Bloggang.com : yuttipung : หนังที่ดูใน World Film Festival of Bangkok 25-31 ต.ค.2550

หนังที่ดูใน World Film Festival of Bangkok 25-31 ต.ค.2550

เขียนติดต่อกันเกี่ยวเทศกาลนี้มาสองปีแล้ว ปีนี้ก็ไม่พลาดที่จะไปชม แล้วนำมาเขียนเล่าให้ฟังเหมือนเดิมครับ

25 ตุลาคม 2550

The Blue Wolf: To the Ends of the Earth and Sea หรือ Genghis Khan
หนังเปิดเทศกาล ที่โชคดีได้ดูแบบบรรยายไทย แต่บางช่วงก็แปลตลกมากๆ(ช่วงที่ฉายโรงปรกติลองดูให้ดี) ผลงานของผู้กำกับชาวญี่ปุ่น ชินอิจิโร่ ซาวาอิ ตัวหนังเล่าเรื่องค่อนข้างเชยๆ ตั้งแต่กำเนิดความเป็นมา ไปจนถึงช่วงที่ยิ่งใหญ่ของ เจงกีสข่าน ในยุคสมัยที่มองโกลยังมีหลายชนเผ่า ซึ่งส่วนที่ดีของหนังแบบนี้ก็คือมันแสดงให้เห็นที่มาที่ไปของ เตมูจิน ในการสู้รบได้น่าสนใจดี นั่นคือการกอบกู้ศักดิ์ศรีในชีวิตที่ขาดหายไป และเพื่อเอาชนะชะตากรรมอันเจ็บปวด

อย่างไรก็ตามนอกจากจะพูดญี่ปุ่นกันสนุกปากแล้ว สิ่งที่งงๆ ก็คือตั้งแต่เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเห็นจากหนังเรื่องนี้นี่แหละที่บอกว่า เจงกีสข่าน มีความปรารถนาจะสร้างชาติที่ยิ่งใหญ่ และธำรงคุณค่าทางวัฒนธรรม เคยได้ยินแต่ว่าไปที่ไหนตายเรียบ เผาเมืองให้สิ้นซากซะมากกว่า ถ้าคิดว่าหนังสร้างขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองวาระครบรอบของ เจงกีสข่าน ก็ต้องถือว่าเปลี่ยนประวัติศาสตร์กันแบบมั่วนิ่มเลยทีเดียว

27 ตุลาคม 2550

Salmonberries
หนังปี 1991 ของ เพอร์ซี่ แอดลอน ในชุดที่นำมา Retrospective ในงาน เรื่องราวความสัมพันธ์ของสาวทอมบอย(เค.ดี.แลง) ชาวรัสเซียในอลาสก้าที่ออกมาตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง ซึ่งเป็นปริศนาจากนามสกุลของเธอ และ โรสวิต้า(โรเซล เซค) บรรณารักษ์ชาวเยอรมันตะวันออกที่ย้ายมาทำงานที่นี่ ทั้งคู่ต่างมีอดีตเจ็บปวดที่หนังค่อยๆ แง้มออกมาทีละนิด...น่าเสียดายด้วยความอ่อนด้อยทางภาษา เลยทำให้ผมไม่เข้าใจสิ่งต่างๆ ทั้งหมด แต่ภาษาภาพของหนังก็ทดแทนได้ครับ โดยรวมเป็นงานที่น่าพอใจ แม้จะติดฟูมฟายไปบ้างในหลายๆ ช่วง (ฉากที่ชอบมากคือฉากเปิดเรื่อง ซึ่งมีเสน่ห์มากๆ)

