แจ้ง (ุ11)

ไม่มีใครแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

สิ่งเดียวที่ชาวบ้านซึ่งรวมตัวกันอยู่ต่างมั่นใจก็คือสภาพอากาศที่เกิดการแปรปรวนขึ้นมาอย่างกระทันหัน สายลมพัดแรง เมฆมืดเข้าปกคลุมท้องฟ้า ต่อเนื่องไปจนถึงตอนที่มือเหี่ยวย่นขาวซีดข้างนั้นโผล่ออกมาจากความมืดในรถม้า ราวกับว่าการมีอยู่ของมันได้ก่อให้เกิดการบิดเบือนของสนามความเป็นจริง ดึงดูดความสนใจทั้งหมดให้จมหายผ่านลงไปตามปลายนิ้วที่เป็นเหมือนกรงเล็บแห้งกรัง แล้วหลังจากนั้น

“...พพวกคุณคงพอใจกันแล้วนะ” อีกอร่าถามพร้อมกับพยายามที่จะไม่ยิ้ม ซึ่งทำให้ใบหน้าของเธอเกิดการบิดเบี้ยวดูน่ากลัวขึ้นไปอีก

“ก็ เอ่อ...ใช่” พ่อของใหญ่ตอบอย่างลังเล ยังคงจับต้นชนปลายสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ถูก

“เดี๋ยวสิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ใหญ่ขัดขึ้น ในขณะที่คนอื่นๆ ได้แต่ยืนงง

“กก็นายท่านได้ออกมาแนะนำตัว ททักทายพวกคุณ พพร้อมกับยังให้ตรวจดูข้างในรถม้าอีกด้วย” อีกอร่ายืนยันอย่างหนักแน่น แต่กลับไม่ยอมสบตากับเขา

ลึกลงไปภายในใจ ทุกคนต่างเชื่อว่าสิ่งที่เธอบอกเล่าออกมานั้นได้เกิดขึ้นจริง แต่กลับไม่มีใครแน่ใจในรายละเอียด ว่ามันเกิดขึ้นอย่างไร ชายลึกลับที่จริงแล้วมีรูปร่างหน้าตาเป็นเช่นใดกันแน่ โดยยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าภายในรถม้ามืดมิดนั้นมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง

มันเป็นความรู้สึกประหลาด ที่เหมือนกับมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น และก็ไม่ได้เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน

“เอ่อ แล้วเจ้านายของเธอ เขามีชื่อว่าอะไรนะ คือ ฉัน...ไม่ค่อยคุ้นเคยกับการออกเสียงของภาษาต่างเมืองน่ะ” พ่อของใหญ่นึกหาข้อแก้ตัวที่คิดว่าเข้าท่าได้ในที่สุด

“ชชโรดิงเจอ...” เธอพยายามที่จะออกเสียงให้ชัด แต่ก็ทำไม่ได้ “...แคคท”

ชโรดิงเจอ แคท ไม่ได้เป็นชื่อที่แปลกอะไรมากนัก แต่ใหญ่กลับรู้สึกว่าความหมายที่แท้จริงของมันจะต้องมีความลี้ลับอย่างมาก เหมือนกับผู้เป็นเจ้าของชื่อ เหมือนกับเหตุการณ์ที่เกิด หรือไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อครู่

ภายใต้การเผ้าดูของทุกคน เขาได้ออกมาจากรถม้าจริงหรือไม่ เขามีหน้าตาเป็นอย่างไร บางทีคำถามที่สำคัญที่สุดอาจเป็นว่า เขาผู้นี้มีตัวตนอยู่จริงหรือไม่ 'แต่นั่นก็ฟังดูบ้าเกินไปหน่อย'

