BlogGang.com : : yoshiyuki : สงสัย

สงสัย

ใครจะรู้ว่าภูเขาของเราตั้งอยู่ใกล้ๆกับทุ่งยูริ

มีอยู่วันหนึ่ง อากาศหนาวกำลังดี เราก็นั่งเล่นดูฝูงแกะอยู่บนภูเขาอยู่ดีๆ พลันก็เกิดเสียงแว่วเรียกชื่อเข้ามา ทีแรกก็ไม่คิดอะไร นึกว่าหูแว่วไปเอง แต่ที่ไหนได้เสียงนั้นดังมาจากเบื้องล่าง เป็นเสียงทุ้มๆ ของชายคนหนึ่ง เมื่อเพ่งพินิจมองให้ดีนั้นก็เห็นว่าเป็นคุณลุงหน้าตาคุ้นเคย มีผ้าเหลืองห่มอยู่ คุณลุงดันแว่นขึ้นแล้วเอ่ยอย่างใจดีว่า

"เจ๊ๆ มาอยู่ทุ่งยูริกะลุงเถอะ"

ก็เลยออกอาการสับสน ว่าจะนั่งนับแกะตกปลาหรือจะลงไปวิ่งเล่นในทุ่งสีเหลืองนั่นดี???

เอา้เหอะ ขอรอดูท่าทีก่อน เพราะเราไม่แน่ใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าิ เราคืือใคร เป็นตัวอะไร มีความสำคัญอะไรในโลกนี้ ต่อไปเราจะทำอะไร เป้าหมายของชีวิตเราคืออะไร และ เราเกิดมาเพื่ออะไร

อาจเป็นคำุถามเชยๆ ที่วัยรุ่นทุกคนถามตัวเอง แต่เราก็ยังคงไม่รู้คำตอบของมันอยู่ดี ถ้าถามพระ ท่านอาจบอกว่า เกิดมา้เพื่อใช้กรรม ถ้าุถามคนจน เขาก็จะบอกว่า เกิดมา้เื่ัพื่ิอใช้หนี้ ถ้าถามเศรษถี เขาก็ต้องบอกว่า เกิดมาเพื่อใช้เงิน ถ้าถามเด็กน้อยล่ะ???? แล้วถ้าุถามตัวเองล่ะ???

เป้าหมายในชีวิตล่ะ??? นิพพาน??? เรายังไม่คิดด้วยซ้ำว่า หลังจากเรียนมหาลัยแล้ว เราจะอยู่ส่วนไหนของสังคม เราจะทำอะไรต่อจากคณะที่เราเรียน ทั้งๆที่เราก็ยังไม่เอนท์เนี่ยแหละ แต่เราก็อยากรู้ว่า้้เราสมควรจะ้เลืิอกอะำไร ระหว่างใจรัก กะ อนาคตและความหวังของคนข้างหลัง(เช่น พ่ิอแม่) หากว่า้เรา้เลือกที่เรียนต่อโรงเรียนเดิมที่สายวิทย์ เราคงมีทางเลือกมากกว่านี้ แต่เราจะมีโอกาสเอนท์ติดน้อยกว่านี้ แต่เราก็เลือกที่จะ้ก้าวมาข้างหน้า ขอแค่ความรู้สึกว่าได้นำคนอื่นอยู่แม้เพียงนิดก็ยังดีกว่าการถูกทิ้งให้อยู่ข้างหลังเพียงลำพัง มันเป็นการตัดสินใจเสี้ยววินาทีมากๆ เมื่อ ผ้าไหมโทรมาถามปาป๊าว่าจะให้เราเข้าศิลป์ฝรั่งเศสจะ้เอามั้ย ตอนนั้นไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ยากเลยว่าจะอยู่ที่ไหนดีระหว่างที่ที่ไม่มีความทรงจำและความอาลัยอาวรณ์อยู่เลย กับ ที่ที่อนาคตเปล่งประกายระยิบระยับ ถึงแม้จะไม่ได้สายที่หวังว่าจะเข้า(ศิลป์คำนวณ ซึ่งถ้าอยากเข้าจริงต้องฆ่าคน 110 คนถึงจะเลื่อนตำแหน่งมาพอดี ก็คนมันโง่วนี่) แต่ก็ได้โรงเรียนที่หวังว่าจะเข้า และได้อยู่กะคนที่หวังว่าจะอยู่ด้วย เท่านั้นก็คงเพียงพอ สำหรับชีวิตที่เหลืออยู่

