สุดท้าย ท้ายสุด เราก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเป็นความรัก...หรือแค่ชอบ มันเป็นการเสียสละ...หรือเห็นแก่ตัว มันเป็นความจริง...หรือแค่จินตนาการ เพราะว่าเราอาจอยู่ด้วยกันไม่รอดก็ได้ในโลกความเป็นจริง
ทุกวันนี้ เราเดินออกมาจากจุดที่ดีที่สุด และแย่ที่สุด แล้วมายืนอยู่ในที่ของเรา เราเคยสุขสุดๆ เราเคยเสียใจสุดๆ แต่ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่รู้เพราะว่าทำใจได้หรือชินชากันแน่ แต่สิ่งที่ดีที่สุดตอนนี้ที่ได้กลับมาคือความเป็นเพื่อน ซึ่ง..มันค่อนข้างบริสุทธิ์และไม่ก่าวก่ายสิทธิซึ่งกันและกัน และอีกสิ่งหนึ่งก็คือ คุณค่าของตัวเอง ที่ตอนนี้ได้กลับมาและอยู่กับมันอย่างมีความสุข เพราะถ้าเรารักใครแต่ต้องสูญเสียคุณค่าของตัวเองไป มันก็เท่ากับว่าตัวตนของเราได้หมดสิ้นไปด้วยเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นอะไร ณ วันนี้ เราได้แต่อยู่ห่างๆ อย่างเหินๆ เอ๊ย! อย่างห่วงๆ อยู่ไำกลๆ แต่มองเห็นได้ และรู้ตัวอยู่เสมอในโลกของความจริง ต้องขอบคุณพรหมลิขิต ที่ทำให้เราได้เรียนรู้ และเติบโต อย่างเข้าใจ
Ohayo ^o^
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [