Bloggang.com : zoi : "ฉัน" ตอน เล่า

"ฉัน" ตอน เล่า

นกฮูก เกาะนิ่งอยู่บนกิ่งของต้นไม้โบราณขนาดยักษ์ ต้นไม้ที่เหล่าพืชทั้งมวลบนโลกที่เหมือนกับความฝันแห่งนี้ ต่างโยกไหวไปในสายลมด้วยความเคารพอย่างยิ่ง พืชทุกต้นต่างคิดว่ารากของมันคือสิ่งที่เกาะเกี่ยวโลกเข้าไว้ด้วยกัน หรือก็คือพืชที่เก่าแก่ที่สุดนี้คือต้นกำเนิดของโลกนั่นเอง

นกฮูกค่อยๆ หมุนคอจนหัวของมันคว่ำลง พร้อมกับเบิกตากลมโตจ้องมองเหล่าลูกสัตว์ตัวน้อยทั้งหลายที่มาชุมนุมอยู่โดยรอบ ท่วงท่านี้ของมันเรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

'พวกเจ้าทั้งหลายรู้หรือไม่ ว่าโลกใบนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร'

บางตัวพยักหน้า บางตัวส่ายหน้า บางตัวหันไปถามเพื่อนข้างๆ บางตัวไม่สนใจ และบางตัวก็แอบนอนหลับไปเสียแล้ว

'วิหคอมตะ ที่มีร่างกายใหญ่โตจนไม่อาจวัดได้ กางปีกกว้างที่ปกคลุมไปด้วยขนเจ็ดสีสวยงาม อ้าปากส่งเสียงดังราวกับฟ้าร้อง บินร่อนลงมาแล้วทอดกายลงจนกลายเป็นโลกนี้ขึ้นมา'

มันยืดอกขึ้น

'พวกเราทั้งหมดต่างใช้ชีวิตอยู่บนร่างของวิหคอมตะนั่นเอง'

นกฮูกจบเรื่องเล่าของตนด้วยความภูมิใจ เพราะอย่างน้อยระหว่างตัวมันกับวิหคอมตะก็มีความเกี่ยวข้องกันบางอย่าง พวกมันต่างมีปีกเช่นเดียวกัน

เหล่าลูกสัตว์ตัวน้อย บางตัวทำหน้าทึ่ง บางตัวแอบส่ายหน้า บางตัวทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และบางตัวก็นอนหลับอย่างเป็นสุขตั้งแต่ต้นจนจบ

ณ ท้องพระโรงแห่งจอมกษัตริย์ กวีเอก กำลังบรรเลงเครื่องดนตรีคอยาวที่มีหกสาย มือหนึ่งไล่กดลงบนสายขนาดต่างๆ เพื่อเสียงที่แตกต่าง อีกมือดีดสายทั้งหมดอย่างแผ่วพริ้ว มีลูกศิษย์อีกผู้หนึ่งนั่งตีกลองใบเล็กเป็นจังหวะเนิบช้า เสียงเพลงค่อยๆ เบาลง ก่อนที่กวีจะเริ่มขับขานลำนำ เสียงของเขาไพเราะจนแม้แต่ลูกศิษย์ยังถึงกับยกมือค้าง ลืมเลือนจังหวะกลองของตนไป

'ในโมงยามแห่งความเงียบงัน
ความเป็น เอกะ พลันเกิดสงสัย
เหตุใดคู่ของเราจึงมิใช่ความสมบูรณ์
แต่เป็นความเปล่าว่าง
ในพริบตาแห่งชั่วนิรันด์นั้น
เอกะ พลันจดจำตัวตนในอดีตได้
ว่าเคยเป็น สังหารสิ้น ผู้ทำลายล้างจนไม่เหลือ
เวลาจึงเริ่มเดินต่อ
แล้วทุกสิ่งก็พลันถือกำเนิดขึ้นอีกครั้ง
ความสมบูรณ์ที่แท้นั้นเคียงคู่กับสิ่งใดกัน'

จอมกษัตริย์นั่งจมอยู่ในความคิดของตน สิ่งที่เขาสนใจคงมิใช่ตำนานเรื่องเล่าแสนประหลาดถึงที่มาของโลก ที่เขาสนใจคือความเป็นไปของอาณาจักรแห่งตนเท่านั้น ซึ่งต่างจากราชินีแสนสวยที่นั่งอยู่เคียงข้าง สายตาของนางนั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งฝัน นางจ้องมองกวีเอกอย่างไม่วางตา

และทั้งหมดนั้นไม่อาจรอดพ้นสายตาที่เป็นกังวลของยอดอัศวินที่ยืนคอยคุ้มครองเจ้าชีวิตแห่งตนไปได้

“อืม...”

เทพเจ้านั่งดูสิ่งต่างๆ ที่ดำเนินไป คงต้องมีโลกเป็นจำนวนมากถ้าหากเรื่องเล่าต่างๆ ทั้งหมดบนโลกใหม่ที่เป็นเหมือนดั่งเงาสะท้อนบนผิวน้ำ เป็นภาพที่ฉายอยู่ในกลุ่มหมอกควันนี้จะเป็นจริง

สิ่งเดิมๆ ยังคงรบกวนจิตใจอยู่ไม่หาย แต่เทพเจ้าตัดสินใจที่จะเฝ้าดูโลกใหม่นี้ต่อไปอีกสักหน่อย

Create Date : 11 พฤษภาคม 2556

Last Update : 11 พฤษภาคม 2556 18:49:14 น.

0 comments

Counter : 777 Pageviews.