ลินดา โคลเดรน นักกอล์ฟหญิงมือวางอันดับหนึ่งของโลก  เป็นภรรยาของ แจ็ค โคลเดรน  เขาเป็นนักกอล์ฟด้วยเหมือนกัน ในอดีตแจ็คเคยพลาดแชมป์ยูเอสโอเพ่นรอบสุดท้ายไปอย่างมีเงื่อนงำ และใช้เวลาทั้งชีวิตในอีกยี่สิบสามปีต่อมาเพื่อรอโอกาสที่จะเป็นแชมป์ให้ได้อีกครั้ง วันที่เขารอคอยกำลังจะมาถึงเมื่อได้ขึ้นนำในการแข่งขันเอสโอเพ่นรอบสุดท้ายที่สนามเมอเรียน  แม้จะมี แท้ด คริสปิน นักกอล์ฟรุ่นใหม่ดาวรุ่งพุ่งแรงที่ใครๆ ต่างก็กำลังหมายตาเข้าสังกัด (ไมรอนเองก็น้ำลายแทบหก) พยายามจะตีตื้นไล่หลังมา แจ็คก็ยังนำห่างอยู่ถึงแปดสโตรก  แต่ขณะที่การแข่งขันยังไม่ทันเสร็จสิ้นนั่นเอง  ฝันร้ายของแจ็คกับการพลาดตำแหน่งแชมป์ก็กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

แช้ด โคลเดรน ลูกชายวัยสิบหกปีของเขากับลินดา ถูกลักพาตัว 

แล้วมันใช่เรื่องของไมรอนไหมเล่า ตำรวจก็ไม่ใช่  นักสืบก็ไม่เชิง  ..  แต่เมื่อได้รับการติดต่อให้มาสืบหาตัวแช้ดอย่างเป็นความลับ   ไมรอน โบลิทาร์  เป็นพ่อยอดชายใจดีผู้มีอุปนิสัยฮีโร่ ทนเห็นคนอื่นเดือดร้อนไม่ได้ ทนอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ ทนค้างคาใจก็ไม่ได้ด้วยเหมือนกัน  ลองว่าได้แหย่ขาลงไปข้างหนึ่ง อีกข้างก็พร้อมกระโจนจมลงไป แต่การสืบเรื่องราวครั้งนี้จะมีความแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา

----

คำตอบชัดนะ!  คำสามคำ 'วินไม่ช่วย'  จะนำไปสู่คำอีกสามคำ  'โลกของวิน' ที่ยิ่งทำให้รู้ซึ้งว่าวินเป็นคนเด็ดขาดเย็นชาล้ำลึกขนาดไหน ลองว่าได้หันหลังให้กับใครแล้ว ยากที่จะเหลียวแลกลับมา  ไมรอนเองก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถจะเซ้าซี้วินได้ 

---

"คุณเล่าเรื่องทั้งหมดนี่ให้ผมฟังทางโทรศัพท์ก็ได้นี่"

"แล้วมันมีปัญหาอะไรนักหนาหรือไง " เอสเปอรันซ่าย้อน "ฉันก็อยากออกจากเมืองในช่วงสุดสัปดาห์บ้าง คิดว่ายูเอสโอเพ่นก็น่าสนุกดี เป็นไรไหม"

"ก็แค่ถามเฉยๆ"

"คุณนี่บางทีก็จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง"

"เอาละ เอาละ" เขาชูแขน แสร้งทำเป็นยอมจำนน

"ลืมซะว่าผมถามก็แล้วกัน"

---

---

หลายครั้งหลายคราอ่านไปเราก็แอบหวังว่า  วินจะโผล่มาเป็นซุปเปอร์ฮีโร่และช่วยให้ไมรอนผ่านพ้นวิกฤตเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ "วินไม่ช่วย"  นี่ไม่ได้ล้อกันเล่นนะ  ตั้งความหวังไปเถิด รอไปเถิด  คำว่า "ไม่" ของวินพูดง่ายมาก และเหมือนจะทำได้ง่ายมากด้วยเช่นกัน มันชัดเจนอยู่แล้ว ไม่ คือ หมายความตามนั้นทั้งคำพูดและการกระทำ  แล้วมันก็ทำให้เรารู้สึกปวดใจจริงๆ 

วินพยักหน้า เดินตรงไปที่รถของเขา  "อย่างที่ฉันบอกน่ะแหละ คนเราทุกคนเป็นผู้เลือกว่าจะสู้กับอะไร"

โอย .. เป็นฉากที่น้ำตาจิไหล  อ่านมาสี่เล่มย่อมต้องมีความรู้สึกผูกพันกับตัวละคร  วินที่ใครๆ ก็รู้ว่าเขารักไมรอน เพื่อนที่สามารถตายแทนกันได้ แต่เรื่องนี้วินกลับไม่ยอมช่วย  สงสารไมรอน  แต่เราไม่คิดว่าวินใจร้ายนะ  หากเป็นตัวละครอื่นที่เราไม่ได้มีอะไรติดใจเป็นพิเศษ  ต้นสายปลายเหตุของคำว่าไม่ มันอาจจะเหมือนไม่มีเหตุผลเอาซะเลย  ความสัมพันธ์ของวินที่มีต่อครอบครัว ก็เช่นกัน อาจจะเหมือน เฮ้ย ..เกินไปหรือเปล่า ต้องทำชีวิตโดดเดี่ยวถึงขนาดนี้เลยหรือ  แต่เนื่องจากเขาคนนี้ไม่ใช่ธรรมดา  เพราะเขาถูกสร้างสรรค์มาอย่างโดดเด่นเป็นตัวของตัวเอง  เหตุผลใดๆ ในใจเราจึงไม่อาจแทรกไปตัดสินว่าตัวละครนี้ไม่ควรทำอย่างนี้อย่างนั้น  ไม่ว่าเขาจะคิดจะทำอะไร นั่นคือการคิดและทำในแบบฉบับของ  วินเซอร์ ฮอร์น ล็อควู้ด

วินไม่ช่วย   แล้วไมรอนจะทำอย่างไร หรือจะยอมรับตามที่เอสเปอรันซ่า เคยออกปากไว้ "ขาดวินไปเสียคน คุณก็ทำอะไรไม่ได้"  ถือเอาความสูญเสียเป็นบทเรียน  แล้ววางมือเสีย 

แล้วอย่างไรต่อไป ?  ปล่อยให้เด็กคนนั้นพิการ ปล่อยให้เด็กคนนั้นตาย 

ด้วยนิสัยของไมรอน  เขาปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้  และเอสเปอรันซ่าก็มาอยู่ตรงนี้เพื่อเขาแล้ว

ถึงแม้เธอจะไม่มีทางยอมรับว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเขาก็ตาม    ( ผู้หญิงคนนี้น่ารักที่สุด! )