สิ่งที่ชอบมากคือ เค.ดี. แลง นักร้องสาวหล่อ ซึ่งเวลาเธอเล่นหนังทีไร มักจะเลือกบทที่น่าสนใจทุกที อย่าง Eye of the Beholder (1999) นั้นเธอก็รับบทเลสเบี้ยนเช่นเคย และเป็นหนังแย่ๆ ที่ผมชอบมากเรื่องหนึ่ง ส่วนใน Salmonberries แฟนผมที่ดูด้วยบอกถ้าเธอไม่แก้ผ้า ก็ไม่มีทางรู้เลยว่าเป็นผู้หญิง และ เพลง Barefoot ที่เธอร้องในหนังเรื่องนี้ก็ไพเราะมากเหลือเกิน

29 ตุลาคม 2550

Demented
ผลงานของ โรลองต์ อาคาร์ด เจ้าของรางวัลผู้กำกับ จากเทศกาลหนังโลคาร์โน เล่าเรื่องของเด็กชายวัยสิบขวบ มาร์แตง(จูเลียน โคเชลิน) ซึ่งชีวิตบัดซบมาก เปิดเรื่องมาเขาแอบดูจากมุมมืดเพื่อมองกลุ่มเด็กนักเรียน ซึ่งครูห้ามบอกว่าเขาจะเรียนซ้ำชั้นหรืออย่างไร เพื่อสื่อว่าเด็กน้อยไม่อยากเติบโตขึ้น...เพราะครอบครัวมาร์แตง บัดซบเหลือหลาย มีแม่เป็นบ้าที่ไม่ยอมออกจากห้องมาหลายปี พ่อเชื่อฟังยาย ยายบ้าอำนาจ พี่ชายเป็นเกย์ และอารมณ์เกรี้ยวกราดจากเรื่องที่แฟนหนุ่มของตนกำลังแต่งงานกับคนอื่น มิหน้ำซ้ำ มาร์แตง ยังไม่มีเพื่อนเล่นซักคน

มีมุขตลกบ้าง และคนดีอยู่นั่นคือสาวใช้ที่เป็นมุสลิม แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเมื่องเรื่องราวผลักดันไปสู่จุดรุนแรงในท้ายที่สุด ซึ่งฉากจบทำได้อย่างมหัศจรรย์ โดยทำให้คนดูคาดการณ์ไปต่างๆ นานา(ผมเผลอคิดไปว่าจะมีดาวตกมาถล่มโลกเหมือนที่พี่ชายบอกตอนแรก) ก่อนจะเฉลยแบบง่ายๆ แต่ทรงพลัง ส่วนเด็กที่เล่นหน้าตาเก็บกดอย่างแรง ขณะเดียวกันบ้านที่อยู่ในชนบท ก็ใช้ป่ามาสร้างความลึกลับได้อย่างดี

Rosalies Goes Shopping
หนังของ เพอร์ซี่ แอดลอน ปี 1989 ที่ผมยังไม่เข็ดเหมือนเคยเลยเลือกไปชมพร้อมอุปสรรคด้านภาษา และก็แปลกใจเพราะจากทำดราม่าเศร้า คราวนี้กลับทำหนังตลกเสียดสีได้น่ารักมากๆ เกี่ยวกับ โรซารี่ สาวร่างอ้วนชาวเยอรมันที่อาศัยในอเมริกา เธอมีครอบครัวลูกดก สามีบ้าเครื่องบิน และหาวิธีโกงสารพัดมาหมุนเงินเพื่อซื้อของจิปาถะที่เธอและคนในครอบครัวต้องการ ทั้งที่รายได้ไม่มี...เรียกได้ว่าหนังเรื่องนี้ล้อเลียนชีวิตในละครโทรทัศน์อเมริกัน แบบครอบครัวแสนสุข นั่นเอง เพราะอันที่จริงบ้านนี้ครอบครัวเป็นทุกข์ ซึ่งหนังก็เสียดสีสุดโต่ง แทนที่จะทำให้เธอสำนึกก็เปล่า ยังหาวิธีโกงสารพัดจนจบ แถมยังทำให้บาทหลวงที่ฟังเธอสารภาพบาป กลายเป็นพวกบ้าฟังเรื่องที่เลวร้ายมากขึ้นไปเรื่อยๆ เหมือนคนบ้าข่าวอีกต่างหาก