แต่ถ้าเราเข้าสายวิทย์มันไม่ใช่ิืทางเลือกที่ดีแน่ เพราะถึงเราจะขยันขนาดไหน(เช่น งดอ่านลอร์ดก่อนสอบ) อย่างมากคงได้แค่ที่แปดร้อย(และต้องฆ่าคนอีกร้อยคนเพื่อเลื่อนตำแหน่ง) มันช่างไม่ใช่ทางที่หวังเลย เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากเรียน แต่ใช่ว่าเราอยากเรียนภาษาฝรั่งเศสซะเมื่อไหร่ เหมี่ยวยังจำได้หรือเปล่าว่าเราเกลียดฝรั่งเศสขนาดไหนน่ะ?? เมื่อสามปี(กว่าๆ)ก่อน ตอนอยู่ ม.3 เราไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าต้องมา้เรียนภาษาๆนี้ เป็นภาษาและประเทศที่เราเกลียดมากๆ และยังต้องมาอยู่ที่นี่ ในที่ที่ต้องใช้มันทุกวัน และเรายังไม่สามารถบังคับใจตัวเองให้ชอบมันได้เลยจริงๆ จนถึงตอนนี้

เรายังคงสงสัยว่า ถ้าหากเรากลับไปเมืิองไทยพร้อมกับการที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรพัฒนา ภาษาัยังห่วยเหมือนเดิม ทุกคนจะว่ายังไง สิ่งที่เราแบกอยู่ มันไม่ใช่ของๆเราเลย มันเป็นของๆคนอื่น ของๆคนที่พยายามคาดหวังในตัวเรา มาตรถานของคนอื่นที่คนมักเอาเราไปเทียบ แต่หากวัดตามมาตรถานเราเอง เราถือว่าเราพัฒนาแล้ว และเราก็พอใจกะการพัฒนาครั้งนี้้ด้วย แต่คนอื่น เขาไม่ได้คาดหวังในตัวเราเหมือนที่เราหวัง เพราะเขาหวังไว้สูงกว่านี้มาก เขาเอามาตรถานของคนที่ไปประเทศพูดอังกฤษมาวัดเราว่า เราต้องพูดคล่อง สำเนียงไฮโซตั้งแต่สองเดือนแรก แต่ขอถามหน่ิอยเถอะว่าิอังกฤษเรียนกันมากี่ปี ฝรั่งเศสเรียนกันมากี่ปี แล้วเราได้เกรดเฉลี่ยปกติเท่าไร??? แล้วฝรั่งเศสมันยากกว่าอังกฤษเท่าไหร่??

ก็มีหลายครั้งที่เรารู้สึกโกรธตัวเอง เกลียดตัวเอง ที่เกิดมาโง่อย่างนี้ เราไม่ใช่กิ๊กนี่ที่จะเรียนภาษาดีเลิศไปซะหมด เราไม่ใช่ท่านกวางที่ใช้ภาษาอังกฤษอย่างกะเกิดมาก็พูดอังกฤษเลย เราไม่ใช่คุณลุงผ้าเหลืองคนข้างบนที่จำศัพท์ำได้อย่างกะดิคชันนารี่เคลื่อนที่ เีราก็คือเรา

"การประสบความสำเร็จในชีวิต" มีใครเคยคิดบ้างมั้ยว่าไอ้กลุ่มคำนี้มันหมายความว่ายังไงจริงๆ
มันคืออะไร??? แล้วมันจำเป็นกะชีวิตยังไง???
ประสบความสำเร็จแล้วได้อะไรขึ้นมา??
ไม่เคยได้ยินเหรอที่ผู้หญิงที่ดำเนินธุรกิจด้วยตัวเองจนประสบความสำเร็จ แต่เธอกลับไม่มีความสุขเลยเนื่องจากสามีของเธอทิ้งเธอไปเพราะเขาไม่ชอบที่ภรรยาเก่งเกินหน้า
แต่กับคนอีกคนหนึ่งที่ดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย หัวเราะสนุกสนาน ทำงานไม่มีกำหนดเส้นตาย มีเรื่องขำขันมาพูดในวงสนทนาไม่ซ้ำ คนอาจมองเขาว่าเป็นคนไร้สาระ แต่ใครจะรู้ เขาอาจจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกก็เป็นได้????