“พพวกฉันเข้าหมู่บ้านได้แล้วใช่ไหม” อีกอร่าถามรุกเร้า

ในขณะที่พ่อของใหญ่กำลังจะตอบตกลง เพราะเขาคิดว่าไม่มีเหตุผลที่จะบ่ายเบี่ยงอีกต่อไป “เดี๋ยวก่อนพ่อ” ใหญ่รีบทัดทานเอาไว้ เขายังพอจำเรื่องราวที่เกี่ยวกับผีดูดเลือดได้ ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง หรือไม่ก็ตาม 'ผีดูดเลือดจะเข้าไปในบ้านไม่ได้ หากเจ้าของบ้านไม่ได้เชิญ หรือออกปากอนุญาตเสียก่อน' ซึ่งก็เป็นคำเตือนที่ดีไม่ว่าจะเป็นกับผีดูดเลือด หรือคนแปลกหน้าทั่วไป เพราะเราไม่ควรจะเชิญใครที่ยังไม่รู้จักกันดีเข้าไปภายในบ้าน เพื่อความปลอดภัยของครอบครัว

เขาคิดว่าสำหรับหมู่บ้านก็อาจจะเหมือนกัน พวกนี้จึงจำเป็นที่จะต้องหลอกล่อให้หัวหน้าหมู่บ้านออกปากอนุญาตเสียก่อน เขาพยายามคิดหาวิธีถ่วงเวลา แต่กลับนึกไม่ออกสักอย่าง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว” ใหญ่ยังพยายามจะขัดอีก แต่ครั้งนี้พ่อไม่สนใจ “ฉันก็อนุญาตให้พวกคุณเข้าไปในหมู่บ้านคีรีนครของพวกเราได้”

“ขอให้มาอย่างมิตร และจากกันด้วยความคิดถึง” เขากล่าวคำพูดต้อนรับแบบเป็นทางการของหมู่บ้านแถบนี้

“ขขอบคุณ เรามาอย่างมิตร และพวกคุณจะคิดถึงเรา” อีกอร่าตอบ ทั้งสองต่างยิ้มให้กัน และพ่อของใหญ่เริ่มรู้สึกว่าเธอก็ไม่ได้แปลกอะไรมากมายนัก

“โธ่ พ่อ” สุดท้ายใหญ่ก็ได้แต่บ่นพึมพำไปตามเรื่องตามราว

“มีหลายบ้านที่แบ่งห้องให้พักพร้อมอาหารเช้าด้วยราคาไม่แพง” เขาบอกพร้อมกับหันไปถามคนในกลุ่มว่ามีใครอยากจะรับรองแขกพวกนี้หรือไม่ แต่จากประสบการณ์เมื่อครู่ทำให้ทุกคนต่างพากันลังเลที่จะให้คนแปลกหน้าที่ค่อนข้างประหลาดสองคนนี้เข้าไปในบ้านของตน

“...คืนนี้อาจจะยังไม่มีใครพร้อมรับแขก” ซึ่งก็รวมถึงตัวเขาเองด้วย “พวกคุณจะเอารถม้าไปจอดพักที่ลานกว้างก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน” เขาหวังว่าในท่ามกลางแสงสว่าง สถานการณ์คงคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น

“ไมม่ต้องห่วง พพวกเรานอนในรถม้าเสมอ” ซึ่งที่จริงแล้วอีกอร่าหมายถึงนายท่านเพียงคนเดียวที่นอนอยู่ภายใน ส่วนเธอมีถุงนอนซึ่งเป็นเปลแขวนอยู่ใต้ตัวรถใช้เป็นห้องพักแสนสบาย และเธอคงไม่นำรถม้าไปจอดในลานของหมู่บ้านตามคำแนะนำ แต่จะเป็นบางแห่งที่ลับตาผู้คน ซึ่งมีความเป็นส่วนตัวมากกว่า

“เอาล่ะ จบเรื่องเสียที พวกเราก็แยกย้ายกันได้แล้ว” เขาประกาศ ก่อนจะหันมาพูดกับลูกชาย “จะได้รีบกลับไปทำแผลให้ลูกด้วย ถ้ามันดูไม่ดี จะได้รีบไปหาท่านยายเสียคืนนี้เลย นี่ก็ ยังไม่ดึกนัก” เขารู้สึกได้ถึงความห่วงใยในคำพูดของพ่อ แต่ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากไปยังกระท่อมของท่านยาย ไม่ว่าจะเป็นคืนนี้ พรุ่งนี้ หรือว่าวันไหนก็ตาม