น่าตกใจไม่น้อยที่ในยุคที่หนังฉายถูกเซ็นเซอร์ในฟินแลนด์ และเยอรมัน(ข้อมูลจาก IMDB)

30 ตุลาคม 2550

Phantom Love
หนังสุดเซอร์เรียลประจำงานเทศกาล ผลงานของ นีน่า เมนเกส ซึ่งไม่มีเรื่องราวที่ปะติดปะต่อกัน ผสมผสานระหว่างภาพความจริงกับความฝัน ปล่อยให้คนไปขบคิดเอาเอง... จากเรื่องย่อที่อ่านซึ่งพอปะติดปะต่อได้ เป็นชีวิตที่พยายามหาทางออกของ ลูลู่ หญิงสาวที่อาศัยในแถบโคเรียทาวน์ ที่ลอสแองเจลิส เธอทำงานคาสิโนในย่านนั้น มีครอบครัวอันเลวร้าย และคู่รักเธอเองก็ส่อแววจะทำลายชีวิตเธอลงทุกวัน ผ่านภาพการร่วมรักที่ไร้ความรู้สึกจนชวนขนลุก ชีวิตประจำวันที่ซ้ำซาก(ทำงาน, ฝนเล็บ, ร่วมรัก, ดูโทรทัศน์ที่มีแต่ข่าวสงครามในอิรัก กับรายการหลอนๆ) บวกกับน้องสาวที่โดนซ้อม แม่ที่เหมือนจะมาคุกคามเธอ และในที่สุด ลูลู่ก็หาหนทางปลดปล่อยสำเร็จ

แต่แน่นอนว่าตอนจบ และการเล่าเรื่องไม่ลำดับเวลา ทำให้คนดูออกมาแล้วต้องมาคุยกันยืดยาว

Import/Export
ผลงานของ อูลริค ซีดล์ ผู้กำกับชาวออสเตรียที่เลือดเย็นเหลือเกิน จนผมเผลอคิดไปว่าประเทศนี้ทำแต่หนังแบบนี้หรือเปล่า(ปีนี้ดูสารคดีเลือดเย็นอย่าง Our Daily Bread เข้าไปอีกเรื่อง) หนังเล่าชีวิตของ โอลก้า สาวยูเครน ที่มาทำงานในออสเตรีย และ พอลี่ ชายหนุ่มออสเตรียที่มาทำงานกับพ่อในแถบยูเครน

ชีวิตช่วงแรกๆ ของโอลก้าทำให้ผม(และคนดูทึ่ง)มากๆ เมื่อผู้กำกับพาเราไปเห็นเธอทำงานโรงพยาบาลที่ไม่ให้รายได้อย่างเป็นธรรม เธอจำต้องออกมาหาเงินที่ดีกว่าเพื่อเลี้ยงลูก คือการเป็นสาวบริการโชว์ในเว็บแคม ฉากนี้มีคนหัวเราะ ส่วนผมในใจสับสนเหลือประมาณ ปากมันขำ แต่ตามันจะร้องไห้ คนดูส่วนใหญ่หัวเราะ แต่ชาวต่างประเทศคนหนึ่งที่นั่งใกล้ๆ เครียดฉากนี้มาก ถึงกับตะโกนด่าคนข้างๆ ว่า "It's so sad, Whatta Funny"(จับใจความได้ประมาณนี้) หนังมีฉากเห็นอวัยวะเพศอย่างจะแจ้งหลายครั้ง...ซึ่งสารภาพว่าปรกติผมก็เข้าเว็บโป๊อยู่บ่อยๆ ครับ แต่พอดูเรื่องนี้แล้วก็ช็อคอยู่ดี

