อยู่ ปาย วัน ๆ : : โอกาสเล็กๆ ... จากกลางป่าใหญ่

โอกาส...มีสำหรับทุกคน หากแต่ต้องใช้เวลาสักหน่อย ..กว่าโอกาส จะเดินทางมาหาทุกคน เคยมีรุ่นพี่คนหนึ่งบอกและสอน จนจำได้มาจนถึงทุกวันนี้ ว่า...โอกาสจะเดินทางไปเคาะประตูบ้านของแต่ละคน ทีละหลัง ทีละหลัง เพื่อรอดูว่าจะมีบ้านไหน หรือใครสักคน ยินดีที่จะเปิดประตูต้อนรับโอกาสเข้าไปข้างในบ้างไหม ... หลายคนเปิดประตูมาด้วยความยินดี และต้อนรับโอกาสนั้นด้วยความเต็มใจ แต่ก็มีอยู่หลายคนที่ยังลังเลว่าโอกาสนั้นจะมาดีหรือมาร้าย และก็มีคนอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวที่ปฏิเสธที่จะต้อนรับโอกาสนั้น พี่สาวคนนั้นเล่าต่อไปอีกว่า ลองคิดดูเอาเองแล้วกันว่า โอกาสจะต้องเคาะประตูบ้านไปทุกๆ บ้าน ทีละหลังๆ ถ้าเรามัวแต่ลังเลที่จะเปิดประตูต้อนรับโอกาสนั้นไว้ บางทีมันอาจจะช้าไป แล้วลองคิดต่อเอาเองแล้วกันว่ากว่าโอกาสจะไปเคาะประตูครบทุกบ้าน แล้ววนกลับมาเคาะประตูบ้านเราอีกครั้งนั้น มันจะนานแค่ไหน หรือจะพูดให้ฟังดูง่ายๆ ก็คือ ไม่รู้ว่า "จะมีโอกาส" กลับมาหาเราอีกไหม เรื่องที่จะเล่าในบล๊อกนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องของ "โอกาส" แน่นอนครับ เป็นเรื่องราวของโอกาสในหลายๆ เรื่องที่น่าประทับใจมากๆ เลยครับ เรื่องแรกคือ ได้มี "โอกาส" ไปร่วมทำบุญกันมาครับ เมื่อวันที่ 11 ธันวาที่ผ่านมานี้เอง ไปให้ "โอกาส" ในการเรียนรู้แก่น้องๆ นักเรียนโรงเรียนบ้านแพมบกมาครับ และก็เป็น "โอกาส" ดีด้วยที่ได้เจอเพื่อนๆ อีกครั้ง โรงเรียนบ้านแพมบก ตั้งอยู่ใน ตำบลทุ่งยาว อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน อยู่ไม่ไกลจากตัวอำเภอปายมากนักระยะทางแค่สิบกิโลกว่า แต่ที่นี้แตกต่างจากในเมืองอย่างสิ้นเชิง โรงเรียนบ้านแพมบก เป็นโรงเรียนระดับประถมศึกษาเล็กๆ ที่มีนักเรียน 20 คน และครู 2 คน ด้วยความตั้งใจตั้งแต่ปีที่แล้ว ว่าอยากจะทำอะไรเพื่อสังคมบ้าง ก็เลยคุยกะเพื่อนๆ กลุ่มนี้ไว้ตั้งแต่ปีกลาย พอมาถึงปีนี้ที่เพื่อนๆ มีกำหนดวันเดินทางมาเที่ยวปายแน่นอนแล้ว ก็เลยคุยกันว่าอยากจะนำของไปบริจาคเด็กๆ ตามโรงเรียนที่ยังขาดแคลนอุปกรณ์การศึกษา .... ด้วยความที่เป็นคนพื้นที่ (ที่ย้ายมาอยู่ได้สองปีแล้ว) ก็เลยซอกแซกไปตามดอย ซนไปตามป่า จนมาเจอโรงเรียนนี้เข้า เป็นโรงเรียนเล็กๆ ที่ดูแล้ว น่าจะเป็นโรงเรียนที่เอาใจใส่กับเด็กนักเรียนเป็นอย่างดี เพราะดูบริเวณรอบๆ แล้วเป็นระเบียบดี หลังจากที่เข้าไปคุยกับอาจารย์สมบุญ ผอ.