ในความมืดภายในตัวรถม้า ศาสตราจารย์ ชโรดิงเจอ แคท กำลังนั่งแทบไม่ติด ไม่ว่าเขาจะมีรูปร่างหน้าเป็นเช่นไรก็ตาม เขาอยู่ในอาการตื่นเต้นจนแทบไม่อาจควบคุมตัวเอง อุปกรณ์ตรวจวัดชิ้นสำคัญของเขากำลังทำการแสดงผลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

กล่องสี่เหลี่ยมที่มองดูคล้ายกล่องกระดาษใส่ของทั่วไปซึ่งปิดมิดชิดกำลังกระเด้งกระดอนขึ้นลงตรงหน้าเขา อะไรก็ตามที่อยู่ภายในนั้น ถ้ามันเป็นสิ่งมีชีวิตก็คงอยู่ในอาการตื่นเต้นเช่นกัน มันคงกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างเต็มที่ พร้อมกับส่งเสียงขู่เบาๆ ในลำคอออกมาด้วย ไม่ว่าจะเป็นเพราะ ดีใจ โกรธ หรือกำลังหวาดกลัวอย่างที่สุดก็ตาม

ถ้าจะบอกว่าในกล่องนั้นมีแมวอยู่ตัวหนึ่ง และมันยังคงแข็งแรงดีอย่างที่เห็น แต่ถ้าไม่ได้เปิดกล่องออกดู ก็ไม่มีใครจะสามารถยืนยันได้ว่ามันเป็นความจริง แต่หากกล่องถูกเปิดออกแล้ว มันก็จะไม่อยู่ในสภาพที่เหมือนก่อนหน้านั้นเสียทีเดียว จะเป็นได้ก็แค่เพียงแมวที่เคยอยู่ในกล่องปิดเท่านั้น

แต่นั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับแคท เขาไม่ได้สนใจว่าในกล่องจะมีแมว หรือตัวอะไรก็ตาม แต่การที่มันกำลังแสดงอาการเช่นนี้ หมายความว่าเขากำลังเข้าใกล้สิ่งที่กำลังค้นหาอยู่แล้ว

เขารีบเปิดช่องตรงที่นั่งคนขับรถม้าออก แล้วตะโกนสั่งให้อีกอร่ามุ่งหน้าไปทางทิศเหนือทันที

ใหญ่ได้ยินเสียงสูงสูงต่ำต่ำของแคทโวยวายออกมาจากภายในตัวรถ เห็นอีกอร่าถอนหายใจครั้งหนึ่ง ก่อนรีบกระโดดขึ้นไปบนที่นั่งคนขับรถม้าด้วยความว่องไวจนแทบไม่น่าเชื่อ

“ฉฉันต้องขอเสียมารยาท ดดูเหมือนนายท่านจะพบเจอบางอย่างเข้าแล้ว ขขออภัยด้วยทุกท่าน แตต่พวกเราคงต้องขอตัวก่อน”

แส้ในมือของเธอขยับอย่างรวดเร็ว ม้าดำทั้งคู่ไม่ได้ส่งเสียงร้อง ไม่ได้ยกสองขาหน้าขึ้นตะกุยอากาศ พวกมันแค่รับคำสั่งแล้วออกวิ่งไปข้างหน้าแทบจะในทันทีเท่านั้น

“ม้าที่ดี คนขับที่เยี่ยม” พ่อของใหญ่มองตามไปอย่างชื่นชม แต่อะไรบางอย่างที่ด้านหลังรถม้าทำให้เขาต้องชะงัก ก่อนมองหาไปรอบตัว ซึ่งก็เป็นอย่างที่เขาคิด ลูกชายตัวดีของเขาได้หายไปแล้ว

