เมื่อไหร่ไอ้โรคจิตจะหมดโลกฟระ...
เซ็งๆๆๆๆ ขอระบายหน่อยเหอะทำไมพักนี้ต้องเจอไอ้พวกโรคจิตบ่อยๆด้วยนะ เมื่อวานตอนนั่งอยู่ร้านคอมกะลังคุยเอ็มอยู่ดีๆ ไอ้ผู้ชายเครื่องข้างๆมันมักจะเหล่ๆมามองๆหน้าอก โอเค เมื่อวานผิดเองที่ใส่เสื้อคอกว้างไปนิด ด้วยความที่(ขอใช้คำว่า)มันหมายเลข1 หันมามองบ่อย เราก็เลยหันกลับไปมองมันมั่งเหมือนกัน คือทำหน้าที่คิดว่าดุใส่มันแล้วนะ ผ่านไปพักใหญ่ๆ มันเอามือมาปัดๆที่ขาเรา แต่ดูยังงัยก็รู้ว่าไม่ใช่ไม่ตั้งใจแน่ๆ ทนไม่ไหวเลยเดินออกจากร้านไปเลย มีคนถามอยู่ว่าทำไมไม่โวย คือตอนนั้นดูจากรูปร่างหน้าตาของมันหมายเลข1 แล้วคิดว่าโวยไปคงไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นมา แล้วมันหมายเลข1เนี่ย น่ากลัวอ่ะค่ะ พอกลับมาก็คิดว่าช่างมัน ถือว่าทำทาน เผื่อชาติหน้าทานที่ทำไปจะส่งผลให้มันไม่กลายเป็นคนแบบนี้ และวันนี้ คือปกติทำงานจะเดินทางไป-กลับด้วยเรือด่วน แล้วเวลากลับส่วนใหญ่จะเป็นช่วงคนแน่นๆ วันนี้มันก็แน่นเป็นปกติของมัน (ขากลับมักจะไม่ได้นั่งอ่ะค่ะ ยืนตลอดเลยเจออะไรแบบนี้) มีมันหมายเลข2 มันยืนอยู่ข้างหลังเรา แล้วคือถึงมันจะแน่นยังงัยแต่มันก็มีพื้นที่นิดนึงให้ขาที่สามของผู้ชายไม่โดนคนข้างหน้าอยู่แล้วอ่ะ แต่ไอ้นี่ไม่ มันเอาไอ้นั่นมันมาถูๆ เราก็ขยับหนี แต่ได้นิดนึงเพราะมันไม่มีที่จะไป มันก็ตามมาถูๆ ยิ่งขยับเพื่อให้มันรู้ตัวว่ากรูไม่ชอบ มันก็ยังตามมาถูๆ หันไปมองหน้ามัน โอ้ว..หน้าตาไม่เหมือนคนหื่นๆ หรือโรคจิตเลยอ่ะ คนทำงานใส่ชุดทำงานดีๆเนี่ยแหละ มันมองหน้ากลับ หน้าตาประมาณ มีปัญหาไรป่ะ (โปรดนึกภาพตาม) ตอนนั้นอยากมีกรรไกรในมือ ทำท่าชับ..ชับ..อยากจะตัดให้ขาดเลยชับ..ชับ..ชับ ที่ทำได้ตอนนั้นคือขยับไปชิดคนข้างหน้า จนไอ้คนข้างหน้ามันคงคิดว่า อีผู้หญิงโรคจิตข้างหลังกรูมันจะข่มขืนกรูไหมเนี่ย โชคดีสุดๆที่พอถึงท่าๆนึง มีคนลงๆไปเยอะเหมือนกัน เลยได้หายใจได้ และแน่นอน ไม่ต้องโดนถูไปอีก1วัน คิดแล้วก็สงสัย ไอ้เราหุ่นทรมานใจโรคจิตหรืองัยฟระเนี่ย หน้าอกก็แบน เอวก็ไม่มี ขาก็หมู มันยังอุตส่าห์โดนอีกแน่ะ หรือว่าจริงๆแล้วเราจะแอบเซ็กซี่ลึกๆแล้วไอ้คนพวกนี้มันเห็นความจริงที่ซ่อนอยู่หว่า แต่เอาเถอะ เซ็กซี่อย่างนั้นไม่เอาดีกว่า สิ่งที่เจอรู้สึกแขยงอ่ะค่ะ มันรู้สึกแขยง คือ เป็นโรคบ้าอยู่อย่างนึง คือ ถ้ามีสิ่งมีชีวิตหรือเคยมีชีวิต ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์ที่ไม่คุ้นเคย