กันยายน 2556

ฉัน : ไปศูนย์ราชการแจ้งวัฒนะ

เท็กซี่ : ครับ

ฉัน : ขึ้นทางด่วนสุรวงศ์นะค่ะ 

(เค้าไม่ตอบอะไรทั้งนั้น สาระวนอยู่กับโทรศัพท์หน้าคอนโซนซึ่งมีอยู่สองสามเครื่อง จากนั้นก็กดโทร)

ช่วงนี้เป็นบทสนทนาของเท็กซี่

เท็กซี่ : แม่มันเป็นอย่างงัยบ้าง อย่าให้เล่นนอกบ้านนะ เดี๋ยวผมกลับไปตอนเย็นจะพาไปหาหมอ 

..................

เท็กซี่ : ขอคุยกับมันหน่อยสิ  (ฉันคิดในใจ "คุยเข้าไป")

เท็กซี่ : อย่าไปเล่นข้างนอกนะ ถ้าไม่เชื่อ เดี๋ยวเอ็งโดนนะ ตัวร้อนเปล่า? ตอนเย็นพ่อรีบกลับนะ

เท็กซี่ : ......(ฟังเสียงตอบปลายสาย)...... เล่นเกมได้ แต่ไม่เล่นข้างนอกนะ

เท็กซี่ : จักรยานใช้ได้เปล่า .........(ฟังเสียงตอบปลายสาย)....... โอมขี่ไปที่อู่ให้พ่อหน่อย พ่อลืม              กระเป๋าตังส์ไว้ รีบไปนะเดี๋ยวมีคนเข้าออกเยอะมันจะหาย เออ... รีบไป

เท็กซี่ : .......(ฟังเสียงตอบปลายสาย)......... เดี๋ยวเอ็งจะโดน

          ไม่ต้องมาแต้มแก่กับพ่อเลย ไปรีบไป ไม่ต้องลีลา พ่อนับไว้แล้วว่ามีเท่าไหร่ 

เท็กซี่ :  ......(ฟังเสียงตอบปลายสาย)......... น่ารีบไป รู้แล้ว.... เดี๋ยวพ่อจะโทรไปอีกนะ รีบไป

แล้วเค้าก็วางสาย แต่ยังสารวนกับโทรศัพท์เครื่องอื่น ๆ ต่อ) 

(ฉันอดอมยิ้มไม่ได้ ว่าที่ปลายสายคงฉลาดน่าดู ถ้าได้เป๋าตังส์พ่อแล้วคงเปิดดูแน่ ๆ ว่ามีเงินเท่าไหร อิอิ  แต่...พ่อลูกกันเค้ารู้ทันกัน เลยบอกลูกว่านับไว้แล้ว)

รถเท็กซี่คนที่ฉันโดยสารก็คงวิ่งบนทางด่วนเส้นแจ้งวัฒนะไปเรื่อย ๆ อย่างมีจุดหมายปลายทาง สักพักเท็กซี่ก็โทรกลับไปหาลูกชาย 

เท็กซี่ : เจอไหม   ดี.... อึม... ฝากย่าไว้นะเดี๋ยวพ่อไปตอนเย็นจะเข้าไปเอา  

เท็กซี่ : ......(หยุดฟังเสียงจากปลายสาย) ....  ย่ามีเรื่องอะไรอีก พ่อขับรถอยู่ เอารีบ ๆ เร็ว

           ให้ย่ามารับสาย  (ฉันนึกในใจ ใช่ขับรถอยู่ย่ะ)

เท็กซี่ : ทำไมแม่ .....(หยุดฟังเสียงจากปลายสาย).... ให้มันอาเลยจะเอาไร ทอทัศน์เหรอ              เอาเลย ให้มันยกไป 

เท็กซี่ : บอกมันด้วยอยากได้อะไรให้มันเอาไปให้หมด เอาไปวันนี้ทีเดียวนะ 

เท็กซี่ : แต่แม่อย่าให้มันเอาใบเกิดลูกไปนะ

เท็กซี่ : บอกมันด้วยแล้วไม่ต้องมากอีก 

เท็กซี่ : ทองเหรอ มันอยากได้ก็ให้ัมันเลย ทองนั้นของลูกมัน ถ้ามันยังอยากได้อีกให้มันเอาไปเลย              เอาไปวันนี้วันเดียว ขนไปเลย แล้วไม่ต้องมาเอาอะไรอีก บอกผัวใหม่มันด้วย ไม่ต้องมายุ่ง              กับที่บ้านและลูกด้วย

เท็กซี่ : ครับแม่ ไม่เป็นไรให้มันไป มีอะไรอีกไหมแม่ งั้นแค่นี้ครับ

จากนั้นมันเป็นฉากที่ฉันนั่งอยู่บนหลังรถ  และภาพที่ตัดมายังฉันก็คือ เท็กซี่เอาหัวพิงแรง ๆ ที่พนักพิงหัว สองสามครั้ง แล้วก็ขับรถเร็วขึ้น  เร็วขึ้น ซึ่งมันจะลงทางด่วนแจ้งวัฒนะแล้ว แต่ฉันกลัวมันจะเลยไปแถวปทุมนะสิ (ค่าเท็กซี่มันแพง)  ก็เลยตัดสินใจพูดกับแท็กซี่ (ไม่ใช่อะไร กลัวตายเพราะเอ็งขับเร็วขึ้นอ่ะ )

ฉัน :  พี่ O.K. มั้ย

เท็กซี่ : ครับ O.K. ครับ 

จากนั้นเค้าก็พลั่งพลูคำพูดเกี่ยวกับภรรยาที่นอกใจเข้าไปอยู่กับสามีใหม่ ทิ้งลูกสองคนอยู่ชั้น ป. 3 คน อนุบาล 2 คน ไว้ 

(โชคดีที่มันลงทางด่วนแล้วนะสิ แล้วคุณคนขับก็ลดความเร็วลงด้วย)

ฉันตั้งสติและคิดหาวิธีให้เค้าสงบลงด้วยการพูดคุยเรื่องลูกเค้า เพราะดูแล้วเค้ารักลูกมาก จากนั้นก็เป็นบทสนทนาที่เค้าคุยแต่เรื่องลูกชายเค้าที่มีความน่ารัก น่าเอ็นดู

ฉัน : ดีแล้วพี่ เรามีลูกต้องดูแลลูกของเคา เค้าเป็นเด็กฉลาด น่ารัก เอาใจพ่อเก่งด้วย 

(แต่ตอนนี้เอาใจผู้โดยสารก่อนมั้ยง่ะ หัวใจจะวายอยู่แว้ว!!!!)

สุดท้ายรถก็เลี้ยวเข้าศูนย์ราชการ ก่อนจะลงจากรถฉันเลยบอกว่า "โชคดีนะพี่"

จบ