หายใจเข้า-->เหงาหนอ
หายใจออก-->เหงาหนอ
หายใจไม่ออก-->เหง๊า..เหงาหนอ

สดใสๆ นะครับ

ขออนุโมทนาบุญกับท่านจขบ. ด้วยครับ

*** สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยมในวันหยุด มีความสุขมาก ๆ นะคะ เป็นบทความที่เยี่ยมมาก ***

หายใจเข้า-->เหงาหนอ
หายใจออก-->เหงาหนอ
หายใจไม่ออก--> ก็ตายอ่ะดิ ถ้าช่วยไม่ทัน อิอิ
ดูแลตัวเอง รักษาสุขภาพด้วย

ได้อะไรบางอย่างกลับไป ขอบคุณครับ

-/\\-

เหงา....เข้าใจ

ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยม

นานๆครั้งก็คิดถึง....นานๆนึกจึงถามหา

นานๆครั้งบางเวลา....อยากบอกว่าคิดถึงเธอ

ชิชิ พื้นหลังเหมือนกันอีกแระ ชิชิ..

แล้ววันนี้ก็มาถึง. . .
วันที่ต้องเริ่มนับหนึ่งกับความปวดร้าว
วันที่ต้องอยู่คนเดียวกับความเหงา วันที่ต้องเศร้าเหงาใจ

ก็เตือนตัวเองแล้วอย่าไปรัก
แต่ใจมันทึกทักจะไปให้ได้
พอเจ็บมาแล้วจึงเข้าใจ
ทำตามความคิดใว้คงจะดี. . .

คงไม่ต้องมาปวดร้าวอย่างนี้. . .
คงไม่ต้องมีวันน้ำตาไหล
ไม่รู้ว่าทำไมจึงยอมปวดใจ
ยอมที่จะรักใครบางคนที่ไม่รักเรา

หากวันไหนที่ต้องเริ่มนับหนึ่ง. . .
ให้เริ่มนับสองไปพร้อมกันเลยดีไหม
แล้วสาม. . .สี่คงตามไป. . .ด้วยหัวใจที่มั่นคง

ไม่เคยมีใครไม่ผิดหวังกับความรัก
ไม่เคยมีใครอยากอกหักกับความหวัง
หากรักใครอย่างจริงจัง. . .
แม้ผิดหวังแต่ได้บทเรียนที่ดี
อย่างน้อยเราก็ได้รู้. . .
ความเจ็บปวดจากความรักเป็นอย่างไร

เมื่อมีความรักอีกครั้งใยต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่
ที่ผ่านมารู้แล้วความเจ็บปวดเป็นอย่างไร
ฉะนั้นรักครั้งใหม่. . .นับสอง. . .สาม. . .สี่. . .ไปทีเดียว

ความสุขในชีวิตของคนทำงานไม่ได้ขึ้นอยู่กับตำแหน่งหน้าที่การงานหรือระดับเงินเดือน แต่ขึ้นอยู่กับว่าคน ๆ นั้นมีความรู้เท่าและตามทันจิตใจของตัวเองได้มากน้อยเพียงใดมากกว่า คนทำงานทุกคนจะมีทั้งความสุขและความทุกข์คละเคล้ากันไป ไม่ใช่ว่าคนระดับล่างจะมีแต่ความทุกข์เพียงอย่างเดียว ไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงจะมีแต่ความสุขความอย่างเดียว ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าใครรู้จักคำว่าพอเพียงมากกว่ากัน ตอนเราเริ่มทำงานใหม่ ๆ เราคิดว่าถ้าเงินเดือนมากพอ ๆ กับหัวหน้าของเราในตอนนั้น เราน่าจะมีความสุขและเพียงพอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราได้เงินเดือนพอ ๆ กับเงินเดือนหัวหน้าหรืออาจจะมากกว่า แต่ทำไมเรารู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยพออีกเหมือนเดิม เราเคยหวังว่าถ้าได้เป็นผู้จัดการเราน่าจะทำงานอย่างมีความสุขมากขึ้น แต่เมื่อเป็นแล้วยังตอบไม่ได้เต็มปากเต็มคำว่า “สุขหรือทุกข์”