หรือ ไม่รู้จักด้วย มาโดนตัวจะรู้สึกแขยงๆยังงัยไม่รู้ มันฝังใจมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นโรคบ้าจริงๆนะเนี่ยเรื่องเสียงอีกเหมือนกัน เป็นปัญหาให้หลายเรื่องแระ ตัวเองเป็นคนเสียงงุ้งงิ้ง (เค้าว่ากันว่าอย่างนั้น) แล้วไอ้เสียงตัวเองเนี่ยหลอกให้คนเข้าใจว่าตัวจริงเนี่ยหน้าตานางสาวไทยมาหลายทีแล้ว เล่าเรื่องนี้ให้ฟังดีกว่า ตอนนั้นพึ่งย้ายมาอยู่ที่อพาร์ทเมนท์นี้ใหม่ๆ แล้ววันนึงมีมันหมายเลข3 โทรมา ประมาณว่าจะโทรผิด แต่จริงๆจะเช็คว่ามีผู้หญิงอยู่ห้องนี้หรือป่าว พอเรารับมันก็เนียนๆเลย มันหมายเลข3 "...อยู่หรือเปล่าครับ"เราเอง "ไม่มีค่ะ คุณโทรผิดแล้วค่ะ"มันหมายเลข3 "งั้นไม่เป็นไรครับ คุยกับคุณแทนก็ได้"เราเอง "ไม่ว่างค่ะ ขอโทษทีแค่นี้นะคะ"มันหมายเลข3 "เดี๋ยวสิครับ เสียงคุณน่ารักจังเลย ไว้ผมโทรมาอีกนะครับ"เราเอง " ไม่ว่างคุยด้วยค่ะ แค่นี้นะคะ"วันต่อมา..มันหมายเลข3 "(มันก็ชวนคุย คือพยายามจะชวนคุยให้ได้)อยู่คนเดียวเหรอ"เราเองก็บอกมันทุกครั้งว่า ดิฉัน ไม่ใช่คนที่คุณจะคุยด้วยวันต่อๆมา...มันก็ยังคงตื๊ออยู่ วันนั้นอารมณ์ดีเลยอยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหนก็เลยยอมคุยด้วย นั่งฟังมันพล่ามๆไปซักพัก เริ่มแปลกๆ มันเริ่มเสียงกระเส่า มันบอกให้เราช่วยพูดๆอะไรก็ได้ มันอยากจะฟัง แล้วมันก็เซ็กส์โฟนอ่ะค่ะ ตอนนั้นก็คิดว่า ซ้วย..ซวยอะไรอย่างนี้ฟระเนี่ย แหยงหูอ่ะแล้วก็เลยปล่อยให้มันว่าไป ไม่ค่อยสนใจว่ามันอะไรๆ จนสุดท้ายมันก็คงจะ เอิ่ม....เราเอง "จะให้ไปหาที่ห้องไหม อยู่ห้องไหนล่ะ"มันหมายเลข3 "..(อึ้ง คงรู้แกว).."เราเอง "ไม่เป็นไรไม่บอกก็ได้ วันหลังเธอโทรมาอีกนะ"มันหมายเลข3 "โทรมาได้เหรอ(คงคิดว่าเราชอบมั้ง) จะช่วยเราใช่ป่าว จำเราได้ใช่ไหม"เราเอง "อืม จำได้สิ ก็เนี่ยเปิดสปีกเกอร์แล้วอัดเสียงไว้ กะว่าเวลาไปแจ้งความเนี่ยจะได้มีหลักฐาน ไม่บอกเลขห้องก็ได้ เดี๋ยวไปบอกข้างล่างเค้าให้เช็คให้ได้อยู่แล้ว"เท่านั้นเอง มันรีบวางสายไปเลย แล้วหลังจากนั้นชีวิตก็สงบสุขจากไอ้บ้านี่ บอกตรงๆว่ากลัวอ่ะไม่ใช่ไม่กลัว แต่ทำไปแล้ว 555 ทำไมจะต้องเจอไอ้พวกบ้านี่ด้วยฟระเนี่ย เมื่อไหร่มันจะหมดไปจากโลกฟระ เคยมีไอ้บ้ามาโชว์ของลับ2หน หนแรกตอนนั้นเรียน ม ปลายอยู่เลย มันใส่เสื้อโค้ทยาวๆมา ตอนนั้นเลิกเรียนเดินกลับบ้านกับเพื่อน มันก็มา ชะแว้งให้เห็น ตอนนั้นคืออยู่กับเพื่อนงัย เพื่อนอิฉันเอง "โห