BlogGang.com : : Ruchy : ...เรียนรู้แบบมึนๆ...

...เรียนรู้แบบมึนๆ...

สวัสดีอีกครั้ง...ครั้งฉันมีเรื่องเล่าสามเรื่องตอนแรกฉันคิดหัวเรื่องไม่ออก เพิ่งมาคิดออกตอนเขียนจบ ภายในเดือนที่ผ่านมาถ้าเจาะจงระยะเวลาก็คือ ภายในสองสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันทำเรื่องที่ไม่ค่อยได้ทำในชีวิตเท่าไหร่นัก
อย่าเสียเวลา เริ่มเลยดีกว่า...

เรื่องแรก พี่ที่ทำงานเก่าแชทมาหาฉันเพื่อยืมเงิน ก่อนที่เธอจะแชทมาหาฉันเธอได้แชทไปหาน้องคนนึงและน้องคนนั้นก็โทรมาเช็คข้อมูลกับฉันแม้มันจะไม่ถูกต้องนักที่ว่าจะยืมเงินกัน ก็ควรจะพูดหรือโทรคุยกันมากกว่าแต่เมื่อฉันทำความเข้าใจในตัวตนที่พี่คนนี้เป็น ประกอบกับรู้คร่าวๆถึงสถานการณ์ ณปัจจุบันของเธอ ฉันตัดสินใจได้ไม่ยากนัก ฉันบอกพี่เขาไปว่า ไม่ต้องยืมเงินฉันนะครั้งนี้ถือว่าฉันช่วยก็แล้วกัน แต่พี่ต้องมารับเงินกับมือฉันนะแล้วฉันก็โทรกลับไปหาน้องคนนั้น เพื่อจะถามว่า ให้ยืมเงินไปหรือยังพี่(ฉัน)ตัดสินใจแบบนี้ เอ็งเอาด้วยมั้ย จะได้เติมไปก่อนน้องคนนั้นก็ตกลง...เรานัดเจอกัน แถวบ้านฉัน เมื่อฉันเจอเธอ เธอผอม ดำ และแก่ไปมากหนังเหี่ยวเพราะโรคไต เธอเล่าชีวิตของเธอให้ฟัง ฉันรับฟังเรื่องราว และบอกเธอว่าครั้งนี้ฉันและน้องช่วยพี่นะ แต่ก็ช่วยได้แค่ครั้งนี้ เราคุยกันราวชั่วโมง ก่อนที่ฉันจะส่งเธอขึ้นรถเมล์เพราะเธอมีนัดกับหมอที่โรงพยาบาล...ฉันคิดว่า ฉันตัดสินใจถูกที่ทำเรื่องนี้และนี่เป็นเรื่องที่เมื่อฉันนึกถึง ฉันยิ้มกับมันได้...

เรื่องที่สอง ฉันขนหนังสือ ตำราเรียน ไปให้รุ่นน้อง เรานัดกันหลายครั้งเพราะจังหวะไม่เอื้อ เมื่อระบุวันได้ ฉันนึกๆๆแล้วก็ได้ทริปเล็กๆ จึงบอกสามีและพี่ชาย ว่าจะเอาหนังสือไปให้น้องนะเดี๋ยวแวะไหว้พระ กับหาอะไรกินด้วยละกัน ฉันพาสองหนุ่มและลูกชายไปสำนักป่าแห่งหนึ่งซึ่งมีพิพิธภัณฑ์เหล็กไหล พวกเราบูชาสร้อยคนละเส้นจากนั้นก็แวะไปทานร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งคิดว่ามันเป็นเส้นทางไปมหาลัยแต่เอาเข้าจริงมันคนละเส้นและมันไกลพอสมควร กว่าจะกินเสร็จเกือบสี่โมงเย็นฉันนึกถึงรุ่นน้อง เลยบอกหนุ่มเหลือน้อยให้รีบได้แล้ว ด้วยความครึ้มใจอะไรไม่ทราบพี่ชายฉันบอกเส้นทางลัด แต่สุดท้ายคือหลง จากที่ควรไปถึงในเวลาชั่วโมงเดียวกลายเป็นเสียเวลาอีกชั่วโมง จบแพลนแบบเพลียๆ สำหรับฉัน ฉันพอใจกับทริปนี้เพราะฉันเลือกเองทั้งหมด และสองหนุ่มก็พอใจ สิ่งที่ฉันหงุดหงิดทุกครั้งคือเวลาไปไหนที่ไม่รู้จักทาง ฉันมักดูเส้นทางในกูเกิลให้แน่ใจเพราะฉันไม่อยากเสียเวลาบนท้องถนนมากเกินไป โดยเฉพาะถนนที่รถติดมากแต่ถึงจะเตรียมตัวไปดีแค่ไหน ถ้ามีคนช่วยออกความเห็น โดยเฉพาะคนนั้นคือพี่ชายฉันเนี่ยมันต้องหลง ไม่ขาดก็เกินทุกที สงสัยฉันคงยังไม่ชินมั้ง...

เรื่องที่สาม เร็วๆนี้ เพื่อนๆสนทนากันในไลน์เพราะมีเพื่อนอยู่เมืองนอกต้องการคำแนะนำบางอย่าง ฉันก็ร่วมแจมด้วย แต่ไปๆมาๆเพื่อนๆเป็นห่วงฉัน มารุมที่ฉันคนเดียว ฉันนี่ซึ้งเลยก็พอดีว่ากำลังมีแนวคิดบางอย่าง เลยนำเสนอไป ปรากฏว่าเพื่อนพร้อมใจกันเงียบ อ้าว! เงียบนี่คืออะไรหว่า...พอเจอพี่ชายฉันเลยเล่าแนวคิดของฉัน ให้พี่ฟัง พี่ฉันมองหน้าฉันแล้วก็ด่าประสาพี่น้อง...ฉันพอจะเข้าใจละว่ามันไม่เวิร์คแต่ก็ยังไม่วาย อยากทราบความเห็นเพื่อนอยู่ดี เลยพิมพ์เพิ่มไปอีกรอบ...เงียบ! รอบที่สอง คราวนี้ฉันได้ข้อสรุป เงิบละกูทำไงดีวะ...นึกถึงน้องคนที่เพิ่งร่วมเงินช่วยพี่ที่ทำงานเก่าเลยแชทไปหาน้องคนนั้นและเล่าแนวคิดที่ว่านั่น พร้อมกับบอกมันว่าอย่าเงียบอีกคนนะเฮ่ย...คราวนี้ไม่เงียบละ เพราะน้องนี่สายฮา เราเลยแชทคุยกันพอประมาณ“โลภไปนิดนะเรา” กับ “เพื่อนพี่คงนึกว่าพี่บ้า” โอเค ไหนๆกูก็บ้าละชงเอง-ต้องตบเอง หาทางขึ้นได้-ต้องปีนกะไดลงเอง แล้วฉันก็จัดการเป่าความคิดนั้นโดยใส่เรื่องไร้สาระเข้าไปแทน เพื่อให้มันพ้นหน้าจอ เพราะถ้าเรื่องมันเงิบมันไม่รู้ไปต่อทางไหน ฉันเรียนรู้มาแล้วว่า มิตรภาพสำคัญสุดฉันไม่ยอมพลาดเรื่องนี้อีก มันอาจต้องเงียบอีกซักพัก แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

...สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง นับประสาอะไรกับคนบ้าอย่างฉันเนาะ...

Create Date : 24 มิถุนายน 2560

Last Update : 24 มิถุนายน 2560 10:38:39 น.

0 comments

Counter : 529 Pageviews.