ความไม่รู้จักพอของเรานี่เองจะนำเราไปสู่ความทุกข์ การไขว่คว้าในสิ่งที่ไม่ใช่สาระที่แท้จริงในชีวิต บางคนทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทองและความร่ำรวย บางคนทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก บางคนทำทุกวิถีทางที่จะให้ตัวเองดูดี หรือมีความก้าวหน้าในอาชีพการงาน ชื่อเสียงทางสังคม โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้มานั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตหรือไม่มากน้อยเพียงใด สักแต่ต้องการและต้องไขว่คว้าให้ได้มาก่อนเท่านั้น

มีสุภาษิตไทยกล่าวว่า “ยิ่งดิ้นยิ่งรัด” น่าจะเหมาะสมกับสังคมคนทำงานของเราในปัจจุบันนี้มากทีเดียว เพราะหลายชีวิตได้สร้างปมปัญหาในชีวิตขึ้นมา อาจจะโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจก็ตาม แต่ทุกคนพยายามดิ้นรนเพื่อแก้ปมปัญหาชีวิตนั้น ๆ และเมื่อไหร่ก็ตามที่เราดิ้นโดยขาดสติ รับรองได้ว่ายิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ ปมที่ต้องการจะแก้ก็จะรัดแน่นมากขึ้น เผลอ ๆ อาจจะสร้างปมปัญหาชีวิตใหม่เกิดขึ้นมาอีกก็ได้ เช่น คนบางคนเป็นหนี้เพียงเล็กน้อย แต่ต้องการใช้หนี้ให้หมด ก็เลยคิดทำการใหญ่ ไปกู้เงินมาลงทุนเพื่อหวังทำกำไรไปใช้หนี้ แต่ที่ไหนได้ กลับสร้างหนี้ก้อนโตขึ้นมาอีก ทำให้ทุกข์ในชีวิตหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว

ปัญหาชีวิตที่หลายคนประสบมักจะเกิดจากความไม่รู้เท่าทันความเป็นจริงของชีวิต คนที่คิดฆ่าตัวตายไม่ใช่คนที่ไม่มีข้าวกิน ไม่ใช่คนที่ไม่มีที่ซุกหัวนอน แต่มักจะเป็นคนที่มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ใช้ในการดำรงชีวิตอย่างพอเพียงแล้ว แต่มีความต้องการนอกเหนือจากสิ่งที่จำเป็นแก่การดำรงชีพ และเมื่อไม่สามารถตอบสนองความต้องการของตัวเองได้จึงรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตนี้ไม่มีความหมายอีกต่อไป ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่ต้องการหรือสิ่งที่หวังนั้นไม่ใช่สาระสำคัญอะไรในการดำรงชีวิตอยู่ บางคนอาจจะผิดหวังเรื่องการเรียน บางคนอาจจะผิดหวังเรื่องความรัก บางคนอาจจะผิดหวังเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ บางคนไม่สมหวังเรื่องหน้าที่การงาน

ดังนั้นประเด็นปัญหาในชีวิตส่วนมากจึงไม่ได้อยู่ที่ตัวปัญหาจริง ๆ แต่มักจะอยู่ที่การปั้นแต่งปัญหาขึ้นมาต่างหาก คนเรามักจะปรุงแต่งสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นปัญหาให้มีอิทธิพลต่อจิตใจของตัวเองเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดไม่สามารถควบคุมความคิดของตัวเองได้ สุดท้ายก็ตกเป็นทาสทางความคิดที่คอยมาตามหลอกหลอนอยู่เรื่อยไป