อีกฉากที่เจ็บปวดมากๆ คือในโรงพยาบาลที่โอลก้าย้ายมาทำงานใหม่ เต็มไปด้วยคนแก่ซึ่งนอนรอความตาย พูดจาซ้ำซากไปมา ทำท่าตลกๆ หรือไร้ความรู้สึก บางครั้งเหมือนดูเป็นมุขตลก แต่ผมขำไม่ออก ส่วนอีกฉากคือเมื่อ พอลี่ ซึ่งถูกให้เป็น รปภ.ราวกับไม่ใช่สิ่งมีชีวิต เขาเหมือนได้มีชีวิตอีกครั้ง หลังจากพบว่าพ่อเรียกโสเภณีชาวยูเครนคนหนึ่งมาทำเรื่องน่ารังเกียจ ด้วยเหตุผลว่าเงินทำให้คนเราเป็นอะไรก็ได้...

ดูจบผมเศร้าใจฉากโรงพยาบาล ขณะที่แฟนผมซึ่งเป็นพยาบาล ค่อนข้างชินแล้วดูเหมือนจะช็อคฉากที่ผู้หญิงในเรื่องถูกกระทำมากกว่า สรุปได้ว่าไม่ว่าที่ไหนในโลกก็ดูเหมือนจะไม่มีที่ว่างให้คนชั้นล่างในสังคม ซึ่งมีคนที่คิดว่าสูงกว่าดูถูกเหยียดหยามเสมอ

31 ตุลาคม 2550

The Band's Visit
หนังตลกของ อิรัน โคริริน ผู้กำกับชาวอิสราเอล ซึ่งชนะรางวัล Un Certain Regard ในคานส์ปี 2007 และกวาดแทบทุกรางวัลในการประกวดตุ๊กตาทองของอิสราเอล ปรกติหนังสาย Un Certain Regard มักเครียด แต่เรื่องนี้ตลกจริง แถมมีเอกลักษณ์ด้วยวิธีตั้งกล้องนิ่งๆ และมุขหน้าตาย และอุปสรรคด้านภาษา ท่ามกลางพล็อตที่ไม่ใหม่ แต่ทำได้ถึง เกี่ยวกับ วงดนตรีของกรมตำรวจจากอียิปต์ที่จะมาเปิดการแสดงในอิสราเอล แต่กลับถูกลืม จนพวกเขาต้องหาทางแก้ไขสถานการณ์เอง

หนังเน้นไปที่หัวหน้าวง และชายหนุ่มที่อายุน้อยที่สุดเป็นหลัก กระนั้นก็แบ่งบทของแต่ละคนได้ค่อนข้างดี โดยทั้งสองฝ่ายคือ คนอียิปต์ และอิสราเอลในเรื่องต่างช่วยปรับทัศนคติของชีวิต โดยไม่ได้มีการเมืองมาเกี่ยวได้เป็นอย่างดี ขณะที่ฉากเศร้าๆ ของหนังก็ไม่ฟูมฟาย มันทดแทนด้วยความเข้าใจในโลกมากขึ้นเท่านั้น

อยากบอกว่านี่เป็นหนังเรื่องแรกในเทศกาลที่มีคนปรบมือให้ เพิ่งนึกได้ว่าตูดูแต่หนังหดหู่จนคนมึนทุกเรื่อง เพิ่งจะมีหนังที่คนรู้สึกผ่อนคลายเมื่อจบ จึงปรบมือ แต่อาจจะเป็นเพราะผมดูหนังเครียดมาตลอดเลยรู้สึกว่าหนังมันเบาเกินไปซะอย่างนั้น

I Served The King of England
คาดว่าน่าจะเป็นหนังที่ชอบที่สุดในเทศกาล ผลงานการกลับมาของ จิริ เมนเซล ผู้กำกับอาวุโสของ เชก ที่ห่างหายการทำหนังไปสิบกว่าปี เล่าเรื่องของ แยน ดิตี้ ชายที่เพิ่งออกจากคุก สมัยก่อนมีอดีตเป็นเด็กขายของที่สถานีรถไฟ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นเด็กเสิร์ฟ และเลื่อนฐานะกลายเป็นบริกรในโรงแรมชื่อดัง พร้อมการมาของยุคนาซี ในสงครามโลกครั้งที่ 2 อย่างไรก็ตามเรื่องราวทั้งหมดถูกเล่าด้วยน้ำเสียงตลก และเย้ยหยันตั้งแต่ต้นจนจบ ตัดสลับกับการกอบกู้ชีวิตขึ้นมาใหม่ในวัยชรา เมื่อเข้าใจสัจธรรมจากหญิงสาวยากจนคนหนึ่งในละแวกนั้น