แล้ว "การประสบความสำเร็จในชีวิต" คืออะำำไร??? ใครเป็นคนกำหนดว่าขนาดไหนเรียกว่า ประสบความสำเร็จ ในเมื่ิอ มาตรถาน ของคนไม่เท่ากัน คนหนึ่งอาจคิดว่าเขาประสบความสำเร็จแล้วเพราะเขามีรถมีบ้าน มีงานมั่นคง มีครอบครัว แต่อีกคนมีเท่ากันไม่พอยังเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โต ครอบครองไว้ทุกอย่างในประ้เทศ แต่เขากลับไม่รู้จักพอเพียงราวกับหากยังไม่ถึงจุำดสิ้นของจักรวาลเขาก็จะไม่ลงจากยานอวกาศ ทั้งๆที่ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จในชีวิต

ขอบอกไว้ก่อนแล้วกันว่าอย่าตั้งความหวังในตัวเราไ้ว้สูงนักจนเกินไป และหากไม่เชื่อก็คงต้องพบกับความผิดหวังอย่างแน่นอน "ไม่มาเจอกับตัวเองก็ไม่มีใครรู้หรอก" คำกล่าวนี้เป็นเีรื่องจริงไม่ใช่คำแก้ตัว หรือคำกล่าวลมๆแล้งๆในนิยายแต่อย่างใด มันเป็นความจริงที่ทุกคนต้องพบกับมันไม่วันใดก็วันหนึ่ง

Supawan Twist

Create Date : 31 มีนาคม 2549

Last Update : 31 มีนาคม 2549 14:36:43 น.

2 comments

Counter : 330 Pageviews.

ไม่ได้เขียนอะไรแนวนี้มานาแล้วตั้งแต่ไดฮับปิดตัว คิดถึงสำนวนตัวเองเหมือนกันแฮะ อยากเขียนอะไรอย่างนี้มานานแล้ว
เป็นจริงดังคาด ติดกลิ่นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน มาจริงๆด้วย

โดย: Supawan Twist (yoshiyuki

) วันที่: 31 มีนาคม 2549 เวลา:14:20:27 น.

เพิ่งรู้ว่าเธออัดอั้นตันใจขนาดนี้

ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะเลือกทำอย่างที่ใจรักและฝันไว้
และจะพยายามสุดทั้งชีวิตและสุดใจเพื่อให้ได้มันมา

อย่าคิดว่าตัวเองโง่...แต่ก็อย่าคิดว่าตัวเองฉลาด
เคยมีคนพูดกับฉันอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก

ยิ่งตอนมาอยู่เตรียมใหม่ๆ ยิ่งรู้ความจริงเลยว่า
ถึงฉันจะเก่งที่สุดตอนอยู่สุระ แต่พอมาเตรียม ยังมีคนเก่งกว่าอีกตั้งเยอะตั้งแยะ

ฉันไม่ใช้คนเก่งเลขมาตั้งแต่เกิด... และฉันก็เชื่อว่าไม่มีใครเก่งเลขมาตั้งแต่เกด
ฉันไม่ใช่คนที่ได้คะแนนวิทย์เลิศหรู... แต่คะแนนฉันก็ไม่ได้เลวร้าย

ฉันเรียนรู้ที่จะเลิกแข่งกับคนอื่น และเปลี่ยนมาแข่งกับใจตัวเอง
ฉันเลิกคิดว่าตัวเองต้องเป็นที่หนึ่ง แต่ฉันคิดว่าตัวฉันต้องเอาชนะตัวฉันเองคนเดิม

ถ้าเทอมนี้ฉันได้ 3.5 เทอมหน้าฉันต้องได้ 4.00

มันทำให้ฉันมีความสุขขึ้นเยอะ....

ใช้ความเป็นตัวเธอให้เป็นประโยชน์ และคิดอยู่เสมอว่าตัวเธอคือตัวเธอ ไม่มีใครที่จะทำให้ตัวเธอเป็นคนอื่นไปได้

และอีกอย่าง....

อย่าให้ใครมาดูถูกความฝันของเธอ

โดย: myo

วันที่: 26 เมษายน 2549 เวลา:17:16:10 น.