“พวกเธอตามฉันมาก่อน” เขาส่งเสียงเรียกชายหนุ่มในกลุ่มสองสามคนเอาไว้ ก่อนจะให้ที่เหลือแยกย้ายกันกลับบ้าน “เราจะตามรถม้าไป ดูว่าเกิดอะไรขึ้น ให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่เรื่องไม่ดี” และที่สำคัญ ตามเจ้าลูกชายตัวดีของเขาที่ไม่รู้ว่ากระโดดขึ้นเกาะด้านหลังรถม้าไปด้วยทำไมกัน

ในตอนนั้นเองที่เสียงกรีดร้องดังมาเบาๆ แต่ในยามค่ำคืนเช่นนี้ ทุกคนต่างได้ยิน และแยกแยะได้ในทันทีว่ามันไม่ใช่เสียงร้องโหยหวน หรือเสียงหอนของสัตว์ราตรีชนิดใดทั้งสิ้น ทั้งหมดต่างมองหน้ากันไปมาก่อนจะมองมาที่หัวหน้าหมู่บ้าน ซึ่งไม่อาจจะหันไปมองใครได้อีกเพราะมันเป็นหน้าที่ของเขา

“เอาล่ะ ไม่ต้องกลับกันแล้ว พวกเราทั้งหมดจะตามเสียงนั่นไป” และดูเหมือนรถม้าก็กำลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้นด้วยเช่นกัน

พ่อของใหญ่พลันรู้สึกไม่ดี เขารู้สึกไม่ดีอยู่บ่อยๆ มีปัญหามากมายกว่าที่ใครจะคิดเกิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งนี้อยู่เสมอ แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกไม่ดีแบบนั้น มันเหมือนไม่ดีของไม่ดีซึ่งแย่กว่า เขากวักมือเรียกคนที่ไว้ใจได้ในกลุ่มมาคนหนึ่ง ก่อนจะหลบออกมาพูดคุยกันเพียงสองคน

“ไปที่กระท่อมท่านยาย” คนที่รับคำสั่งรีบทำหน้าย่น “นางอาจไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว” ทุกครั้งที่เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น นางมักจะเป็นคนแรกที่ไปถึงก่อน แต่มันก็เป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องทำให้มั่นใจ

“ตรวจดูให้มั่นใจ แต่ถ้านางยังอยู่...” ฝ่ายตรงข้ามทำหน้าราวกับจะร้องไห้ เขาเข้าใจ ไม่มีใครบอกอะไรท่านยาย หรือให้ท่านยายทำอะไรได้ทั้งนั้น พวกเขาอาจขอร้องให้เธอช่วยทำบางอย่าง แต่วิธีที่ดีที่สุดก็คือ “...ให้นางบอกเองว่าจะต้องทำอะไรต่อไป” นั่นดีที่สุดแล้ว

แล้วเขาจึงกลับเข้าร่วมกลุ่มเพื่อมุ่งหน้าขึ้นเหนือต่อไป

อีกอร่ารู้ว่ามีผู้ไม่ได้รับเชิญขึ้นรถม้ามาด้วย แต่เธอไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องเสียหายอะไร นอกจากที่รถม้าต้องเสียความเร็วไปบ้างจากน้ำหนักบรรทุกที่เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย แต่การจอดรถเพื่อจัดการกับปัญหานั้นอาจทำให้นายท่านที่กำลังตะโกนสั่งอย่างไม่เป็นภาษาว่าให้รีบไปทางเหนือนั้นคงเป็นผลร้ายกับเธอมากกว่า

'หหวังว่าเขาจะไม่ตกลงไป' อีกอร่าไม่แปลกใจสักเท่าไร ที่แม้กระทั่งในความคิด เธอก็ยังออกเสียงได้ไม่ชัดอยู่ดี เพราะมันคือตัวเธอ