เมนเซล เล่าเรื่องโดยได้อิทธิพลจากหนังเงียบ มุขตลกแบบหกล้มหัวคะมำ ผสมผสานกับโปรดักชั่นอลังการ และ ฉากแฟนตาซี ซึ่งครื้นเครงมากๆ ขณะเดียวกันมุขตลกก็เสียดสีจากเล็กๆน้อยๆ จนกลายเป็นรุนแรงในท้ายสุด ต้องชื่นชมนักแสดงที่เล่นเป็น ดิตี้ ทั้งในวัยหนุ่ม และวัยชรา(อิวาน บาเนฟ/ โอลริช ไกเซอร์) ส่วนคนที่ทำให้หนังเครียดไปบ้างคือ จูเลีย เจนตซ์ นักแสดงสาวดาวรุ่งจากเยอรมัน เธอมารับบทคนละขั้วจากที่เธอรับบทต่อต้านนาซีใน Sophie Scholl มากลายเป็นสาวคลั่งนาซีแทนเสียนี่

Help Me Eros
ผลงานเรื่องที่สองของ หลี่คังเซิง นักแสดงคู่บุญของผู้กำกับ ไฉ้หมิงเลี่ยง คราวนี้มาด้วยผลงานแรงๆ เกี่ยวกับ อาจี ชายหนุ่มที่รวยจากการเล่นหุ้น แต่ก็หมดตัว แถมยังติดกัญชา ติดคุยโทรศัพท์ปรึกษาปัญหาชีวิต ก่อนที่จะไปพัวพันกับสาวขายหมาก และเพื่อนของเธอ(เท่าที่ทราบเป็นปัญหาสังคมในไต้หวัน เป็นกลุ่มเด็กสาวที่ขาดการศึกษา มาแต่งตัวยั่วเพื่อขายหมากบังหน้า บางคนมีอาชีพเสริม)

หนังมีทั้งความตลก ปนอีโรติก โดยมีฉากแรงๆ จริงๆ ส่วนใหญ่จากหญิงอ้วนซึ่งแท้จริงเป็นคู่สายให้กับ อาจี ซึ่งมีสามีเป็นพ่อครัวดัง เขาแล่ปลาได้ทั้งที่ยังเป็นๆ ออกทีวี(ฉากนี้เปรียบเทียบสภาพชีวิตผู้คนในเมืองที่ตายทั้งเป็นในเรื่อง) และเลี้ยงดูภรรยาด้วยการให้กินแต่อาหาร ขณะที่ตนเองเป็นเกย์

โดยรวมเป็นงานที่น่าพอใจ แต่ถ้าจะให้เทียบกับความลึกซึ้งแบบไฉ้หมิงเลี่ยง คงยังเทียบกันไม่ได้

หมายเหตุ : คงงดดู 1-2 วัน เพราะแฟนขอร้องให้อ่านหนังสือ

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 8 กันยายน 2551 17:22:03 น.

2 comments

Counter : 2048 Pageviews.

สวัสดียามดึกจ้า
วันหยุดหมดแล้ว
พรุ่งนี้เริ่มอาทิตย์ใหม่ด้วยความสุขและสดใสนะจ๊ะ

โดย: ann (a_mulika

) วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:55:30 น.

หวัดดี ว่ะ

โดย: ตด IP: 117.47.204.96 วันที่: 29 สิงหาคม 2551 เวลา:19:25:56 น.