คนเขียน/คนวาด: YAYOMI YUCHI
สำนักพิมพ์: SHUEISHA / บงกช (11 เล่มจบ)

พล็อต: ฮินะ อาราเร่ และฮานะ สามสาวพี่น้องร้านขนมฟุคุยะ ที่เก่าแก่ที่สุดในเกียวโต แต่ละคนก็แต่ละใจ นิสัยไม่เหมือนกันเลยล่ะ แต่ทุกคนก็ภูมิใจในร้านขนมของตัวเองมาก พบกับคุณแม่จอมเฮี๊ยบ คุณตาช่างประชดและตัวละครอีกหลายคาแรคเตอร์ ที่จะพาคุณไปสัมผัสกับบรรยากาศของเกียวโต เมืองหลวงในอดีตได้อย่างดี

สรุปสั้น ๆ หลังอ่าน:
การ์ตูนอารมณ์ละเมียดที่ไม่จิ๊ดจ๊าดบาดใจในทันที แต่กลมกล่อม ยากจะหยุดอ่านได้ หยิบแล้วอยากติดตามให้ถึงที่สุดว่าความรักของ 3 สาว 3 สไตล์บ้านนี้จะลงเอยกันยังไง ระหว่างอ่านมีทั้งขำ ทั้งซึม ทั้งลุ้น
วางลงด้วยความรู้สึกซึ้ง กึ่งเศร้าเล็กน้อยกับสัจธรรมการเติบใหญ่ของมนุษย์คนหนึ่ง

ลายเส้นสวยพอใช้ สีหน้าตัวการ์ตูนดูแข็งและ ‘หน้าโหล’ เล็กน้อย แต่องค์ประกอบโดยรวม flow เข้าขั้นดี

เป็นการ์ตูนที่สะท้อนถึงอารมณ์ชิงดีชิงเด่นในหมู่พี่น้องที่รักกัน เดินเรื่องได้อย่างมีสีสันโดยนำเอาปมด้อยของแต่ละคนมาเป็นเหตุผลการกระทำ
... คิดว่าสนุกกว่า ‘เหตุเกิดที่ซอย 1 เมืองฮิบาริ’ ซึ่งบงกชยังพิมพ์ออกมาไม่จบตอนนี้


**** SPOILER Zone ****

ตัวละคร:


เล่า + พล่าม:

เรื่องเริ่มเล่าถึงร้านขนมฟุคุยะ กิจการของครอบครัวในโตเกียวที่สืบทอดมานานถึง 140 ปีโดยมีแม่เป็นเจ้าของร้านคนเดียวหลังพ่อเสียชีวิตไป มีลูกสาวคนโตที่เชื่อฟังแม่เตรียมเป็นผู้สืบทอด มีลูกสาวคนรองเป็นแกะดำในบ้าน มีลูกสาวคนสุดท้องที่ยังเรียนอยู่

ใคร ๆ หมายมาดว่าฮินะคงแต่งงานกับหนุ่มทำขนมมือดีของร้านและสืบทอดกิจการต่อไป แต่จู่ ๆ ฮินะก็ลุกขึ้นมาทำตามใจตัวเองเป็นครั้งแรก ด้วยการตกปากรับคำขอแต่งงานของหนุ่มพนักงานธนาคารที่มาติดต่อธุระกับร้านเป็นประจำ ทั้งที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเป็นพิเศษ

ความรักของคู่นี้ออกจะแปลก แต่ละฝ่ายแทบไม่รู้จักนิสัยใจคอกัน ทั้งคู่ดูจะสมกันดีเพราะโต้ตอบ (ด้วยวาจาสุภาพแฝงนัย)ได้ทันกัน แต่นิสัยบ่ายเบี่ยงปัญหาของฝ่ายชายและทิฐิของฝ่ายหญิงจะสร้างปัญหาให้ทั้งคู่ในภายหลัง เมื่อมือที่สามปรากฏตัวขึ้นมาแทรกกลาง

อาราเร่ คนปากแข็งต้องใช้เวลาสักพัก ถึงยอมรับได้ว่าเธอคือผู้ที่เหมาะสม และปรารถนาจะอยู่ในตำแหน่งของฮินะมาตลอด ไม่ว่าจะในฐานะผู้สืบทอด หรือคู่หมายของหนุ่มนักทำขนม
แต่เส้นทางชีวิตของเธอกลับต้องใช้ความอดทนและการรอชนิดที่ไม่น่าเชื่อว่าคนใจร้อนอย่างเธอจะทำได้

ฮานะเองก็เข้าสู่วัยสาว ได้รู้จักความรักที่ดูสดใสน่ารัก แต่แฟนเธอต้องย้ายบ้านกะทันหัน รักแรกเลยกลายเป็นรักทางไกล..ที่ได้แต่ลุ้นว่าจะสรุปยังไง