เธอพุ่งความสนใจไปยังเส้นทางข้างหน้า “ไปทางซ้าย” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังรถ “ไปทางซ้าย” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เธอสำรวจมองก่อนปรับสายบังเหียนให้รถเคลื่อนไปทางด้านซ้าย ซึ่งถ้าเธอเข้าใจไม่ผิดน่าจะเป็นเส้นทางเกวียนที่คงวิ่งได้ดีกว่าการลุยไปตามทุ่งแบบนี้

“มมาข้างหน้าสิ” เธอตะโกนบอก บนหลังคารถม้านั้นมีที่ยึดเกาะให้สามารถปีนไปมาระหว่างข้างหน้า และข้างหลังตัวรถได้ แต่ต้องใช้ความระมัดระวังโดยเฉพาะในขณะที่รถกำลังวิ่งด้วยความเร็วเช่นนี้ ซึ่งเธอจงใจลดความเร็วลงโดยทำเป็นไม่สนใจเสียงตะโกนเร่งจากนายท่านอยู่ชั่วครู่

ใหญ่ปีนข้ามมาได้ไม่ยากนัก และเมื่อนั่งลงที่ด้านข้างของอีกอร่า เขาก็รู้สึกได้ถึงความเร่งเมื่อรถม้าเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นกว่าเดิม การขับรถม้าในความมืดด้วยความเร็วเต็มที่เป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีนัก ถึงแม้ตอนนี้เธอจะใช้ไฟฉายช่วยส่องทางข้างหน้าเพื่อเพิ่มระยะการมองเห็นออกไปก็ตาม

“ททางเหนือของหมู่บ้านมีอะไร” เธอถาม “รระวังลิ้นด้วย” พร้อมกล่าวเตือน การพูดคุยในขณะที่รถม้ากำลังวิ่งนั้นมีความเสี่ยง โดยเฉพาะเมื่อลิ้นมาอยู่ระหว่างฟันในขณะที่ล้อวิ่งไปเจอกับก้อนหินเข้าพอดี การเย็บลิ้นเป็นประสบการณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก แม้กับตัวเธอเอง

“ทุ่งร้าง...” นั่นคือส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด “...กับบ้านอีกสองสามหลัง” และหนึ่งในนั้นก็เป็นบ้านของคนที่เขารู้จักดี เมื่อครู่เขาเองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นด้วย และเขาจำได้ เพราะมันเป็นเสียงที่เขาได้ยินบ่อยๆ ตั้งแต่เด็ก เสียงร้องที่มักจะตามมาด้วยเสียงร้องไห้ ก่อนคนที่มีเสียงเหมือนกันอีกคนจะร้องดังมา แต่เป็นเสียงร้องด้วยความโกรธ แล้วหลังจากนั้นก็อาจเป็นเสียงของเด็กผู้ชายร้องบ้าง ซึ่งในบางครั้งก็เป็นเสียงของเขาเอง

เขาไม่เคยรู้สึกดีกับมัน แต่เขาก็ไม่อาจละทิ้งมันไปได้ เขาเคยเป็นเด็กเกเรคนนั้น และเด็กคนนั้นก็ได้กลายมาเป็นตัวเขา มันคือความทรงจำ มันคือสิ่งที่ทำให้เราเป็นตัวเรา ไม่ว่ามันจะน่าชื่นชม หรือน่าอับอายก็ตามที

มันเป็นเสียงร้องของรุ่ง พี่สาวฝาแฝดของรัต คนที่เคยเป็นคู่ปรับกับเขามาตั้งแต่เด็ก คนที่เขาคบหาเป็นแฟนอยู่ในตอนนี้ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเธอคิดอย่างไรกับเขากันแน่

“ฉฉันอาจไม่ได้ไปตามเสียงนั้น” อีกอร่าพอจะเดาได้ว่าเขากระโดดขึ้นรถมาทำไม เธอยักไหล่ในขณะที่คุมสายบังเหียนด้วยความชำนาญ “ตต้องแล้วแต่คำสั่งของนายท่าน” ซึ่งจนถึงตอนนี้เสียงตะโกนสั่งอย่างตื่นเต้นยังคงบอกให้เธอขึ้นเหนือไปเรื่อยๆ

