล้วก็น่าเชื่อถือเพราะบางคนเป็นบ้าเป็นบอไปก็มี

เมื่อได้ยินข่าวอย่างนี้ฉันก็เลยตัดสินใจไปพิสูจน์ที่บ้านร้างนั่น ภาวนาว่าขอให้เจอผีตนนั้นจริงๆ เถอะ...

ฉันไม่ใช่พวกตามล่าท้าผี แต่ฉันเป็นแม่ของเขา...ผีที่ทุกคนกลัว!!

ฉันเป็นม่ายหย่าจากสามีเมื่อสิบปีก่อน มีลูกสองคน ลูกสาวคนโตไปอยู่กับพ่อ ส่วนลูกชายอยู่กับแม่ ตอนนั้นเขาอายุสิบเอ็ดขวบ จากเด็กที่ร่าเริงแจ่มใสกลายเป็นเด็กเงียบขรึม เก็บตัวและมีปัญหาทางการเรียน ฉันเหนื่อยมาก ไหนจะทำงาน ไหนจะไปพบครูประจำชั้นเพราะลูกชายก่อเรื่องไม่รู้จักหยุดหย่อน...

แม้ตัวเองจะมีฐานะในระดับดีมาก แต่เงินทองก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย!

บ้านหลังนั้นฉันปลูกเองค่ะ ฉันมีที่ดินค่อนข้างกว้างในซอยลึก เป็นบ้านสองชั้นหลังเล็กๆ เราอยู่กันสองคนแม่ลูก โดยมีน้องสาวซึ่งเป็นญาติห่างๆ มาช่วยทำงานบ้าน

โอปอล์ลูกชายของฉันเรียนจบม.6 อย่างทุลักทุเล ฉันส่งให้เรียนมหาวิทยาลัยเอกชน แต่เรียนได้ปีเดียวก็โดนรีไทร์!

ฉันคงผิดละมังคะที่ทำงานอย่างหนักจนปล่อยปละละเลยลูก ไม่เคยนั่งคุยกับแกอย่างจริงๆ จังๆ มีแต่ดุแล้วก็ถึงขั้นขว้างปาข้าวของ...พอแกออกจากมหาวิทยาลัยฉันทำเหมือนไม่สนใจเพราะไม่อยากดุด่าว่ากล่าวจนต้องทะเลาะกันอีก

วันหนึ่ง สามปีที่แล้วนี่เอง...

โอปอล์ผูกคอตายในตู้เสื้อผ้าที่ห้องนอนของแก! ฉันไม่อาจอยู่บ้านนั้นได้ ไม่ใช่กลัวผีนะคะ แต่รู้สึกหดหู่และเศร้าโศกมากเหลือเกิน ทิ้งบ้านให้รกร้างแล้วกลับไปอยู่บ้านพ่อแม่ตามเดิม

เวลาผ่านไป ฉันยังคิดถึงโอปอล์มากและเสียใจมากที่สุดในชีวิตด้วย!

เมื่อได้ยินข่าวลือว่าบ้านนั้นผีดุ ฉันยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีกค่ะ...วิญญาณมีจริงหรือคะ? นี่ลูกฉันเป็นผีอยู่ในบ้านร้างที่มืดมิดแต่เพียงลำพัง ฉันทิ้งลูกมาเหมือนไม่อาลัยไยดี!

เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว ราวกลางเดือนธันวาคมที่ผ่านมานี่ล่ะค่ะ ฉันขับรถไปที่บ้านนั้นตอนเย็น หิ้วกระเป๋าที่ใส่ผ้าห่มไปด้วยเพราะกะว่าจะนอนค้าง

ฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็ว ฉันเข้าไปนั่งในห้องนอนของโอปอล์ที่มีกลิ่นอับๆ แผ่กระจาย...รู้สึกหัวใจตีบตื้นอย่างบอกไม่ถูก...

สภาพภายในห้องถูกรื้อค้น คงจะมีพวกขโมยเข้ามาแน่ๆ ที่นอน หมอน ผ้าห่มก็หายไปหมดเหลือแต่เตียงเปล่าๆ ส่วนตู้ที่ลูกผูกคอตายเปิดอ้าทิ้งไว้ เสื้อผ้าของแกกระจายเกลื่อนอยู่หน้าตู้

ฉันจุดเทียนไข แสงเทียนเต้นไหวเหมือนภาพหลอน!

ตอนสามทุ่มกว่า หมาแถวนั้นเห่าหอนรับกันเป็นทอดๆ ท่ามกลางอากาศค่อนข้างจะเยือกเย็นในฤดูหนาว ฉันทำสมาธิเพื่อขอให้ติดต่อกับลูกได้ ในใจก็คิดว่าลูกมาเป็นผีให้ใครต่อใครเห็น...วันนี้มาหาแม่หน่อยเถอะนะ แม่คิดถึงเหลือเกิน...

มีเสียงคล้ายใครถอนใจยาวอยู่ใกล้ๆ หู ทำให้เหลียวซ้ายแลขวา ใจเต้นแรง แต่ก็มองไม่เห็นที่ผิดหูผิดตา

ในที่สุด เมื่อเลยสี่ทุ่ม ความเงียบวังเวงทำให้ฉันรู้สึกง่วง ก็เลยนอนลงบนเตียงและหลับไป แต่มันก็หลับๆ ตื่นๆ นะคะ ไม่ใช่หลับสนิทตามปกติ สาเหตุคงมาจากความคิดสับสนฟุ้งซ่าน โดยเฉพาะความเศร้าโศกรุนแรงที่ครอบงำจิตใจ

รอบกายมืดสนิท มีแต่แสงไฟถนนในซอยและเสียงเหมือนใครเดินไปมาอยู่ในบ้าน แต่ก็ไม่เห็นใครเลยค่ะ

ขณะที่รอให้ลูกมาปรากฏตัว ฉันก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งผุดวูบเข้ามาในสมอง...

นั่นคือ ฉันจะปรับปรุงซ่อมแซมบ้านหลังนี้ใหม่ และจะมาอยู่ที่นี่เหมือนเดิม...อยู่ลำพังคนเดียวก็ได้ ฉันจะอยู่กับลูก แม้แกเป็นเพียงวิญญาณ!

จวบจนรุ่งเช้า โอปอล์ก็ไม่ได้มาค่ะ แต่ฉันรู้สึกได้ว่าลูกอยู่ที่นี่จริงๆ

ฉันขับรถออกจากบ้าน...แวบหนึ่งพลันเห็นเงาคนอยู่ที่หน้าต่าง ฉันอธิษฐานในใจบอกลูกว่าไม่นานหรอก เมื่อบ้านซ่อมแซมเสร็จแม่จะมาอยู่ที่นี่ ไม่ปล่อยให้ลูกเป็นผีเดียวดายอีกต่อไป!

ขอขอบคุณเนื้อหาข่าว คุณภาพดี โดย: หนังสือพิมพ์ข่าวสด