พี่อันเท่านี้ยังจะมาโชว์อีก ไม่อายเหรอ" ได้ผล 555 คิดในใจ โห เพื่อนฉันเจ๋งว่ะ แต่ก็มีผลให้เด็ก2 คนเลิกกินอาหารบางอย่างไปนานเลย นั่นคือครั้งแรก อีกครั้งนึง ตอนนั้นเดินออกมาจากซอย มีมันหมายเลข4 อยู่บนมอเตอร์ไซค์ใส่หมวกกันน็อค พอเห็นเราเดินไปใกล้ๆ มันก็ควักออกมาประจานตัวเองทันที ตอนนั้นยังไม่ค่อยตื่นด้วย เดินไปเกือบถึงตัวมันอยู่แล้ว พอรู้ตัวรีบหันกลับไปหาคนมาช่วยกันเพื่อจะจับตัวมันส่งตำรวจ(ตอนนั้นคิดอย่างนั้นจริงๆนะ) ไอ้บ้านี่เลยบึ่งมอเตอร์ไซค์หนีไปเลย ไอ้อาหารชนิดหนึ่งที่พึ่งกลับมากินได้ไม่นาน เลยเลิกกินไปอีกพักนึง สบายใจแล้ว ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ
มีคนถามอยู่ว่าทำไมไม่โวย คือตอนนั้นดูจากรูปร่างหน้าตาของมันหมายเลข1 แล้วคิดว่าโวยไปคงไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นมา แล้วมันหมายเลข1เนี่ย น่ากลัวอ่ะค่ะ พอกลับมาก็คิดว่าช่างมัน ถือว่าทำทาน เผื่อชาติหน้าทานที่ทำไปจะส่งผลให้มันไม่กลายเป็นคนแบบนี้ 
หันไปมองหน้ามัน โอ้ว..หน้าตาไม่เหมือนคนหื่นๆ หรือโรคจิตเลยอ่ะ คนทำงานใส่ชุดทำงานดีๆเนี่ยแหละ มันมองหน้ากลับ หน้าตาประมาณ มีปัญหาไรป่ะ (โปรดนึกภาพตาม) ตอนนั้นอยากมีกรรไกรในมือ ทำท่าชับ..ชับ..อยากจะตัดให้ขาดเลยชับ..ชับ..ชับ ที่ทำได้ตอนนั้นคือขยับไปชิดคนข้างหน้า จนไอ้คนข้างหน้ามันคงคิดว่า อีผู้หญิงโรคจิตข้างหลังกรูมันจะข่มขืนกรูไหมเนี่ย โชคดีสุดๆที่พอถึงท่าๆนึง มีคนลงๆไปเยอะเหมือนกัน เลยได้หายใจได้ และแน่นอน ไม่ต้องโดนถูไปอีก1วัน คิดแล้วก็สงสัย ไอ้เราหุ่นทรมานใจโรคจิตหรืองัยฟระเนี่ย หน้าอกก็แบน เอวก็ไม่มี ขาก็หมู 
มันยังอุตส่าห์โดนอีกแน่ะ หรือว่าจริงๆแล้วเราจะแอบเซ็กซี่ลึกๆแล้วไอ้คนพวกนี้มันเห็นความจริงที่ซ่อนอยู่หว่า
แต่เอาเถอะ เซ็กซี่อย่างนั้นไม่เอาดีกว่า 
ตอนนั้นก็คิดว่า ซ้วย..ซวยอะไรอย่างนี้ฟระเนี่ย แหยงหูอ่ะ
ผมเลยด่าเปิงเลยครับ และด่าหยาบด้วย พร้อมบันทึกเบอร์ไว้ บอกว่า จะตรวจสอบให้ดูว่าใครเป็นเจ้าของเบอร์นี้ ระวังตัวให้ดีแล้วกัน เท่านั้นแหละครับ หยุดเลย วางไปแทบไม่ทัน 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
อ่านแล้วอึ้งเลย ทำไมไอ้ชั่ว ๆ แบบนี้มันมีอยู่เต็มสังคมไปหมด
ขยะสังคมชัด ๆ สงสัยเป็นเพราะกฎหมายไม่ค่อยจะสามารถเอาผิดมันได้เท่าไหร่
ทีหลังต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะครับ ภัยสังคมมากขึ้นทุกวันจริง ๆ