ปกติแล้ว ผมมักจะเขียนเรื่องความรักลงไปในสมุดบันทึกเขียนด้วยลายมือของผมเองเสียมากกว่า ไม่ค่อยนิยมเขียนผ่านคอมพิวเตอร์มากเท่าไหร่นัก

เพราะการเขียนเรื่องความรักใช้ลายมือถ่ายทอดความรู้สึกเหล่านั้นได้อย่างตรงไปตรงมามากกว่า แน่นอนมันตรงกับใจของผมมากกว่าด้วย แน่นอน ในสมุดบันทึกเราสามารถเขียนอะไรก็ได้เท่าที่อยากเขียนไม่ต้องกังวลว่าข้อความที่เขียนนั้นจะพาดพิงถึงบุคคลอื่น หรือทำให้ความลับรั่วไหล

ผมจึงเลือกเขียนถึง ‘เธอ’ ด้วยลายมือเสมอมา

ลายมือที่แสนบรรจง ลายมือที่กลั่นกรองมาจากความรู้สึกความรักเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะเลือกสรรถ้อยคำนับพันมาเรียงร้อยลงไปบนหน้ากระดาษเพื่อคนที่เขารักได้ผมเขียนบันทึกถึงเธอทุกวัน วันละหลายๆ หน้า และอยากจะเขียนจดหมาย เขียนโปสการ์ดจนอยากจะเขียนหนังสือที่อุทิศให้กับเธอ

แต่ผมก็ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

วันที่ข่าวร้ายมาถึง บันทึกของผมถูกสาดพ่นด้วยหมึกแห่งความเศร้าผมหยิบเอาความเศร้าและความเสียใจของโลกทั้งใบมาแทนน้ำหมึก แล้วเขียนมันลงบนกระดาษเขียน… เขียนมันออกมา จนกว่าความเศร้าจะจางหายไป แต่ก็ดูเหมือนว่ายิ่งเขียนมันกลับทำให้ผมจมดิ่งลงไปในมหาสมุทรแห่งความโดดเดี่ยวอันไร้ก้น ที่ราวกับว่าผมจะไม่มีวันป่ายปีนขึ้นมาได้อีกแล้ว

ความเศร้าบุกจู่โจมผมอีกครั้งเมื่อรู้ข่าวว่าเธอมีคนใหม่เป็นคนที่สามารถดูแลและมอบความรักแก่เธอได้ดีกว่าผม คนที่เช็ดน้ำตาคอยดูแลเธอไม่ห่าง และแน่นอน ตอนนี้เขาเป็นที่ได้ครอบครองหัวใจของเธอแล้ว – ไม่ใช่ผม

มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายข้อความที่เขียนลงไปในสมุดมีมากมายหลายความรู้สึก ทั้งเศร้า เหงา โกรธ เกลียด แค้นเสียใจ ความรักที่ล่มสลายพังทลายลงมา หัวใจที่บอบช้ำถูกบีบจนแหลกละเอียดคามือตอนนั้นผมไม่อยากทำอะไรอีกเลย ไม่อยากทำงาน ไม่อยากเขียนไม่แม้กระทั่งอยากมีชีวิตอยู่

แต่ดูเหมือนกาลเวลาและความเข้าใจจะทำให้ผมกับเธอยังพูดคุยกันได้เหมือนเดิมอีกครั้งในฐานะพี่ชายและน้องสาว แต่มันก็เป็นได้แค่ในนามเท่านั้นแหละ ผมยังรักเธอเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป และจะไม่มีวันเปลี่ยนอย่างแน่นอน

ดูเหมือนว่าเขาที่เข้ามาในชีวิตเธอจะครอบครองรอยยิ้มและหัวใจของเธออย่างสมบูรณ์ผมมองเห็นความสุขผ่านทางตัวอักษรและรูปภาพที่เธออัปโหลดมาให้เห็นอยู่บ่อยๆในเฟซบุ๊ก รอยยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับ รอยยิ้มที่ไม่ใช่ของผม หรือของเธอหากแต่เป็นรอยยิ้มของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว

แม้วันนี้จะไม่มีตัวตนของเธออยู่ในหนังสือส่วนตัว ก ไก่อีกต่อไปแล้วแต่ไม่ได้หมายความว่าตัวตนของเธอ ความรักของผมที่มีต่อเธอจะเลือนหายไปแต่อย่างใด

ผมยังจดจำเธอไว้ และยังจดจำอยู่ และจะจดจำตลอดไป

และงานเขียนชิ้นนี้คือหลักฐานว่าเธอยังคงอยู่ในหัวใจของผม – เสมอมา