การบริหารชีวิตที่มีความสุขควรยึดหลักที่สำคัญ 2 ประการ คือ

1. การดำเนินชีวิตแบบพอเพียง
หมายถึง การเข้าใจและรับรู้ว่าศักยภาพของเราอยู่ตรงไหน สิ่งที่ได้มาหรือมีอยู่เหมาะสมกับตัวเราหรือไม่ สิ่งที่เราต้องการจะไขว่คว้ามีความสำคัญกับชีวิตเรามากน้อยเพียงใด ถ้าเราผิดหวังในสิ่งที่เราต้องการจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง กำลังใจที่ดีที่สุดเมื่อเราอยู่ในภาวะท้อแท้และผิดหวังคือการนึกถึงความสำเร็จในอดีตเพื่อเป็นกำลังใจให้กับตัวเอง เราต้องนึกถึงความเป็นจริงของชีวิตที่ว่าเราเกิดมามีเพียงร่ายกายและจิตใจเท่านั้น ไม่ได้เอาอะไรมาเลย สิ่งต่าง ๆ ที่เราคิดว่าเป็นของเรานั้นมันเกิดขึ้นมาทีหลังทั้งสิ้น และเป็นสิ่งสมมติขึ้นมาทั้งนั้น

ในชีวิตของคนทำงานก็เช่นเดียวกันควรจะรู้ว่าความพอเพียงของตัวเองอยู่ตรงไหน หน้าที่การงานที่ทำอยู่เหมาะสมกับศักยภาพของเราหรือไม่ อย่าเป็นคนทะเยอทะยานจนเกินตัว แต่ไม่ได้หมายความว่าห้ามไม่ให้มีความทะเยอทะยานนะครับ แต่ขอให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมและเป็นไปได้ การไม่รู้จักพอเป็นเส้นทางนำคนหลายคนไปสู่หุบเหวแห่งความหายนะมามากต่อมากแล้ว

2. การพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
เนื่องจากคนทุกคนต้องการสังคม และสิ่งหนึ่งที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้ นั่นก็คือ การพึ่งพาผู้อื่นและการให้ผู้อื่นพึ่งพาเรา การพึ่งพาจะเกิดขึ้นต่อเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องอาศัยบางสิ่งบางอย่างจากอีกฝ่ายหนึ่งเพื่อเติมเต็มความต้องการของชีวิต ผลของการพึ่งพาคือการที่ทั้งสองฝ่ายได้ประโยชน์ร่วมกันหรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ประโยชน์โดยที่อีกฝ่ายหนึ่งไม่ได้เสียประโยชน์ เมื่อไหร่ก็ตามที่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียประโยชน์เกิดขึ้น การพึ่งพาจะกลายเป็นการพึ่งพิงทันที และการพึ่งพิงนี้จะเป็นบ่อเกิดของความขัดแย้งและความบาดหมาง

การใช้ชีวิตในที่ทำงานเราจะต้องสร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่นในลักษณะของ “การพึ่งพา ไม่ใช่การพึ่งพิง” เราจะต้องทำตัวให้เหมือนกับจิ๊กซอว์ชิ้นหนึ่งที่มีทั้งจุดโค้งที่สามารถเสริมจุดอ่อนของผู้อื่นได้ในบางครั้งบางเวลา และเราต้องอาศัยจุดโค้งของคนอื่นมาเติมเต็มในส่วนเว้าของเรา

สรุป
การบริหารชีวิตให้มีความสุขนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเข้าใจหลักของการมีชีวิตอย่างพอเพียงและการพึ่งพาอาศัยคนอื่นในลักษณะของผลประโยชน์ร่วม อย่าให้ชีวิตเราเหมือนกาฝากที่ต้องไปพึ่งพิงบุคคลอื่นอยู่ตลอดเวลา ต้องระลึกเสมอว่าไม่มีใครยอมให้เราพึ่งพิงเขาไปตลอดชีวิตนะครับ

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยม จขบ .อยากอัพบล๊อคใหม่แต่ดูเหมือนเวลาของ1วันเริ่มจะมีไม่พอกับการทำอะไรอีกหลาย อย่างไงก็จะมาอัพบล็อคให้อ่านอีกนะคะ ยังมีเรื่องราวมากมาย