“ไม่เป็นไร” เขาเข้าใจ “ผมจะกระโดดลงไปเอง” ด้วยความเร็วขนาดนี้คงไม่ใช่วิธีที่ดีนัก แต่เขายังคงหวังว่าความรู้สึกของตนนั้นจะถูกต้อง ความรู้สึกที่ว่าพวกเขาทั้งหมดต่างมีจุดหมายอยู่ที่เดียวกัน

“บบอกฉันก่อน” เธอหันมาขยิบตาที่ไม่เท่ากันให้เขา “ฉฉันจะได้ลดความเร็ว” แล้วเธอก็ยิ้ม ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้บอกว่าจะหยุดรถให้ แต่ในเมื่อเธอก็ไม่ได้เป็นคนที่เชิญเขาขึ้นมา และทั้งสองต่างพึ่งพบเจอกันเพียงไม่นาน แค่นั้นเขาก็คิดว่ามากพอแล้ว

มีเงาดำของบางสิ่งวิ่งตัดหน้ารถม้าไปในระยะกระชั้นชิด ม้าดำทั้งคู่แม้ได้รับการฝึกมาอย่างดีก็ยังคงเกิดการพยศขึ้น อีกอร่าไม่มีท่าทีตกใจแม้แต่น้อย “เกาะไว้” เธอร้องบอก พร้อมกับควบคุมรถม้าให้หยุดอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เปป็นอะไรไหม” เธอถาม แต่เขากำลังตกใจ ไม่ใช่เพราะเงานั้น ไม่ใช่เพราะแรงกระแทก แต่เป็นเพราะเมื่อครู่เขาได้ยินเธอพูดออกเสียงได้อย่างชัดเจนโดยไม่ติดขัดเป็นครั้งแรก ไม่มีเสียงซ้ำของอักษรตัวแรกให้ได้ยินเหมือนกับที่ผ่านมา แต่เขาก็ไม่กล้าจะบอกเรื่องนี้กับเธอ เพราะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

เจ้านายของเธอส่งเสียงโวยวาย ในขณะที่เธอก็พยายามอธิบายอย่างเร่งรีบ พร้อมกับสำรวจมองไปรอบๆ ตัวรถ ไม่รู้ว่าปืนได้มาอยู่ในมือของเธอตั้งแต่เมื่อไร และเธอก็เห็นมีดสั้นเตรียมพร้อมอยู่ในมือของเขาด้วยเช่นกัน

แสงสว่างจากไฟฉายถูกสาดไปรอบๆ ตัวรถ ความมืดล้วนแตกกระจายออกเมื่อแสงไฟเคลื่อนผ่านไป ก่อนหลอมรวมเข้าด้วยกันอีกครั้ง จนกระทั่งแสงไฟนั้นย้อนกลับมาที่หน้าตัวรถ จึงมีความมืดอันเข้มข้นตรงหน้ากลุ่มใหญ่ที่ไม่ได้หลบหนีแสงไฟไปไหน มันยืนหยัดทายท้า ก่อให้เกิดเป็นเงาที่ยืดขยายไปทางด้านหลัง เงาที่เหมือนกับกิ่งก้านอันหงิกงอของเหล่าต้นไม้ในป่าต้องคำสาปในนิทาน ป่าที่พวกเด็กๆ จะพากันหลงไม่ว่าจะทิ้งเครื่องหมายบอกทางเอาไว้มากมายเพียงใดก็ตาม ป่าที่มีบ้านขนมหวาน กับเตาอบขนาดใหญ่พิเศษที่เปิดอ้ารออยู่เสมอ

Create Date : 17 เมษายน 2559		3 comments
Last Update : 17 เมษายน 2559 15:03:47 น.
Counter : 877 Pageviews.
Share Tweet