โรงเรียนบ้านแพมบกแล้ว ก็ได้ทราบว่าตอนนี้ทางโรงเรียนกำลังสร้างห้องสมุดอยู่ ได้งบประมาณมาจากภาครัฐก็ไม่มากเท่าไร แถมยังต้องการหนังสือเพื่อมาจัดไว้ในห้องสมุดให้เด็กๆ ได้อ่านศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมกันได้ ... ด้วยความที่เป็นโรงเรียนเล็กๆ อยู่กลางป่าใหญ่ และมีบุคคลากรแค่สองคน คือครูใหญ่ และครูไสว จึงทำให้โรงเรียนแห่งนี้ไม่สามารถที่จะรับนักเรียนเข้าเรียนได้ทุกปี ซึ่งก็หมายความว่าเด็กคนไหนที่ถึงเกณฑ์เข้าเรียนในปีที่ไม่ได้เปิดรับนักเรียน ก็จะขาด "โอกาส" เข้าเรียนในปีนั้นไป ต้องรอปีถัดไปถึงจะได้เข้าเรียน -- เป็นเรื่องที่อาจารย์สมบุญเล่าให้ฟัง ด้วยน้ำเสียงที่เสียดาย "โอกาส" แทนเด็กๆ เหล่านั้น จากที่ได้เยี่ยมชมโรงเรียนดู ก็พบว่าโรงเรียนแห่งนี้มีพร้อมแล้วเกือบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นห้องปฏิบัติการทางภาษา ห้องวิทยาศาสตร์ ห้องพยาบาล โรงอาหาร สวนครัว แต่หากดูให้ละเอียดลงไปอีกนิด สิ่งที่มีอยู่เหล่านั้นแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะมันไม่สามารถใช้งานได้อย่างที่มันควรจะเป็น ... ทั้งโรงเรียนมีคอมพิวเตอร์ไว้ใช้งานสองเครื่อง หนึ่งเครื่องอาจารย์ต้องไว้ใช้งานธุรการ และเตรียมการเรียนการสอนให้แก่เด็กๆ อีกเครื่องไม่แน่ใจว่ายังใช้งานได้ดีอยู่หรือป่าว แอบเดินเข้าไปเห็นว่ามีเหมือนห้องพยาบาล แต่จริงๆ แล้วมันคือ ตู้ (เย็น) ยา มียาสามัญอยู่ไม่กี่อย่าง จัดเรียงอยู่ในตู้เย็นเก่าๆ ที่ใช้งานไม่ได้แล้ว (มั้ง) .. มีน้อย ก็ยังดีกว่าไม่มีเลยเนาะ... เพราะ "โอกาส" เจ็บไข้ได้ป่วยของเด็กๆ นั้นมีอยู่แน่นอน สวนเด็กเล่นหน้าสนามโรงเรียน เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นที่น่าชมเชยเป็นอย่างมาก ถึงจะไม่สวยงามเท่าสวนเด็กเล่นของเด็กในเมือง แต่ก็ได้สนุกเหมือนกันเพราะแอบไปเล่นไม้กระดกมาแล้ว.... และก็อยากขอบคุณคนสร้างสวนเด็กเล่นนี้ แทนเด็กๆ จัง ที่ให้ "โอกาส" เขาได้สนุกเหมือนกันกับเด็กในเมือง ครูไสวเล่าให้ฟังว่า ได้งบอาหารกลางวันจากภาครัฐ สำหรับเด็กๆ ทั้งโรงเรียนวันละ 150 บาท ซึ่งผมคิดว่ามันไม่น่าจะซื้อหาอะไรได้มากนัก แต่เมื่อเห็นบ่อเลี้ยงปลาและแปลงผักในโรงเรียนแล้ว ก็พอให้อุ่นใจได้นิดนึงว่าเด็กๆ เค้าคงไม่ขาดสารอาหารแน่ๆ นอกจากนี้ก็ได้ความมีน้ำใจและเมตตาจากผู้ปกครองเด็กๆ สนับสนุนเรื่องอาหารด้วยอีกทางหนึ่ง อาคารบ้านพักครูที่อยู่ติดกับบ่อปลานั้น เป็นที่พักของครูไสว ซึ่งพื้นที่บ้านพักส่วนหนึ่งได้จัดเป็นมุมวางหนังสือ ไว้ให้เด็กๆ ได้ขึ้นไปอ่านกัน อาคารถัดไปข้างล่าง ด้านหน้าโรงเรียน ตอนนี้กำลังปรับปรุง ต่อเติมเพื่อใช้เป็นห้องสมุดครับ ตอนขับรถผ่านหน้าโรงเรียนก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไป เห็นแว้บๆ ว่ามีเด็กน้อย วิ่งกันจ้าละหวั่นเต็มระเบียงไปหมด แต่พอรถพวกเราจอดสนิท