จำได้ตอนเล็กเล็กเป็นเด็กตัวน้อยน้อย...
เคยนั่งจ้องทีวี...
พอเพลงนี้ดังขึ้น...
ตาจะโต(สำหรับคนอื่นมันอาจจะไม่โตแต่มันโตที่สุดสำหรับผมละ)...
ฮีโร่ พระเอกสุดเท่ จะออกมาปราบปรามเหล่าร้าย...
ผู้ร้ายตัวโกงก็จะพ่ายแพ้ไปในที่สุด...
ธรรมะย่อยชนะอธรรม...
คำพูดยอดฮิตเลยล่ะ...
ถึงขนาดเคยไปงานวัดแล้วหาซื้อหน้ากากมาใส่...
กะเท่เต็มที่...
เลียนแบบฮีโร่ในฝัน...โดดลงจากกำแพงรั้ว
แต่ตอนนั้นเท่จริงจริง...
ผู้ใหญ่ ลูกเด็กเล็กแดงมามุงกันเต็มไปหมด...
จะมีก็แต่พ่อกับแม่ผมละมั้ง...ที่ไม่รู้สึกว่าผมเท่ไปด้วย
แหม...ก็แค่โดดลงมาแล้วฝ่าเท้าซ้ายไปโดนตะปูจิ้มมิดด้ามแค่นั้นเอง...
เลือดงี้อาบเลย...
แต่ยังเท่อยู่...หารู้ไม่ว่าใต้หน้ากากนี่หน้าเบี้ยวสนิทแถมน้ำตานอง
ถูกอุ้มไปคลีนิคแถวบ้าน...
ได้เข็มฉีดยามาเป็นเพื่อน...
แต่จริงจริงไม่ต้องฉีดก็ได้นะ...
เพราะบาดทะยักทำอันตรายฮีโร่ไม่ได้...
มานั่งคิดแล้วก็นั่งขำ...
เรื่องเก่าเก่าตอนเราเป็นเด็ก...มักจะสร้างรอยยิ้มได้เสมอ...
พอโตขึ้นรอยยิ้ม...จะค่อยค่อยเลือนหายไปจากใบหน้า...
เหลือทิ้งไว้เพียงความเหี่ยวย่น...
บางทีความเครียด...ก็ทำให้คนรอบข้างเราซีเรียสตาม
บางทีการคิดมาก...ก็ทำให้เราเครียด
บางทีการระแวง...ก็ทำให้เราคิดมาก
บางทีการห่วงใย...ก็ทำให้เราระแวง
ทำอะไรให้พอเหมาะ...
ทำอะไรให้มีขอบเขต...
แล้วจะทำให้ชีวิตมีความสุข...
วันนี้คุณยิ้มแล้วหรือยังครับ...?