... ในส่วนของครอบครัว เนื้อเรื่องค่อย ๆ เผยถึงประสบการณ์ในวัยเด็กที่หล่อหลอมให้พวกสาว ๆ แต่ละคนกลายเป็นตัวเธอในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็น...คำพูดที่แม่ปรารภกับพ่อให้เด็กได้ยิน ความรู้สึกของพี่อิจฉาน้อง เด็กที่เริ่มเรียนรู้การฝืนตัวเพื่อให้คนอื่นรัก ฯลฯ และผู้แต่งยังจับปมอารมณ์เหล่านี้มาอธิบายจุดพลิกผันในเรื่องได้อย่างลงตัว

... ในส่วนของความรัก ผู้แต่งวางเค้าโครงได้สมเหตุผลดี มีทั้งความรักประเภท 'เสี่ยงดวงดู' ความรักแบบ 'เลี้ยงต้อย' และรักวัยรุ่น ตัวละครชายหญิงต่างคนก็ต่างนิสัย มีปฏิกิริยาตอบโต้ต่างกัน

ความน่าติดตามอยู่ตรงที่ประเด็นทั้งหมดในเรื่องนี้เป็น fact ที่เราพบได้จากทุกครอบครัว บางประสบการณ์ในเรื่องอาจชวนให้เรานึกถึงเรื่องของเราเองด้วยซ้ำ ผลคืออ่านแล้วรู้สึกเห็นใจ คล้อยตาม และเอาใจช่วยตัวละครไปโดยไม่รู้ตัว

และที่น่าสนใจคือถ้าคิดให้ดี จะเห็นว่าคนแต่งใส่ contrast ไว้ในอุปนิสัยของตัวละครเยอะมาก ตัวละครไม่ได้แบนราบเป็นมิติเดียว ...เปล่าเลย... เราจะพบว่าตัวละครที่เรียบร้อยช่างเอาใจในตอนต้น อาจกลายเป็นคนดื้อเงียบ เอาแต่ใจกว่าที่คิดในตอนท้าย ในขณะที่คนซึ่งแสดงออกว่าใจร้อน อาจกลับเป็นคนอดทนที่สุด

ที่น่าชมคือคนเขียนไม่ได้วาดให้เรื่องนี้เศร้า ถึงจะเดินเรื่องด้วยปมจากวัยเด็กและอารมณ์ตัดพ้อระหว่างคู่รักเป็นส่วนใหญ่ แต่คนอ่านจะรู้สึกได้ตลอดถึงความรักความผูกพันในหมู่พวกเขา นอกจากนี้ ยังมีแก๊กตลกจากนิสัยช่างวางแผนของแม่แทรกเป็นระยะ ๆ อีกด้วย


ฉากโดนใจ:

♥ บทที่ชอบที่สุดคือบทปิดท้าย (มี 2 บท บทรองสุดท้าย)
เป็นฉาก 10 ปีต่อมา เมื่อสามสาวเติบโตมีลูกแล้ว ฮินะมีลูกชาย อาราเร่มีลูกชายลูกสาวอย่างละคน

ฮินะบอกลูกให้เลิกเล่นและกลับบ้านไปทำสิ่งที่ควรทำ ภาพวาดใบหน้าลูกชายหันกลับมามองลูกบอลด้วยสายตาละห้อย เขาต้องทิ้งสิ่งที่ใจอยากทำเพื่อทำตามใจแม่ (เหมือนฮินะในอดีต)

อาราเร่พูดจาชื่นชมลูกชายที่เธอมั่นใจว่าจะสืบทอดร้านต่อจากเธอ โดยไม่สนใจลูกสาวที่ยืนอยู่ด้านข้าง และทำสีหน้ากึ่งน้อยใจกึ่งอิจฉา (เหมือนตัวเธอในสมัยก่อน)

ฮานะที่มองดูอยู่ได้แต่นึกถึงภาพในอดีต และรำพึง "พี่ลืมไปแล้วหรือ?"

ตรงกับความจริงในชีวิตเลยไหม? คนเราพอโตแล้วก็ลืมไปว่าตอนเด็ก ๆ เราคิดอะไรไว้บ้าง หลายคนพอกลายเป็นพ่อแม่แล้วกลับทำกับลูกอย่างที่ตัวเองเคยไม่ชอบ

♥ อีกฉากคือช่วงท้ายเรื่อง ตอนที่แม่ร้องว่า “ทำไมลูกที่ทำให้ฉันสมหวัง ถึงกลายเป็นเด็กคนนี้ทุกที” (อะไรทำนองนี้ จำไม่แม่น)

คำพูดประโยคเดียวนี้บอกถึงความสับสนของแม่ ซึ่งเห็นฮินะผู้เรียบร้อยเป็น 'ลูกรัก' ส่วนอาราเร่เป็น 'ลูกชัง'
แต่ลูกคนแรกที่นิสัยเป็นอย่างที่แม่หวังไว้ ก็คืออาราเร่
ลูกคนที่สืบทอดกิจการในตอนท้าย ก็คืออาราเร่
และถ้าสังเกตให้ดี จะพบว่าลูกคนที่นิสัยและชีวิตเหมือนแม่ที่สุด ก็คืออาราเร่นั่นเอง

Create Date : 29 ธันวาคม 2548
Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2549 3:05:46 น.		9 comments
Counter : 2054 Pageviews.
Share Tweet