ครูสมบุญเข้ามาต้อนรับ ดูเหมือนบนอาคารเรียนจะเงียบสงัด.. พอพวกเราขนของลงจากรถหมด ทยอยกันแบกขึ้นมาบนอาคารเรียน .. สิ่งที่เห็นตอนก่อนรถจอด มารวมกันอยู่ต่อหน้าเรานี้แล้ว.... ตอนก้าวเข้าไปในห้องเรียนของเด็กๆ รู้สึกอึ้งๆ ตื้อๆ ตันๆ ใจยังงัยบอกไม่ถูกนะ ครูใหญ่ กล่าวต้อนรับ พร้อมเล่ารายละเอียดของโรงเรียนให้พวกเราได้รับทราบกันอีกครั้ง ตัวแทนของพวกเรา กล่าวอะไรนิดหน่อย ก่อนที่จะนำเงิน สิ่งของ เสื้อผ้า ขนม มอบให้แก่โรงเรียนบ้านแพมบก นอกจากนั้น ก็ยังมีเงินจากการรับบริจาคจาก Wall Street อีกจำนวนหนึ่งด้วย ส่วนก้อนใหญ่นี้ จากเจ้านายใจดี บริษัทอสังหาริมทรัพย์จ้า... วันนั้นเราไปกันทั้งหมด 10 คน มาจากกรุงเทพฯ 7 คน ซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่น 2 คน และพลเมืองปายบ้านผมอีก 3 หน่อ ... ด้วยความที่เห็นว่าเป็นบ้านกลางป่า ขนมคบเคี้ยวเด็กๆ คงไม่ได้มี "โอกาส" ได้ทานกันบ่อยๆ เลยจอดตลาด พี่นกเหมาร้านมาซะ กะว่าให้กินกันให้จุใจเลย แจกไปได้สักพัก .. เด็กๆ เริ่มไม่มีมือรับแล้ว ก็เลยฝากครูไว้ เก็บไว้ให้เด็กๆ ได้กินกันวันอื่นๆ ดีกว่า ขนม ของเล่น กะ เด็กๆ ดูเหมือนกว่าจะเป็นอะไรที่มีความสุขมากที่สุดในโลก ด้วยความที่พี่ๆ มีเวลาอยู่ไม่มากนัก กิจกรรมต่างๆ ที่ตั้งใจไว้ว่าอยากจะมาทำร่วมกับน้องๆ นั้นเลยมีอันต้องยกเลิกไป แต่ด้วยความตั้งใจจริง พี่ตู๋เลยขอสอนรำให้กันน้องๆ สักนิดนึง นักเรียนก็มีน้อยอยู่แล้ว ชั้นเรียนดันมีน้อยกว่าอีก ปีนี้เปิดสอนแค่ชั้นประถมปีที่ 2 และ ปีที่ 5 เท่านั้นครับ ป. 1, 3, 4, 6 ปีหน้าคงมี หุหุหุ อะ รู้แล้วๆๆ ที่ยังไม่มี ปอ 1 เพราะว่าเด็กๆ ยังไม่โตนั้นเอง ที่นี้มีนักเรียนอนุบาล (แบเบาะ ก็เยอะ) อยู่หลายคนเลย ส่วนใหญ่ผู้ปกครองไปทำไร่ทำสวน เลยเอามาฝากไว้กับโรงเรียน ยังดีที่มีพี่เลี้ยงอยู่หลายคน ไม่งั้นครูทั้งสองคนคงงานเยอะกว่านี้ สิ่งที่พวกเราอยากได้จากน้องๆ มีแค่นี้จริงๆ "การเรียนดี มีวินัย ใฝ่ศึกษา พัฒนาสิ่งแวดล้อม พร้อมวัฒนธรรม นำประชาธิปไตย" และนอกเหนือสิ่งอื่นใด ก็คืออยากให้ น้องๆ เป็นเด็กดีของพ่อแม่ จากวันนั้น ทำให้คิดได้นิดนึง ว่าไม่จำเป็นต้องรอเป็นผู้ต้อนรับ "โอกาส" มาเคาะประตูบ้านเพียงฝ่ายเดียวเสมอไป หากแต่ว่าเรายังสามารถเป็น "ผู้ให้โอกาส" แก่คนที่ยังต้องการที่ยังรอคอย "โอกาส" อยู่อีกมากมาย จากวันนั้นความรู้สึกดีๆ ก็เกิดขึ้นอีกมากมาย จาก "โอกาส" ที่ได้ทำในวันนั้น มาถึง "โอกาส" ที่ได้เล่าเรื่องราวดีๆ จากกลางป่าใหญ่แทนเด็กๆ เหล่านั้นในวันนี้ ขอบคุณ "โอกาส" มากๆ เลยครับ

Create Date : 16 ธันวาคม 2552		10 comments
Last Update : 16 ธันวาคม 2552 23:14:42 น.
Counter : 2852 Pageviews.
Share Tweet