กลับบ้านไปกอดแม่...

คิดว่าจะเขียนความรู้สึกอันนี้...ไว้ในกระทู้เมื่อกระทู้คิดถึงแม่หลุดไป

ก็ขอเขียนลงใน blog..ก็แล้วกันเลยไม่ได้เห็นหน้าคุณแม่เพื่อนๆ

อีกหลายคน.. ที่ตั้งกระทู้ไว้เพื่อเป็นเป้าหมาย ต้องกลับไปชุมพรเพื่อ

รับไออุ่นจากอกแม่ที่ลูกชายคนนี้มีชีวิตยืนยาวมาได้ 56 ขวบปี

ที่ดีมาได้ทุกวันนี้ก็มาจากท่านท่านที่จบแค่เพียงป. 4

ส่งเสียสั่งสอนให้ลูกทั้ง 6 เติบโตและได้รับการศึกษาอย่างดี

มีสัมมาอาชีพที่สามารถเลี้ยงดูลูกเต้าต่อมาได้..ด้วยวัยของท่าน 76 ปี

วัยที่เหมือนไม้ไกล้ฝั่งเข้าไปทุกที ท่านอยาก อยู่ที่สวน

ที่ชุมพรสวนที่เคยมีความหลังอยู่กับสามี ที่เป็นคนที่ท่านรักอีกคนหนึ่ง

ซึ่งจากไปเร็วเกินกว่าจะเห็นลูกๆเติบโตมาอย่างทุกวันนี้...

ท่านยังมีหลาน และ ใกล้จะมีเหลนตามออกมาอีกคน

ขับรถไป..กลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา..หยุดบ้าง..ตกบ้าง ..

ได้ใช้รถเป็นที่นอนอีกครั้งหลังไม่ได้ทำมานาน

ไปคนเดียวแต่ไม่เปลี่ยวใจ..เพราะความรู้สึกยังมีพื่อนอยู่กับผมถึงสองคนคือ

บิวตี้ฟูลซีวิล กับ ยาทัมใจ ที่ให้แผ่น เพลงไปฟังไปตลอดการ

เดินทางไปกลับครั้งนี้ ก็ขอขอบคุณไว้ในที่นี่ด้วย..

ไปถึงเช้าตรู่วันนี้ ที่ 9 ส.ค. 2550

แม่ตื่นแต่เช้าออกมาให้อาหารไก ของเพื่อนบ้าน...ผมไปถึง

ตะโกนเรียกแม่ลั่นสวน ท่านแปลกใจที่มาโดยไม่บอกกล่าว

เอาของฝากให้ท่าน ไม่กราบเท้าท่าน...

เพราะบอกท่านว่า..ขอผมกอดแม่.ครับ.!!.

ผมกอดท่านอย่างเด็กๆกอดแม่อย่างไรอย่างนั้น..น้ำตาซึมกันทั้งคู่..

ถามแม่ว่า..สบายดีไม๊..อะฮ่า..เปิดทางคนแก่เลย...

หลังจากนั้นลูกนั่งฟังแม่ฝอยเสียหุบปากไม่ลง




ท่านก็เล่าเรื่องสาระพัดที่นึกได้...ผมก็ฟังไปเออไป..

ไอ่นกมันก็มายั่วอารมณ์..เลยคุยกับแม่เรื่องนกไปด้วยกันนี้ตัวแบบนี้ครับ..



มันมาร้องยั่วเหมือนกลัวจะไม่ได้เป็นดาราหน้ากล้อง

มาตัวเดียวไม่พอสักพักพาตัวผู้มาด้วย...



แม่อายุมากแล้ว..เริ่มมีอาการเล่าแล้วเล่าอีก ผมเป็นลูกที่ดีก็ไม่แย้งท่าน

เพราะรู้อยู่แล้ว...คนแก่..มักจะเป็นแบบนี้แหละ..

บอกแม่ให้มาถ่ายรูปร่วมกันหน่อย..นั้นแน่..แม่ไม่ขัด..เลยได้ภาพคู่..

แบบนี้แหละ..




บอกว่าเอาภาพเดี่ยวสักรูป..ยิ้มด้วย..แม่ผมตอนสาวๆไม่อายใครเสียด้วย

เอาน่าคนแก่เอาอะไรมาก...แม่สอนให้มองอนิจจัง..สังขารไม่เที่ยง

เราคุยกันถึงเรื่องความตาย..เป็นเรื่องธรรมดากัน..ดูหน้าท่านยิ้มสิครับ..

เหมือนเด็กๆ..เลย..แม่ตรู..



ฝนซาเม็ดลง..หูฟังแม่บ่น..เอ่ย..แม่เล่า..สารพัดท่านจัดให้...

ไอ้พวกนกมันก็กวนใจจัง..เลยอัดมันสะเลย

















ภาพถ่ายไปถ่ายมา ร้อยกว่าภาพ...เก็บไว้ลงในโอกาสต่อๆไป...















ถ่ายจนหนำใจ...แม่ปูที่นอนให้นอน เพราะบอกว่าง่วงนอน..

อ้อนแม่ซะหน่อย..อิ อิ

แต่ก็หลับไปได้หน่อย..ได้ยินตัวเองกรนด้วย...เหอ..เหอ..

ตื่นขึ้นมาคุยกับแม่ต่อหน่อย

ใกล้เที่ยงเลยบอกแม่ขอกลับก่อน..ขอพรท่าน..

พรที่ผมอยากได้มากกว่าที่ออกจากปากใครๆในโลกนี้

พรของแม่แน่นอนนัก ลูกรักอยากได้เป็นหนักหนา....

ท่านให้..รวย..รวย...สาธุ..สาธุ...

ก่อนจากกันขอ..กอดอีกที...คราวนี้เสียกระตังส์...ฮะฮ๋า....

น้ำตาล่วง...

จากกระทู้ข้างบนทราบว่าเพื่อนหลายท่าน

คุณแม่จากไปแต่กายความคิดถึงที่อยู่ในใจเรายังคงอยู่..

ผมโชคดีที่วันนี้ท่านยังคงอยู่..เลยต้องกอดท่านก่อนที่จะไม่ได้กอด...

ส่วนคนอื่นตามสะดวกนะครับมีเวลาอย่าลืมท่าน...

กอดแม่แน่นอนกว่ากอดแฟน..กอดแฟนได้ทุกวัน..

กอดแม่นานๆครั้ง..เหอ..เหอ..หายเหนื่อย..

ที่ต้องขับรถ..120 กม/ช.ม. ฮา..ฮา..

เข้ามาเติมภาพอีกต่อจากเมื่อคืน..HUMAN...แนะให้ถ่าย มาร์โคร..ก็เลยได้ภาพดอกถั่วมา..









เห็นแมงปอ.คิดถึงยายก๋วยเจ๋ง...ที่ใช้กล้องมือถือ...เลยเอามาคืนเธอ...

ตัวนี้ปีกไม่สมบูรณ์..แต่ชอบที่สีน้ำเงินออกม่วง...







คิดถึง..คนทำเพลงมาให้ฟังบนรถ...ก็เลยเอานี่มาฝาก...





ภาพนี้เอามาฝากปู่.ฉ่ำ..



คิดถึงทุกท่านแต่เตรียมภาพไม่ทัน..ค่อยๆเอาลงไปฝากในกระทู้นะครับ..