หลายปีมาแล้ว ที่เรานั่งคุยกับใคร ๆ  คุยไปคุยมา น้ำตาก็ไหลออกมาเอง

โดยเฉพาะบางเรื่องที่คุยกันมันทำให้เรารู้สึกเศร้ามากมาย

เราจะรู้สึกหดหู่ใจทุกครั้งที่คิดและพูดถึงมัน และมันก็ฝังอยู่ในใจเรามาตลอด

ไม่ใช่เรื่องเดียวแต่เพราะหลาย ๆ เรื่อง หลาย ๆ เหตุการณ์ ที่ผ่านมากระทบกระเทือนในจิตใจเราอย่างมากมาย

จนกลายเป็นความทรงจำที่ไม่ดีติดอยู่ในใจเราตลอดเวลาอย่างไม่อาจลบเลือนได้เลย

การที่เราใส่ใจ ให้ความสำคัญกับอะไรมากเกินไป อดทนต่อสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของตัวเอง

อดทนเพื่อต้องการการยอมรับ  ผลจากความพยายามต่าง ๆ ของเรา

ส่งผลให้สิ่งที่เราแสดงออกมาไม่ใช่ตัวตนของเรา แต่เป็นเพียงเปลือกที่คนอื่นอยากให้เราเป็น 

โดยที่ในจิตใจเรามันขัดแย้งอยู่ตลอดเวลา

เราคงจะไปโทษว่าเพราะใครต่อใครทำให้เราเป็นแบบนี้ คงไม่ได้

เพราะเราเลือกที่สร้างบาดแผลในใจของเราเอง ถ้าเราไม่รับเอาสิ่งที่กระทบกระเทีอนจิตใจ เข้ามาใส่ใจ

หรือให้ความสำคัญกับใคร มากกว่าความรู้สึกของตัวเราเอง เราคงไม่เป็นแบบนี้

เราเลือกที่จะไม่ทำให้คนอื่นเสียใจ เลือกที่จะทำตามใจคนอื่น แล้วเก็บสิ่งที่เราต้องการไว้ในใจตลอดมา

จนวันนึงความอดทนมันก็ถึงที่สุดของมัน

ฉันค้นพบว่าตัวเองผิดปกติ ฉันอาจจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าก็ได้ เพราะอาการหลาย ๆ อย่างของฉันมันบ่งบอก

ฉันอยากไปพบจิตแพทย์ แต่สามีสุดที่รักของฉันเค้าบอกกับฉันว่าอยากเป็นบ้ามากเลยหรือไงที่รัก

ผ่านมาสองปีกว่า ฉันไปพบหมอเพื่อตรวจหาฮอโมนไทรอย์ดต่ำ

และฉันบอกกับหมอว่า ฉันเหนื่อย เบื่อ เพลีย ไม่อยากทำอะไรเลย หมอจึงแนะนำให้พบจิตแพทย์

วันนั้นคุณสามีสุดที่รักของฉัน ก็เลยยอมที่จะให้เข้าพบจิตแพทย์

แล้วจิตแพทย์ก็สรุปว่าฉันเป็นโรคจิตซึมเศร้า